Ο αείμνηστος Σταύρος Τσακυράκης είχε πολλά ράμματα για τη γούνα των δικαστών. Eλεγε πως φοβάται αν μία εξουσία είναι ο τελικός κριτής των πάντων σε μια κοινωνία. Αυτό καταλήγει σε αυταρχισμό με νομικό μανδύα. Ξεχώριζε όμως το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ακόμη και την περίοδο που πρόεδρός του ήταν ένας δικαστικός που θεωρούσε καθήκον της Δικαιοσύνης να αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθημα, αντί να αποδίδει δικαιοσύνη. Δεν χάνεται η κουλτούρα του δικαστηρίου, συνήθιζε να λέει. Αυτό διαμορφώνει τους δικαστές και όχι το αντίστροφο. Δεν βλέπεις πώς άλλαξαν κατά τη θητεία τους στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακόμη και οι συντηρητικότεροι δικαστές που επέλεξε ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ;
Το πιο θαυμαστό στην περίπτωση του ΣτΕ είναι η ορθολογική συνέπεια του δικαστηρίου. Ο τρόπος με τον οποίο χτίζει τα θεωρήματα του Δικαίου (υπό τη μορφή αποφάσεων), πάνω στα αξιώματα του Δικαίου, που είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η παράδοση του ορθολογισμού φαίνεται να κυριάρχησε και στην απόφαση για τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν γνωρίζουμε το σκεπτικό της, αλλά σίγουρα οι δικαστές της πλειοψηφίας πείστηκαν ότι «το Σύνταγμα δεν είναι λεφτόδενδρο» και η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να μοιράζει χρήματα που η εκτελεστική δεν έχει.
για τη συνέχεια Kathimerini
Περί δικαίου δέν ἔχει ἀκούσει ποτέ ὁ συγγραφέας τοῦ ἄρθρου; Γιά νά τοῦ κόψουν στό μισό τόν μισθό του! Ποῦ θά ἀπευθυνθῆ;
ΑπάντησηΔιαγραφήἬ μήπως στίς ίδιωτικές διαφορές, οἱ εῤγοδότες πού χρεώνονται ποσά μισθῶν πού ὀφείλουν, τίς χρεώνονται ἀπό πολιτικά δικαστήρια πού εἶναι (κακόγουστη λέξη, ἄγαρμπη καί κακά ἑλληνικά:) "λεφτόδεντρα";
Τά δικαστήρια ἀποδίδουν δικαιοσύνη, καί μεταξύ τῶν ἀρχῶν τῆς δικαιοσύθνης, εἶναι καί αὐτή τῆς ἰσότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεπῶς, ὅταν πααραγίνεται τό κακό τῶν ἀνισοτήτων, σέ ὅποιο λόγο κι ἄν ὀφείλεται αὐτό,
δηλαδή εἴτε σέ ὑπερβολικές δαπάνες γιά "ἡμετέρους",
ἄλλοτε ὑπαλλήλους ἄλλοτε ἐπιχειρηματίες,
εἴτε σέ μή φορολογούμενα μεγάλα εἰσοδήματα μιᾶς νομενκλατούρας,
ἄλλοτε κομματικῆς, ἄλλοτε τοῦ χρήματος,
τότε φυσικά τά δικαστήρια θά ἀποφασίζουν, ὄχι διανομή χρημάτων πού δέν ὑπάρχουν, ἀλλά στοιχειώδη ἀποκατάσταση τῶν ἀνισοτήτων, καί αὐτό πῶς;
Μέ μιά ὑποχρεωτική γιά μιά ἐκτροχιασμένη πολιτική ἐξουσία, ἀναδιανομή τῶν πόρων μεταξύ ἀδίκως ὠφελουμένων καί ἀδικουμένων.
Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν τά δικαστήρια ἀποφασίζουν ὅτι μιά κατηγορία πολιτῶν πρέπει νά λάβῃ χρήματα, πού ἀδίκως δἐν ἔλαβε,
ἤ ὅτι θά ἐπιστραφοῦν χρήματα σέ μιά κατηγορία πολιτῶν πού φορολοήθηκε ὑπερμέτρως,
δέν ἐννοεῖ ὅτι θά ἐπιβαρυνθοῦν ἀπό τήνκαταβοή τῶν ὀφειλομένων κατηγορίες πολιτῶν σέ ἴδια περίπου οἰκονομική δυσκολία (ὅπως τό ἀντιλαμβάνονται ὁρισμένοι, μή ἔχοντες αἴσθηση δικαίου),
ἀλλά ἐννοεῖται ὅτι πρέπει νά φορολογηθοῦν περισσότερο αὐτοί πού ὑπερμέτρως φοροαπαλλάχθηκαν, ἤ ὑπεραμείφθηκαν.