Υπάρχει και άλλη ανομία

Φαήλος Κρανιδιώτης
Η πρώτη προϋπόθεση για την επίλυση όλων των προβλημάτων είναι να αποκτήσουμε σοβαρό κράτος. Αυστηρό εκεί που πρέπει, επιεικές επίσης εκεί που πρέπει. Και αυτό προϋποθέτει ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις και Σώματα Ασφαλείας, ελληνική Παιδεία, ανταποδοτικότητα και ισχυρή παρέμβαση σε όλα για τη διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας.
Εχθροί του οργανωμένου έθνους, του κράτους, είναι σίγουρα οι τρομοκράτες και οι βοηθητικοί τους. Υπάρχουν όμως και άλλοι. Μην τους ξεχνάμε. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι μονομέτωπος. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι εκτός από την ανομία των κουμπουροφόρων, των καταλήψεων, του ολοκαυτώματος της Marfin, του ασύδοτου συντεχνιακού συνδικαλισμού, υπάρχει και η άλλη ανομία. Η ανομία των λούμπεν ισχυρών, αυτών που δεν πυροβολούν ούτε βάζουν βόμβες, αυτών που δεν χρησιμοποιούν γιάφκες.

Η ανομία της τάξης που εν Ελλάδι υποδύεται την αστική έχει άλλες μορφές. Κάποτε οι ισχυροί έφτιαχναν πανεπιστήμια, συνέδραμαν την εθνική άμυνα. Σήμερα έχουμε κάτι γόνους «καλών σχολείων» ή της παλιάς αριστερής «αριστοκρατίας», που φτιάχτηκαν επιχειρηματικά στην πλάτη του κράτους, του μόνου πελάτη τους.
Δεν έχουν πια γύρω τους κύκλο πνευματικών ανθρώπων. Νταραβερίζονται με τραγουδιάρες και μόδιστρους. Εχουν αισθητική σκυλάδικου ή Β.Π., δήθεν ή γνήσια, αν και συχνά το ένα συνοδεύει το άλλο και το πολύ πολύ να επενδύουν σε πίνακες. Τους επιδεικνύουν ο ένας στον άλλο και στους φίλους τους. Εως εκεί φτάνει η «πνευματικότητά» τους. Καμιά φορά οι κυρίες τους ράβουν πανάκριβα φορέματα, για να πάνε στα φιλανθρωπικά γκαλά που οργανώνουν οι πλέον φραγκάτες, για να δώσουν από 1.000 ευρώ στους πτωχούς και στα άρρωστα παιδάκια. Είναι τα ρέστα, τα ψιλά που περισσεύουν από τη λεηλασία της χώρας.
Οι ίδιοι, όπως και οι πολιτικοί που συνωστίζονται στους προθαλάμους τους και ενεργούν ως υπάλληλοί τους, έχουν ένα κοινό, εκτός από έναν φαιδρό καθωσπρεπισμό: Περιφρονούν τον λαό. Περιφρονούν τους πολλούς, τους απλούς ανθρώπους. Εχουν πνεύμα αλληλεγγύης συντεχνίας, σαν να 'ναι μια τάξη ξέχωρη από το έθνος, με συμφέροντα πάνω ή και αντίθετα απ’ αυτό. Ανεξαρτήτως φαινομενικών πεποιθήσεων, κάνουν κολεγιές και αντιμετωπίζουν καχύποπτα όποιον δεν ενστερνίζεται την camaraderie του «κύκλου» τους.
Τι κι αν μια, δύο το πολύ γενιές πίσω θα βρεις συχνά κλεφτοκοτάδες, δωσιλόγους, μαυραγορίτες ή κατσαπλιάδες «αγωνιστές» της… πλέριας δημοκρατίας α λα Στάλιν. Εχουμε την «αριστοκρατία» που μας ταιριάζει. Συχνά αδιάφορη, άπατρι, με γούστο κιτς, ξιπασμένη, αλλά κυρίως παρασιτική και βουλιμική. Αρπακτικά, τα οποία συχνά φθονούν, αντιστρατεύονται τους αληθινούς δημιουργούς αστούς, τους ελάχιστους εκπροσώπους της τάξης που κάποτε έγινε ένα με τον λαό, θυσίασε τη ζωή και την περιουσία της για την πατρίδα.
Είναι ολοφάνερο, από ενδείξεις που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, ότι αυτοί, οι συνήθεις ύποπτοι της άλλης κλίμακας ανομίας, συνωστίζονται στη γραμμή εκκίνησης και ο καθένας προσπαθεί να «κλέψει» στο παιχνίδι όσο μπορεί. Ειδικά τώρα, με τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις. Οι δε φαλιρισμένοι τραπεζίτες αποτελούν κατηγορία από μόνοι τους. Τα κέρδη δεκαετιών δικά τους και οι ζημιές τώρα δικές μας. Ετσι μάθανε.
Αν όμως θέλουμε νομιμοποίηση της όλης πολιτικής μας, να φαινόμαστε στα σοβαρά και να είμαστε ένα στιβαρό και αυστηρό κράτος που θα εμπνέει πίστη στους πολίτες του και σεβασμό στους έξω, τότε οφείλουμε να χτυπήσουμε και την άλλη ανομία με την ίδια αμείλικτη ενεργητικότητα που χτυπάμε και την τρομοκρατία ή τις καταλήψεις.
Για τα πολιτικά πρόσωπα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ας μην κοροϊδεύουμε για όσα έγιναν ότι θα τιμωρηθούν οι περισσότεροι ποινικά. Ο νόμος Βενιζέλου περί ευθύνης υπουργών είναι εστία πολιτικής μόλυνσης και υπονόμευσης του πολιτικού συστήματος. Ας τον καταργήσουμε, ώστε τουλάχιστον οι τωρινοί και οι επόμενοι να μπορούν να λογοδοτήσουν. Οι καλυπτόμενοι ποινικά από την παραγραφή ας λογοδοτήσουν στις φορολογικές Αρχές για τον πλουτισμό τους. Υπάρχουν τρόποι και μέσα να πληρώσουν και ας διαπομπευτούν «ανάποδα στον γάϊδαρο» ως τον πολιτικό τους θάνατο.
Ομως κανείς νόμος Βενιζέλου δεν μας εμποδίζει να θέσουμε επιτέλους κανόνες στην ιδιωτική ζούγκλα που έφτιαξαν οι λούμπεν ψευτοαστοί μας, τα παράσιτα του δημόσιου ταμείου. Η τιθάσευση και η τιμωρία τους θα απελευθερώσουν ζωτικές, υγιείς δυνάμεις δημιουργώντας αληθινό, υγιή ανταγωνισμό. Αυτό δεν θα φέρει μόνο ανάπτυξη. Θα φέρει πίστη και αίσθημα δικαίου στους πολλούς που αυτοί, κυρίως αυτοί, είναι το έθνος.

δημοκρατία