Σχέδιο Τερματισμού Διαπραγμάτευσης

Λάζαρος Μαύρος

Α Π Ο ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ όπου βρισκόταν, για την Τριμερή Ισραήλ, Ελλάδος, Κύπρου, προχθές Πέμπτη, ο κ. Αναστασιάδης απέστειλε γραπτή απάντηση - αντεπίθεση στην κριτική που του άσκησαν τα πέντε κόμματα των Απορριπτικών, ΔηΚο, ΕΔΕΚ, Συμμαχία, Αλληλεγγύη και Οικολόγοι. Στην αντεπίθεσή του, επανέλαβε για μυριοστή φορά το παμπάλαιο, από τη δεκαετία του 1980, κλασικό πλέον «ερώτημα» και μόνιμο έκτοτε «κατηγορητήριο», που ανέκαθεν εκτοξεύουν οι ηγεσίες των ΑΚΕΛ & ΔηΣυ εναντίον όσων, εντός και εκτός των κομμάτων τους, διατυπώνουν διαφωνίες για την πολιτική τους στο Κυπριακό:

Σ Τ Η ΔΗΛΩΣΗ του, ο ΠτΔ «διερωτάται» αν «αυτό που πραγματικά επιθυμούν ΚΑΠΟΙΟΙ μέσα από τις καθημερινές τους δηλώσεις είναι τον ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ της διαπραγμάτευσης». Μάλιστα, η εκ των εφημερίδων του, «Αλήθεια», το πρόβαλε χθες και με τίτλο στην 6η σελίδα: «Μήπως κάποιοι επιθυμούν τερματισμό της διαπραγμάτευσης;». Η δε ετέρα εφημερίς του, «Πολίτης», στην 5η σελίδα της: «Θέλουν τερματισμό της διαπραγμάτευσης;».

Α Λ Λ ' ΟΜΩΣ, πρώτιστο καθήκον του κ. Αναστασιάδη θα έπρεπε να ήταν, όχι απλώς τώρα που εξαντλεί την προεδρική του θητεία, αλλά αφ' ότου ακόμη σχεδίαζε να διεκδικήσει την εκλογή του στην προεδρία, ένας λεπτομερώς επεξεργασμένος σχεδιασμός για τον Τερματισμό της Διαπραγμάτευσης. Θα έπρεπε να είχε Σχέδιο Τερματισμού της Διαπραγμάτευσης. Και επεξεργασμένου Σχεδίου της ακολουθητέας επωφελέστερης πολιτικής, μετά τον Τερματισμό της Διαπραγμάτευσης.

Σ Τ Ο Ι Χ Ε Ι Ω Δ Η Σ ΚΑΝΟΝΑΣ και καθήκον για τον καθένα, που εισέρχεται σε κάθε είδους Διαπραγμάτευση, είναι να γνωρίζει, να έχει μελετήσει, να έχει σχεδιάσει, να έχει προετοιμαστεί για την περίπτωση Τερματισμού της Διαπραγμάτευσης.

- ΟΠΟΙΟΣ παράγοντας κι αν προκαλέσει αυτόν τον Τερματισμό, θελημένος ή αθέλητος, θετικός ή αρνητικός, προβλεπτός ή απρόβλεπτος, σχεδιασμένος ή ασχεδίαστος.

- ΠΟΛΥ δε περισσότερο για τη συγκεκριμένη Διαπραγμάτευση του Κυπριακού. Η οποία, ως συνεχιζόμενη πρακτική, αναφέρεται, μεν, στις αρξάμενες από το 1977 και, επί 39 χρόνια, αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές διαδικασίες των λεγόμενων «διακοινοτικών» συνομιλιών, έχει, όμως, μια μακρύτερη ιστορία που ανάγεται ακόμη και στην προ της δεκαετίας του 1950 εποχή της Αγγλοκρατίας.

Μ Ο Ν Ι Μ Ο, ΠΡΑΓΜΑΤΙ, μειονέκτημα της ελληνικής πλευράς στο Κυπριακό, μειονέκτημα συνομήλικο της ίδιας της διαδικασίας των «διακοινοτικών» ήταν ότι, ουδέποτε είχε και, προπάντων, ουδέποτε βουλήθηκε να έχει ένα Σχέδιο Τερματισμού της Διαπραγμάτευσης. Και αυτό υπήρξε, όχι μόνο μειονέκτημα και αδυναμία στο σύνολο της πολιτικής της, αλλά, στην πράξη, και διαπραγματευτική μειονεξία εντός της ίδιας της Διαπραγμάτευσης. Δηλαδή:

Π Ο Λ Υ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΣ και ανετότερος και ικανότερος Διαπραγματευτής θα ήταν ο κ. Αναστασιάδης και κάθε προηγούμενος ΠτΔ στις «διακοινοτικές» συνομιλίες, εάν είχε Σχέδιο Τερματισμού της Διαπραγμάτευσης και σχέδιο πολιτικής για μετά τον Τερματισμό. Ιδίως, μάλιστα, αν ο εκάστοτε Τούρκος Διαπραγματευτής οσφραινόταν ότι ο αντίπαλός του στο τραπέζι της Διαπραγμάτευσης δεν είναι χειροπόδαρα αιχμάλωτος της διαπραγματευτικής διαδικασίας, αλλά «κάτι άλλο» έχει σχεδιασμένο...

Σ Τ Η Ν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όμως, συμβαίνει επί δεκαετίες και επί όλων των διαδοχικών ΠτΔ, ακριβώς το αντίθετο: Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι οι Έλληνες είναι σιδηροδέσμια αιχμάλωτοι στη Διαπραγμάτευση. Χωρίς καμία εναλλακτική πολιτική. Και ότι, αυτή ακριβώς η αιχμαλωσία τους στον μακροχρόνιο «μόνο δρόμο» των διαπραγματεύσεων, είναι η ασφαλέστερη διαδικασία για τις διαδοχικές, αλλεπάλληλες ελληνικές υποχωρήσεις, στις διαδοχικά αυξανόμενες τουρκικές απαιτήσεις.

Ε Ν Ω, ΣΥΝ ΤΩ ΧΡΟΝΩ, με την παρέλευση των δεκαετιών Διαπραγμάτευσης, ο διαρρέων χρόνος αξιοποιείται διαρκώς από την Τουρκία για την ανεμπόδιστη και ατιμώρητη εμπέδωση των κατοχικών «τετελεσμένων» της στην Κύπρο: τη διαιώνιση επί του εδάφους, επί του πληθυσμού, επί του ανισοζυγίου δυνάμεων και επί των μυαλών των ηττημένων Ελλήνων, των «πραγματικοτήτων» της συντελεσθείσας διχοτόμησης. Και της επιζητούμενης από την Άγκυρα νομιμοποίησης, διά της ελληνικής υπογραφής, της επέκτασης της Τουρκικής Συγκυριαρχίας εφ' όλης της Κύπρου.

Α Π Ο ΤΗΝ επαύριον του ναυαγίου των «διακοινοτικών» συνομιλιών του 1977, από την επαύριον της αυτοανακήρυξης του Ψευδοκράτους το 1983, από την επαύριον του Δημοψηφίσματος του 2004 για το Σχ. Ανάν έπρεπε να τερματιστεί η Διαπραγμάτευση. Ούτε τόλμησαν να το σκεφτούν οι εκάστοτε ΠτΔ και οι καθορίζουσες το πολιτικό σκηνικό ηγεσίες των «μεγάλων» κομμάτων. Αντίθετα: Όποιος τολμούσε να ψελλίσει σκέψη έστω «να το σκεφτούμε», καταδικαζόταν στο πυρ το εξώτερο. Με την ίδια ακριβώς φρασεολογία που τώρα την αντέγραψε στην απάντηση - αντεπίθεσή του ο κ. Αναστασιάδης. Κι, όταν ο ίδιος θα βρεθεί στις 12 Ιανουαρίου 2017 στο δίλημμα... του τελικού Τερματισμού της Διαπραγμάτευσης, ποια άραγε... τόλμη και μη... δειλία θα επιδείξει;

Ε Κ Τ Ο Ξ Ε Υ Ο Ν Τ Α Σ την γραπτή αντεπίθεσή του στην κριτική που άσκησαν από κοινού στην πολιτική του τα Πέντε Κόμματα των Απορριπτικών, ο κ. Αναστασιάδης την Πέμπτη, απ' το Ισραήλ όπου βρισκόταν, «διερωτήθηκε», δήθεν, «αν αυτό που πραγματικά επιθυμούν κάποιοι, μέσα από τις καθημερινές τους δηλώσεις, είναι τον τερματισμό της διαπραγμάτευσης».

Ο Υ Δ Ο Λ Ω Σ πρωτοτύπησε βεβαίως. Πρόκειται, καθώς υπενθυμίσαμε και χθες, για το παμπάλαιο και διαρκές κατηγορητήριο που, άλλοτε κατηγορηματικώς κι άλλοτε εν είδει ερωτήματος, εκτοξεύουν απ' τη δεκαετία του '80 οι συμπορευόμενες ηγεσίες των ΔηΣυ & ΑΚΕΛ κατά των εκάστοτε διαφωνούντων ως προς την πολιτική τους στο Κυπριακό. Είτε αυτοί οι διαφωνούντες είναι οι ηγεσίες άλλων κομμάτων, είτε τα «ανυπάκουα» στελέχη, μέλη κι οπαδοί εντός των ΔηΣυ-ΑΚΕΛ...

Ε Χ Ε Ι ΟΜΩΣ απήχηση, αποδίδει αποτέλεσμα κι εξυπηρετεί τον κεντρικό του στόχο το εν λόγω κατηγορητήριο. Γι' αυτό κιόλας βρίσκεται αλώβητο εν χρήσει τόσες δεκαετίες. Ώστε να θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως εάν κανείς τολμήσει να διανοηθεί καν ψιθυριστά την εισήγηση πως πρέπει να μεθοδευτεί ο Τερματισμός της Διαπραγμάτευσης.

- ΕΠΕΙΔΗ, ακριβώς, ποτέ και ουδεμία κομματική ηγεσία δείχθηκε ικανή να υποστηρίξει πειστικά ένα Σχέδιο Τερματισμού της Διαπραγμάτευσης, στο πλαίσιο μιας σχεδιασμένης Εθνικής Στρατηγικής Απελευθέρωσης, για το παγιδευμένο 42 χρόνια στη Διαπραγμάτευση Κυπριακό.

- Σ' ΑΥΤΗN την αιχμαλωσία τελούν σιδηροδέσμιες όλες οι κομματικές ηγεσίες. Και είναι μ' αυτό κυρίως το χαλινάρι που επιχειρεί να τις χαλιναγωγήσει και τώρα ο ΠτΔ, έστω κι αν ουδεμία αποφάσισε να του φωνάξει να Τερματίσει τη Διαπραγμάτευση.

- ΑΡΚΟΥΝΤΩΣ δημαγωγική η αλχημεία του, κλασικής πλέον «λογικής» ΑΚΕΛ - ΔηΣυ, διατείνεται ότι: Όλα όσα υποστηρίζουν τ' άλλα κόμματα για την «ορθότερη τακτική», ή το πιο «σωστό περιεχόμενο» εντός της Διαπραγμάτευσης, επειδή αφίστανται των «διαχρονικών δεσμεύσεων της ε/κ πλευράς» κι επειδή προφανώς δεν γίνονται δεκτά απ' τους Τούρκους, θα προκαλέσουν τον Τερματισμό της Διαπραγμάτευσης. Πράγμα που θεωρείται ως «το χείριστο κακό», επειδή «τελεσίδικα» δεν υπάρχει, δήθεν, άλλος δρόμος παρά μόνο η Διαπραγμάτευση.

Π Λ Η Ρ Ω Σ ΚΑΙ μονίμως υποταγμένη σ' αυτήn τη «λογική» τού «δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο η Διαπραγμάτευση», η ελληνική πλευρά, οι εκάστοτε ΠτΔ, οι εκάστοτε κομματικές ηγεσίες, παρέμειναν διαχρονικά αιχμάλωτες τής μίας και μόνης κι ουδεμίας άλλης Διαπραγμάτευσης:

- ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΗΣ σχεδιασμένων, υπέρ της Τουρκίας - Κατακτητή, διαδικασιών τών υπό την αιγίδα του Γ. Γρ. του ΟΗΕ «διακοινοτικών» συνομιλιών για τη «λύση» (μία και μόνη κι ουδεμία άλλη) τής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ), την οποία απαίτησαν οι Κατακτητές:

- ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, τη μορφή, το περιεχόμενο και τον «σκληρό πυρήνα» της ΔΔΟ, που οι Τούρκοι πέτυχαν διαχρονικά και κλιμακωτά να επιβάλουν, στους διαδοχικά πιο πολύ υποχωρούντες εκ των ΠτΔ, εντός της Διαπραγμάτευσης.

- ΑΥΤΗ των Τούρκων η επιτυχία, εμφανίζεται ανάγλυφη επί της ουσίας των ελληνικών υποχωρήσεων, μέσα από την απλή σύγκριση των... κειμένων:

- ΑΦ' ΕΝΟΣ της «προπατορικής» υποχώρησης των Τεσσάρων Κατευθυντηρίων Γραμμών Μακαρίου - Ντενκτάς 12.2.1977 και της Συμφωνίας Δέκα Σημείων Κυπριανού - Ντενκτάς 19.5.1979 και:

- ΑΦ' ΕΤΕΡΟΥ:
(α) Του Σχεδίου Ανάν 11.11. 2002, των συσσωρευμένων προηγηθεισών υποχωρήσεων τής προεδρίας Γ. Βασιλείου 1988-1993 και Γλ. Κληρίδη 1993-2003.
(β) Του Κοινού Ανακοινωθέντων Χριστόφια - Ταλάτ 23.5.2008 και τελικά:
(γ) Της Κοινής Διακήρυξης Αναστασιάδη - Έρογλου 11.2.2014.

Υ Π Ο Μ Ο Ν Ε Τ Ι Κ Α και μεθοδικά κι ανυποχώρητα αξιοποιώντας οι Κατακτητές τον «μόνο δρόμο», της μονόδρομα αιχμάλωτης ελληνικής ηγεσίας, στη μία και μόνη Διαπραγμάτευση, της μίας και μόνης ΔΔΟ, πέτυχαν ένα και μόνο και ουδένα άλλο περιεχόμενο να έχει η «λύση» της οποίας το τελικό στάδιο μεθοδεύουν να εισπράξουν, τρόπαιο και θρίαμβο, την Πέμπτη 12η Ιανουαρίου 2017 που, άνευ όρων, τους προσέφερε στο Δείπνο της 1ης Δεκ. 2016 με τον κ. Ακιντζί, ο κ. Αναστασιάδης:
- Την Ισότιμη Τουρκική Συγκυριαρχία εφ' όλης της Κρατικής Υπόστασης της Κύπρου.

Β Ε Β Α Ι Ο Ν ΕΙΝΑΙ, επί του παρόντος, ότι, στη χειρότερη αλλ' ουδόλως απίθανη περίπτωση που καταλήξει στις τελειωτικές του υποχωρήσεις έναντι των Τούρκων ο κ. Αναστασιάδης, αυτή η «λύση» θα απορριφθεί από την πλειοψηφία των Ελλήνων. Αλλ' ακόμη κι αν τη τελευταία στιγμή δεν τολμήσει, αλλά «δειλιάσει», να προσφέρει γην τε και ύδωρ στους Τούρκους, στο στάδιο όπου οδήγησε τα πράγματα, το ίδιο αποτέλεσμα θα προκύψει...

Σ Υ Ν Ε Π Ω Σ, όχι πλέον θεωρητικά, αλλά εκ ζωτικής ανάγκης χρειάζεται το Σχέδιο Τερματισμού της Διαπραγμάτευσης. Αυτό που ολεθρίως δεν είχαμε για το ναυάγιο των «διακοινοτικών» του 1977, το 1983 του Ψευδοκράτους, το 2004 της Απόρριψης του Σχεδίου Ανάν...

Σημερινή