Τους «κατάπιαν» τα ψέματά τους.

 Παναγιώτης Μπαλακτάρης*

Τον Σεπτέμβριο του 2014 στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, παραδοσιακό χώρο εξαγγελίας πολιτικών υποσχέσεων, ο κ. Τσίπρας ως Πρόεδρος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ήτοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αποκάλυψε το κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματός του. Το πρόγραμμα αυτό, που ονομάστηκε «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», προέβλεπε μια σειρά από διατάξεις και ρυθμίσεις, οι οποίες – σύμφωνα πάντα με τις υποσχέσεις – θα ανακούφιζαν τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. Καλό είναι να θυμόμαστε, ότι το πρόγραμμα αυτό βασιζόταν σε δέκα σημεία και τα highlights του ήταν αναμφισβήτητα, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η επαναφορά του αφορολογήτου στο ποσό των 12.000 ευρώ για όλους και φυσικά, η επαναφορά του κατώτατου μισθού στο ποσό των 751 ευρώ. Ακόμη, καλό είναι να έχουμε κατά νου, ότι το πρόγραμμα αυτό αποτελούσε κόκκινη γραμμή για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τον κ. Τσίπρα προσωπικά. Για να έχουμε δε όλοι μία τάξη μεγέθους για τη σημασία του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης» στην πολιτική πρόταση του κ. Τσίπρα, αρκεί να μην λησμονούμε, ότι αυτό τέθηκε στην κρίση του Σώματος του Συνεδρίου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το οποίο αποφάσισε επί του προσχεδίου που είχε ήδη εγκριθεί από την Επιτροπή Προγράμματος του κόμματος.

Τον Ιανουάριο του 2015 που ο κ. Τσίπρας υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού, άρχισε η εθνική τραγωδία. Ο κ. Τσίπρας από κοινού με τον κ. Βαρουφάκη ακολούθησαν έναν τρόπο διαπραγμάτευσης αυτοκτονικό για τα συμφέροντα της Ελλάδας. Από τις υποσχέσεις που είχαν δώσει, ότι θα παρείχαν «και του πουλιού το γάλα», βρέθηκαν να ζητούν στην αρχή παρακλητικά και εν συνεχεία υποχρεωτικά, με διάταξη νόμου, τα ταμειακά διαθέσιμα από τους Α’ και Β’ Βαθμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ανάγκασαν τις Πρεσβείες και τα Προξενεία μας ανά τον κόσμο να αποστείλουν τα διαθέσιμά τους στο κράτος, ώστε να…διαπραγματευθεί, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι έτσι άφηναν εκτεθειμένες τις διπλωματικές μας αποστολές. Με προσωπική ευθύνη του τηλεοπτικού αστέρα (θα είναι διάττων) κ. Βαρουφάκη επιστράφηκαν – τα χάσαμε με απλά λόγια – τα 11 δισεκατομμύρια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Η κυβέρνηση οδήγησε τη χώρα, με υπαιτιότητα ασύγγνωστη που θα πρέπει στο μέλλον να αναζητηθεί από τους υπαιτίους, σε μία σε μάκρος διαπραγμάτευση, έχοντας δέσει η ίδια τη θηλιά σφιχτά στον λαιμό της Ελλάδας. Νομοτελειακά, φτάσαμε στο σημείο που, έχοντας δεσμεύσει στην πραγματικότητα όλα τα διαθέσιμα του Δημοσίου και του ευρύτερου Δημοσίου Τομέα και εξαντλώντας τα, με την καταβολή των δόσεων προς τους πιστωτές της χώρας, αποφασίσθηκε το άλμα του θανάτου, το salto mortale· το προδοτικό δημοψήφισμα. Η διενέργειά του κατέτεινε, σύμφωνα με τις δηλώσεις των συγκυβερνώντων, στην ισχυροποίηση της θέσης της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές. Παρά ταύτα και ενώ ο ελληνικός λαός επέλεξε το «ΌΧΙ», ο κ. Τσίπρας εδράζοντας τα επιχειρήματά του σε προκλητικά ψέματα, υφάρπαξε για ακόμη μία φορά την ψήφο του λαού. Αιωρήθηκε με άγαρμπο τρόπο, έκανε εναέρια κυβίστηση μεγάλης δυσκολίας και παίρνοντας την πατρίδα στον λαιμό του, έσκασε στο έδαφος με πάταγο, σερβίροντας, αντί της επονείδιστης πρότασης των δανειστών που κόμιζε ο κ. Γιούνκερ, το πιο βαρύ Μνημόνιο.

Σα να μην έφταναν αυτές οι ασκήσεις α-νοησίας, διαπιστώνοντας ο κ. Τσίπρας ότι ίσως χάσει εσωκομματικό έδαφος, προκήρυξε εκλογές, οπότε και ομολόγησαν και οι πρώην σύντροφοί του ότι εξαπάτησε κι εκείνους με δεκάδες ψέματα. Ο λαος; Πήγε για τρίτη φορά σε έναν χρόνο στις κάλπες, με το σενάριο του «παράλληλου προγράμματος», το οποίο θα έφερνε η κυβέρνηση μετά τις εκλογές για να ανακουφίσει τους αναξιοπαθούντες. Για τρίτη φορά, λοιπόν, υφάρπαξε ο κ. Τσίπρας την ψήφο του λαού και εξ όσων αποδείχθηκαν εκ των υστέρων, γεμίζοντας εκ νέου με ψέματα τις εύπιστες ψυχές των ψηφοφόρων, οι οποίοι φέρουν κι αυτοί μερίδιο της ευθύνης για τον εξευτελισμό που τους επιφύλαξε προσωπικά ο κ. Τσίπρας.

Δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας, ότι μέσα σε αυτό το αυτοκτονικό οικονομικό πλαίσιο, η κυβέρνηση άνοιξε τα σύνορα δίνοντας την ευκαιρία στην Τουρκία, όχι να βάλει πόδι, αλλά να μπει ολόκληρη στο Αιγαίο. Από το σημείο που «οι σύντροφοι» αποκήρυσσαν το ΝΑΤΟ, μέχρι την πρόσκληση να περιπολεί η Συμμαχία στο Αιγαίο αποδείχθηκε ότι ο δρόμος ήταν πολύ μικρός. Ψέματα έλεγαν στους εταίρους για τη δημιουργία κέντρων καταγραφής και ταυτοποίησης. Ψευδώς εκτιμούσαν ότι οι παρανόμως εισελθόντες αλλοδαποί θα είναι 100.000 για το 2015. Ψευδώς διακήρυσσαν ότι δεν διατρέχουμε κανέναν κίνδυνο, ενώ οι εταίροι ετοιμάζονται να μετατοπίσουν τα σύνορα της Ευρώπης βορειότερα, καθιστώντας τη χώρα αποθήκη ψυχών και το Αιγαίο υγρό νεκροταφείο.

Πλέον, είμαστε στην περίοδο που η κυβέρνηση προσπαθεί να κλείσει την αξιολόγηση. Οι παλινωδίες συνεχίζονται και η κυβέρνηση, με αφορμή το Ασφαλιστικό, δέχεται σφοδρές αντιδράσεις από τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες. Οι δικηγόροι, ιατροί και μηχανικοί αντιδρούν στη δήμευση του εισοδήματός τους, οι αγρότες διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν ενάντια στα ψέματα δια των οποίων η κυβέρνηση υφάρπαξε την ψήφο τους. Όχι μία, αλλά τρεις φορές.  

Τελευταίο επεισόδιο απόδειξης περισσού θράσους ήταν η ομιλία του Υπουργού Επικρατείας, κ. Νίκου Παππά, στην Ολομέλεια για τις άδειες των τηλεοπτικών μέσων. Αγορεύοντας στο Εθνικό Κοινοβούλιο και απευθυνόμενος όχι μόνο στους Βουλευτές, αλλά και στον ελληνικό λαό, είπε ότι η κατάσταση των καναλιών στην Ευρώπη είναι όμοια με αυτήν που επιθυμεί να δημιουργήσει στην Ελλάδα. Ανέφερε, μάλιστα, τον αριθμό των τηλεοπτικών σταθμών σε συγκεκριμένες ευρωπαϊκές χώρες. Πιστεύουμε, ότι κανείς δεν περίμενε το αφάνταστο. Ότι ο κ. Παππάς, με σκοπό να περάσει την ολοκληρωτική του αντίληψη στον δημόσιο διάλογο, έλεγε θρασύτατα ψέματα από το βήμα της Βουλής. Κορόιδευε τους βουλευτές και συνάμα τον λαό, όπως απέδειξαν τα εσωτερικά έγγραφα των Πρεσβειών μας, που είδαν το φως της δημοσιότητας τις επόμενες ημέρες και τα οποία ο ίδιος ο Υπουργός είχε προκαλέσει. Γνώριζε ότι ψεύδεται ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας, ωστόσο το έκανε ανερυθρίαστα.

Τί αποδεικνύουν τα ανωτέρω; Το γεγονός, ότι μια κυβέρνηση που υφάρπαξε τρεις φορές την ψήφο του λαού της εξαπατώντας τον με ψέματα, συνεχίζει να κυβερνά με ψέματα και τούτο, διότι αποστρέφεται την αλήθεια. Δεν θα πάει μακριά. Ο βίος της μετράει αντίστροφα. Το κρίσιμο δίλημμα που τίθεται στον πολιτικό διάλογο είναι να επιλέξουμε μεταξύ των ψεμάτων και της γλώσσας της αλήθειας. Είναι δύσκολη η επιλογή, διότι η αλήθεια απαιτεί κόπους και θυσίες. Όμως, είναι προτιμότερη και για τον λόγο, ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει: «Τους συντρόφους της Αριστεράς που χειραγώγησαν την λαϊκή οργή με ψέματα και κυβέρνησαν ομοιοτρόπως, τους «κατάπιαν» τα ίδια τα ψέματά τους».

*Δικηγόρος