31/5/18

Η Ρωσία έφτασε στο τέλος του δρόμου στη Συρία. Η Δαμασκός θα συνεχίσει επομένως τον αγώνα με τους υπόλοιπους σύμμαχους.

Elijah J Magnier
Η Ρωσία έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος των στρατιωτικών της επιχειρήσεων στο Λεβάντε, κάτι που απέχει πολύ από την περίπτωση της κεντρικής κυβέρνησης στη Δαμασκό και των βασικών συμμάχων της στον «Άξονα της Αντίστασης».
Η Μόσχα ετοιμάζεται να τερματίσει τη παρουσία της σε ένα μέρος του εδάφους ακόμα υπό τον έλεγχο της Αλ Κάιντα και του Ντάες στα βόρεια της Συρίας, ενώ προετοιμάζει το έδαφος για μια πολιτική διαδικασία που υπόσχεται να είναι περίπλοκη. 
Ωστόσο, πρέπει να αναμένεται ότι αυτή η διαδικασία δεν θα ξεδιπλωθεί όπως θα το ήθελε ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν για έναν πολύ απλό λόγο.

Και αυτό επειδή η θέση της συριακής κυβέρνησης θα πάει ενάντια στη θέληση του Ρώσου αφεντικού, γεγονός που θα φανεί με σαφήνεια όταν όλες οι ενδιαφερόμενες χώρες (ΗΠΑ, Τουρκία, Ρωσία, Ιράν, Συρία) θα καταφέρουν να συγκεντρωθούν τελικά γύρω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η Ρωσία μπόρεσε να συζήσει με τις ΗΠΑ για δεκαετίες στη Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή οι σφαίρες επιρροής είχαν χωριστεί μεταξύ των χωρών που είχαν κερδίσει τον πόλεμο. 

Στο Λεβάντε, η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Ακόμα και αν η Ρωσία είναι έτοιμη να «συνυπάρξει» με τις ΗΠΑ σε ένα ίδιο έδαφος στη Συρία, η κυβέρνηση της Δαμασκού, όπως και οι σύμμαχοι της του «Άξονα της Αντίστασης» δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να επιτρέψουν ή να δώσουν άδεια για τη παραμικρή ξένη κατοχή του εδάφους της, ακόμη και προσωρινή.

Οι σύμμαχοι της Ρωσίας αντιλαμβάνονται επίσης την παρουσία αμερικανικών-γαλλικών-βρετανικών δυνάμεων ως την κύρια απειλή που υπάρχει στη Συρία. Άλλωστε είναι διάσημες για το σχεδιασμό και την υλοποίηση αλλαγών καθεστώτος, και για τη σιωπηρή και άνευ όρων υποστήριξή τους στο Ισραήλ και τις επεκτατικές φιλοδοξίες του, που μεταφράζονται σε κατοχή του των εδαφών που γειτνιάζου με αυτή τη χώρα στη Μέση Ανατολή.

Η Δαμασκός θεωρεί ότι τα παράνομα αεροδρόμια υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ στα βορειοανατολικά της Συρίας χρησιμοποιούνται ως πρατήρια καυσίμων από τα ισραηλινά αεροπλάνα. 

Περαιτέρω, η παράνομη παρουσία των Αμερικανών χρησιμεύει επίσης ως θερμοκοιτίδα για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ στο βόρειο τμήμα του συριακού εδάφους έξω ​​από τον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης, πραγματική πρόκληση σε μια περιοχή που ελέγχεται από τους Κούρδους που αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια της Συρίας και των συμμάχων της στο γειτονικό Ιράκ και το Λίβανο.

Η Συρία θεωρεί ότι η ρωσική επέμβαση από τον Σεπτέμβριο του 2015 αντιστάθμισε θετικά τη στρατιωτική θέση στο πεδίο της μάχης. 
Η συμμετοχή των Ρώσων πράγματι επέτρεψε να ανακτηθεί πάνω από το 50% του συριακού εδάφους και να απελευθερωθούν οι Δαμασκό, Χομς και Χάμα, καθώς και τις αντίστοιχες παρυφές τους, η πόλη του Χαλεπίου και μέρος της αγροτικής περιοχής της Ιντλίμπ και του Ντέιρ αλ-Ζορ . 
Αλλά η Ρωσία δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό το στόχο χωρίς τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων Σύρων και συμμάχων (της Χεζμπολάχ, του Ιράν και των στενών συμμάχων του) στο έδαφος. 
Στην πραγματικότητα, η Ρωσία απέστειλε μια πολύ μικρή χερσαία δύναμη, σε σύγκριση με το πλήθος που παρείχαν οι σύμμαχοι της Δαμασκού.

Η Ρωσία υποστήριξε επίσης με αποφασιστικό τρόπο τη συριακή κυβέρνηση στα διεθνή φόρουμ και εμπόδισε τις ΗΠΑ να λάβουν αποφάσεις στη διεθνή σκηνή στα Ηνωμένα Έθνη για να νομιμοποιήσουν την ανατροπή του καθεστώτος. 
Είναι ενδιαφέρον επίσης να αναφέρουμε ότι κατάφερε να περιορίσει δύο «πειθαρχικές» επιθέσεις των ΗΠΑ εναντίον της Συρίας (η μία κατά του στρατιωτικού αεροδρομίου του Chouayrat και η άλλη κατά πολλαπλών στόχων λίγους μήνες αργότερα).

Αλλά η ανταμοιβή της Ρωσίας στο Λεβάντε ήταν, χάρη στη Συρία, η επιστροφή της στη διεθνή σκηνή. 

Το πειραματικό πεδίο μάχης που ήταν η Συρία για τη Μόσχα της επέτρεψε να εκθειάσει τη στρατιωτική της ικανότητα και να βγάλει τεράστια συμπεράσματα από τη χρήση των προηγμένων όπλων που χρησιμοποιήθηκαν κατά πραγματικών στόχων. 
Η Δαμασκός δέχθηκε να υπογράψει μια 49ετή στρατηγική συμφωνία με τη Ρωσία για τη διατήρηση και επέκταση της ναυτικής βάσης στα ζεστά νερά της Μεσογείου. 
Η Ρωσία μπόρεσε επίσης να ενισχύσει τον οικονομική της ρόλο στη Συρία όσον αφορά την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων και την ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία θα επιτρέψει ρωσικές εταιρείες να συνάπτουν συμβάσεις σε απεριόριστο αριθμό.

Στο πολιτικό μέτωπο, η Ρωσία διαδραμάτισε ζωτικό ρόλο δίνοντας μια ορμή στις συνομιλίες της Αστανάς, οι οποίες επιβλήθηκαν ως εναλλακτική πραγματική και έγκυρη λύση στη Γενεύη.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα εμποδίσει όμως τη Συρία να απαιτήσει την επιστροφή όλων των κατεχόμενων εδαφών, ιδίως εκείνων που τελούν υπό έλεγχο των ΗΠΑ, πρώτα, στα βορειοανατολικά της Χασάκα και του Ντέιρ Εζζόρ. Η περιοχή του αλ Τανφ αντιπροσωπεύει μια μεγαλύτερη δυσκολία επειδή εκτίθεται στην έρημο. Ωστόσο, θα καταστεί ασήμαντη όταν θα παύει η κατοχή των ΗΠΑ στα βορειοανατολικά.

Επομένως, η κεντρική κυβέρνηση στη Δαμασκό δεν θα δειλιάσει και θα διεκδικήσει την επιστροφή του νότου της Συρίας, παρά τη συμφωνία Ρωσίας-ΗΠΑ όσον αφορά τη Νταράα και τα Υψώματα του Γκολάν, όπου ομάδες όπως η Αλ Κάιντα και το Ντάες ασκούν ακόμα τον έλεγχο (1.500 μαχητές του «Στρατού Khalid bin al-Walid» έλεγχουν οκτώ χωριά και περισσότερα από 200 τετ. χιλιόμετρα εδάφους). 
Αυτό μπορεί να ματαιώσει τα σχέδια της Ρωσίας να καταθέσει τα όπλα, να τερματίσει τον πόλεμο και να ξεκινήσουν πολιτικά μέτρα για να ανακτήσει τα κατεχόμενα εδάφη χωρίς μάχη.

Ωστόσο, η Ρωσία ενεργεί σαν να μην γνωρίζει ότι οι πολιτικές διαπραγματεύσεις δεν θα αναγκάσουν ποτέ τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να αποσυρθούν από τη Συρία. Στην πραγματικότητα, αυτές οι δύο χώρες δεν τερμάτισαν ποτέ την κατοχή τους με δική τους ελεύθερη βούληση, αλλά μόνο μετά από επανειλημμένες επιθέσεις από τον τοπικό πληθυσμό που προσπαθούσαν να κυριαρχήσουν!

Η Συρία και οι σύμμαχοί της (υπό την ηγεσία του Ιράν) πιστεύουν ότι κέρδισαν αυτόν τον πόλεμο, επειδή η κατάσταση τους στο έδαφος ενάντια στους τζιχαντιστές μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, ήτοι πριν από τη ρωσική επέμβαση, ήταν επισφαλής. 
Σήμερα, οι αραβικές χώρες (και η Τουρκία) έχουν χάσει όλους τους Σύρους εντολοδόχους που είχαν στη διάθεσή τους κατά τη διάρκεια του συριακού πολέμου. Όλοι οι άλλοι εντολοδόχοι εκδιώχτηκαν από όλες τις πόλεις της Συρίας προς τα βόρεια και κυρίως από την Ιντλίμπ.

Η Συρία και το Ιράν προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στις δυτικές χώρες (ΕΕ και ΗΠΑ), των οποίων ο στόχος από το 2011 είναι να ανατρέψουν το συριακό καθεστώς, μεταξύ άλλων τον πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ ο οποίος ασκεί ακόμα τη διοίκηση και έχει τον έλεγχο της πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας στη Συρία.
Ακόμα και αν η διατήρηση στη θέση του, του προέδρου Άσαντ δεν αποτελούσε προϋπόθεση για τη Μόσχα (η οποία είναι πλέον πεπεισμένη για την ανάγκη να διεξαχθούν νέες προεδρικές εκλογές), η Ρωσία θα ήθελε τώρα ο συριακός Λαός να επιλέξει τον πρόεδρό του. Αυτό πηγαίνει στη κατεύθυνση που θέλει ο ίδιος ο Άσαντ και οι άλλοι στρατηγικοί σύμμαχοί του.

Με το Ιράν και τους συμμάχους του, ο Άσαντ δεν έχει κανένα σημείο διαφωνίας σχετικά με τους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν στη Συρία. 
Η Μόσχα παραμένει στρατηγικός σύμμαχος της Δαμασκού, αλλά έχουν σημεία απόκλισης. Το σημαντικό είναι ότι αυτές οι διαφορές δεν υπονομεύουν τις φιλικές τους σχέση ούτε την ελλοχεύουσα υποστήριξη.

Η Μόσχα μπορεί να πει ό, τι θέλει και τα λόγια της μπορούν ακόμα και να διαψευστούν από τους ίδιους Ρώσους αξιωματούχους που τα εξέδωσαν.  

Ωστόσο, η γλώσσα και οι στόχοι του Άσαντ και του Ιράν όσον αφορά τον πόλεμο στη Συρία είναι πανομοιότυποι και δεν φαίνεται να αλλάζουν.

Η Μόσχα θα επιδιώξει να θεσπίσει την ειρήνη με το δικό της τρόπο, χωρίς να έρχεται σε αντίθεση με τους στόχους της Συρίας και χωρίς να παρεμβαίνει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις τις οποίες η Συρία και οι σύμμαχοί της μπορούν να διεξάγουν χωρίς την υποστήριξη των Ρώσων.

Η απελευθέρωση του άπω-βορειοανατολικού άκρους στο Αμπού Καμάλ και του άπω-νοτιοδυτικού στο Beit Jinn ήταν ο καρπός των προσπαθειών παραστρατιωτικών δυνάμεων χωρίς αεροπορική υποστήριξη από τη Ρωσία. 

Η Ρωσία και η Συρία ακολουθούν τις δικές τους πολιτικές οι οποίες δεν βρίσκονται σε σύγκρουση! Φαίνεται ότι το στρατηγικό όραμα της Μόσχας του επιτρέπει να συνυπάρχει στο ίδιο έδαφος στο Λεβάντε με τις ΗΠΑ, αφενός, και τη Δαμασκό και τους συμμάχους της, από την άλλη πλευρά, ακόμα και αν οι στόχοι του ενός και του άλλου είναι αντικρουόμενοι.

Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά


1 σχόλιο:

  1. Άρθρο - μνημείο προπαγάνδας, ανακριβειών και των επιθυμιών του βάλτου και του Ισραήλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.