Πόντος: Δικαίωμα και Χρέος

Της Ελίνας Γαληνού
"Πόντος-Δικαίωμα στη μνήμη" ήταν ο τίτλος της έκθεσης στην Τεχνόπολη, που διοργανώθηκε από την καθηγητή ιστορίας κ. Κωνσταντίνο Φωτιάδη και την Εύξεινο Λέσχη Αθηνών, παράλληλα με άλλες εκδηλώσεις προς τιμήν του Ποντιακού Ελληνισμού. Η ημερομηνία των εγκαινίων, 19 Μαίου -η μαύρη επέτειος για τον Πόντο...Η ημερομηνία κατά την οποία δόθηκε το έναυσμα για την έναρξη του διωγμού των Ελλήνων του Πόντου από τον Κεμάλ, καθώς στην συγκρότηση του τότε νέου τουρκικού κράτους, δεν χωρούσαν άλλες εθνότητες και άλλες θρησκείες...
Ξεναγηθήκαμε στην άρτια οργανωμένη έκθεση, όπου οι θεματικές της ενότητες συνιστούσαν μια ολοκληρωμένη περιγραφή για το τι σημαίνει "Ποντιακός Ελληνισμός", αρχής γενομένης από την εμφάνιση των πρώτων Ελλήνων κατά την περίοδο της αρχαιότητας στην περιοχή, γύρω στον 10ο π.Χ αιώνα.. Από τότε σηματοδοτείται η ανάπτυξη του Ελληνισμού σ' εκείνη λωρίδα γης, ξεκινώντας από τις αποικίες της Σινώπης και Τραπεζούντας. Η εξέλιξη του πολιτισμού και της Ιστορίας των Ελλήνων του Πόντου, οδεύει σαν παράλληλη ευθεία με όλες τις φάσεις της ελληνικής Ιστορίας που γνωρίζουμε. Αρχαία εποχή, Ρωμαικοί Χρόνοι, Βυζάντιο, Οθωμανική κυριαρχία...Ομως ο Πόντος δεν ήταν από τις περιοχές εκείνες που ευνοήθηκαν από τις θετικές υπέρ της Ελλάδας εκβάσεις κατά την Επανάσταση του 21, τον Μακεδονικό Αγώνα ή τους Βαλκανικούς.. Παρέμεινε επί Οθωμανικού εδάφους, διατηρώντας όμως σθεναρά την εθνική του συνείδηση και την πολιτισμική του ιδιοτυπία, την γλώσσα και την θρησκεία.
Με την ανάδυση των Νεοτούρκων και του Κεμάλ κατά την δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, ήρθε η ανατροπή που τώρα πια γνωρίζουμε, και που τόσο εύστοχα καταδείχτηκε σε συγκεκριμένη θεματική ενότητα της έκθεσης. Ο Ποντιακός Ελληνισμός, ξεριζώθηκε με τις ίδιες βάρβαρες μεθόδους που ξεριζώθηκαν και αφανίστηκαν εκατομμύρια Ελληνες και άλλοι χριστιανοί από τα εδάφη της Ααντολής. Μαζί τους ξεριζώθηκε ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Οι Ελληνες του Πόντου διασκορπίστηκαν "σαν τα τρελλά πουλιά", χωρίς όμως να ξεχάσουν ποιοί ήταν και από πού προέρχονται. Και από τότε, αν και διάσπαρτοι, δεν έπαψαν ν΄ αγωνίζονται για το δικαίωμα να υπάρχουν σαν ένα κομμάτι της αιματοβαμμένης από τους Τούρκους Ιστορίας μας.
Εμείς οι ζωντανοί Ελληνες που σε ώριμη πια ηλικία, μπορούμε να κλείσουμε τα αυτιά μας στα κρωξήματα κάποιων αποδομητών της Ελληνικής Ιστορίας, ατενίζουμε σήμερα με σεβασμό τις μνήμες του Πόντου και στεκόμαστε αρωγοί στους αγώνες τους για την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Και αν η ιστορική μνήμη θεωρείται (και πρέπει) ένα δικαίωμα πανανθρώπινο για όλους τους λαούς της Γής, η μνήμη του Ποντιακού Ελληνισμού είναι για μας κάτι περισσότερο. Ενα χρέος προς το ίδιο μας το αίμα...