Θανάσης Σκόκος
Πολύς κόσμος.
Μόλις έφταναν όμως στο Σύνταγμα οι περισσότεροι σκόρπιζαν προς την Πανεπιστημίου.
Λίγοι έμεναν και λιάζονταν, κάποια πηγαδάκια, κάποιες πολιτικές αναλύσεις του ποδαριού.
«Πού είναι ο κόσμος; Γιατί σκορπάνε; Α, ρε Έλληνα!» και άλλα παρόμοια.
Το «Άνω Σύνταγμα» (Αμαλίας) παραμένει σταθερά από την εποχή των «Αγανακτισμένων» στην εξουσία των γραφικών. Δεν κρατάει τον κόσμο.
Η Β. Γεωργίου του Α΄ –ξέρετε, τα πενήντα μέτρα δρόμος μπροστά από τη Μ. Βρετανία‒ έχει κατοχυρωθεί στο ΠΑΜΕ. Μόνον αυτό έχει κατακτήσει το δικαίωμα να περνάει από εκεί. Μετά, κατά τις δωδεκάμισι, την έκλεισαν τα ΜΑΤ. «Μας προστατεύουν από τους άλλους» σχολίασαν ‒λίγο ειρωνεία λίγο χλεύη‒ κάποιοι. Οι υπόλοιποι διαδηλωτές υποχρεωτικά από το «Κάτω Σύνταγμα» και μετά άνοδος από Όθωνος ή διάλυση προς Φιλελλήνων-Μητροπόλεως.
Συνήθως παρακολουθώ το ΠΑΜΕ. Όπως και να το κάνουμε, θεωρείται ο κορμός των συλλαλητηρίων. Πλήθος, συγκρότηση, παλμός. Τους υπόλοιπους τους είχα για «β΄ κατηγορία». Αυτήν τη φορά όμως αποφάσισα να παρακολουθήσω «τους υπόλοιπους» μέχρι τέλους και διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Περνούσαν για περίπου δύο ώρες. Ήταν αρκετές χιλιάδες και είχαν παλμό. Οργανώσεις, πολιτικές κινήσεις, τοπικές κινήσεις, πολλά σωματεία και τελικά κλείσιμο με ΣΥΡΙΖΑ που κατέβηκε με κομματικά πανό. Η σειρά έμοιαζε λίγο άναρχη, τυχαία. Και λοιπόν;
Η πιο εντυπωσιακή παρουσία κλάδου εργαζομένων ήταν τα σωματεία των εκπαιδευτικών (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ιδιωτικοί). Μαζική και δυναμική. Τα αίματα και τα συνθήματα άναβαν όταν τα μπλοκ των φοιτητών, αριστερών κινήσεων και αναρχικών αντίκριζαν την κλεισμένη Β. Γεωργίου από τα ΜΑΤ. Δημοφιλέστερο σχετικό σύνθημα: «Και για να μην ξεχνάτε ποια είναι η δουλειά σας, σκυλιά, φυλάτε τ’ αφεντικά σας». Ναι, υπήρχαν και μπλοκ αναρχικών. Καμιά κουκούλα, πρόσωπα στο φως του ήλιου. Ξεχωρίζω επίσης το σύνθημα της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας: «Ή το κράτος ή εμείς, δε γ@μιέτ@ι η πατρίς». Ακόμη και αν δεν συμφωνείς, μάθε να ανέχεσαι. Και το πιο cult πανό: «Αγωνιζόμαστε για την ανατροπή-Ανελκυστήρες». Φυσικά τα κυρίαρχα συνθήματα ήταν κατά της κυβέρνησης, της τρόικας, των απολύσεων και υπέρ της ανατροπής της κατάστασης. Οι κρότοι που ακούστηκαν από μακριά δεν ανησύχησαν κανέναν και η πορεία συνεχίστηκε κανονικά μέχρι το τέλος.
Δεν ξέρω πώς να το πω. Ενώ με πολλά από αυτά που άκουγα διαφωνούσα, το ξεχώρησα αυτό το συλλαλητήριο. Και ο λόγος δεν ήταν μόνον ότι δεν έπεσε ξύλο. Αυτό που είδα, εκτός από πίκρα, οργή, υπερβολή, έβγαζε και μια ωριμότητα.
protagon
Πολύς κόσμος. Μόλις έφταναν όμως στο Σύνταγμα οι περισσότεροι σκόρπιζαν προς την Πανεπιστημίου.
Λίγοι έμεναν και λιάζονταν, κάποια πηγαδάκια, κάποιες πολιτικές αναλύσεις του ποδαριού.
«Πού είναι ο κόσμος; Γιατί σκορπάνε; Α, ρε Έλληνα!» και άλλα παρόμοια.
Το «Άνω Σύνταγμα» (Αμαλίας) παραμένει σταθερά από την εποχή των «Αγανακτισμένων» στην εξουσία των γραφικών. Δεν κρατάει τον κόσμο.
Η Β. Γεωργίου του Α΄ –ξέρετε, τα πενήντα μέτρα δρόμος μπροστά από τη Μ. Βρετανία‒ έχει κατοχυρωθεί στο ΠΑΜΕ. Μόνον αυτό έχει κατακτήσει το δικαίωμα να περνάει από εκεί. Μετά, κατά τις δωδεκάμισι, την έκλεισαν τα ΜΑΤ. «Μας προστατεύουν από τους άλλους» σχολίασαν ‒λίγο ειρωνεία λίγο χλεύη‒ κάποιοι. Οι υπόλοιποι διαδηλωτές υποχρεωτικά από το «Κάτω Σύνταγμα» και μετά άνοδος από Όθωνος ή διάλυση προς Φιλελλήνων-Μητροπόλεως.
Συνήθως παρακολουθώ το ΠΑΜΕ. Όπως και να το κάνουμε, θεωρείται ο κορμός των συλλαλητηρίων. Πλήθος, συγκρότηση, παλμός. Τους υπόλοιπους τους είχα για «β΄ κατηγορία». Αυτήν τη φορά όμως αποφάσισα να παρακολουθήσω «τους υπόλοιπους» μέχρι τέλους και διαπίστωσα ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Περνούσαν για περίπου δύο ώρες. Ήταν αρκετές χιλιάδες και είχαν παλμό. Οργανώσεις, πολιτικές κινήσεις, τοπικές κινήσεις, πολλά σωματεία και τελικά κλείσιμο με ΣΥΡΙΖΑ που κατέβηκε με κομματικά πανό. Η σειρά έμοιαζε λίγο άναρχη, τυχαία. Και λοιπόν;
Η πιο εντυπωσιακή παρουσία κλάδου εργαζομένων ήταν τα σωματεία των εκπαιδευτικών (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ιδιωτικοί). Μαζική και δυναμική. Τα αίματα και τα συνθήματα άναβαν όταν τα μπλοκ των φοιτητών, αριστερών κινήσεων και αναρχικών αντίκριζαν την κλεισμένη Β. Γεωργίου από τα ΜΑΤ. Δημοφιλέστερο σχετικό σύνθημα: «Και για να μην ξεχνάτε ποια είναι η δουλειά σας, σκυλιά, φυλάτε τ’ αφεντικά σας». Ναι, υπήρχαν και μπλοκ αναρχικών. Καμιά κουκούλα, πρόσωπα στο φως του ήλιου. Ξεχωρίζω επίσης το σύνθημα της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας: «Ή το κράτος ή εμείς, δε γ@μιέτ@ι η πατρίς». Ακόμη και αν δεν συμφωνείς, μάθε να ανέχεσαι. Και το πιο cult πανό: «Αγωνιζόμαστε για την ανατροπή-Ανελκυστήρες». Φυσικά τα κυρίαρχα συνθήματα ήταν κατά της κυβέρνησης, της τρόικας, των απολύσεων και υπέρ της ανατροπής της κατάστασης. Οι κρότοι που ακούστηκαν από μακριά δεν ανησύχησαν κανέναν και η πορεία συνεχίστηκε κανονικά μέχρι το τέλος.
Δεν ξέρω πώς να το πω. Ενώ με πολλά από αυτά που άκουγα διαφωνούσα, το ξεχώρησα αυτό το συλλαλητήριο. Και ο λόγος δεν ήταν μόνον ότι δεν έπεσε ξύλο. Αυτό που είδα, εκτός από πίκρα, οργή, υπερβολή, έβγαζε και μια ωριμότητα.
protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.