Οι στρατηγικές επιλογές των Ηνωμένων Πολιτειών σε Ιράκ - Ουκρανία και οι γεωπολιτικοί περιορισμοί. Τα αντιμαχόμενα μέρη, η παροχή εγγυήσεων και οι οικονομικοί δεσμοί. Ο... διστακτικός Ομπάμα και το παράδειγμα του Αϊζενχάουερ.
Τις πρόσφατες εβδομάδες, ήρθαν στην επιφάνεια κάποιες ανολοκλήρωτες δουλειές του διεθνούς συστήματος.
Είδαμε ότι η μοίρα της Ουκρανίας δεν έχει ακόμα καθοριστεί, ούτε όμως και η σχέση της Ρωσίας με την Ευρώπη. Στο Ιράκ μάθαμε πως η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων και η δημιουργία ενός νέου ιρακινού πολιτικού συστήματος δεν έδωσε απάντηση στο ερώτημα του πως μπορούν να συμβιώσουν τα τρία μέρη του Ιράκ. Οι γεωπολιτικές καταστάσεις σπανίως επιλύονται από μόνες τους, με «καθαρό» ή μόνιμο τρόπο.
Τα γεγονότα αυτά, στο τέλος, θέτουν ένα δύσκολο ερώτημα για τις ΗΠΑ. Τα τελευταία 13 χρόνια, οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε εκτεταμένο, πολυδιάστατο πόλεμο σε δυο μεγάλα θέατρα –και σε αρκετά μικρότερα- στον ισλαμικό κόσμο. Οι ΗΠΑ είναι αρκετά μεγάλες και ισχυρές ώστε να μπορέσουν να αντέξουν τέτοιες παρατεταμένες συγκρούσεις, όμως δεδομένου ότι καμιά από τις συγκρούσεις αυτές δεν έχει λήξει ικανοποιητικά, η επιθυμία να υπάρξει ένα αυστηρότερο όριο ως προς το πότε θα υπάρξει στρατιωτική εμπλοκή, έχει λογική.
Η ομιλία του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στην Στρατιωτική Ακαδημία του West Point επιχείρησε να αυξήσει τον πήχη για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Ωστόσο, δεν έγινε ξεκάθαρο από την ομιλία τι ακριβώς εννοούσε ο Ομπάμα, πρακτικά, όταν είπε: «Εν κατακλείδι, η Αμερική πρέπει πάντα να ηγείται στο παγκόσμιο σκηνικό: Αν δεν ηγούμαστε, κανένας άλλος δεν θα το κάνει. Ο στρατός στον οποίον μόλις καταταγήκατε είναι και πάντα θα είναι η ραχοκοκαλιά αυτής της ηγεσίας. Όμως η δράση του αμερικανικού στρατού δεν μπορεί να το μόνο –ή το πρωταρχικό- συστατικό στοιχείο της ηγεσίας μας σε κάθε περίπτωση. Το ότι διαθέτουμε το καλύτερο σφυρί δεν σημαίνει και ότι κάθε πρόβλημα είναι ένα καρφί».
Δεδομένων των γεγονότων στην Ουκρανία και το Ιράκ, ο ορισμός του προέδρου για το «καρφί» σε σχέση με το «σφυρί» του αμερικανικού στρατού, αποκτά σημασία. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που δεν μπορούν να πετύχουν, ή μπορούν να πετύχουν μόνο μετά από τόσο υπερβολική προσπάθεια που εξαντλούν τους μαχόμενους, είναι παράλογες. Ως εκ τούτου, το πρώτο μέτρο της όποιας τρέχουσας στρατηγικής είτε στην Ουκρανία είτε στο Ιράκ, είναι η απόλυτη αληθοφάνειά της.
Για τη συνέχεια πατήστε Euro2Day
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή