Ο ζητιάνος, οι μύγες και ο έλληνας τουρίστας
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Πριν από μερικές μέρες διηγήθηκα ένα ανέκδοτο, έτσι για λίγο χιούμορ, ως πνευματικό βάλσαμο στις αβάσταχτες περιστάσεις που ζούμε, με τίτλο:
«Η μάνα μου, η νονά μου και η πίστη».
Τώρα θα συνεχίσω με ένα ανέκδοτο της πεθεράς μου. Θα μου πείτε φυσικά: Τι μας ενδιαφέρουν εμάς τα ανέκδοτα της πεθεράς σας, κύριε;
Προσωπικά πιστεύω πως ενδιαφέρει όλους μας και το κατωτέρω ανέκδοτο δεν αποτελεί προσωπική υπόθεση, αλλά υπόθεση όλων μας.
Πιστεύω να μη διαφωνήσετε. Αλλά κι’ αν διαφωνήσετε, γιατί όχι; Δεν είναι κανείς αλάθητος!
Σας το διηγούμαι, έτσι όπως το άκουσα, και είμαι περίεργος να δω τι θα μου πείτε μετά. Παρενθέτω ενδιάμεσα απλώς μερικά σχολιάκια δικά μου.
Μια μέρα λοιπόν (παλιά θα λέγαμε; Ένα καιρό και ένα ζαμάνι) ταξιδεύει κάποιος Έλληνας στην Αίγυπτο. Εκεί που περιδιάβαινε τα σοκάκια, για να γνωρίσει και την άλλη πλευρά της ζωής, εκτός από τα μουσεία και τα παλάτια του Φαρούκ, ευαίσθητος ων κοινωνικά (ίσος και αριστερός, υποψιάζομαι), βλέπει σε μια στροφή του δρόμου κάποιον ρακένδυτο ζητιάνο, ανάμεσα στα σκουπίδια και τις κοπριές, κακομοίρη του κερατά, να τον τρων κυριολεκτικά οι μύγες.
Και όταν λέμε μύγες, εννοούμε σμήνος αδηφάγο και συνάμα αποκρουστικό.
Τον λυπήθηκε ο Έλληνας, (το γνωστό φιλότιμο, βλέπετε), και σαν καλός Σαμαρείτης (διεθνιστής της εποχής, θα μπορούσαμε να πούμε), τον πλησίασε, αποφασισμένος να τον βοηθήσει.
Στις δύσκολες στιγμές δεν λείπει η αλληλεγγύη από τους Έλληνες. Έτσι πιστεύω εγώ. Άλλοι μπορεί να διαφωνούνε. Δικαίωμά τους.
Φαίνεται ότι παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν του έλειψε το «καταραμένο» φιλότιμο.
Τίναξε λοιπόν τις χορτασμένες από αίμα μύγες από πάνω του, με όλη την απέχθεια της σκηνής, και χαρούμενος, για την ευγενή και «θεάρεστη» (το βάζω σε εισαγωγικά για να μην παρεξηγηθώ ως θρήσκος) πράξη του, θέλησε ξαλαφρωμένος στη συνείδησή του, να συνεχίσει το δρόμο του και την ενδιαφέρουσα περιήγησή του, συλλέγοντας εμπειρίες της πραγματικότητας, καθ’ ότι και κουλτουριάρης, απ’ ότι φαίνεται, και όχι της βιτρίνας μονάχα, όπως κάνουν πολλοί τουρίστες.
Όμως ώ του θαύματος και της αποκάλυψης! Γυρίζει ξαφνικά ζητιάνος, εξοργισμένος και αναψοκοκκινισμένος και τον βρίζει πατόκορφα, που λέμε, με όση δύναμη του είχε απομείνει στις φλέβες του.
Ο Έλληνας, τουρίστας, συλλέκτης εμπειριών της πραγματικής ζωής και όχι μόνο της βιτρίνας, επιφανειακά, έμεινε εμβρόντητος και σαστισμένος από την συμπεριφορά του «ημιθανούς» ζητιάνου και, ίσως να σκέφτηκε ή μάλλον σίγουρα, και αχάριστου πάραυτα.
Γυρίζει λοιπόν με αποφασιστικότητα και συνάμα απορία και τον ρωτάει, γιατί τον βρίζει τόσο αχάριστα, σαν να τον προκαλούσε σε απολογία.
Μη συγκρατώντας ο ζητιάνος, αυτός ο ίσως «αλήτης», όπως λέει ο ποιητής, την αγανάκτησή, που τον έπνιγε, του λέει, χωρίς καμία συγκατάβαση: Καλά άνθρωπε μου (τρόπος του λέγειν «άνθρωπέ μου»), εσύ μου έδιωξες τις μύγες που ήταν χορτάτες, αφού ήπιαν με την ησυχία τους, όσο αίμα ήθελαν και με κάνανε σκέτο ράκος κι’ έρχεσαι εσύ και τις διώχνεις; Δεν ξέρεις κακομοίρη μου (τρόπος του λέγειν πάλι. Δεν θυμάμαι, αν το προσφώνησε κακομοίρη) ότι, τώρα που έδιωξες τις χορτάτες μύγες, θα’ ρθουν οι πεινασμένες και θα μου ρουφήξουν ό,τι αίμα ακόμη έχει απομείνει στο κουφάρι μου; Ποιος θα με σώσει απ’ όλους εσάς που παριστάνετε τον σωτήρα;
Κόκαλο ο Έλληνας τουρίστας, που ήθελε να ζήσει εμπειρίες που δεν τις ζει ο κάθε αδιάφορος για τη μοίρα του κόσμου, τουρίστας, που κοιτάει μόνο τα μουσεία και τα παλάτια, και δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά μόνο το τομάρι του.
Δεν θυμάμαι, αν η πεθερά μου είχε αναφέρει, αν υπήρχε στην «φιλάνθρωπη» αψιμαχία ανάμεσά τους και κάποιος μεταφραστής, διερμηνέας! Όμως δεν έχει σημασία στην περίπτωση μας.
Εκείνο που έχει σημασία είναι η αλληγορία της περίπτωσης. Ποια δηλαδή:
Αν υποθέσουμε ότι μπορούμε να παραλληλίσουμε τον ζητιάνο με τον Έλληνα πολίτη, ή με το ελληνικό κράτος, δηλαδή τον Έλληνα φορολογούμενο, που μια ζωή η Δεξιά (Συναγερμός, Νέα Δημοκρατία κ.λπ) του έπινε το αίμα (χωρίς καλαμάκι, παρακαλώ) και μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ ως διάδοχη κατάσταση και του ρούφηξε ό,τι του είχε απομείνει (με ή χωρίς καλαμάκι) της Νέας Δημοκρατίας και αν υποθέσουμε, (πολλοί θα φέρουν αντίρρηση, το ξέρω) ότι στο φαγοπότι πήραν μέρος και οι λεγόμενες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», όπως περιφρονητικά αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ τα αριστερά κόμματα, τότε το όλο θέμα μοιάζει σαν μια παραβολή του Ευαγγελίου.
Παρεμπιπτόντως. Πάντοτε οι παραβολές είναι πολύ διδακτικές και τις καταλαβαίνει και ο πιο αδαής. Εξάλλου γι’ αυτές δε χρειάζεται να είναι κανείς χριστιανός!
Κάπως έτσι κλείνει ο κύκλος της συμφοράς.
Λέτε να έχει αυτή η ιστορία με τον ζητιάνο κάποια αντίστοιχη αναφορά στα καθ’ ημάς και να αποτελεί μια μεταφορά της παραβολής του Ευαγγελίου σε μοντέρνα εκδοχή; Δεν έπεσαν οι γνωστοί και μη «εξαιρετέοι» επιτήδειοι πάνω στο κράτος και το λεηλάτησαν και το καταλήστευσαν, τρώγοντας στην καταναλωτική τους μανία και ευδαιμονική αποχαύνωση ακόμη και τα δανεικά;
Αναρωτιέμαι πραγματικά και απορώ. (Εγώ βέβαια για τον εαυτό μου έχω λύσει προ πολλού το «τραγικό αίνιγμα, αν το χαρακτηρίσουμε ως αίνιγμα και όχι έγκλημα καθοσιώσεως».
Όμως ερωτώ εσάς που το παίζετε παθητικοί και αδιάφοροι, ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε, ενώ το έδαφος χάνετε κάτω από τα πόδια μας (βάζω φυσικά και τον εαυτό μου μέσα) και ήδη αιωρούμαστε στο κενό.
Η Ελλάδα ήδη είναι ένα κουφάρι ή στα πρόθυρα, να πούμε, για να μη με θεωρούν και απόλυτο.
Θυμάστε την καμένη γη που παραλάμβανε η μία κυβέρνηση από την άλλη; Τώρα, παρ’ όλα τα δανεικά, το αίμα που απέμεινε στις φλέβες μας, έχει ήδη στερέψει.
Θεοί και δαίμονες θέλουν να φαν και το υποψήφιο κουφάρι, να φτάσουν ως το μεδούλι, όπως τουλάχιστον νομίζουν.
Πότε θα ξεσηκωθούμε για θα διώξουμε κακήν κακώς όλες τις μύγες, που έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις, από δεξιά, από το κέντρο, από αριστερά, από Βοράν και από Νότο!
Μη μου πείτε ότι ο άνεμος φυσάει μόνο από δεξιά. Θα σας αποκαλέσω αμέσως και χωρίς περιστροφές υποκριτές, για να μην πω και κάτι παραπάνω.
Τι περιμένουμε! Να γίνει ξαστεριά; όπως λέει το τραγούδι!
Μα τότε θα είναι αργά.
Πραγματικά απορώ και εξίσταμαι αλλά και δρω.
Άρα υπάρχω ακόμη, όπως λένε κάποιοι φιλόσοφοι.
Εσείς, πότε θα αφυπνιστείτε απ’ τον βαθύ τον λήθαργο;
Ποιον σωτήρα περιμένετε!!! Αυτούς που επί 37 συναπτά χρόνια μας σώζουν.
Δε χρειαζόμαστε την σωτηρία τους.
Δεν είμαι εκδικητικός, αλλιώς θα τους ευχόμουν για τον καινούργιο χρόνο «κακόχρονο να’ χουν». Θα ήταν και λίγο, γιατί εκείνο που πρέπει τ’ ολιγότερο, είναι να τους πετάξουμε από την εξουσία, κι’ ας πάνε στο «καλό» του θεού ή του διαβόλου, τέτοιες χρονιάρες μέρες, για να μην έχουν τη δυνατότητα να μας σώσουν άλλη μια φορά!!!
Προσωπικά δεν απορώ για τίποτε. Τα δάκρυα και τα μοιρολόγια δεν έχουν νόημα. Είναι μόνο για τα νεκροταφεία.
Δεν απορώ λοιπόν πια και όχι μόνο εξίσταμαι, αλλά και εξεγείρομαι!
Βάλτε κι’ εσείς ένα χεράκι, να διώξουμε από κοινού τα σκυλιά που μας χαλούν το φύτρο, όπως έλεγε ο ποιητής κι’ ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί, όχι ως ευχή (φτάνουν τα ευχέλαια), αλλά ως εμβατήριο ή ως παιάνα, αν θέλετε, για την καινούργια χρονιά, όχι το αρχιμηνιά κι’ αρχιχρονιά, αλλά τη «Ρωμιοσύνη, μην την κλαις»του Ρίτσου.
Αν δεν την θυμάστε σας την υπενθυμίζω:
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο
Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου
Πιστεύω αυτό που είπε ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος, παρ’ όλο που τα φαινόμενα απατούν.
Ποιο δηλαδή. Ότι ο Έλληνας έχει την αντιστασική φύση μέσα του.
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Πριν από μερικές μέρες διηγήθηκα ένα ανέκδοτο, έτσι για λίγο χιούμορ, ως πνευματικό βάλσαμο στις αβάσταχτες περιστάσεις που ζούμε, με τίτλο:
«Η μάνα μου, η νονά μου και η πίστη».
Τώρα θα συνεχίσω με ένα ανέκδοτο της πεθεράς μου. Θα μου πείτε φυσικά: Τι μας ενδιαφέρουν εμάς τα ανέκδοτα της πεθεράς σας, κύριε;
Προσωπικά πιστεύω πως ενδιαφέρει όλους μας και το κατωτέρω ανέκδοτο δεν αποτελεί προσωπική υπόθεση, αλλά υπόθεση όλων μας.
Πιστεύω να μη διαφωνήσετε. Αλλά κι’ αν διαφωνήσετε, γιατί όχι; Δεν είναι κανείς αλάθητος!
Σας το διηγούμαι, έτσι όπως το άκουσα, και είμαι περίεργος να δω τι θα μου πείτε μετά. Παρενθέτω ενδιάμεσα απλώς μερικά σχολιάκια δικά μου.
Μια μέρα λοιπόν (παλιά θα λέγαμε; Ένα καιρό και ένα ζαμάνι) ταξιδεύει κάποιος Έλληνας στην Αίγυπτο. Εκεί που περιδιάβαινε τα σοκάκια, για να γνωρίσει και την άλλη πλευρά της ζωής, εκτός από τα μουσεία και τα παλάτια του Φαρούκ, ευαίσθητος ων κοινωνικά (ίσος και αριστερός, υποψιάζομαι), βλέπει σε μια στροφή του δρόμου κάποιον ρακένδυτο ζητιάνο, ανάμεσα στα σκουπίδια και τις κοπριές, κακομοίρη του κερατά, να τον τρων κυριολεκτικά οι μύγες.
Και όταν λέμε μύγες, εννοούμε σμήνος αδηφάγο και συνάμα αποκρουστικό.
Τον λυπήθηκε ο Έλληνας, (το γνωστό φιλότιμο, βλέπετε), και σαν καλός Σαμαρείτης (διεθνιστής της εποχής, θα μπορούσαμε να πούμε), τον πλησίασε, αποφασισμένος να τον βοηθήσει.
Στις δύσκολες στιγμές δεν λείπει η αλληλεγγύη από τους Έλληνες. Έτσι πιστεύω εγώ. Άλλοι μπορεί να διαφωνούνε. Δικαίωμά τους.
Φαίνεται ότι παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν του έλειψε το «καταραμένο» φιλότιμο.
Τίναξε λοιπόν τις χορτασμένες από αίμα μύγες από πάνω του, με όλη την απέχθεια της σκηνής, και χαρούμενος, για την ευγενή και «θεάρεστη» (το βάζω σε εισαγωγικά για να μην παρεξηγηθώ ως θρήσκος) πράξη του, θέλησε ξαλαφρωμένος στη συνείδησή του, να συνεχίσει το δρόμο του και την ενδιαφέρουσα περιήγησή του, συλλέγοντας εμπειρίες της πραγματικότητας, καθ’ ότι και κουλτουριάρης, απ’ ότι φαίνεται, και όχι της βιτρίνας μονάχα, όπως κάνουν πολλοί τουρίστες.
Όμως ώ του θαύματος και της αποκάλυψης! Γυρίζει ξαφνικά ζητιάνος, εξοργισμένος και αναψοκοκκινισμένος και τον βρίζει πατόκορφα, που λέμε, με όση δύναμη του είχε απομείνει στις φλέβες του.
Ο Έλληνας, τουρίστας, συλλέκτης εμπειριών της πραγματικής ζωής και όχι μόνο της βιτρίνας, επιφανειακά, έμεινε εμβρόντητος και σαστισμένος από την συμπεριφορά του «ημιθανούς» ζητιάνου και, ίσως να σκέφτηκε ή μάλλον σίγουρα, και αχάριστου πάραυτα.
Γυρίζει λοιπόν με αποφασιστικότητα και συνάμα απορία και τον ρωτάει, γιατί τον βρίζει τόσο αχάριστα, σαν να τον προκαλούσε σε απολογία.
Μη συγκρατώντας ο ζητιάνος, αυτός ο ίσως «αλήτης», όπως λέει ο ποιητής, την αγανάκτησή, που τον έπνιγε, του λέει, χωρίς καμία συγκατάβαση: Καλά άνθρωπε μου (τρόπος του λέγειν «άνθρωπέ μου»), εσύ μου έδιωξες τις μύγες που ήταν χορτάτες, αφού ήπιαν με την ησυχία τους, όσο αίμα ήθελαν και με κάνανε σκέτο ράκος κι’ έρχεσαι εσύ και τις διώχνεις; Δεν ξέρεις κακομοίρη μου (τρόπος του λέγειν πάλι. Δεν θυμάμαι, αν το προσφώνησε κακομοίρη) ότι, τώρα που έδιωξες τις χορτάτες μύγες, θα’ ρθουν οι πεινασμένες και θα μου ρουφήξουν ό,τι αίμα ακόμη έχει απομείνει στο κουφάρι μου; Ποιος θα με σώσει απ’ όλους εσάς που παριστάνετε τον σωτήρα;
Κόκαλο ο Έλληνας τουρίστας, που ήθελε να ζήσει εμπειρίες που δεν τις ζει ο κάθε αδιάφορος για τη μοίρα του κόσμου, τουρίστας, που κοιτάει μόνο τα μουσεία και τα παλάτια, και δεν τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά μόνο το τομάρι του.
Δεν θυμάμαι, αν η πεθερά μου είχε αναφέρει, αν υπήρχε στην «φιλάνθρωπη» αψιμαχία ανάμεσά τους και κάποιος μεταφραστής, διερμηνέας! Όμως δεν έχει σημασία στην περίπτωση μας.
Εκείνο που έχει σημασία είναι η αλληγορία της περίπτωσης. Ποια δηλαδή:
Αν υποθέσουμε ότι μπορούμε να παραλληλίσουμε τον ζητιάνο με τον Έλληνα πολίτη, ή με το ελληνικό κράτος, δηλαδή τον Έλληνα φορολογούμενο, που μια ζωή η Δεξιά (Συναγερμός, Νέα Δημοκρατία κ.λπ) του έπινε το αίμα (χωρίς καλαμάκι, παρακαλώ) και μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ ως διάδοχη κατάσταση και του ρούφηξε ό,τι του είχε απομείνει (με ή χωρίς καλαμάκι) της Νέας Δημοκρατίας και αν υποθέσουμε, (πολλοί θα φέρουν αντίρρηση, το ξέρω) ότι στο φαγοπότι πήραν μέρος και οι λεγόμενες «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», όπως περιφρονητικά αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ τα αριστερά κόμματα, τότε το όλο θέμα μοιάζει σαν μια παραβολή του Ευαγγελίου.
Παρεμπιπτόντως. Πάντοτε οι παραβολές είναι πολύ διδακτικές και τις καταλαβαίνει και ο πιο αδαής. Εξάλλου γι’ αυτές δε χρειάζεται να είναι κανείς χριστιανός!
Κάπως έτσι κλείνει ο κύκλος της συμφοράς.
Λέτε να έχει αυτή η ιστορία με τον ζητιάνο κάποια αντίστοιχη αναφορά στα καθ’ ημάς και να αποτελεί μια μεταφορά της παραβολής του Ευαγγελίου σε μοντέρνα εκδοχή; Δεν έπεσαν οι γνωστοί και μη «εξαιρετέοι» επιτήδειοι πάνω στο κράτος και το λεηλάτησαν και το καταλήστευσαν, τρώγοντας στην καταναλωτική τους μανία και ευδαιμονική αποχαύνωση ακόμη και τα δανεικά;
Αναρωτιέμαι πραγματικά και απορώ. (Εγώ βέβαια για τον εαυτό μου έχω λύσει προ πολλού το «τραγικό αίνιγμα, αν το χαρακτηρίσουμε ως αίνιγμα και όχι έγκλημα καθοσιώσεως».
Όμως ερωτώ εσάς που το παίζετε παθητικοί και αδιάφοροι, ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε, ενώ το έδαφος χάνετε κάτω από τα πόδια μας (βάζω φυσικά και τον εαυτό μου μέσα) και ήδη αιωρούμαστε στο κενό.
Η Ελλάδα ήδη είναι ένα κουφάρι ή στα πρόθυρα, να πούμε, για να μη με θεωρούν και απόλυτο.
Θυμάστε την καμένη γη που παραλάμβανε η μία κυβέρνηση από την άλλη; Τώρα, παρ’ όλα τα δανεικά, το αίμα που απέμεινε στις φλέβες μας, έχει ήδη στερέψει.
Θεοί και δαίμονες θέλουν να φαν και το υποψήφιο κουφάρι, να φτάσουν ως το μεδούλι, όπως τουλάχιστον νομίζουν.
Πότε θα ξεσηκωθούμε για θα διώξουμε κακήν κακώς όλες τις μύγες, που έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις, από δεξιά, από το κέντρο, από αριστερά, από Βοράν και από Νότο!
Μη μου πείτε ότι ο άνεμος φυσάει μόνο από δεξιά. Θα σας αποκαλέσω αμέσως και χωρίς περιστροφές υποκριτές, για να μην πω και κάτι παραπάνω.
Τι περιμένουμε! Να γίνει ξαστεριά; όπως λέει το τραγούδι!
Μα τότε θα είναι αργά.
Πραγματικά απορώ και εξίσταμαι αλλά και δρω.
Άρα υπάρχω ακόμη, όπως λένε κάποιοι φιλόσοφοι.
Εσείς, πότε θα αφυπνιστείτε απ’ τον βαθύ τον λήθαργο;
Ποιον σωτήρα περιμένετε!!! Αυτούς που επί 37 συναπτά χρόνια μας σώζουν.
Δε χρειαζόμαστε την σωτηρία τους.
Δεν είμαι εκδικητικός, αλλιώς θα τους ευχόμουν για τον καινούργιο χρόνο «κακόχρονο να’ χουν». Θα ήταν και λίγο, γιατί εκείνο που πρέπει τ’ ολιγότερο, είναι να τους πετάξουμε από την εξουσία, κι’ ας πάνε στο «καλό» του θεού ή του διαβόλου, τέτοιες χρονιάρες μέρες, για να μην έχουν τη δυνατότητα να μας σώσουν άλλη μια φορά!!!
Προσωπικά δεν απορώ για τίποτε. Τα δάκρυα και τα μοιρολόγια δεν έχουν νόημα. Είναι μόνο για τα νεκροταφεία.
Δεν απορώ λοιπόν πια και όχι μόνο εξίσταμαι, αλλά και εξεγείρομαι!
Βάλτε κι’ εσείς ένα χεράκι, να διώξουμε από κοινού τα σκυλιά που μας χαλούν το φύτρο, όπως έλεγε ο ποιητής κι’ ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί, όχι ως ευχή (φτάνουν τα ευχέλαια), αλλά ως εμβατήριο ή ως παιάνα, αν θέλετε, για την καινούργια χρονιά, όχι το αρχιμηνιά κι’ αρχιχρονιά, αλλά τη «Ρωμιοσύνη, μην την κλαις»του Ρίτσου.
Αν δεν την θυμάστε σας την υπενθυμίζω:
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο
Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου
Πιστεύω αυτό που είπε ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος, παρ’ όλο που τα φαινόμενα απατούν.
Ποιο δηλαδή. Ότι ο Έλληνας έχει την αντιστασική φύση μέσα του.
''ο Έλληνας έχει την αντιστασική φύση μέσα του''
ΑπάντησηΔιαγραφήTην είχε αγαπητέ, την είχε κάποτε, τώρα έχει μέσα του φραπέ και κοντοσούβλι, οπότε άδικα τον περιμένεις, δεν θ'άρθει ποτέ.
Ο νεοέλληνας εκτός του ότι δεν αντιλαμβάνεται αυτά που λες, έχει μόνο μια αρχή, ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο πισινός μας.