Ο δημόσιος χρόνος

Τ​​ο αεροδρόμιο στο Ελληνικό έπαψε να λειτουργεί το 2001. Ολοι ήξεραν από τότε, αν όχι νωρίτερα, ότι κάποια στιγμή ο χώρος θα αποκτούσε νέες χρήσεις. Αλλά οι υπηρεσίες της αρχαιολογίας και το δασαρχείο δεν ασχολήθηκαν στα σοβαρά με τον χαρακτηρισμό των εκτάσεων μέχρι να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και να κινδυνεύει να ματαιωθεί ένα μεγάλο επενδυτικό σχέδιο. 

Αν το ΚΑΣ είχε κηρύξει τις περιοχές «αρχαιολογικού ενδιαφέροντος» πριν από μερικά χρόνια, ακόμη κι αν αυτές ήταν 1.300 στρέμματα (και όχι 300 όπως έγινε τελικά), οι επενδυτές θα είχαν σχεδιάσει εξαρχής με αυτό το δεδομένο, χωρίς τριβές, καθυστερήσεις και επιβάρυνση από τον επανασχεδιασμό. 

Οπως έγιναν τα πράγματα, οι αρχαιολόγοι και οι δασάρχες είναι υπεύθυνοι για την ανεργία και τη φτώχεια αυτών που θα είχαν βρει δουλειά πριν από δύο-τρία χρόνια, εάν εκείνοι είχαν επιτελέσει έγκαιρα το καθήκον που τους έχει ανατεθεί.

Σε όλο το Δημόσιο έχουμε αντίστοιχα φαινόμενα. Αδειες λειτουργίας ορυχείων που δίνονται και ανακαλούνται, με αποτέλεσμα οι εγκαταλελειμμένες στοές να είναι πιο επικίνδυνες για το περιβάλλον από εκείνες που λειτουργούν κανονικά. Ο υπουργός Παιδείας που θυμάται ότι πρέπει να γίνει ανάλυση αιτίων πριν να κληθεί η αστυνομία για τα ναρκωτικά στα πανεπιστήμια, ενώ το πρόβλημα υπάρχει από δεκαετίες. Παντού χασομέρι και πισωγυρίσματα, που καταστρέφουν ζωές, ενώ οι αρμόδιοι απλώς αναβάλλουν. Πώς εξηγείται τέτοια αναισθησία;

Για τη συνέχεια Kathimerini