31/5/19

Πολιτική εθνικής αυτοκτονίας στο Κυπριακό

  Ανδρέας Βασιλείου*    
Αδημονούν… αγωνιούν και ανησυχούν οι οπαδοί της «οποιασδήποτε λύσης» εδώ και τώρα και αδιαφορούν για το περιεχόμενό της και ζητούν την έναρξη «ουσιαστικού διαλόγου». Μα επιτέλους, για τέσσερις και πλέον δεκαετίες τι είδους διάλογος/διαπραγματεύσεις διεξαγόντουσαν παρά μόνο «κουβέντες του καφενείου» - ως επιτυχώς τις χαρακτήρισε πριν από πολλά χρόνια ο Άγγλος δημοσιογράφος, Robert Fisk, στην εφημερίδα «Independent».
Επικαλούνται, μάλιστα, σαν επιχείρημα, πως όταν δεν διεξάγονται συνομιλίες η Τουρκία δημιουργεί, δήθεν, νέα τετελεσμένα και εδραιώνουν τα υφιστάμενα.
Πότε όμως η Τουρκία ανάστειλε την πολιτική αυτή ή την τερμάτισε, εφόσον σκοπός και στόχος της είναι η επανάκτηση και ο ολοκληρωτικός έλεγχος της Κύπρου και η μετατροπή του κυπριακού Ελληνισμού σε μία θλιβερή μειονότητα διά της πολιτικής του εποικισμού;
Τι απέδωσαν οι «συνομιλίες» όλα αυτά τα χρόνια και τώρα γίνεται λόγος για «ουσιαστικές συνομιλίες»;Εφάρμοσε μήπως το ψήφισμα 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας για την Αμμόχωστο, την ούτω καλούμενη συμφωνία της Γ΄ Βιέννης, αποχώρησε έστω και ένας Τούρκος στρατιώτης, επέτρεψε την επιστροφή έστω και ενός πρόσφυγα στο σπίτι του, συνεργάστηκε για τη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων, τερμάτισε τις απειλές και τους εκβιασμούς, εφάρμοσε τις κυπρογενείς υποχρεώσεις της, τον αποκλεισμό των υπό κυπριακή σημαία πλοίων, παρά μόνον θεωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία ως «εκλιπούσα»;
Εάν, λοιπόν, επαναρχίσουν αμέσως, δήθεν, «ουσιαστικές συνομιλίες» θα επιτευχθεί κάτι από τα ανωτέρω ή θα καμφθεί η ούτω καλούμενη «τουρκική αδιαλλαξία» –όπως την αποκαλούμε– αντί να μιλούμε για επιθετικότητα συνοδευόμενη από απειλές, προκλήσεις και εκβιασμούς, εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θαλάσσης.
Ακεραία την ευθύνη για τη μη ανακοπή της τουρκικής επιθετικότητας φέρει η δική μας πλευρά, με τις συνεχείς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις ων ουκ έστι αριθμός, αντί να σφυροκοπείται η Τουρκία σε όλα τα διεθνή βήματα και να προωθείται η εφαρμογή τιμωρητικών μέτρων σε βάρος της σε όλους τους τομείς.
Αν είχαμε πεφωτισμένους πολιτικούς ηγέτες, χαρισματικούς και με εθνικό ανάστημα μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν κατά το δημοψήφισμα της 24ης/4/2004 και στη συνέχεια την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα έπρεπε να είχαν διαγράψει όσα προηγήθηκαν και να επανατοποθετήσουν το Κυπριακό στις σωστές του διαστάσεις ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής που ουδεμία σχέση έχει με την τάχα «ειρηνική διαβίωση δύο κοινοτήτων» και να ασχολούμαστε με δήθεν Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), άνοιγμα οδοφραγμάτων και άλλα τινά που αποπροσανατολίζουν και εδραιώνουν τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής.
Δυστυχώς, μετά την τουρκική εισβολή αντί να εργαστούμε για την εθνική συμφιλίωση και την ενότητα σφυρηλατώντας ένα ενιαίο και αρραγές αντικατοχικό, εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο, δυστυχώς, ακολουθήσαμε πολιτική εθνικής αυτοκτονίας αρχής γενομένης με τις ούτω καλούμενες «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» (συμφωνίες κορυφής) όπως αποκαλούνται, αποδεχτήκαμε έμμεσα τα τετελεσμένα της εισβολής, αποενοχοποιήσαμε την Τουρκία και θέσαμε τη θηλιά του σχοινιού γύρω από το λαιμό μας και δώσαμε το άλλο άκρο στην Τουρκία.

*Πρώην συνδικαλιστής.
 Φιλελεύθερος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.