Ελληνοτουρκικά: Γιατί αυτές οι βιασύνες για οτιδήποτε;

Σχόλιο του καθ. κ. Παναγιώτη Ήφαιστου, στην ανάρτηση "Mίκης Θεοδωράκης για ελληνοτουρκικά:"Παίζουν μαζί μας οι μεγάλες δυνάμεις""
Γιατί αυτές οι βιασύνες για οτιδήποτε; Αυτοί στο σπίτι τους και εμείς στο σπίτι μας, εκείνοι τα συμφέροντά τους και εμείς τα δικά μας. Και άμα τα συμφέροντά μας συγκρούονται ένας δρόμος υπάρχει, η ειρηνική επίλυση των «διαφορών» στην βάση της διεθνούς νομιμότητας και όχι στην βάση του «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου πάλι δικά μου» όπως συμβαίνει τώρα. Όταν αυτοί δεν δέχονται το τελευταίο, είτε εμείς επιβάλλουμε την διεθνή νομιμότητα με ισορροπία δυνάμεων είτε ισχύει η αμείλικτη προειδοποίηση του Θουκυδίδη «δίκαιο έχουν όσοι έχουν ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται».

Επειδή ακριβώς δεν κατανοήσαμε αυτή την ανελέητα σωστή θέση οδηγηθήκαμε σε κατευνασμούς, σε ιλαροτραγικά ζεϊμπέκικα και κουμπαριές που έθρεψαν και ενθάρρυναν τους κατευνασμούς και μας έφερε σε μια κατάσταση απάθειας και πολιτικής αποχαύνωσης που απολήγει σε συρρικνώσεις τις οποίες ούτε πολύ μεγάλη φαντασία δεν θα πρόβλεπε πριν 10 ή 20 χρόνια. Συρρικνώσεις που η συσκοτισμένη ελληνική πολιτική ζωή δεν μπορεί να αντιληφτεί τώρα, ιδιαίτερα υπό καθεστώς μειωμένης (οικονομικής και πολιτικής πλέον) κυριαρχίας. Καθεστώς στο οποίο συρθήκαμε σπασμωδικά και άβουλα.

Ας μην γελιόμαστε, όμως. Της δρομολόγησή μας σε τροχιά συρρίκνωσης προηγήθηκε η πνευματική μας εκκένωση στον στίβο της ανάλυσης του διεθνούς συστήματος και της ιστορίας και η δημιουργία ενός απίστευτου δυναστικού επικοινωνιακού καταπλακώματός μας το οποίο όχι μόνο αναιρεί κάθε αξίωση δημοκρατίας αλλά επιπλέον ακυρώνει αυτή καθαυτή την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας που μεταξύ άλλων συμβολίζεται με την εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία (και πιο ουσιαστικά με την εσωτερική αυτοδιάθεση υπό συνθήκες ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας, όπως σωστά θα όριζε τις υψηλότερες βαθμίδες δημοκρατίας ο Γιώργος Κοντογιώργης).

Τώρα, μια λέξη για τον Θεοδωράκη.

Πρώτον, με την γνωστή διαδρομή που είχε είναι θαύμα πως διασώθηκε ψυχικά και πνευματικά. Πολλοί άλλοι δεν διασώθηκαν και ταλανίζονται ακόμη από ένα αυτοκτονικό αντί-εθνικό σύνδρομο που τους καθιστά συνειδητά ή ανεπίγνωστα αντίπαλους της ίδιας της πατρίδας τους και φίλους του κάθε «Άλλου». Προχθές των αμερικανών, χθες των Σοβιετικών, μετά των σκοπιανών, σήμερα των νέο-Οθωμανών και αύριο γιατί όχι των κινέζων ή των Πακιστανών αν γίνουν μεγάλη δύναμη που ντύνει τα ηγεμονικά της συμφέροντα με οικουμενικίστικα δόγματα με τα οποία παραμυθιάζει κομμάτια των κοινωνιών-στοχων.

Δεύτερον, ώριμη σκέψη σημαίνει ότι κανείς απαιτείται να διακρίνει μεταξύ της μεγαλοφυούς προσφοράς του Μίκη στην Ελλάδα και στην Οικουμένη και κάποιων πολιτικών του παλινδρομήσεων με τις οποίες μπορούμε να διαφωνούμε ή να συμφωνούμε. Το ίδιο ισχύει για την «ελληνοτουρκική φιλία» όπου όπως εκατομμύρια άλλοι ο Μίκης αδυνατεί να διακρίνει την διαφορά μεταξύ εθνικών συμφερόντων λόγω αιτιών πολέμου που οδηγεί σε σύγκρουση και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της καθημερινότητας ή του πνεύματος. Όπως πολλοί άλλοι που ενεπλάκησαν στην ηγεμονομαχία του 20ου αιώνα, εξάλλου, αντί να κατανοήσει ότι υπάρχουν κράτη (άλλα ηγεμονικά και άλλα φιλειρηνικά) που παλεύουν για τα συμφέροντά τους βλέπει συνωμοτικούς εγκεφάλους που καθημερινά επεξεργάζονται σχέδια κατά των Ελλήνων.

Για να είμαστε ακριβείς, πιο πολύ πρέπει να φοβάται ο έλληνας ένα πατριώτη τούρκο που στην βάση της δικής του τυπικής λογικής βλέπει το Αιγαίο με όρους τουρκικών συμφερόντων και λιγότερο ένα αμερικανό που η θέση του θα παλινδρομήσει ανάλογα με την εξέλιξη των τοπικών ανταγωνισμών. Για άτομα αγνά και γνήσια άτομα όπως ο Μίκης το πρόβλημα δεν είναι όταν μιλούν με την ψυχή και την καρδιά τους, οπότε όντας και λογικοί μιλούν ορθολογιστικά, αλλά όταν αναμιγνύονται άναρχα με υποθέσεις που δεν γνωρίζουν. Έτσι πράττοντας άθελά τους εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς. Και η εικόνα του τριδύμου που κάνει χειραψία κάτω από την ακρόπολη την στιγμή που μας παίρνουν το Αιγαίο και την Κύπρο είναι χαρακτηριστική. Όπως είναι χαρακτηριστική η απίστευτη αν όχι πολιτικά ασυνάρτητη και πρακτικά λανθασμένη άποψη περί δεξαμενής ενεργειακών πόρων κάτω από το Αιγαίο που επικοινωνεί με Πειραιά και Σμύρνη.

Τέλος, φυσιογνωμίες όπως ο Θεοδωράκης που ως εκ θαύματος διασώθηκαν πνευματικά και πολιτικά πρέπει να αναμένουμε την κρίση τους σε στιγμές κρίσιμες και ορατές σε όλους. Εκεί κανείς σίγουρα βλέπει τα πατριωτικά ένστικτα να εκδηλώνονται.
Ας αναγνωρίσουμε εν τέλει, χωρίς αυτό να σημαίνει συγχωροχάρτι για οποιονδήποτε, ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και κάποια πράγματα, όπως έλεγε και ο Κονδύλης, «είναι ανθρωπίνως κατανοητά».

Μπροστά μας εκτυλίσσεται το φάσμα μερικής ή ολικής απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας, οι εξωτερικοί δρώντες αναμενόμενα βυσσοδομούν, οι εγχώριοι άνθρωποί τους αναμενόμενα γίνονται ολοένα και περισσότερο «βασιλικότεροι του (έξωθεν) Βασιλέως», φωνές ήδη ψιθυριστά ή και φωνακτά καλούν για ένταξή μας στον «ηθικό, αγαθοεργό και … προοδευτικό νέο-Οθωμανισμό», «ευαγή ιδρύματα» χρηματοδοτούμενα (και) από το κράτος φέρνουν τα νταβουτουγλάκεια να μας κάνουν νέο-Οθωμανικά μαθήματα στην Αθήνα και φτάνουν στο σημείο να επιδίδονται στην επισκίαση ή τον εξωραϊσμό των θέσεων του Νταβούτογλου στο «Στρατηγικό βάθος» σε βαθμό που και ο ίδιος θα εξοργιζόταν.

Τα εγχώρια υποπροϊόντα της εξάρτησης, εξάλλου, γίνονται ολοένα και πιο απειλητικά και επιθετικά. Τρώγοντας, πίνοντας και γλεντώντας απειλούν όποιον αγαπά την πατρίδα του πως θα απομονωθεί ακόμη περισσότερο. Και χαχανίζουν μεταξύ τους όταν εδώ και εκεί το επιτυγχάνουν.
Προεξάρχει, νομίζω, αφενός να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας ως έθνος και αφετέρου κατά περίπτωση και συγκυρία να συγκρατήσουμε την ουσία.

Παναγιώτης Ήφαιστος
www.ifestosedu.gr