29/12/15

Θεοδόσης Τάσιος: Η καλή Παιδεία είναι θέμα εθνικής επιβίωσης

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ
Εικονογράφηση:TITINA XAΛMATZH
«Ουσιαστικά είμαστε μαστροποί των παιδιών μας, διότι δανειστήκαμε αφειδώς για να περάσουμε καλά, αλλά τα δανεικά θα τα πληρώσουν οι επόμενες γενιές. Προτάξαμε μια ηθική προτεραιότητα που συγκεφαλαιωνόταν στο “εγώ, εδώ και τώρα”, ενώ η λυδία λίθος του ηθικού ενεργήματος είναι το “εσύ, αλλού και ύστερα”. Το στένεμα της αντίληψής μας για το πώς πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία μας, συνιστά την αποτυχία μας» συνοψίζει χαρακτηριστικά ο Θεοδόσης Τάσιος.

Ο λόγος του πανεπιστημιακού ήταν πάντα καίριος στα χρόνια της μεταπολίτευσης - τόσο από τα έδρανα του ΕΜΠ όσο και από άλλα εσωτερικά και διεθνή φόρα. Εχει δημοσιεύσει 430 επιστημονικές εργασίες και συγγράψει 49 βιβλία σε διάφορες γλώσσες και είναι επίτιμος διδάκτωρ έξι πανεπιστημίων. Μετά άλλον έναν δύσκολο για την Ελλάδα χρόνο, στην κουβέντα μας ανέδειξε την πίκρα του για την πορεία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και τη δική του δύναμη να κοιτάζει μπροστά, συμπυκνώνοντας τη σοφία της ηλικίας και της ευρύτατης -σπάνιας-παιδείας. «Νιώθω την ίδια ταπείνωση, που ένιωθα κατά τη δικτατορία.

Εχω δώσει περί τις χίλιες διαλέξεις, στην προσπάθειά μου να συμβάλω στη βελτίωση της γνωσιακής και της ηθικοπολιτικής αυτοσυνειδησίας. Τα ίδια υποστήριζα και λίγο μετά την πτώση της Χούντας, όταν αρχίσαμε να ξεχνάμε τα ιδεώδη μας, όμως φτάσαμε σήμερα και τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κατά έναν τρόπο απέτυχα», ήταν τα πρώτα του λόγια στο εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου συναντηθήκαμε.

«Ωστόσο...» λέει, και αφήνει μετέωρο τον λόγο του με μια μικρή παύση. «Ωστόσο, είμαι αγωνιστικά απαισιόδοξος. Επ’ αγαθώ η διάψευση της απαισιοδοξίας» προσθέτει χαμογελώντας.

Ο παράγων άνθρωπος

«Πολλοί πολιτικοί και επιστήμονες φαντάζονται ότι οι κοινωνίες είναι κουρδισμένα κουτιά, απουσία του ανθρώπου. Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι. Ο Ινδός οικονομολόγος Αμάρτια Σεν πήρε το 1998 το Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών για τη θεωρία της κοινωνικής επιλογής, ουσιαστικά επειδή υπέδειξε ότι η πολιτική είναι ηθική. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως ό,τι κάνεις για τον άλλον, το κάνεις για σένα, για να εισπράττεις χαρά. Για να ενεργήσουμε με σοβαρότητα και προς όφελος όλων, δεν χρειάζεται να ζούμε επαίνους μετά θάνατον. Το κέρδος μας ως πολίτες πρέπει να το εισπράττουμε τώρα, σαν μια μπροστάντζα της χαράς που προσφέρουμε στον άλλο. Βέβαια, ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε κατηγορήσει τον Αριστοτέλη για εγωισμό. Φαίνεται ότι και οι μεγαλοφυΐες δεν εμποδίζονται να λένε πότε-πότε και καμιά σαχλαμάρα, γιατί είναι δεσμευμένοι από τα δεσμά υψηλών θεωριών» παρατηρεί. «Αλλο αν ο Ράσελ -Βρετανός, φιλόσοφος και ειρηνιστής με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1950- έχει αφήσει εμβληματική κληρονομιά εναντίον κάθε είδους φανατισμού, τη φράση του: “Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος”» συμπληρώνει.

– Τι είναι, λοιπόν, η ηθικοπολιτική αυτοσυνειδησία;

– Η αντίληψη του πρακτέου κατά τέτοιον τρόπο ώστε να βελτιστοποιηθούν όλες οι ανάγκες του λαού για την παρούσα και κυρίως για τις επόμενες γενιές. Σε αυτόν τον στόχο, το ελληνικό κράτος και η κοινωνία απέτυχαν, και δη τις τελευταίες δεκαετίες. Τα δείγματα ότι η κοινωνία δεν πάει καλά δεν ήταν άγνωστα. Επί χρόνια όλες οι συντεχνίες κατάφερναν να παίρνουν αυξήσεις έτσι ώστε να φτάσουμε να έχουμε απολαβές 30% υψηλότερες από την Ισπανία, παρότι τα οικονομικά της χώρας χειροτέρευαν. Οι πολιτικοί έκαναν αυτό που ήθελε ο λαός, με απόλυτη ακρίβεια. Από κάτω ήταν η πίεση. Δείτε, για παράδειγμα, την κατάληξη της πρότασης Γιαννίτση για μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Ο Γιαννίτσης πρότεινε «στερήσεις εδώ και τώρα για χάρη του εκεί και ύστερα». Απέτυχε, διότι ξεσηκώθηκε ο λαός που δεν μπορούσε να διανοηθεί μια τέτοια στάση.

– Είναι θέμα παιδείας μας; Μήπως την κύρια ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί;

– Η λύση δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη. Ας θυμηθούμε τι θα πει «πολιτική λύση». Μια τέτοια λύση εκφράζει αξιακές προτεραιότητες. Π.χ. θυσιάζουμε την αύξηση των συντάξεων για χάρη της βελτίωσης του οδικού δικτύου. Καμιά επιστήμη δεν μπορεί να λάβει τέτοιες αποφάσεις. Η επιστήμη οφείλει να περιγράφει λεπτομερώς το κόστος και τις συνέπειες μιας τέτοιας προτίμησης. Από την πλευρά του, πολιτικός που «αναγγέλλει» την απόφασή του, χωρίς πλήρη περιγραφή των συνεπειών της είναι απατεών (αθελήτως βέβαια...).

Αυξήσεις στους δασκάλους και συνεχής αξιολόγηση

«Αρχίζει να ακούεται έντονα ο “ξύλινος λόγος” μόλις διαβάσεις τις πρώτες σελίδες των σχολικών βιβλίων της Αγωγής» λέει, τονίζοντας μία πρότασή του η οποία συχνά επανήλθε κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας:

«Μας χρειάζεται ένα δεκαπενταετές πλάνο ηθοπαιδείας. Η ηθοπαιδεία είναι η μύηση στο γλυκό κρασί της φιλότητας. Δεν είναι κατάλογος φρονηματισμού, ούτε μετακένωση γνώσεων, όπως επιχειρεί το σημερινό σχολείο. Αγωγή σημαίνει μαθητεία, μύηση, συμμετοχή, παράδειγμα, βίωμα. Αυτά είναι ανεπαρκή στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα και για να μπορέσουν να περάσουν από τη μία γενιά στην άλλη και να αποκτήσουν στέρεες βάσεις στην κοινωνία, χρειάζονται μία δεκαπενταετία παλλαϊκής προσπάθειας». Ο κ. Τάσιος προσθέτει: «Είναι μάλλον προφανές ότι χρειαζόμαστε όξυνση του ηθικού ενεργήματος για να δημιουργήσουμε καλύτερους πολίτες. Μία αίσθηση πειστικού καθήκοντος. Αλλιώτικα, δεν δομείται κοινωνία. Θα υποφέρουμε, αλλά με το παράδειγμά μας θα μειώσουμε τις δυσμενείς συνέπειες της αθλιότητας που άλλοι προκάλεσαν, και αυτό, ανακουφίζοντας την επόμενη γενιά, θα μας δώσει χαρά και ικανοποίηση. Είναι ζήτημα αξιακών, δηλαδή πολιτικών προτεραιοτήτων για τη χώρα». Εστιάζει στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση: «στα Νηπιαγωγεία διαμορφώνονται οι άνθρωποι με το πολιτικό ήθος» λέει. Του επισημαίνω ότι για να γίνουν ουσιαστικές και με θεμέλια αλλαγές στην εκπαίδευση, χρειάζονται εκτός από την πολιτική στρατηγική, και εκπαιδευτικοί που να μπορέσουν να την κάνουν πράξη. Και αυτό ίσως δεν απαιτεί μόνο επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αλλά και αλλαγή της κουλτούρας τους.

«Είναι πράγματι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις σήμερα τους 120.000 (όσοι δηλαδή υπηρετούν στα σχολεία) πολύ καλούς δασκάλους – δημόσιους λειτουργούς, που χρειαζόμαστε. Φοβούμαι ότι κάμποσοι απ’ αυτούς είναι ίσως βαλτωμένοι στην ήσσονα προσπάθεια, όπως και κάμποσοι από εμάς. Ωστόσο, η δουλειά τους έχει αμεσότερη συνέπεια για το μέλλον της χώρας μας. Αρα, και τους μισθούς τους οφείλουμε να αυξήσουμε και τις διαδικασίες πρόσληψης και συνεχούς αξιολόγησής τους να ουσιαστικοποιήσουμε. Οπως φαίνεται ότι έγινε στην Κύπρο πριν από λίγες δεκαετίες με λαμπρά αποτελέσματα στη στάθμη μόρφωσης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Είναι δυσανάλογα μεγάλες οι επιπτώσεις για το μέλλον των πολιτών. Ολα τα σημερινά προβλήματα της παιδείας πάντως, είναι καθρέφτισμα των προβλημάτων του λαού».

Είναι όνειδος να θέλουμε να διοικούν το πανεπιστήμιο παιδιά λυκείου

– Πώς βλέπετε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη σύμπλευση των Ανεξάρτητων Ελλήνων για δεύτερη φορά;

– Δεν άκουσα έναν συγκροτημένο πολιτικό λόγο, με το υπόβαθρο του Ορθού Λόγου της Κοινωνικής Αριστεράς που δεν αλληθωρίζει με ολοκληρωτισμούς. Αντ’ αυτού, ακούγοντας τις αντιφατικές φλυαρίες ορισμένων -λίγων, ευτυχώς- υπουργών, αγωνιούσα μήπως μας φέρουν πίσω στην ευδαίμονα Βενεζουέλα. Ωστόσο, αποδεικνύεται τώρα εντονότερα το ευρύτερο έλλειμμα πολιτικής αυτοσυνειδησίας μας, για το οποίο μιλούσα τον περασμένο Γενάρη στο περιοδικό Economist.

– Γιατί πιστεύετε ότι τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής διατηρήθηκαν σε τέτοια επίπεδα;

– Eχω αναφερθεί στο παρελθόν στο έλλειμμα δημοκρατικότητας ενός μικρού τμήματος του λαού μας, καθώς και στην πολιτική αφέλεια της πίστης σε ολοκληρωτικές δήθεν λύσεις, τρομάρα μας. Δεν ντρέπομαι λοιπόν να παραδεχθώ ότι δεν εκπλήσσομαι από τη σταθερότητα των ποσοστών των οπαδών του ολοκληρωτισμού.

– Ο πρώην υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς ήταν συνάδελφός σας στο ΕΜΠ. Ξεκίνησε τη θητεία του με περγαμηνές αλλά γρήγορα απογοήτευσε πολλούς με τις επιλογές του.

– Ο Αριστείδης Μπαλτάς είναι προικισμένος επιστήμων και πολύ καλός δάσκαλος. Πρωτοστάτησα ως εισηγητής στη βράβευσή του με το βραβείο εξαίρετης πανεπιστημιακής διδασκαλίας Ξανθόπουλου – Πνευματικού. Oμως, πρόσφατα σχημάτισα την εντύπωση ότι ενδέχεται να υπόκειται στα δεσμά ορισμένων ιδεοληψιών. Για παράδειγμα, η πρόταση για κατάργηση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Αν θέλεις να αποκαταστήσεις τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια, οφείλεις να έχεις το θάρρος να παραδεχθείς ότι η εκλογική διαδικασία με τις κάλπες έχει προβλήματα, έχει στοιχεία αντιδημοκρατικότητας. Oλοι γνωρίζουμε τα περιστατικά βίας από μειοψηφίες φοιτητών κατά τη διάρκεια εκλογών με κάλπη. Το τελευταίο που θα φανταζόμουν είναι να χαρακτηρίζεται η ηλεκτρονική ψηφοφορία αντιδημοκρατική στα ελληνικά ΑΕΙ!

– Θεωρείτε επικοινωνιακό του λάθος να χαρακτηρίσει ρετσινιά την αριστεία;

– Το λάθος είναι κατ’ αρχήν φιλοσοφικό. Oταν κάποιος θέλει να χτυπήσει τον ελιτισμό, δεν το κάνει επειδή υπάρχουν παιδιά με μυαλό που θέλουν να φοιτήσουν σε ένα καλύτερο σχολείο. Το κάνει επειδή επιδιώκει να περιορίσει την κοινωνική αδικία ενώπιον της παιδείας. Θα έπρεπε, λοιπόν, να στρέψει τις ενέργειές του εκεί που γεννιέται η αδικία, στο μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο των γονέων, δηλαδή. Ο Κένεντι υποκαθιστούσε τη μορφωτική υστέρηση των γονέων με μία πολιτική παρέμβαση μορφωτικού χαρακτήρα στη ρίζα, μέσα στα σπίτια των φτωχών. Τις ίδιες παρεμβάσεις στις γειτονιές έκαναν και οι Γάλλοι σοσιαλιστές. Αντί να κάνει κάτι ανάλογο, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να εκδικηθεί τα παιδιά που έχουν μυαλό και δεν τα αφήνει να φοιτήσουν, μέσω εξετάσεων, στα Πρότυπα σχολεία για να αναπτύξουν τις ικανότητές τους, όπως δικαιούνται ως πολίτες. Αυτό είναι αυτοκτονικό για τον λαό που περιμένει να φάει ψωμί απ’ τα καλά μυαλά του και απαράδεκτο για τα παιδιά.

Τα Συμβούλια Ιδρυμάτων

– Πώς κρίνετε την κατάργηση των Συμβουλίων στα ΑΕΙ, όπου μετείχαν Ελληνες πανεπιστημιακοί που διαπρέπουν στο εξωτερικό;

– Είναι όνειδος να θέλουμε να διοικούν το πανεπιστήμιο τα παιδιά του Λυκείου που μόλις εισήλθαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και όχι εκείνα τα παιδιά που βγήκαν από τα ελληνικά πανεπιστήμια και τώρα διαπρέπουν. Εξάλλου, ο εναγκαλισμός κάμποσων πρυτάνεων με τα θλιβερά, ενδοσχολικά παραρτήματα των κομμάτων, πώς αλλιώς θα παταχθεί; Αφήστε λοιπόν τον θεσμό των Συμβουλίων να δοκιμασθεί, και τότε τον ξανακρίνουμε. Εμπειρικά όμως και όχι με ιδεολογικά κριτήρια.

«Οι επιλογές αυτές μπορεί να οφείλονται στο ότι εμείς πιστεύουμε πως είμαστε καλύτεροι από τους δυτικούς που εφαρμόζουν τέτοια συστήματα, και άρα δεν τα χρειαζόμαστε. Αλλωστε, είμαστε απόγονοι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού» παρατηρώ.

«Ας τα αφήσουν αυτά τα ελληναράδικα. Μπορεί να ήταν απαραίτητα για την τόνωση της εθνικής μας ταυτότητας το 1800, αλλά τώρα; Εκμεταλλευόμαστε ένα κλέος στο οποίο δεν συνεργήσαμε. Γιατί; Και αυτή η στάση είναι θέμα παιδείας, κουλτούρας» λέει και αφού κοντοστέκεται λίγο, τονίζει: «Ισως στο παρελθόν, το επαρκές κίνητρο για να αποκτήσει ένας νέος καλύτερη παιδεία από τους γονείς του ήταν να ξεπεράσει την άθλια κοινωνική διαστρωμάτωση. Τώρα πλέον, μετά την πολλαπλή κρίση που έχει βιώσει η χώρα, είναι και θέμα εθνικής επιβίωσης. Αλλωστε, η παιδεία είναι εισπνοή παρελθόντος και εκπνοή μέλλοντος».

Η συνάντηση

Συναντηθήκαμε προ καιρού, μεσημέρι καθημερινής, στο εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο κτίριο «Κωστής Παλαμάς» επί της οδού Ακαδημίας. Δεν ήταν δύσκολο να επιλέξει χώρο, καθώς όπως μου είπε «κινείται στο κέντρο». Πριν καθήσουμε, περπατώντας παρατηρήσαμε προσωπογραφίες πρυτάνεων και πανεπιστημιακών του ΕΚΠΑ, καθώς και τα υπόλοιπα έργα που εκτίθενται στο διώροφο κτίριο. Επιλέξαμε φιλέτο σολομού και σαλάτα και το γεύμα έκλεισε με γαλλικό καφέ για τον κ. Τάσιο, μια μπίρα χωρίς αλκοόλ για μένα. Ο λογαριασμός ήταν 23 ευρώ.

Oι σταθμοί του

1930
Γεννιέται στην Καστοριά.

1948-1954
Σπουδές Πολιτικού Μηχανικού στο ΕΜΠ και στο Παρίσι.

1955-1965
Μελετητής Γεφυροποιίας και έργων Εδαφομηχανικής.

1964-1997
Καθηγητής ΕΜΠ, πρόεδρος διεθνών επιστημονικών οργανισμών, σύμβουλος στον ΟΗΕ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

1966
Γάμος με τη Ρέα Ιωαννίδου.

1985
Επίτιμος καθηγητής πανεπιστημίου Νανγκίν (Κίνα).

1986
Μετάλλιο της πόλης των Παρισίων.

2004
Επίτιμος πρόεδρος Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας.

2004
Εκλογή στην Ακαδημία Επιστημών του Τορίνο.

2013
International Award of Merit in Structural Engineering.

Καθημερινή

5 σχόλια:

  1. Ενα μονο θα πω . Γι αυτα ολα καποιοι παιρνουν αποφασεις , παρτε τις αποφασεις και εαν αντιδρασει ο λαος τοτε θα πω πως ψταιει ο λαος , αν δεν αντιδρασει ειναι καθαρα η ευθυνη δικη σας !!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι ένα πράγμα η ηθικολογία και άλλο η επιστημονική ανάλυση των προσανατολισμών, των δομών και των προϋποθέσεων. Οι προσανατολισμοί δείχνουν αν κατευθυνόμαστε προς την Ιθάκη, οι δομές εάν είμαστε στα σύννεφα ή επίγεια και οι προϋποθέσεις αν προκαλούμε τον Ποσειδώνα ή εάν εισερχόμαστε στα σπήλαια των Κυκλώπων ή αν λοξοδρομούμε προς τις (ιδεολογικές) Σειρήνες.

    Με όλο τον σεβασμό στον εκλεκτό αρχαιότερο συνάδελφο ο λόγος του δείχνει και το πρόβλημά μας. Ακόμη ασχολείται με αριστερούς και δεξιούς. Θα ανέμενα μετά από μια τέτοια διαδρομή να είχε μια πιο καθαρή θέαση των αιτιών.

    Είναι θλιβερό επίσης ακόμη και να μνημονεύει τον Ράσσελ, ένα ιερό τέρας του μοντερνισμού. Ο οποίος δεν κατανόησε καν ότι η διαδρομή του μοντερνιστικού ιδεολογικού άρματός του είχε ροπή αντί-πνευματική (εξ ου και η πεζή και αναιτιολόγητη υλιστική του προσκόλληση – και λογικότατα οι αντί-Αριστοτελικές έμμονες ιδέες).

    Η Ελληνικότητα είναι ο πυλώνας το πολιτικού πολιτισμού και οι άξονές της είναι η δημοκρατία, η πολιτική ελευθερία και η εθνική ανεξαρτησία. Αυτά δεν είναι συμβατά με μοντερνιστές όπως ο Ράσσελ ή αριστεροδεξιές ιδεολογικές σαπουνόφουσκες δια μέσου των οποίων συνεχίζουμε να βλέπουμε το παρόν και το μέλλον.

    Τέλος, διακρίνοντας τους ευρύτερους Νέους Χρόνους από τον μοντερνισμό και τις αντί-πνευματικές-υλιστικές του προδιαγραφές, υπογραμμίζω ότι τέτοιες σκέψεις –όχι μόνο δεν είναι οι μόνες αλλά λόγω κεκτημένης ταχύτητας είναι και οι πλειοψηφούσες– αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την ανάγκη για αποφασιστική κίνηση προς μια πιο δημοκρατική κατάσταση όπου η κοινωνία δεν θα είναι έρμαιο του ξενοκρατικού συστήματος ολιγαρχών αλλά θα μπορεί να αποφασίζει η ίδια για την τύχη της. Είναι ζήτημα δημοκρατικής φοράς κίνησης και όχι επιλογής μεταξύ του ενός ή άλλου ιδεολογικού δόγματος ή απόχρωσής τους.

    Παραθέτω μερικές σύντομες παρεμβάσεις για τον πολιτικά δηλητηριώδη χαρακτήρα των μοντερνιστικών ιδεολογικών δογμάτων τα οποία, σε κάθε περίπτωση, τις τελευταίες δεκαετίες και τώρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μεταμφιέσεις των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος. Πολλοί, εν τούτοις, τις προπαγανδίζουν επιδεικνύοντας αβάστακτη επιπολαιότητα.


    • ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝ http://wp.me/p3OqMa-138

    • Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB

    • Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv

    • Π. Ήφαιστος, ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OlPy-1bQ - http://wp.me/p3OqMa-15l

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απόσπασμα από το βιβλίο https://www.facebook.com/diethneis.sxeseis.ifestos

    Διατρέχοντας τα έργα του Ομήρου, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, κάποιο ποίημα του 6ου ή του 15ου αιώνα στην Ιταλία ή στη Μεγάλη Βρετανία, κάποια ανάμνηση ενός ταξιδιώτη στην Ιαπωνία, κάποια ομιλία οποιουδήποτε αμερικανού προέδρου από το 1776 μέχρι τις μέρες μας, κάποια συζήτηση σε οποιαδήποτε λαϊκή γειτονιά μεταξύ απλών ανθρώπων σε οποιαδήποτε ιστορική στιγμή ή σε κάποιο ταξίδι σε μια όαση της ερήμου της Σαχάρας για να διαπιστώσει το γεγονός ότι τόσο η φύση όσο και η μεταφυσική διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των ηθικοκανονιστικών συστημάτων των συλλογικών οντοτήτων. Η ανάλωση μεγάλων ταλέντων τα νεότερα χρόνια –διαστροφή που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και που έχει ήδη διαφθείρει τη Διεθνή Θεωρία– προκειμένου να αποδείξουν ότι ο άνθρωπος είναι ευθύγραμμα φυσικό φαινόμενο δεν είναι χρήσιμος οδηγός για την ανάπτυξη των διεθνών σπουδών160.

    Σημ160σελ160 Ο Μπέρτραντ Ράσελ, […]υπό το πρίσμα των θεωρήσεων της πιο ακραίας αθεϊστικής και φυσιοκρατικής πτέρυγας του Διαφωτισμού, καταπολεμά κάθε μεταφυσική πίστη ή έποψη ως αναχρονιστική και εντάσσει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο στη φυσική νομοτέλεια. Η επιφυλακτικότητα αναφορικά με αυτές τις θεωρήσεις δεν σχετίζεται κατ’ ανάγκην με το ζήτημα της μεταφυσικής πίστης (ως προς το οποίο ο καθένας δύναται να διατηρεί τις προσωπικές του απόψεις), αλλά με την επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το γεγονός πως, όπως μόλις τονίστηκε, σ’ όλες τις ιστορικές στιγμές και σ’ όλες τις εκφάνσεις του ανθρώπινου βίου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει στην ύπαρξη Θεού. Άλλο πράγμα είναι να προσπαθείς να πείσεις (όπως π.χ. ο Μπέρτραντ Ράσελ) ότι όσοι πιστεύουν στον Θεό είναι περίπου ηλίθιοι (αξιώνοντας πως το κείμενό σου συνιστά επιστημονική ανάλυση και όχι έκφραση προσωπικής γνώμης) και άλλο πράγμα, ανεξάρτητα από το κατά πόσο πιστεύεις στον θεό ή όχι, να εξετάσεις το θέμα της πίστης ως αέναο φιλοσοφικό ζήτημα και ως κύριο διαμορφωτικό παράγοντα των ανθρώπινων συλλογικών οντοτήτων. Το γεγονός πως συμπυκνωμένες ανοησίες (όπως αυτές του Μπέρτραντ Ράσελ, βλ., για παράδειγμα, το Μετά τη Γνώση, εκδόσεις Αρσενίδης, Αθήνα: 1963) βραβεύονται με Νόμπελ κάνει ορατή –ακόμη και από έναν μη φιλόσοφο ή μη έμπρακτα θρησκευόμενο όπως ο υπογράφων– την παρακμή της δυτικής σκέψης στον στίβο της πολιτικής θεωρίας και καθιστά βάσιμη τη θέση του Χρήστου Γιανναρά (1998, σ. 47) ότι, αν και η νεωτερική εξατομίκευση του ανθρώπου συνιστά πρόοδο σε σύγκριση με τον Μεσαίωνα, είναι εντούτοις, αν συγκριθεί με το προηγούμενο της αρχαιοελληνικής πολιτικής και της προσωποκεντρικής ελληνοχριστιανικής ανθρωπολογίας, οπισθοδρόμηση σε στάδιο προπολιτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για να είναι πληρέστερες οι δύο προηγούμενες αναρτήσεις προσθέτω ότι στην ίδια σελίδα του ίδιου βιβλίου συνεχίζω ως εξής παραθέτοντας τον Κονδύλη
    Η ανάλωση μεγάλων ταλέντων τα νεότερα χρόνια –διαστροφή που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και που έχει ήδη διαφθείρει τη Διεθνή Θεωρία– προκειμένου να αποδείξουν ότι ο άνθρωπος είναι ευθύγραμμα φυσικό φαινόμενο δεν είναι χρήσιμος οδηγός για την ανάπτυξη των διεθνών σπουδών. Όσον αφορά αυτή ακριβώς την πτυχή, όπως και για πολλά άλλα ζητήματα, ο Παναγιώτης Κονδύλης θέτει τη συζήτηση στην ορθή βάση όταν γράφει πως οι πραγματιστές-φιλελεύθεροι

    «δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την απτή χρησιμότητα των “μεταφυσικών” κατασκευών μέσα στον κοινωνικό αγώνα για ισχύ. Ίσως να είναι “καθ’ αυτό” (διάβαζε: από τη σκοπιά φιλελεύθερων ωφελιμιστικών αντιλήψεων) αδιάφορο ποια ιδέα περί Θεού πρεσβεύει κάποιος, ωστόσο η πρακτική διαφορά γίνεται τεράστια αν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι για την ιδέα τους περί Θεού είναι πρόθυμοι να πεθάνουν ή να σκοτώσουν, αφού συνδέουν μαζί της τη δική τους ταυτότητα» (1991, σ. 106).

    Και σε άλλο σημείο …
    … Ασκώντας κριτική στην διεθνιστική ροπή των φιλελεύθερων οικονομολόγων ο Κονδύλης έγραψε: «αφού οι πόλεμοι δεν έχουν μονοσήμαντη αιτία, δεν είναι ούτε δυνατό να εξαλειφτούν μέσω της εύρεσης και της εξουδετέρωσης αιτίας τους, έτσι όπως γίνεται, λ.χ. με μια ιάσιμη αρρώστια. Καταλαμβαίνουμε έτσι γιατί οι φιλελεύθεροι πολιτικοί και οικονομολόγοι, οι οποίοι παρά τις συνεχείς έμπρακτες διαψεύσεις των τριών τελευταίων αιώνων, εξακολουθούν να διατείνονται ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο, υποπίπτουν σ’ ένα τεράστιο λογικό και ιστορικό σφάλμα. Μόνον όποιος ενστερνίζεται ένα οικονομιστικό ντετερμινισμό, δηλαδή μόνο όποιος αποδίδει τους πολέμους σε οικουμενικούς ανταγωνισμούς και μόνον, δικαιούται λογικά να πιστεύει ότι η οικονομική συνεργασία θα καταργήσει τους πολέμους. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, όπως και σε άλλα ακόμη, ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά χυδαίος μαρξισμός με αντεστραμμένα πρόσημα». Θεωρία του Πολέμου (Θεμέλιο 1996) σ. 366

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.