Ξεπουλάνε την ΕΛΒΟ στη γερμανική Rheinmetall

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Την παραχώρηση της ΕΛΒΟ (το Δημόσιο κατέχει το 51%) στη γερμανική εταιρεία Rheinmetall εξετάζει, σύμφωνα με πληροφορίες, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης να συνεχίσει το περιβόητο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων των ζημιογόνων εταιρειών του Δημοσίου, με αμφίβολα πάντως αποτελέσματα για το δημόσιο συμφέρον.

Η πρόταση της Rheinmetall βρίσκεται ήδη από τον Ιούνιο στα χέρια της πολιτικής ηγεσίας του Πενταγώνου και εκείνο που απομένει πλέον είναι η τελική έγκρισή της.

Ο σχετικός φάκελος έχει προωθηθεί και στο γραφείο του υπουργού Επικρατείας κ. Χάρη Παμπούκη, ο οποίος και έχει την ευθύνη για τις ξένες επενδύσεις στη χώρα μας. Η κατάσταση της ΕΛΒΟ, η οποία βρίσκεται αρκετά ψηλά στις προτεραιότητες του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου λόγω εντοπιότητας, περιγράφεται ως δεινή, με αποτέλεσμα να διατυπώνονται αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στη μισθοδοσία των 450 υπαλλήλων της τους προσεχείς μήνες και βεβαίως να καλύψει και τις οικονομικές της υποχρεώσεις έναντι των προμηθευτών της. Η πρόταση της Rheinmetall εστιάζει σε πέντε διαδοχικά στάδια με απαραίτητη προϋπόθεση, για να ξεκινήσει κάθε στάδιο να έχει ολοκληρωθεί το προηγούμενο. Στο πλαίσιο αυτό και σύμφωνα με την πρόταση της γερμανικής εταιρείας, θα πρέπει η χώρα μας πρώτα να αγοράσει τα Marder και μετά να γίνουν όλα τα υπόλοιπα που προβλέπει. Πιο συγκεκριμένα:

1) Η Rheinmetall προσφέρεται να δώσει τη τεχνογνωσία (know how) για το Τεθωρακισμένο Όχημα Μάχης (TOMA) Marder στην ΕΛΒΟ ή σε κάποιο στρατιωτικό εργοστάσιο, υπό την προϋπόθεση ο Στρατός θα το υιοθετήσει ως όχημα μάχης. Η Rheinmetall δεν θα χρεώσει το know how αλλά το Άμυνας θα πρέπει να πληρώσει 200 εκατ. ευρώ για να αγοράσει τα Marder. Με αυτό τον τρόπο, θεωρητικά, η ΕΛΒΟ θα μπορεί να συμμετάσχει σε όλα τα συναφή προγράμματα και τις δραστηριότητες της Rheinmetall στο εξωτερικό, όπως π.χ. το πρόγραμμα Marder του Περού και της Αργεντινής.

2) Η Rheinmetall προσφέρεται να δώσει τη τεχνογνωσία για οργάνωση ενός κέντρου υποστήριξης για κάθε είδους προϊόν οπλισμού και συστημάτων της που έχει δώσει σε Ελλάδα και εξωτερικό. Να σημειώσουμε ότι μόνο στο Στρατό και στην Πολεμική Αεροπορία είναι αυτή τη στιγμή ενεργά περί τα 1.000 συστήματα της εν λόγω εταιρείας.

3) Μία γενική συμφωνία με τη Rheinmetall -MAN για χρήση της ΕΛΒΟ ως τοπικού εταίρου στην ανάπτυξη κόμβου παραγωγής στρατιωτικών φορτηγών για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

4) Συμμετοχή της Ελλάδας με μικρό κόστος (10 εκατ. ευρώ) στην ανάπτυξη του νέου τροχοφόρου 8×8 οχήματος της Rheinmetall. Έχοντας υπόψη την τεχνογνωσία που θα έχει αποκτήσει η ΕΛΒΟ από τα παραπάνω στάδια, θα έχει πιθανότητες, σύμφωνα με την πρόταση, να επιλεγεί από τη Rheinmetall ως εργοστάσιο παραγωγής.

5) Εφόσον θα έχουν υλοποιηθεί τα παραπάνω στάδια, η ΕΛΒΟ –ή το τυχόν στρατιωτικό εργοστάσιο– θα είναι έτοιμη πλέον για να αναπτύξει με τη βοήθεια και την τεχνογνωσία της Rheinmetall, από το πρόγραμμα Puma του Γερμανικού Στρατού, το μελλοντικό τεθωρακισμένο όχημα για το πεζικό του Στρατού.

Να σημειώσουμε ότι η συγκεκριμένη πρόταση σχετίζεται με μία παλαιότερη προσπάθεια που έγινε στις αρχές του έτους και αφορούσε την προμήθεια μεταχειρισμένων γερμανικών TOMA Marder-1A3 από τον Ελληνικό Στρατό και παράλληλη εργοστασιακή αξιοποίησή τους από την κρατική εταιρεία της Βόρειας Ελλάδας. Το αρχικό πρόγραμμα των Μarder-1A3 αφορούσε 415 οχήματα. Τότε η πρόταση απορρίφθηκε από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας με το επίσημο αιτιολογικό ότι «Δεν υπάρχει εντολή προμηθείας για ΤΟΜΑ, πλην αυτής των ρωσικών BMP-3HEL».
Αντισταθμιστικά Ωφελήματα

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, και στη συγκεκριμένη υπόθεση σημαντικός είναι ο ρόλος των λεγόμενων Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων (ΑΩ). Στο ενδεχόμενο που η πολιτική ηγεσία του Πενταγώνου διεκδικούσε τα ΑΩ από τις αμυντικές εταιρείες που προμηθεύουν τις Ένοπλες Δυνάμεις με οπλικά συστήματα κερδίζοντας δισεκατομμύρια ευρώ από το υστέρημα του ελληνικού λαού, θα αρκούσαν για να δώσουν, μεταξύ άλλων, δουλειά στην ΕΛΒΟ για να σωθεί και να ορθοποδήσει, ώστε μετά να τη μοσχοπουλήσουν. Η αξία των ΑΩ που οφείλουν στη χώρα μας οι προμηθευτές των Ενόπλων Δυνάμεων αγγίζει τα 2 δις ευρώ. Να επισημάνουμε ότι το ποσό αυτό οφείλεται στην Ελλάδα και όχι αποκλειστικά στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, κάτι που σημαίνει ότι, π.χ., θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την κάλυψη και άλλων αναγκών της χώρας, όπως για την προμήθεια πυροσβεστικών οχημάτων, νοσοκομειακού εξοπλισμού κ.ά.

Οι συγκεκριμένες οφειλές μένουν ανεκμετάλλευτες προς όφελος των εξοπλιστικών εταιρειών, αφού όσο δεν τα αποδίδουν γίνεται απαξίωση της οφειλής καθόσον άλλο είναι να χρωστάς, π.χ., 1.000.000 ευρώ το 2000 και άλλη αξία έχει να χρωστάς το ίδιο ποσό το 2010. Στο πλαίσιο αυτό, οι πολεμικές βιομηχανίες που προμηθεύουν με οπλικά συστήματα τη χώρα μας προτιμούν να πληρώνουν τις οικονομικές ρήτρες που υπάρχουν, παρά να δίνουν άμεσα όλο το ποσό. Παρά το παραπάνω, τεράστιο για τα οικονομικά δεδομένα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας, ποσό, εντούτοις η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας δεν δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον ώστε να κινηθεί άμεσα και να το εισπράξει.