Ότι είναι το Ιράν για το Ισραήλ είναι η Τουρκία για την Ελλάδα: Ούτε ο Εκρέμ είναι φίλος…

File Photo: Newly elected Ankara Mayor Mansur Yavas (C) of Republican People's Party (CHP) visits the Mausoleum of Mustafa Kemal Ataturk in Ankara, Turkey. EPA, STRINGER

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΦΙΔΑ

Χαµένοι µέσα σε αυταπάτες ηµεδαπής εµπνεύσεως, οι εν Ελλάδι τείνουµε συχνά να προβάλλουµε τους (ευσεβείς ή µη) πόθους µας πάνω στις διεθνείς εξελίξεις, σαν να πρόκειται για γεγονότα («wishful thinking»).

Κάπως έτσι, κινούµενοι ανάµεσα στην ακατανίκητη γοητεία των πρόωρων πανηγυρισµών και την αβάσταχτη ελαφρότητα του έχειν άποψη, κάποιοι εξ ηµών βρέθηκαν να πανηγυρίζουν… ωσάν ελληνική νίκη τις ρωγµές που επέφεραν στην κυριαρχία του Ερντογάν οι δηµοτικές εκλογές της 31^ης Μαρτίου.

Στο ίδιο πνεύµα, άλλοι βρίσκονται πια να ελπίζουν ακόµη και σε µια ενδεχόµενη έξωση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ ή σε µια προοπτική ένταξη της Κύπρου σε αυτό.

• Ο εχθρός του εχθρού, όµως, δεν είναι απαραιτήτως φίλος. Και ό,τι βλάπτει τον Ερντογάν δεν ωφελεί, οπωσδήποτε, την Ελλάδα. Οι ΗΠΑ κοντράρονται µε την Τουρκία για τους ρωσικούς S-400, αλλά στην πράξη μάλλον ανησυχούν πιο πολύ για την Κίνα και τους νέους δρόµους του µεταξιού. Όσο για το ΝΑΤΟ, εκείνο έχει στο παρελθόν αποδειχθεί δύσκαµπτο, απρόθυµο ή… διαρρηγµένο.
• Ο νικητής των δηµοτικών εκλογών στην Κωνσταντινούπολη, Εκρέµ Ιµάµογλου, που πολλοί έσπευσαν να παιανίσουν, δεν είναι φίλος της Ελλάδας. Μπορεί να βρέθηκε προ ετών στα Γιαννιτσά, να χορεύει ποντιακούς χορούς µέσα σε κλίµα εορταστικής συνύπαρξης. Προέρχεται, όµως, από το κεµαλικό (CHP), κορυφαία στελέχη του οποίου υποστηρίζουν εδώ και χρόνια ότι η Ελλάδα κατέχει παρανόµως δεκάδες νησιά στο Αιγαίο, εγκαλώντας μάλιστα το καθεστώς Ερντογάν επειδή δεν έχει αναλάβει δράση για να τα πάρει πίσω.

Όσο για τις ρωγµές στην ηγεµονία του Ερντογάν που επέφεραν οι δηµοτικές εκλογές, εκείνες επήλθαν µεν, συνοδευόµενες όµως και από άλλα ανησυχητικά στοιχεία.

• Το ισλαµοσυντηρητικό AKP έχασε τις µεγάλες πόλεις, πλην όµως παρέµεινε κυρίαρχο σε εθνικό επίπεδο, µε 44,33%. Εάν σε αυτό προσθέσει κανείς τα ποσοστά της συµπολιτευόµενης και αντιπολιτευόµενης ακροδεξιάς (MHP, Καλό Κόµµα), τότε το συνολικό ποσοστό των ισλαµοεθνικιστών στη γείτονα ανέρχεται σε… 59,1%.

Εάν σε αυτό προσθέσει κανείς και τη δεξιά πτέρυγα του κεµαλικού CHP (ο νέος δήµαρχος Αγκυρας, Μανσούρ Γιαβάς, προέρχεται από τους εθνικιστές), τότε η διαχρονική ηγεµονία της τουρκικής ∆εξιάς για την οποία µιλά ο Χαλίλ Καραβελί στο βιβλίο «Τουρκία: Μοντέλο αυταρχικού κράτους» καθίσταται… αδιαµφισβήτητη.

Απέναντι στην τουρκική ∆εξιά, όµως, και όσα ανθελληνικά εκείνη κηρύττει, δεν υπάρχουν πια περιθώρια για «wishful thinking». Το «wishful thinking», άλλωστε, δεν συνιστά στρατηγική όπως δήλωσε προ ημερών από το βήμα του ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα ο Ισραηλινός ερευνητής του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ, Ραζ Ζιμτ. Ο ίδιος σκεφτόταν το Ιράν. Εμείς, ωστόσο, θα έπρεπε να σκεφτόμαστε την Τουρκία.

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
hellasjournal