Έκδοση του Μουσείου Μπενάκη με φωτογραφίες από τη συλλογή του Κωνσταντίνου Τρίπου
της Ελίνας Γαληνού
Ο Κωνσταντίνος Τρίπος γεννήθηκε το 1880 σε μια οικογένεια παραγωγική, που είχε ιδρύσει επιχειρήσεις οινοποιίας σε διάφορα μέρη της περιφέρειας, ενώ είχε αναπτύξει εμπορικές επαφές με Ευρώπη και Αμερική. Παρά την σημαντική κτηματική του περιουσία και το δίπλωμα Χημείας που έλαβε, ήταν ένα εξαιρετικά προοδευτικό και δημιουργικό άτομο, οπότε αναζήτησε αρχικά ευρύτερες προοπτικές στην Αμερική. Η σταδιοδρομία του στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1910, όταν προσλήφθηκε στο τμήμα Επιθεώρησης της Εθνικής Τραπέζης. Ο εργασιακός αυτός χώρος θα του έδινε αργότερα το έναυσμα για μια σημαντική κοινωνική πρωτοβουλία, στην οποία πρωτοστάτησε.
Σ΄αυτό το χρονικό σημείο της ζωής του, γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με τον Αλέξανδρο Κορυζή, τον μετέπειτα διοικητή της Εθνικής Τράπεζας-και γνωστό πρωθυπουργό που αυτοκτόνησε προ της υπογραφής Συνθηκολόγησης με την Γερμανία. Πραγματοποίησαν μαζί πολλά ταξίδια στην Αίγυπτο και τα Ιεροσόλυμα και ασχολήθηκαν με την ρύθμιση οικονομικών προβλημάτων του Παναγίου Τάφου. Η κοινωνική ευαισθησία των δύο φίλων, υπήρξε ο κοινός τους παρανομαστής και υποκίνησε ευρύτατη δραστηριοποίηση.
Ο Τρίπος, διαπιστώνοντας ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι της Τράπεζας, λόγω οικονομικής δυσχέρειας αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν την αναγκαία ιατρική επικουρία, θεώρησε απαραίτητη την ίδρυση ενός ενδοτραπεζικού ειδικού οργάνου για την ιατρική περίθαλψη των υπαλλήλων. Η ιδέα του αυτή, υποκινήθηκε από την προσωπική του ευαισθησία προς έναν συνάδελφό του φυματικό, καθώς η φυματίωση εκείνη την εποχή είχε μεγάλη εξάπλωση όπως και η ενδημική ελονοσία και τα αφροδίσια νοσήματα. Σε ταξίδι του στη Βιέννη, είχε γνωρίσει τον γιατρό –φυματιολόγο Γεράσιμο Παπανικόλα, με τον οποίο είχε συζητήσει τις ανησυχίες του. Ο Παπανικόλας προθυμοποιήθηκε να συνδράμει την πρωτο-βουλία του Τρίπου και έγινε ο «από μηχανής Θεός» των αναξιοπαθούντων υπαλλήλων. Με την παροχή εντατικών φροντίδων του, πολλοί από τους ασθενείς υπαλλήλους θεραπεύτηκαν και επέστρεψαν στις εργασίες τους.
Η πρώτη πρόταση του Τρίπου για την ίδρυση οργάνου εξυγίανσης, έγινε από τον ίδιο στο τραπεζικό υποκατάστημα Τριπόλεως το 1925. Εγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό και ο διευθυντής του υποκαταστήματος υπέγραψε αμέσως την σχετική ανακοίνωση. Η ανακοίνωση στάλθηκε συνοδευόμενη από αίτημα στον τότε πρόεδρο του Συλλόγου Υπαλλήλων της Εθνικής, Ανδρέα Παπαδημητρίου προκειμένου να υιοθετηθεί η προσπάθεια από τον Σύλλογο. Όμως ο Σύλλογος δεν προώθησε την κίνηση, αλλά ο Τρίπος δεν παραιτήθηκε από την ιδέα. Το 1930 που υπηρετούσε στην Αθήνα, αποφάσισε να κινητοποιηθεί ξανά. Συγκέντρωσε κάπου τριάντα υπαλλήλους και αποφάσισαν την ίδρυση του ειδικού οργανισμού περίθαλψης, ενώ συστάθηκε επιτροπή από τον ίδιο και τον Κ. Παπαιωάννου για την περαιτέρω προώθησή του. Το Ταμείο Υγείας Υπαλλήλων της Εθνικής Τραπέζης ήταν το πρώτο ταμείο υγείας στην Ελλάδα και αποτέλεσε πρότυπο για αντίστοιχους οργανισμούς πολλών άλλων ιδρυμάτων.
Αυτή είναι ίσως η πλέον σημαντική κοινωνική προσφορά του Κωνσταντίνου Τρίπου που διακρινόταν για τα πολύπλευρα ενδιαφέροντα και τις ενασχολήσεις του με τα κοινά. Παράλληλα, μετείχε στο Συμβούλιο του Μητροπολιτικού Ναού της Αθήνας και εκδήλωνε το ενδιαφέρον του για κάθε τι σχετικό με την πόλη και της δομές της. Υπήρξε ερασιτέχνης φωτογράφος, συλλέκτης παλαιών φωτογραφιών και βιβλίων ενώ το υλικό που συγκέντρωνε, το ταξινομούσε σε θεματικές ενότητες και το συμπλήρωνε με τεκμηριωμένες πληροφορίες. Ετσι δημιουργήθηκε η «Νεοελληνική Ιστορική Συλλογή» η οποία δωρήθηκε μαζί με τις προσωπικές του σημειώσεις, από την οικογένειά του στο Μουσείο Μπενάκη. Ο ίδιος έλεγε «Δεν χρειάζεται πάντα να είσαι πλούσιος για να κάνεις το καλό. Μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος, αρκεί να αισθάνεται κάτι…»
Ο Κωνσταντίνος Τρίπος γεννήθηκε το 1880 σε μια οικογένεια παραγωγική, που είχε ιδρύσει επιχειρήσεις οινοποιίας σε διάφορα μέρη της περιφέρειας, ενώ είχε αναπτύξει εμπορικές επαφές με Ευρώπη και Αμερική. Παρά την σημαντική κτηματική του περιουσία και το δίπλωμα Χημείας που έλαβε, ήταν ένα εξαιρετικά προοδευτικό και δημιουργικό άτομο, οπότε αναζήτησε αρχικά ευρύτερες προοπτικές στην Αμερική. Η σταδιοδρομία του στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1910, όταν προσλήφθηκε στο τμήμα Επιθεώρησης της Εθνικής Τραπέζης. Ο εργασιακός αυτός χώρος θα του έδινε αργότερα το έναυσμα για μια σημαντική κοινωνική πρωτοβουλία, στην οποία πρωτοστάτησε.
Σ΄αυτό το χρονικό σημείο της ζωής του, γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με τον Αλέξανδρο Κορυζή, τον μετέπειτα διοικητή της Εθνικής Τράπεζας-και γνωστό πρωθυπουργό που αυτοκτόνησε προ της υπογραφής Συνθηκολόγησης με την Γερμανία. Πραγματοποίησαν μαζί πολλά ταξίδια στην Αίγυπτο και τα Ιεροσόλυμα και ασχολήθηκαν με την ρύθμιση οικονομικών προβλημάτων του Παναγίου Τάφου. Η κοινωνική ευαισθησία των δύο φίλων, υπήρξε ο κοινός τους παρανομαστής και υποκίνησε ευρύτατη δραστηριοποίηση.
Ο Τρίπος, διαπιστώνοντας ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι της Τράπεζας, λόγω οικονομικής δυσχέρειας αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν την αναγκαία ιατρική επικουρία, θεώρησε απαραίτητη την ίδρυση ενός ενδοτραπεζικού ειδικού οργάνου για την ιατρική περίθαλψη των υπαλλήλων. Η ιδέα του αυτή, υποκινήθηκε από την προσωπική του ευαισθησία προς έναν συνάδελφό του φυματικό, καθώς η φυματίωση εκείνη την εποχή είχε μεγάλη εξάπλωση όπως και η ενδημική ελονοσία και τα αφροδίσια νοσήματα. Σε ταξίδι του στη Βιέννη, είχε γνωρίσει τον γιατρό –φυματιολόγο Γεράσιμο Παπανικόλα, με τον οποίο είχε συζητήσει τις ανησυχίες του. Ο Παπανικόλας προθυμοποιήθηκε να συνδράμει την πρωτο-βουλία του Τρίπου και έγινε ο «από μηχανής Θεός» των αναξιοπαθούντων υπαλλήλων. Με την παροχή εντατικών φροντίδων του, πολλοί από τους ασθενείς υπαλλήλους θεραπεύτηκαν και επέστρεψαν στις εργασίες τους.
Η πρώτη πρόταση του Τρίπου για την ίδρυση οργάνου εξυγίανσης, έγινε από τον ίδιο στο τραπεζικό υποκατάστημα Τριπόλεως το 1925. Εγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό και ο διευθυντής του υποκαταστήματος υπέγραψε αμέσως την σχετική ανακοίνωση. Η ανακοίνωση στάλθηκε συνοδευόμενη από αίτημα στον τότε πρόεδρο του Συλλόγου Υπαλλήλων της Εθνικής, Ανδρέα Παπαδημητρίου προκειμένου να υιοθετηθεί η προσπάθεια από τον Σύλλογο. Όμως ο Σύλλογος δεν προώθησε την κίνηση, αλλά ο Τρίπος δεν παραιτήθηκε από την ιδέα. Το 1930 που υπηρετούσε στην Αθήνα, αποφάσισε να κινητοποιηθεί ξανά. Συγκέντρωσε κάπου τριάντα υπαλλήλους και αποφάσισαν την ίδρυση του ειδικού οργανισμού περίθαλψης, ενώ συστάθηκε επιτροπή από τον ίδιο και τον Κ. Παπαιωάννου για την περαιτέρω προώθησή του. Το Ταμείο Υγείας Υπαλλήλων της Εθνικής Τραπέζης ήταν το πρώτο ταμείο υγείας στην Ελλάδα και αποτέλεσε πρότυπο για αντίστοιχους οργανισμούς πολλών άλλων ιδρυμάτων.
Αυτή είναι ίσως η πλέον σημαντική κοινωνική προσφορά του Κωνσταντίνου Τρίπου που διακρινόταν για τα πολύπλευρα ενδιαφέροντα και τις ενασχολήσεις του με τα κοινά. Παράλληλα, μετείχε στο Συμβούλιο του Μητροπολιτικού Ναού της Αθήνας και εκδήλωνε το ενδιαφέρον του για κάθε τι σχετικό με την πόλη και της δομές της. Υπήρξε ερασιτέχνης φωτογράφος, συλλέκτης παλαιών φωτογραφιών και βιβλίων ενώ το υλικό που συγκέντρωνε, το ταξινομούσε σε θεματικές ενότητες και το συμπλήρωνε με τεκμηριωμένες πληροφορίες. Ετσι δημιουργήθηκε η «Νεοελληνική Ιστορική Συλλογή» η οποία δωρήθηκε μαζί με τις προσωπικές του σημειώσεις, από την οικογένειά του στο Μουσείο Μπενάκη. Ο ίδιος έλεγε «Δεν χρειάζεται πάντα να είσαι πλούσιος για να κάνεις το καλό. Μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος, αρκεί να αισθάνεται κάτι…»
O Tριπος της υφαντουργιας ?Ασχετο το παρακατω ¨Ali Sina, an Iranian Islamic apostate who lives in Canada, points out that there is one golden rule that lies at the heart of every religion — that we do unto others as we would have them do unto us. In Islam, this rule only applies to fellow believers, but not to Infidels. Ali Sina says “The reason I am against Islam is not because it is a religion, but because it is a political ideology of imperialism and domination in the guise of religion. Because Islam does not follow the Golden Rule, it attracts violent people.///Unlike America, in Europe the national state, and increasingly the European Union, prescribes how citizens — including democratically elected politicians such as myself — should think and what we are allowed to say.//
ΑπάντησηΔιαγραφήOne of the things we are no longer allowed to say is that our culture is superior to certain other cultures. This is seen as a discriminatory statement — a statement of hatred even. We are indoctrinated on a daily basis, in the schools and through the media, with the message that all cultures are equal and that, if one culture is worse than all the rest, it is our own. We are inundated with feelings of guilt and shame about our own identity and what we stand for. We are exhorted to respect everyone and everything, except ourselves. That is the message of the Left and the politically-correct ruling establishment. They want us to feel so ashamed about our own identity that we refuse to fight for it.”///But the West has no strategy for dealing with the Islamic ideology, because our elites say that we must adapt to them rather than the other way round. AΠΟ http://gatesofvienna.blogspot.com/2010/10/tear-down-this-wall.html#more ΤΑΛΩΣ
Βρήκα στο διαδίκτυο παλιές φωτογραφίες και θέλησα να τις παρουσιάσω, παρόλο που υπάρχουν ήδη σε αρκετούς διαδικτυακούς τόπους να τις βρει κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.gataros1.info/2010/09/blog-post_4350.html
@Ελινα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνταξει Ελινακι,ακολουθησα την συμβουλη σου
Ελίνα Γαληνού είπε...
Το βιογραφικό μου υπάρχει στο διαδίκτυο.
Οσο για το ύφος των συνομιλιών, αυτό καθορίζεται από τους ίδιους τους σχολιαστές.
Δεν μπορώ εγώ να λέω στον καθένα τι θα πεί και τι όχι. Δικαίωμα στην άποψη και στην αντίρρηση, έχουν όλοι. Από κει και πέρα, το ύφος του ο καθένας το κανονίζει όπως νομίζει. Ελίνα
1 Οκτωβρίου 2010 5:58 μ.μ.
και βρηκα οτι εχεις τελειωσει Γυμνασιο στη Σχολη Χιλλ (πολυ καλη)
και μετα στο Αμερικανικο Κολεγιο.
Θα σου συστηνα με πολυ συμπαθεια να μη ασχολεισαι με τους φοιτητες των Ανωτατων Εκπαιδευτικων Ιδρυματων γιατι δεν θα εισαι αντικειμενικη μιας και μαλλον εδωσες εξετασεις και δεν περασες σε αυτα γιαυτο και πηγες στο Ντιρι.
Ειδα και τα διηγηματα που εγραψες οπως με προετρεψες,για την θεματολογια τους...τι να πω.
Παντως εισαι μια συμπαθητικη παρουσια εδω αλλα να εισαι φειδωλη
στις κρισεις σου για αυτους που τρυπησαν παντελονια στην καρεκλα τους στα Πανεπιστημια και για να μπουνε και για να συνεχισουν και για να βγουνε,εστω και αν μερικοι καθυστερησαν.
Ευχαριστώ για την απάντηση. Θα ήθελα όμως κατ΄αρχήν να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είχα δώσει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, η επιλογή μου να μπώ στο Ντερή, ήταν εξ΄αρχής. Οι λόγοι προσωπικοί και πρακτικοί. Αν και είναι άσχετο με το θέμα, το σχολείο αυτό, δεν ήταν μόνο για πλουσιόπαιδα τότε. Είχα πολλούς συμμαθητές εργαζόμενους ακόμα και σε οικοδομές-μερικοί ηταν φίλοι μου. Αν γνωρίζω κάποια προβλήματα Πανεπιστημίων, αυτό οφείλεται στον πατέρα μου-ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πάτρας (Ανόργανη Χημεία). Και ο ίδιος υπήρξε φοιτητής που κόπιασε να σπουδάσει και εκτιμούσε ιδιαίτερα αυτούς που΄λές. (Στο βιβλίο μου "Δωρίστε μας την φωνή σας" λέω για τη ζωή του και τους αγώνες του). Αν είσαι απ΄αυτούς, χαίρομαι που συνομιλούμε. Ομως το θέμα του άρθρου, δεν αφορούσε εκείνους που πραγματικά μοχθούν- αυτοί αξίζουν την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων μας. Η παράταση χρόνου σπουδών όμως νομίζω ότι έχει νόημα για ορισμένες περιπτώσεις. Δεν είναι λογικό να καταργηθεί, όμως ούτε και να ισχύει επ΄αόριστον. Ελίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια διευκρίνιση ακόμα για το σημερινό. Στο κείμενο κάτω από τη φωτογραφία, η έκδοση δεν είναι του ΜΙΕΤ, αλλά του Μ. Μπενάκη. Ελίνα
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ελινα
ΑπάντησηΔιαγραφή3 Οκτωβρίου 2010 8:19 μ.μ.
Ο.Κ. Εισαι ευγενικη και συμπαθητικη παρουσια,προσεχε μη σε ...ποδοπατησουν τα αγρια εδω.
Ευχαριστώ, να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με ερώτηση παραπάνω σχολιαστή, ο Τρίπος δεν ήταν της υφαντουργίας. Η οικογένειά του είχε ασχοληθεί με οινοποιία. Ο ίδιος ήταν της Εθνικής Τράπεζας. Ελίνα