Το θέατρο του παράλογου με την εξόρυξη χρυσού

Του Θεόδωρου Κατσανέβα

Αντάρτικο έχουν ξεκινήσει ομάδες αντιφρονούντων για τις εξορύξεις χρυσού στη Χαλκιδική. Επιθέσεις κουκουλοφόρων με βανδαλισμούς στις εγκαταστάσεις των ορυχείων είναι το τελευταίο επεισόδιο στον παραλογισμό μιας «βουκολικού» τύπου ανάπτυξης που φαίνεται να οραματίζονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι προτείνουν στους κατοίκους που υποφέρουν από ακραία ανεργία, όπως όλη η χώρα, να στραφούν στη...μελισσοκομία και στην τουριστική γκαρσονοποίησή τους. Μυστήριο πράγμα, αυτοί οι  αριστεροί μελισσοπροωθητές.

Αν αυτές τις αλλόκοτες  ελληνικούρες τις άκουγε ένας μέσος πολίτης μιας κανονικής άλλης χώρας, θα έκανε το σταυρό του. Θα δυσκολευόταν να καταλάβει πως γίνεται να υπάρχει μια χώρα  στον κόσμο που  διαθέτει χρυσό στο υπέδαφός της και κάποιοι αντιδρούν και μάλιστα βίαια για την εξόρυξή του. Και θα πάθαινε εγκεφαλικό αν μάθαινε ότι, η χώρα αυτή βρίσκεται στην εσχατιά της φτώχειας, ότι καθημερινά 1.500  άνθρωποί της  μένουν άνεργοι, εκατοντάδες επιχειρήσεις κλείνουν, άτομα αυτοκτονούν και άπειροι λιμοκτονούν. 

«Πεινάμε, θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία» φωνάζουν δικαίως εκατοντάδες χιλιάδες, απελπισμένοι πολίτες. Την ίδια ώρα, κάποιοι που μάλλον δεν πεινάνε, αρνούνται τις δουλειές, την πολλαπλασιαστική  εκμετάλλευση του πλέον καθαρού και προσοδοφόρου κοιτάσματος που υπάρχει στο υπέδαφός της, του χρυσού. Και το χειρότερο. Συνεπικουρούνται  από  ένα μεγάλο κόμμα που βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας υποστηρίζοντας την αυτοδύναμη ανάπτυξη. Στο οποίο κόμμα επενδύουμε πολλοί ύστερα και από τη Μνημοποίηση και συστημοποίηση του κατ’ όνομα μόνο ψευδεπίγραφου ΠΑΣΟΚ. Αναρωτιέται κανείς αν η «μελισσοκομία» είναι αρκετή για να στηρίξει την αυτοδύναμη ανάπτυξη που επαγγέλλεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Διαβάζω ότι η πλειοψηφία των κανονικών κατοίκων της περιοχής, υποστηρίζει την επένδυση, γιατί θα φέρει πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας. Και γιατί η εξόρυξη του χρυσού στην περιοχή αποτελεί μια πανάρχαια υπόθεση. Αν υποτεθεί ότι κάποιοι τοπικοί παράγοντες  εμμένουν στη μονομερή τουριστική και γεωργική παραγωγή, με ποια λογική  αυτή η επιλογή είναι επιτυχέστερη και καθαρότερη  από την εκμετάλλευση του χρυσού;  Ενός μεταλλεύματος που είναι το τελευταίο που  μπορεί να κατηγορηθεί για περιβαλλοντική επικινδυνότητα. Και ότι ο τουρισμός (δηλ. η μετατροπή των γηγενών σε γκαρσόνια της Ευρώπης όπως υποστήριζε η αριστερά παλαιότερα), πρέπει να είναι ο κύριος αν όχι ο μοναδικός αναπτυξιακός μοχλός της χώρας.

Αναρωτιέται κανείς, πως μπορεί να συνάδει με προοδευτικές αντιλήψεις  η  άποψη ότι, οι απόψεις και δράσεις τοπικών δυναμικών πμάδων, βρίσκεται υπεράνω του συμφέροντος ολόκληρης της χώρας. Εκτός και αν  τελικά «λεφτά υπάρχουν» και δεν το γνωρίζουμε. Αν είναι έτσι,ε τότε, ο χρυσός που βρίσκεται στο χωράφι αυτής της δύσμοιρης χώρας είναι περιττός. Η μελισσοκομία ας

 είναι καλά. 

 Θεόδωρος Κατσανέβας