Εμφύλιος πόλεμος στο Μαλί: Μια τραγωδία κεκλεισμένων των θυρών.

Καθ. Chems Eddine Chitour (Αλγερία) (μτφ. Κριστιάν)

«Παρά τη διάρκεια της νύχτας, η μέρα πάντα θα εμφανιστεί...». (Αφρικανική παροιμία).

Έφτασε η ώρα! Ο Φρανσουά Ολάντ είχε, όπως και ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, τον δικό του πόλεμο, , και τη δική του «νίκη» σε λιγότερο χρόνο από ό, τι χρειάστηκε για να καταστραφεί το Ιράκ και να επιστρέψει στην λίθινη εποχή. 

Mutatis mutandis (τηρουμένων των αναλογιών) η Γαλλία δώρισε στο εαυτό της το Μάλι, οι ίδιες αιτίες παράγοντας τα ίδια αποτελέσματα, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει συνέχεια. 

Ας μιλήσουμε πρώτα για το «γαλλικό περίπατο στη γη του Μάλι» με αφρικανούς υποτελείς ηγεμόνες που εκστρατεύονται με το Παρίσι για να κρατήσουν τους θρόνους τους που επιβάλλουν στους λαούς τους.

Με ψευδο-αφελή τρόπο, ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας le Pays (η Χώρα)  αναρωτιέται που βρίσκονται αυτοί οι μαχητές των οποίων είχε υπερεκτιμηθεί η ικανότητα καταστροφής: «Μετά την πτώση της πόλης Diabaly, στο κέντρο της χώρας, τα γαλλικά στρατεύματα προωθούνται χωρίς αξιόλογη αντίσταση. Η συμβολική πόλη του Τιμπουκτού παραδόθηκε στις 28 Ιανουαρίου, χωρίς μάχη. Ήττα των τζιχαντιστών; Μάλλον όχι. Οι πόλεις του Μάλι υπό τον έλεγχο των ισλαμιστών πέφτουν η μία πτώση μετά την άλλη στα χέρια των γαλλικών στρατευμάτων χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Μετά την ανακατάληψη της Konna (Κέντρο) από το στρατό του Μάλι και σύμμαχους, οι τζιχαντιστές τρέφονται σε φυγή από τις πόλεις που είχαν καταλάβει. Ακόμη και σε μεγάλες πόλεις όπως η Γκάο όπου είχαν μια μεγάλη βάση, δεν πρόβαλαν αντίσταση στα στρατεύματα της Γαλλίας και του Μάλι.

Οι απελευθερωτές, όπως ονομάζονται από τους πληθυσμούς, προχωρούν με λουλούδι στο τουφέκι. Θα πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε;». (1)

«Γιατί, συνεχίζει ο δημοσιογράφος με σπάνια απόλαυση, τζιχαντιστές που φανφαρώναν σε τζιπ με πικάπ επέλεξαν να τα λάβουν στα πόδια σε κάθε παραμικρή αεροπορική επίθεση; Και πού κρύβονται αυτά τα παράσιτα; 

Για να πω την αλήθεια, η στάση των ισλαμιστών εγείρει χιλιάδες ερωτήματα. Ποιος είναι ο τελικός προορισμός τους; Θα αναμιχθούν με το βόρειο πληθυσμό ή θα καταφύγουν σε σπηλιές; Πρέπει, με κάθε κόστος, να τους βγάλουμε από τα κρησφύγετα τους και να τους συλλάβουμε, αν είναι δυνατόν. Είναι μόνο με αυτήν την τιμή που θα μπορέσουμε να φωνάζουμε «νίκη!». 

Διότι η ταχεία κατάκτηση χωρίς μεγάλες θυσίες των πόλεων που είχαν καταλειφθεί από τους ισλαμιστές, παραείναι καλή, λέμε τώρα, αν όχι εύκολη για να είναι αληθινή. 

Βέβαια, καταφέραμε να κόψουμε τον βήχα αυτών των τρελών του Αλλάχ, αλλά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωτική νίκη, η απόλυτη επιστροφή στην ειρήνη». (1)

Η ανακατάληψη της Αφρικής

Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί δικαίως για τους σκοπούς αυτών των εκστρατειών των οποίων τα πραγματικά κίνητρα είναι πάντα τα ίδια από τη Διάσκεψη του Βερολίνου στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, ήτοι οι Ευρωπαίοι να κυριαρχήσουν και να εκμεταλλεύονται τις αδύνατες αφρικανικές χώρες. 

Αυτή η πορεία είναι πιο επίκαιρη όσο ποτέ λόγω της σπανιότητας των πρώτων υλών, συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας. 

Αν κοιτάζουμε σε βάθος τα πράγματα, βλέπουμε ότι σύμφωνα με την πρόταση του Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ, πρώην Πρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών στη δεκαετία του τριάντα του περασμένου αιώνα «αν συμβαίνει ένα γεγονός κατά τύχη, μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι είχε προγραμματιστεί να λάβει χώρα έτσι», όλα γίνονται σαφή!

Ο Manlio DiNucci αποκωδικοποιεί από τη πλευρά του, μέσω του παραδείγματος του Μάλι, την απλή και ξεκάθαρη ανακατάληψη της Αφρικής, εξηγεί το απλό σενάριο ανακατάληψης της Αφρικής:

«Την ίδια τη στιγμή που ο δημοκράτης πρόεδρος Ομπάμα επανέλαβε στην εναρκτήρια ομιλία του ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, «πηγή ελπίδας για τους φτωχούς, στηρίζουν τη δημοκρατία στην Αφρική», τεράστια αμερικανικά αεροπλάνα C-17 μετέφεραν γαλλικά στρατεύματα προς το Μάλι, όπου η Ουάσιγκτον εγκατάστησε στην εξουσία πέρυσι τον Captain Sanogo, ο οποίος εκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ από το Πεντάγωνο και τη CIA, εντείνοντας τις εσωτερικές συγκρούσεις». (2)

Η ταχύτητα με την οποία ξεκίνησε η επιχείρηση, επίσημα για την προστασία του Μάλι κατά των ισλαμιστών ανταρτών, δείχνει ότι είχε προγραμματιστεί πολύ καιρό πριν από τον σοσιαλιστή Ολάντ. (...) 

Οι δυτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των πολυεθνικών εταιρειών, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να αρπάξουν τις αγορές και τις πηγές πρώτων υλών, ενώνονται όταν τα κοινά συμφέροντά τους βρίσκονται σε κίνδυνο (...)

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Παρίσι, μαζί με την επιχείρηση στο Μάλι, έστειλε ειδικές δυνάμεις στο Νίγηρα. Ανάλογη κατάσταση στο Τσαντ, του οποίου τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου εκμεταλλεύονται από την αμερικανική Exxon Mobil και άλλες πολυεθνικές». (2)

Κλασική περίπτωση για σχολική διδασκαλία, η κατάληψη των ορυχείων στο Νίγηρα από την Areva.

Ο Εμμανουήλ Γρηγόριος, ειδικός διευθυντής έρευνας στο Νίγηρα, δηλώνει, πεπεισμένος για το εύλογο δικαίωμα της Γαλλίας:

«Με δεδομένες τις εντάσεις στην περιοχή, οι γαλλικές δυνάμεις θα σταλούν στο Νίγηρα για τη προστασία των ορυχείων της Areva. Το 30% της γαλλικής τροφοδότησης σε ουράνιο προέρχεται από τη χώρα αυτή. (...). 

Έπρεπε ήδη να είχε επέμβει εδώ και πολύ καιρό στο Νίγηρα (...)

Όταν το νέο ορυχείο του Imouraren θα είναι λειτουργικό, ο Νίγηρας θα καλύπτει το 50% της τροφοδότησης. Δεν πιστεύω ότι η Γαλλία θα αποσυρθεί ποτέ οριστικά από την περιοχή, συμπεριλαμβανομένου του Νίγηρα. Αν η Γαλλία έχανε τα κοιτάσματα του Νίγηρα θα ήταν πολύ ενοχλητικό γι 'αυτήν. (3)

Σε μια ενδιαφέρουσα συμβολή, η Barbara Spinelli αναρωτιέται για την ευρωπαϊκή μόδα μίμησης των Αμερικανών, στείρα συνέχιση ενώπιον της αποτελεσματικότητας της κινεζικής προσέγγισης σε σχέση με την Αφρική. Την ακούμε:

«Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη, η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια - από τα Βαλκάνια έως τη Λιβύη, περνώντας από το Αφγανιστάν και σήμερα στο Σαχέλ.  Ένας παρεμβατισμός που χαρακτηρίζεται από την απουσία μακροπρόθεσμου οράματος. Για σχεδόν 14 χρόνια οι Ευρωπαίοι συμμετέχουν περιοδικά σε ένοπλες επεμβάσεις. Ο πόλεμος  -συχνά αιματηρός, σπάνια επιτυχής-  ποτέ δεν ονομάζεται με το όνομα του. 

Προχωρά με μάσκα: θα επιτρέψει να σταθεροποιήσει τις χώρες σε πτώχευση, να τις εκδημοκρατίσει και, το σημαντικότερο, θα είναι σύντομος και ανέξοδος.

Αυτός που άρχισε στις 11 Ιανουαρίου στο Μαλί καθοδηγείται από τη Γαλλία του Φρανσουά Ολάντ, με τη πενιχρή υποστήριξη Αφρικανών στρατιωτών και την έγκριση  -με αναδρομική ισχύ-  από τους Ευρωπαίους συμμάχους της. 

Κανένας διάλογος δεν προηγήθηκε, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λισαβόνας (άρθρο 32, 347). (...)

Η παρέμβαση γίνεται μια ευρωπαϊκή συνήθεια, αντιγραφή των ΗΠΑ. (...)

Ποιος συγκρίνει το όραμά μας με αυτό των άλλων χωρών;

Ποιος εξετάζει τη κινεζική πολιτική στην Αφρική, τόσο εθελοντική και τόσο διαφορετική από τη δική μας: εστιάζεται στην επενδύση όταν η δική μας επικεντρώνεται στην στρατιωτική πλευρά. (...)

Η επιδείνωση της κατάστασης στο Μάλι μπορούσε να αποφευχθεί εάν οι Ευρωπαίοι είχαν μελετήσει τη χώρα: θεωρούμενο εδώ και χρόνια ως φάρος της δημοκρατίας, το Μάλι βυθίστηκε στη φτώχεια, αναβιώνοντας τα προβλήματα που προκαλούνται από τεχνητά αποικιακά σύνορα. (...)

Πρόκειται για αποτυχία για την Ευρώπη και τη Δύση. 

Εν τω μεταξύ, η Κίνα κοιτάζει και τρίβει τα χέρια της. Εγκαθιδρύει την παρουσία της στην ήπειρο. Αυτή την ώρα, η παρέμβαση της αποτελείται από το να κτίζει δρόμους, και όχι να κάνει πόλεμο». (4)

Ακόμα και οι Βρετανοί αισθάνονται τον άνεμο που γύρισε και θέλουν να συμμετάσχουν στη λεηλασία: «βρετανικά στρατεύματα θα ενταχθούν στην γαλλική αποστολή στο Μάλι. Θα πλαισιώσουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των ανταρτών», λέει ο Ντέιβιντ Κάμερον.

Τελείωσε ο πόλεμος στο Μάλι μετά τη νίκη-περίπατο υγείας κατά αυτών των κολασμένων της γης; 

Ο Φρανσουά Ολάντ επιβεβαίωσε ότι η Γαλλία και οι αφρικανοί εταίροι της κερδίζουν «τη μάχη του Μάλι», αλλά ανήκει στις αφρικανικές δυνάμεις να καταδιώξουν τους «τρομοκράτες» στα βόρεια της χώρας. Εμείς είμαστε στο δρόμο να κερδίσουμε αυτή τη μάχη. Όταν λέω εμείς, εννοώ τον στρατό του Μάλι, τους Αφρικανούς που υποστηρίζονται από τους Γάλλους.

Ερωτηθείς στον δίαυλο Ευρώπη 1 τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου, ο Jean-Luc Mélenchon εκτίμησε ότι οι στόχοι του πολέμου από τη Γαλλία στο Μάλι είχαν αλλάξει από την αρχή της επιχείρησης, και προειδοποίησε για προβλέψιμα πολιτικά προβλήματα στη χώρα. 

«Οι πολεμικοί στόχοι της Γαλλίας έχουν εξελιχθεί με τη πρόοδο της μάχης. Στην αρχή, επρόκειτο να σταματήσουμε μια φάλαγγα, μετά να εκδιώξουμε τους ισλαμιστές, και τώρα ετοιμαζόμαστε να ανακαταλάβουμε όλο το βόρειο Μάλι.

Αν πάρουμε το βόρειο Μάλι –πράγμα που εύχομαι-  επειδή θέλω τη νίκη του στρατού μας, όχι την ήττα, βέβαια θα έχουμε το εξής πρόβλημα: σε ποίον θα παραδώσουμε το βόρειο Μαλί;».

Και όμως, παρά τα θριαμβευτικά τηλεγραφήματα, «αρχίζουμε να το συζητήσουμε». Αυτή η μη-αντίσταση έχει ως αποτέλεσμα ότι ξέφυγαν οι «ισλαμιστές». Μα που πήγαν;

«Θα πάει η Γαλλία μόνη της να κυνηγήσει την AQIM στα ορεινά προπύργια της του όρου Adrar των Ifhogas, στις βορειότερες περιοχές του Μάλι, όπου αναδιπλώθηκαν οι ισλαμιστές τρομοκράτες; Ίσως η Γαλλία θα σηκώσει το πόδι και να παραδώσει τη «καυτή πατάτα» στους Αφρικανούς, ενώ θα εγκατασταθεί σε στρατώνες καθώς δεν κινητοποιήσεις 3.500 στρατιώτες για να ξαναφύγουν μετά από ένα μήνα.

Ωστόσο, ο Πρόεδρος Ολάντ επαναλαμβάνει: «Εναπόκειται στους Αφρικανούς να επιτρέψει το Μάλι να ξαναβρεί την «εδαφική ακεραιότητα» του, ειδικά στο βόρειο τμήμα της χώρας που εξακολουθεί να ελέγχεται από τις «τρομοκρατικές ομάδες»'. «Η Γαλλία δεν πρόκειται να μείνει στο Μάλι. Ωστόσο, είναι καθήκον μας να διασφαλίσουμε ότι οι αφρικανικές δυνάμεις θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν διαρκή σταθερότητα στο Μαλί», «Οι Αφρικανοί μπορούν να πάρουν τη σκυτάλη και είναι αυτοί που θα πάνε στο βόρειο τμήμα».

Ο πρόεδρος υπενθύμισε, εξάλλου, ότι «μόλις αποκατασταθεί η ακεραιότητα του Μάλι, οι γαλλικές δυνάμεις προορίζονται να προσχωρήσουν στις βάσεις τους». Ποιες; (5)

Ωστόσο, επιλύθηκε η κρίση στο Μάλι; 

Ο Christophe Châtelot της Μοντ πιστεύει ότι το ζήτημα της ανάπτυξης είναι αναπόφευκτο:

«Η Αφρική θα ήταν λοιπόν μια προτεραιότητα του Φρανσουά Ολάντ;

Κάποια φαινόμενα απατούν, όμως. (...) Ωστόσο, αυτή η επέμβαση δεν έχει καμία σχέση με αυτές του παρελθόντος. (...)

Αλλά, αν υποθέσουμε ότι αυτή η διεθνής κινητοποίηση στον απόηχο της Γαλλίας διώχνει τους τζιχαντιστές από το βόρειο Μάλι, θα παιχτεί μια άλλη παρτίδα, εξίσου δύσκολη: να ξαναχτιστεί μια πτωχευμένη χώρα, βυθισμένη σε θεσμικό χάος μετά το πραξικόπημα της 22ας Μαρτίου 2012. (...) 

Τα τελευταία χρόνια, η συμπερίληψη των ακυρώσεων των μαζικών χρεών στα λογιστικά της δημόσιας βοήθειας για την ανάπτυξη (APD) επέτρεψε να διογκωθούν τεχνητά τα στατιστικά στοιχεία τα οποία, ωστόσο, παρέμειναν κάτω από το 0,7% του ΑΕΠ που η Γαλλία έχει δεσμευθεί να δαπανήσει. 
Για τον Ρομάνο Πρόντι: «Η κυβέρνηση του Μάλι πρέπει να αρχίσει από τώρα να προετοιμαστεί για τις εκλογές». (6)

Σιωπηλές Καταχρήσεις

Τη μεθαύριο της απελευθέρωσης του Τιμπουκτού, ο πληθυσμός λεηλάτησε τα καταστήματα των Αράβων, που κατηγορήθηκαν ως ισλαμιστές. Έχει αναφερθεί ότι Άραβες ρίχτηκαν σε πηγάδια. 

Το Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Human Rights Watch, HRW), είχε ζητήσει τη Δευτέρα από τις αρχές του Μάλι να λάβουν «άμεσα μέτρα» για να «προστατευτούν όλοι οι κάτοικοι του Μάλι από ενδεχόμενα αντίποινα», επικαλούμενο τον υψηλό κίνδυνο δι-εθνοτικών εντάσεων» στο Βορρά όπου ο ανταγωνισμός είναι ισχυρός μεταξύ των αραβικών μειονοτήτων και Τουαρέγκ, που ως επί το πλείστον ταυτίζονται με τους ισλαμιστές, και των Μαύρων, πλειοψηφία στο Μάλι.

Το Εθνικό Κίνημα για την Απελευθέρωση του Azawad (MNLA), ένοπλη αυτονομιστική και «κοσμική» ομάδα των Τουαρέγκ ανακοίνωσε ότι επανανακατάλαβε την πόλη και την περιοχή Κιντάλ, στα βόρειο-ανατολικά, και δήλωσε πρόθυμο να πολεμήσει κατά των «τρομοκρατών».  
«Το κίνημά μας γράφεται από δω και στο εξής στον αγώνα κατά των τρομοκρατών», προσθέτει. «Δεν ζητάμε την αποχώρηση του γαλλικού στρατού, συμφωνούμε όταν πραγματοποιεί στοχευμένες επιθέσεις. Αλλά όχι όταν φέρνει το στρατό του Μάλι πίσω στα εδάφη μας, όπου ήδη διέπραξε καταχρήσεις, με τη βοήθεια εθνικιστικών παραστρατιωτικών πολιτοφυλακών», προσθέτει ο Moussa ag Assarid.

Συνεπώς, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι γίνεται κάθαρση. 

Η διεθνής κοινότητα κοιτάζει αλλού, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν φιμωθεί και ο Μπαν Κι-Μουν διαχειρίζεται την καριέρα του. 

Ο φόβος για πράξεις αντεκδίκησης και αντιποίνων υπάρχει στο Τιμπουκτού, κατηγορούνται οι ισλαμιστές ότι διέπραξαν πολλά εγκλήματα στο όνομα της Σαρίας όπως στη Γκάο: ακρωτηριασμοί, λιθοβολισμοί και εκτελέσεις. Στην πραγματικότητα, αυτό μένει να αναγνωριστεί. Τους κατηγορούν επίσης, ότι κατέστρεψαν πολλά ιερά μουσουλμάνων αγίων. 

Στο L'Express, διαβάζουμε τους λόγους αυτών των εθνοτικών και θρησκευτικών καθάρσεων: «Μας κτυπούσαν όταν καπνίζαμε, όταν ακούγαμε μουσική. Εμείς θα τους κάνουμε να πληρώσουν για ό, τι μας έκαναν. Θα τους χτυπήσουμε κ’ εμείς».

Στους ασύμμετρους πολέμους, όπως αυτός που λαμβάνει χώρα στο βόρειο Μαλί, η Γαλλία αντιμετωπίζει δύο σημαντικά εμπόδια, το ένα είναι αφρικανικής τάξης και προπαντός το Μάλι, ήτοι ότι αυτή η χώρα βρίσκεται σε προχωρημένη αποσύνθεση αφού δεν έμεινε κανένας θεσμός όρθιος, Κοινοβούλιο, κυβέρνηση, Προεδρία, στρατός, χωροφυλακή και αστυνομία μαστίζονται από τη διαφθορά και την ευνοιοκρατία.    

Η Αφρικανική αρμάδα, σαν έναν μεξικάνικο στρατό, δεν διαθέτει ούτε την εμπειρία ούτε έμπειρους αξιωματικούς στη μάχη, και ακόμη λιγότερους υλικούς πόρους. (7)

Καταστήματα τα οποία υποτίθεται ότι ανήκουν σε «Άραβες» που ταυτίζονται με ισλαμιστές λεηλατήθηκαν στο Τομπουκτού  από έναν εξαγριωμένο όχλο. 

Εκατοντάδες άτομα, εμφανώς πολύ φτωχοί, επιτέθηκαν στα καταστήματα που ανήκουν, σύμφωνα με τους ίδιους, σε «Άραβες», «Αλγερινούς», «Μαυριτανούς», που κατηγορούνται για στήριξη ένοπλων ισλαμιστών ομάδων που συνδέονται με την Η Αλ Κάιντα στο Τιμπουκτού. 

Η μυθική πόλη αυτή στο βόρειο Μαλί παραδόθηκε χωρίς μάχη τη Δευτέρα στους στρατούς του  Μαλί και της Γαλλίας.

Ομοίως, πρόκειται για πραγματική πρόσκληση για δολοφονία από την εφημερίδα Le Pays (η Χώρα): «Οι πληθυσμοί που χαίρονται τώρα, θα έπρεπε με τη σειρά τους να ενεργοποιηθούν με το στρατό για να εντοπιστεί καλύτερα αυτή η συμμορία ατόμων χωρίς πίστη ούτε νόμο.

Επιβάλλεται μια υγιή συνεργασία των πληθυσμών, διότι είναι μεταξύ αυτών που θα μπορούσαν να κρυφτούν οι τζιχαντιστές». (1)

Εδώ είναι η Δύση που ταρακουνά παραδόσεις, προσδοκίες που χρειάστηκαν αιώνες για να λειτουργήσουν, για την επιβολή της δόξας της, του αυτοκρατορικού δίκαιου που θέλει ό, τι δεν είναι δυτικό από την άποψη σκέψης, αντιγραφής, μιμητισμού να είναι κακό, ανήθικο και πρέπει να καταπολεμηθεί.

Όταν μας δείξουν γυναίκες  του Μάλι που βγάζουν τα πέπλα τους ή που διαμαρτύρονται να μη φορούν πέπλο, θέλουμε να επιβάλουμε έναν τρόπο ζωής από ένα δείγμα που δεν είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου.

Ο μεγάλος λατινικός ποιητής Οράτιος είχε δίκιο να γράψει: «Quid leges sine moribus, quid mores sine legibus?» «Τι είναι οι νόμοι χωρίς τα ήθη, τι είναι τα ήθη χωρίς νόμο;».

Αυτοί οι νόμοι και τα έθιμα της συμβίωσης του κάθε λαού, σοφό μείγμα των παραδόσεων, των προσδοκιών, του εκπολιτισμού, τώρα συντρίβονται. 

Για τη χριστιανική Δύση για μεγάλο χρονικό διάστημα ίσχυε το «Salus extra ecclesiam non est» (Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία), θα μπορούσαμε να πούμε με τη νέα θρησκεία του «money théisme» (μονοθεϊσμού του χρήματος): «Salus extra mercatus non est» «Έξω από τις αγορές δεν υπάρχει σωτηρία!»

Πρέπει να αφήσουμε αυτή τη μηχανή του διαβόλου να γκρεμίσει παραδόσεις που έκαναν αιώνες να σρεριώσουν; Το ερώτημα είναι όσο επίκαιρο όσο ποτέ.

Καθηγητής Chems Eddine Chitour

Πολυτεχνείο του Αλγέρι enp-edu.dz

Πηγή