Ετσι το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναμένεται να καταγραφεί το επόμενο διάστημα στο τουρκικό Κτηματολόγιο ως ιδιοκτήτης του ορφανοτροφείου και η Τουρκία θα εξαναγκαστεί να αναγνωρίσει εμμέσως τη νομική υπόστασή του στη χώρα, κάτι που απέφευγε επί δεκαετίες. Μητροπολίτες του Φαναρίου δεν έκρυβαν χθες την αισιοδοξία τους καθώς, όπως τόνιζαν, «αυτή η απόφαση δίνει την αναγνώριση της νομικής προσωπικότητας του Πατριαρχείου, την οποία η Τουρκία δεν αποδεχόταν».
Το Ορφανοτροφείο της Πριγκίπου αποδόθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Πατριαρχείο, η τουρκική διοίκηση κλήθηκε να εφαρμόσει την απόφαση αυτή και παρά το ακανθώδες πολιτικό ζήτημα συμμορφώθηκε με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Οπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Ηaber Τurk», «με τον τρόπο αυτόν, από τις υποθέσεις που έχουν κερδηθεί στο ΕΔΑΔ για πρώτη φορά λαμβάνεται απόφαση για μεταβίβαση τίτλου ιδιοκτησίας σε μια θρησκευτική κοινότητα» της οποίας ηγείται ένας θρησκευτικός λειτουργός, δηλαδή ο Πατριάρχης.
Το ζήτημα εξετάστηκε και από τουρκικό δικαστήριο ενώπιον του οποίου η Γενική Διεύθυνση Βακουφίων παραιτήθηκε της διεκδίκησης. Το δικαστήριο, όπως λέγεται, αναγνώρισε το δικαίωμα του Πατριαρχείου και αναμένεται το επόμενο διάστημα να καθαρογραφεί η απόφαση και να αποσταλεί στο Φανάρι. Ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναμένει, όπως επισημαίνουν συνεργάτες του, να καθαρογραφεί και να δημοσιευθεί η απόφαση του δικαστηρίου προκειμένου να εκτιμήσει τη νέα κατάσταση που δημιουργείται.
Ταυτόχρονα το τουρκικό υπουργείο Εσωτερικών απέστειλε στο Φανάρι τα έγγραφα απόδοσης της τουρκικής υπηκοότητας σε 14 μητροπολίτες οι οποίοι ως σήμερα είναι Ελληνες, Αμερικανοί και υπήκοοι άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Με αυτόν τον τρόπο επιλύεται το σοβαρότατο πρόβλημα της διαδοχής τού εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη, αφού η νομοθεσία απαιτεί να διαθέτει την τουρκική υπηκοότητα. Πρόκειται για τους ιεράρχες που είχαν κληθεί πριν από μερικούς μήνες να καταθέσουν σχετικές αιτήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι από τους 15 μητροπολίτες που είχαν καταθέσει τα χαρτιά τους εξαιρέθηκε μόνον ένας, ο Μητροπολίτης Αυστρίας κ. Μιχαήλ, για την εξαίρεση του οποίου οι τουρκικές αρχές επικαλούνται νομικά κωλύματα, πιθανότατα επειδή διαθέτει αυστριακό διπλωματικό διαβατήριο, παρ΄ ότι είναι από τα πιο αξιοσέβαστα στελέχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
http://www.tovima.gr
- Το οικουμενικό Πατριαρχείο, ετάχθη από τις -τότε- «μεγάλες ισχυρές πολιτικοστρατιωτικές δυνάμεις», διπλωματικά, να εκπνεύσει εν καιρώ. Δεν είναι στην ιδιοσύσταση του Πατριαρχείου προβλεπόμενη η διπλωματική -και προπάντων προσχηματική- πτυχή, ως Ορθόδοξο, που εξ ορισμού είναι, όμως κατέστει αναγκαία, εφόσον από τέτοια παγιδεύτηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα σύρονται και σύρονται -όπως λ.χ. οι δήθεν μετακινούμενοι χριστιανικοί πληθυσμοί από τους σφάχτες του Κεμάλ- με αλλεπάλληλες ενδιάμεσες προσπάθειες πλήρους ανατροπής τους, πριν τον απρόσιτο -έτσι- «προορισμό».
Η αποφασιστική, συνετή αντίσταση, επικουρούμενη από την Θεία Χάρη, ελέησε να επιβιώσει ο «μικρός αδύναμος» ως την ωρίμανση των πραγμάτων. Αν δεν μεσολαβούσε πολλάκις διχογνωμία, η οποία και είχε σκοπίμως σπαρθεί, κατά την επώδυνη πορεία αυτή, θά ’ταν εξαιρετικά συντομότερη. Επειδή δεχόμαστε ότι, «όσα ξέρει ο νοικοκύρης… δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος», αφήνωμε ουσιαστικά αυτεξούσιο τον Πατριάρχη με το επιτελείο του, συνδράμοντάς τον -στο μέγιστο δυνατό και ποικιλότροπα- δι’ ανθρώπινων κατάλληλων κ.α. «πόρων», να συντονίζει και κατευθύνει την μεγαλειώδη αυτή μακρόχρονη προσπάθεια, η οποία φαίνεται να προσεγγίζει ένα αίσιο τέλος. Φαίνεται -λέω- διότι, όταν διαπραγματεύεσαι με τούρκους διπλωμάτες, δεν μπορείς να στηρίζεσαι πάντοτε σε κοινά αποδεκτούς κανόνες. Η τακτική τους είναι παλαιά, επαναλαμβανόμενη και απολύτως γνωστή, στους ενδιαφερόμενους. Το μέγιστο βοήθημα είναι να κινηθεί το ενδιαφέρον περισσότερων «δυνάμεων», να ενσκήψουν στο θέμα, ν’ αφουγκραστούν το ζήτημα και να πεισθούν για το δίκαιο και την αναγκαιότητα τελικής επικράτησής του, αν μη τι άλλο, στα πλαίσια της «ανελαστικής» αμοιβαιότητας.
Όχι -επουδενί- θριαμβολογίες, όχι άστοχες -ξέμπαρκες- παρεμβάσεις, σύνεση και σύμπραξη, δημόσια αναγνώριση των θετικών βημάτων, όποιος κι’ αν τα κάνει, αθόρυβη -κατά το δυνατόν- αντιμετώπιση των ελλοχευόντων για το αντίθετο… ώστε να ευοδωθεί η ακέραια η επίλυση ως το επιθυμητό πέρας της.
ισως υπάρξουν ανατροπες που θα τις θεωρούσαμε απίθανες τπό άλλες συνθήκες
ΑπάντησηΔιαγραφή