Η απεργία και μερικά άλλα...

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Κάποτε η απεργία, η Γενική Απεργία, ήταν φόβητρο. Τώρα έχει γίνει ανώδυνος περίπατος-πλην προβοκάτσιας. Ο αφορισμός, ακόμα και αν θεωρηθεί υπερβολικός, ακόμα και αν κατηγορηθεί ως απαισιόδοξος, δεν παύει να είναι εγγύς στην πραγματικότητα. Το «σύστημα» δεν τρέμει, ούτε καν υποχωρεί, έστω ελάχιστα. Ακόμα και όταν το ίδιο έχει ομολογήσει δημοσίως ότι έσφαλε.
Η Γενική Απεργία, σήμερα, δεν είναι το κορύφωμα μιας μακράς σύγκρουσης ενός λαϊκού κινήματος που, ώριμο πια, ετοιμάζεται για την τελική μάχη με τον αντίπαλο.
Δεν απαιτεί καν πτώση, εδώ και τώρα, της κυβέρνησης, δεν θέτει θέμα εξουσίας, δεν ζητάει, επιτέλους, εκλογές. Δεν αισθάνεται αυθόρμητα και επομένως δεν προτάσσει επιτακτικά, ως απόλυτη αναγκαιότητα, την ενότητα του, την ενότητα των εργαζομένων, όπως ζητούν ορισμένοι αλλά άνετα και περιφρονητικά απορρίπτουν άλλοι. Δεν αμφισβητεί τις, υποτίθεται φυσικές, συνδικαλιστικές, ηγεσίες του παρά την μακροχρόνια  υποτακτική προσκόλλησή τους στους μαιάνδρους της σημερινής, χθεσινής και προχθεσινής εξουσίας. Η Γενική Απεργία, εφήμερη και φευγαλέα, περπατάει αλλά δεν ιδρώνει ούτε η ίδια ούτε το αφτί κανενός-στη Βουλγαρία μια «απλή» αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος προκάλεσε θύελλα και παραίτηση της κυβέρνησης. Η Γενική Απεργία, εφήμερη και φευγαλέα, υπάκουη και πειθαρχική, απολύτως «θεσμική», θεσμών αναξιόπιστων, απωθεί την αυθόρμητη αθρόα συρροή του ανέντακτου πλήθους που δεν πιστεύει και δεν εμπιστεύεται.
     Στον αντίποδα, υποτίθεται, μέλη (ή μη μέλη, ελάχιστα ενδιαφέρει) των αποκαλούμενων «πυρήνων της φωτιάς» έκαναν «επίδειξη όπλων», μια ακόμα ληστεία Τράπεζας, «τρομοκρατική». Χαμένοι στη μετάφραση της κοινής αγωνίας για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εσωστρεφείς, ξένοι στην Πόλη, την απωθούν, αν αυτό τους ενδιαφέρει. Επικίνδυνοι κατά περίπτωση αλλά ανώδυνοι.
Στις Σκουριές εμφανίζεται η περιπλοκή, σε σχέση με τα προηγούμενα. Υπάρχει βεβαίως το σκάνδαλο του ευτελούς αρχικού τιμήματος, η αντίθεση των κατοίκων, η βαριά μόλυνση του περιβάλλοντος. Υπάρχει ασφαλώς η οργανωτική πλευρά, ο «κάποιος», ο «γνώστης», ο ικανός να οργανώσει μια πολυάνθρωπη επιδρομή τέτοιου τύπου, ψάρι (πιράνχας;) στο νερό της τοπικής λαϊκής οργής. Υπάρχει και η κυριολεκτικά αμίμητη σύλληψη ηθικού αυτουργού πριν να γίνουν γνωστοί οι δράστες, οι μόνοι που τον γνωρίζουν. Όλα αυτά είναι γνωστά.  Και δεν είναι ακριβώς πρωτοφανή αν θυμηθούμε τα γεγονότα της Κερατέας. Η διαφορά, ωστόσο, είναι προφανής. Στην Κερατέα συμμετείχαν οι ίδιοι οι κάτοικοι, (οι πιο μαχητικοί, ασφαλώς) και αποδείκνυαν με τη δημόσια συμμετοχή τους όχι μόνο το ισχυρό τοπικό κοινό συμφέρον αλλά και την έγκρισή τους στα μέσα αντίδρασης. Στις Σκουριές οργανώθηκε ένοπλο, πειθαρχημένο, απόσπασμα. Δεν έχει σημασία (ή έχει πολύ μικρή) αν η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση της τοπικής κοινωνίας είναι φόβος, απόρριψη, ανοχή ή ότι άλλο- οι αντιδράσεις μεταλλάσσονται ανάλογα με τις προτεινόμενες λύσεις. Το ζήτημα είναι αν οι Σκουριές μπορεί να αποτελέσουν παράδειγμα, προς αποφυγήν ή προς μίμηση. Οπότε τα παιδιά των «πυρήνων» θα θυμίζουν μάλλον αρλεκίνους των Απόκρεω. Το ζήτημα είναι αν η τοπική οργή συναντηθεί με τη γενικευμένη αγανάκτηση. Αν η σποραδική, τοπική, αντίδραση γίνει συστηματική, με ή χωρίς προβοκάτσια. Αν κάποιοι προσπαθούν με το ζόρι να ανάψουν τη σπίθα για να πάρει φωτιά ο κάμπος. Το 2008 κάποιοι έκαψαν την Αθήνα, έβαλαν φωτιά στα δάση και το είπαν εξέγερση. Τώρα πάνε να κάψουν εμάς τους ίδιους και θα το πουν επανάσταση;