Παραμύθια για κυνηγητό, πείνα και θάνατο - Ένα αληθινό μαρτύριο από τη Γενοκτονία των Ποντίων

Μία οικογενειακή ιστορία Γενοκτονίας ανήμερα της Διεθνoύς Ημέρας της Οικογένειας.

Κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου εορτάζουμε τη Διεθνή Ημέρα της Οικογένειας που καθιερώθηκε το 1993 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Με αφορμή αυτήν την εορτή που αντανακλά τη σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στην οικογένεια ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας, τo Newpost συνεχίζει τα αφιερώματα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου με μία οικογενειακή ιστορία... τραγωδία.

Τη διηγείται ο Τιμολέων Σεϊρεκίδης στο Βιβλίο «Ιστορίες Προσφύγων» του δρ. Θεολογίας και θρησκειοπαιδαγωγού, Γεωργίου Τσακαλίδη.
«Καθώς τα χρόνια διαβαίνουν οι άνθρωποι μάθανε να ξεχνούν. Οι γενεές πάνε μπροστά και δεν κοιτάζουν πίσω. Όμως αλίμονο σ’ εμάς που προλάβαμε να γνωρίσουμε από τους παλιούς μας και δεν διδάσκουμε τους νέους μας.

Ο πατέρας μου Αβραάμ Σεϊρεκίδης γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Σεβάστειας του Πόντου που ονομαζόταν Κιλίκαρι. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια, τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Τον έχασα πολύ μικρός, όταν ήμουν επτά ετών και οι αναμνήσεις μου από εκείνον είναι ελάχιστες. Πέθανε στις 10 Ιουλίου του 1949. Πολύ νέος. Τη μάνα μου την έλεγαν Μαγδαληνή Τζαλαζίδου. Γεννήθηκε στο χωριό Κιζίλντερε της Σεβάστειας του Πόντου, ένα καθαρά ελληνικό χωριό που απείχε μόλις 1,5 χλμ από το επίσης ελληνικό χωριό Πιρίκ. Το Κιζίλντερε είχε 30 ελληνικές οικογένειες. Η μάνα μου γεννήθηκε σε μια οικογένεια με οχτώ παιδιά, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια.

Παραμύθια όχι με νεράιδες και γοργόνες

Όταν σκίρτησε μέσα μου το ενδιαφέρον να μάθω λεπτομέρειες για τα γεγονότα της σφαγής της προσφυγιάς των Ποντίων ήταν πλέον πολύ αργά. Τον θησαυρό που έκρυβαν μέσα τους οι πρόγονοί μας τον πήρανε μαζί τους από δική μου αμέλεια. Ελάχιστα πράγματα μου έχουν εξιστορήσει. Εκείνος που γνώριζε πάρα πολλά για τον αφανισμό των Ελλήνων από την πατρώα Πόντια γη, ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός της μάνας μου ο ταΐμ ο Λεόντιον, (Τζαλαζίδης Λεωνίδας).

Ο θείος Λεόντιος λοιπόν μας μάζευε συχνά, ειδικά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και μας έλεγε …. παραμύθια. Παραμύθια όμως που δεν μιλούσαν για νεράιδες και γοργόνες, ούτε για κάστρα και πρίγκιπες . Μιλούσε για δάση και βουνά, για κυνηγητό και πείνα, για ανθρώπους κακούς, για ταλαιπωρημένους και ξεριζωμένους. Μιλούσε για μια οικογένεια που μαζί με χιλιάδες ακόμα, εκείνες τις φρικτές ημέρες του ’22, αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους και την περιουσία τους και να ξεκινήσουν για το πουθενά…Έλεγε η μάνα μου, ότι επειδή ήταν μικρή, την κουβαλούσε ο θείος μου στην πλάτη του στον δύσκολο αυτό δρόμο της εξορίας.

Διαβάστε το υπόλοιπο θέμα ΕΔΩ