«Ο Αλέκος δεν είναι ένα μαυσωλείο, αλλά μία ιδέα, είναι το πρότυπο της ζωής του, οι αγώνες του, οι αρχές του που εμπνέουν νέους ανθρώπους σήμερα να σκέφτονται εμπνευσμένοι από τα δικά του διδάγματα»
Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να οργανώσει ευρεία αντίσταση κατά της χούντας των Συνταγματαρχών και συνεργάστηκε με τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη για ένα κοινό σχέδιο δράσης κατά των πρωταγωνιστών της. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης επέστρεψε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1968 και μαζί με τους στενότερούς του συνεργάτες σχεδίασε την απόπειρα δολοφονίας κατά του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από την αποτυχημένη απόπειρα κατά του αρχιδικτάτορα στη Βάρκιζα και η μνήμη του μεγάλου αυτού άνδρα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας παραμένει ζωντανή. Την πολιτική του παρακαταθήκη και τη φιλοσοφία ζωής και δράσης του διατηρεί ενεργή η Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (ΕΔΗΝ), «δημιούργημα» του ίδιου του Παναγούλη, που εξακολουθεί να λειτουργεί στην Ελλάδα.
«Είμαστε μια οργάνωση με δικές μας ιδέες και προτάσεις και προσπαθούμε να εκφράσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους από τους Έλληνες που σκέφτονται και ανησυχούν. Ο στόχος μας είναι πάντοτε η συνεννόηση των δημοκρατικών κομματικών φορέων που αμφισβητούν τον δικομματισμό», δηλώνει στον «Φιλελεύθερο» ο Πρόεδρος της ΕΔΗΝ, Σταύρος Καράμπελας. Όσο για το τι θα έκανε ο ίδιος ο Παναγούλης αν ζούσε στην Ελλάδα του σήμερα, τα μέλη της νεολαίας απαντούν: «Ο Αλέκος δεν είναι ένα μαυσωλείο, αλλά μία ιδέα, είναι το πρότυπο της ζωής του, οι αγώνες του, οι αρχές του που εμπνέουν νέους ανθρώπους σήμερα να σκέφτονται εμπνευσμένοι από τα δικά του διδάγματα, τα δικά του κείμενα, την δική του αγωνιστική πορεία».
Η ιστορία της ΕΔΗΝ
Η ιστορία της ΕΔΗΝ ξεκινά από το 1910 με την ίδρυση της Νεολαίας του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Με την Ένωση των Δυνάμεων του Κέντρου στην Ένωση Κέντρου το 1961 δημιουργήθηκε η Ο.Ν.Ε.Κ. (Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου), η οποία το 1965 μετονομάστηκε σε Ε.ΔΗ.Ν. Ήταν η νεολαία των δύο Ανένδοτων Αγώνων κατά της βίας και της νοθείας των εκλογών του 1961 και της συνταγματικής εκτροπής με την αποστασία του 1965.
Μετά τη μεταπολίτευση την Ε.ΔΗ.Ν. επανασύστησε ο ίδιος ο Αλέκος Παναγούλης στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974, ως νεολαία της Ένωσης Κέντρου (μετέπειτα Ε.ΔΗ.Κ.) και παρέμεινε επικεφαλής της μέχρι το τέλος της ζωής του, την Πρωτομαγιά του 1976. Τον Ιούνιο του 1976 μετονομάζεται σε Ε.Σ.ΔΗ.Ν. Και επανέρχεται στο ιστορικό της όνομα το 2007.
Μιλώντας μαζί τους, τα μέλη της ΕΔΗΝ μίλησαν στον «Φ» τόσο για την απόπειρα όσο και για το πολιτικό στίγμα τους στο σημερινό ανατρεπτικό σκηνικό.
- Η ΕΔΗΝ είναι η συνέχεια της νεολαίας που ίδρυσε ο Αλ. Παναγούλης στη μεταπολίτευση. Τώρα σχεδόν 40 χρόνια μετά τι πρεσβεύει πολιτικά αυτή η νεολαία;
Ήμασταν και είμαστε υπέρ της Άμεσης Δημοκρατίας, της υπεράσπισης της Ελευθερίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων. Η Άμεση Δημοκρατία είναι ουσία και όχι ευκαιριακή σημαία. Σημαίνει πως ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει από τη γειτονιά του, τον δήμο του για να μπορέσει να διαμορφώσει μία άμεση παρέμβαση σε όσα τον αφορούν. Να μπορέσει να κατοχυρώσει τη δημοκρατία με διαδικασία δημοψηφισμάτων και αποκέντρωσης.
Ήμασταν και είμαστε υπέρ της Άμεσης Δημοκρατίας, της υπεράσπισης της Ελευθερίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων. Η Άμεση Δημοκρατία είναι ουσία και όχι ευκαιριακή σημαία. Σημαίνει πως ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει από τη γειτονιά του, τον δήμο του για να μπορέσει να διαμορφώσει μία άμεση παρέμβαση σε όσα τον αφορούν. Να μπορέσει να κατοχυρώσει τη δημοκρατία με διαδικασία δημοψηφισμάτων και αποκέντρωσης.
- Πώς βλέπετε τις πολιτικές εξελίξεις; Θα συνεργαζόσασταν με κάποιους για τη δημιουργία αυτής της δυνατής πολιτικής δύναμης που επαγγέλλεστε; Εμείς έχουμε τις δικές μας ιδέες και προτάσεις και προσπαθούμε να εκφράσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους από τους Έλληνες που σκέφτονται και ανησυχούν. Όμως ο στόχος μας είναι πάντοτε η συνεννόηση των δημοκρατικών κομματικών φορέων αμφισβητούν τον δικομματισμό. Οι τελευταίες εξελίξεις και ειδικά η πορεία μετά το μνημόνιο αποδεικνύουν περίτρανα πως ο δικομματισμός είναι ο κύριος υπεύθυνος για την κατάσταση της χώρας και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει σήμερα. Άρα και οι υγιώς σκεπτόμενοι ψηφοφόροι αυτών των δύο κομμάτων και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Αριστερά και το ΚΚΕ οφείλουν για το καλό του τόπου να βρουν έναν κοινό βηματισμό. Θα πρέπει να ξεπεραστούν οι κομματικοί εγωισμοί και αρχηγισμοί και να βρεθεί ένας κοινός τόπος. Όταν μιλάμε για μία τέτοια κοινή πορεία που θα αμφισβητήσει τον δικομματισμό δεν λέμε ότι πρέπει να συμφωνεί σε όλα ο κεντρώος με έναν μαρξιστή κομμουνιστή. Θα πρέπει να υπάρχει ένα ελάχιστο πλαίσιο που συμφωνούν όλοι. Αυτά που ζητάει ο κόσμος στην Πλ. Συντάγματος, στα λεωφορεία, στα καφενεία, θα πρέπει να είναι το κοινό πρόγραμμα ενός τέτοιου Συνασπισμού. - Μα υπάρχει τέτοια συνισταμένη; Είναι πολύ διαφορετικές οι απόψεις όσων αναφέρατε! Αναμφίβολα! Όμως για παράδειγμα το ζήτημα της ισότητας της ψήφου που ήταν το αίτημα της Γαλλικής Επανάστασης είναι και σήμερα, 222 χρόνια μετά, επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε. Μπορεί να διαφωνήσει κανείς από όσους είπα σε αυτό; Βάσει των εκλογικών νόμων του δικομματισμού η ψήφος προς το ΚΚΕ ή τη Δημοκρατική Αριστερά για παράδειγμα δεν έχει την ίδια ισχύ με την ψήφο προς το ΠΑΣΟΚ. Όταν ένας πολιτικός φορέας που έχει το 2,99% δεν μπαίνει στη Βουλή και μπαίνει κάποιος άλλος σχηματισμός που έχει το 3,01% τότε προφανώς υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στην αντιμετώπιση του τόσο απλού και τόσο ουσιαστικού; Υπάρχει κάποιος που διαφωνεί ότι την κρίση δεν πρέπει να πληρώσουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι; Άρα υπάρχει κοινό πεδίο συνεννόησης.
Ο Αλέκος είναι ιδέα δεν είναι μαυσωλείο
σέβομαι τον Παναγούλη διότι τουλάχιστον αυτός έκανε κάτι κατά των Απριλιανών σε αντίθεση με άλλους που ήταν ρουφιάνοι της χούντας και μετά το έπαιξαν αντιδικτάτορες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που δεν σέβομαι είναι τα παραμύθια που έλεγε περί πυρωμένης καρφίτσας στην ουρήθρα του από τους βασανιστές του. Αλλά στην Ελλάδα της αριστερής ιδεολογικής τρομοκρατίας δεν υπάρχει όριο στην ανοησία