Ο Χαμάντ του Κατάρ, ο Μπαν Κι-Μουν του ΟΗΕ και ο Νταβούτογλου της Τουρκίας: η αντισυριακή καταχθόνια -σχετικά αδύναμη- Τρόικα

γράφει ο Louis Denghien

Ο Χαμάντ του Κατάρ, ζωντανό παράδειγμα

ότι οι χειρότεροι εχθροί των Αράβων

 προσλαμβάνονται συχνά ανάμεσα τους...

Έπρεπε και αυτός να προσθέσει λίγο λάδι –πετρέλαιο- στη φωτιά, με τη λέξη «ειρήνη» στο στόμα του, ο Σεΐχης Χαμάντ μπιν Χαλιφά αλ-Θανί, Εμίρης του Κατάρ, πρότεινε το Σάββατο 14 Ιανουαρίου, σε συνέντευξη που έδωσε στο αμερικανικό δίκτυο CBS, την αποστολή αραβικών δυνάμεων στη Συρία, «για να σταματήσει η αιματοχυσία». 

Ο παρεμβατικότερος μονάρχης  -στη φιλοαμερικανική έννοια-  του Κόλπου δεν προσδιόρισε τον ουσιαστικό ρόλο μιας τέτοιας δύναμης στο έδαφος. Δεν ήταν εξάλλου απαραίτητο: Η πολύ σαλαφιστική Αυτής Μεγαλειότητα γνωρίζει πολύ καλά ότι η Συρία δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί την ανάπτυξη στο έδαφός της ξένων στρατευμάτων, ακόμα και αν είναι αραβικά. Ο Εμίρης του Κατάρ κοπιάζει να (επανα)
ανεβάσει τις διεθνείς πιέσεις κατά του καθεστώτος του Μπασάρ, και να τορπιλίσει την αποστολή των παρατηρητών του Αραβικού Συνδέσμου, για τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι του ξέφυγαν σε μεγάλο βαθμό.

Υπενθυμίζεται ότι η τελευταία φορά που το Κατάρ έχει εμπλακεί στρατιωτικά στον αραβικό κόσμο, ήταν για να συμμετάσχει στην επίθεση του ΝΑΤΟ κατά του συνταγματάρχη Καντάφι. 

Αν ο εμίρης ανησυχεί τόσο πολύ για τη διακοπή «της αιματοχυσίας», μπορεί πάντα να κόψει την βρύση από που ρέουν τα δολάρια προς τις ένοπλες συμμορίες, και να ζητήσει από την ιδιωτική τηλεόραση του  -Αλ Τζαζίρα-  να σταματήσει να ενθαρρύνει συστηματικά την ανατροπή του καθεστώτος: θα ήταν μια αρχή.

Το καλό ρονταρισμένο ντουέτο  -αλλά καθόλου αστείο-  Μπαν Κι-Μουν/Νταβούτογλου

Και ενώ η πολύ φιλοαμερικανή Αυτής Μεγαλειότητα παίζει τον σολίστα στην μεγάλη αντι-συριακή παρτιτούρα, ενεργοποιούνται άλλοι «οργανίστες».

Όπως ο Μπαν Κι-Μουν που ανησυχεί φωναχτά «για την επικίνδυνη τροπή» που θα είχε πάρει η συριακή κατάσταση: το Σάββατο 14 Ιανουαρίου, στη Βηρυτό, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ συναντήθηκε με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, και οι δύο άνδρες κοινωνούσαν δυνατά περί «άγχους», προφανώς ένας τρόπος για να δείξουν και πάλι το δάχτυλο προς το συριακό καθεστώς, από μια φιλική προς το λεγόμενο καθεστώς πρωτεύουσα.

Για άλλη μια φορά, δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι ο κ. Μπαν Κι-Μουν έχει επιλεκτικές ή έμμονες ανησυχίες: τι γίνεται, για να περιοριστούμε στον αραβικό-μουσουλμανικό κόσμο, με την αντι-σιιτική καταστολή στη Σαουδική Αραβία ή στο Μπαχρέιν, με την συνεχιζόμενη αιματηρή τρομοκρατία στο Ιράκ, την δολοφονική αστάθεια στη Υεμένη, στο Νότιο Σουδάν και στη Λιβύη, με τον εποικισμό στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; 

Αλλά όχι, ο κ. Μπαν Κι-Μουν φυλάει τις ανησυχίες και τις δηλώσεις του για την Συρία του Μπασάρ. Είναι αλήθεια ότι στα προαναφερόμενα παραδείγματα, ο Αμερικανός φίλος βλέπει την ευθύνη του λίγο πολύ δεσμευμένη, και υπό την βασιλεία του Μπαν Κι-Μουν, τα ΗΕ έγιναν σαφώς μια μεταφορική ταινία των ΗΠΑ!

Εξάλλου, για να είναι τα πράγματα σαφή, μετά τον Αχμέτ Νταβούτογλου, ο χαμογελαστός Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ επέμενε να συναντήσει στη Βηρυτό, «μερικά μέλη της φιλοδυτικής λιβανικής αντιπολίτευσης», δηλαδή άνδρες της φατρίας του Χαρίρι, που συνδέονται με τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τις Ηνωμένες Πολιτείες και που καλλιεργούν μαζί το μίσος κατά του συριακού καθεστώτος. 

Ας επαναλάβουμε ότι ο Μπαν Κι-Μουν δείχνει, σε αυτή την υπόθεση, στοιχεία μεροληψίας και υπακοής στα ουκάζια του Λευκού Οίκου, και προδίδει κάπως την αποστολή του που θα έπρεπε να ήταν δικιά του.

Η Χεζμπολάχ αδιαπέραστη για την συριακή υπόθεση

Κατανομή των ρόλων; Ο Τούρκος ομιλητής του «ερεύνησε» με τη σειρά του, τις προσθέσεις της Χεζμπολάχ, κυρίαρχης δύναμης στο σημερινό συνασπισμό της κυβέρνησης του Λιβάνου και πιστής σύμμαχος της Συρίας. 

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου συναντήθηκε με τον Mohammad Raad, βουλευτή και πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας του «Κόμματος του Θεού». Στο τέλος αυτής της συζήτησης, ο κ. Raad δεν μπορούσε παρά μόνο να επιβεβαιώσει λακωνικά στον Τύπο ότι υπάρχουν «διαφορές στην ανάλυση των γεγονότων που συμβαίνουν στην γειτονιά του Λιβάνου». 
Αλλά ο Mohammad Raad έδειξε λίγο πιο συγκεκριμένος στη συνέχεια: «Η αλλαγή που συμβαίνει στην περιοχή πρέπει να προκύψει από τη βούληση του λαού και όχι να πυροδοτηθεί από το εξωτερικό». Και ο εκπρόσωπος της Χεζμπολάχ επανέλαβε στους δημοσιογράφους ότι ο ίδιος είχε πει κατά πάσα πιθανότητα στον εκπρόσωπο του Ερντογάν: «Πρέπει να σταματήσει η υποστήριξη στους ενόπλους άντρες!». 

Ωστόσο, αυτοί που υποστηρίζουν το αμεσότερο  -με όπλα, χρήματα, στρατηγικά και διαχειριστικά-  τους «ενόπλους άντρες» που επιτίθενται στρατιωτικούς, πολίτες, και εγκαταστάσεις στη Συρία, είναι ακριβώς η κυβέρνηση Ερντογάν στην Τουρκία, και η φατρία Χαρίρι στο Λίβανο. Το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) διευκρίνισε ότι ο κ. Νταβούτογλου δεν έκανε κανένα σχόλιο μετά τη συνάντηση: πρέπει να ήταν κακόκεφος...

Όσο και να είναι αφελής, αυτή η αλληγορία

 έχει ακόμα νόημα!

Ας παραμείνουμε στο Λίβανο και με την Χεζμπολάχ: ο πολιτικός ηγέτης της  σεΐχης Χασάν Νασράλα, κάλεσε το Σάββατο για δι-συριακό διάλογο:

«Καλούμε την αντιπολίτευση της Συρίας, μέσα στη χώρα και στο εξωτερικό, να ανταποκριθεί στις προτάσεις για διάλογο του Πρόεδρου Άσαντ και να συνεργαστεί μαζί του για να επιτραπεί η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που ανακοίνωσε». Η δήλωση, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μπορεί να ερμηνευθεί ως προσπάθεια να διαχωρίσει τους μετριοπαθείς από τους σκληρούς εντός της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, και συσχετίζεται με τις δηλώσεις κατά του ΕΣΣ (NSC) του ηγέτη της εσωτερικής αντιπολίτευσης Haytham Μάνα, και την γενική αμνηστία για εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια των ταραχών που ανακοίνωσε η Δαμασκός και για την οποία, φυσικά, θα επανέλθουμε.

Πηγή