Παρακράτος και κοινωνία: Λύκοι και πρόβατα

Του Άγη Βερούτη 

Ζούμε σε μια χώρα όπου η έννοια του Κράτους έχει μεταλλαχθεί να σημαίνει “ο μηχανισμός επιβολής ατιμώρητης βίας ενάντια στο Λαό”. Ζούμε σε μια χώρα όπου το ατομικό συμφέρον υπερισχύει του κοινού καλού, όταν αφορά στο όφελος των παρακρατικών. Ζούμε σε μια χώρα που προσομοιάζει τον σουρεαλισμό της ΕΣΣΔ στις τελευταίες μέρες πριν την κατάρρευσή της. Ζούμε σε μια χώρα που το άνοιγμα των λογαριασμών πολεοδόμων με 20 ακίνητα, και δημάρχων με δεκάδες εκατομμύρια καταθέσεις αποτελεί ταμπού. Ζούμε σε μια χώρα όπου το περιεχόμενο των τραπεζικών λογαριασμών έχει υποκαταστήσει τη συλλογικότητα, την υπευθυνότητα, την ευθιξία και την αξιοπρέπεια. 

Στο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, ο ορισμός του παρακράτους είναι:“εξουσιαστικός μηχανισμός πολιτικοστρατιωτικού χαρακτήρα με ισχυρές διασυνδέσεις και πρόσβαση στους μηχανισμούς της επίσημης κρατικής εξουσίας, παράλληλα προς τους οποίους αναπτύσσει αυθαίρετη, μυστική και παράνομη δράση είτε συμπληρωματικά προς αυτούς, κυρ. ως προς την καταστολή αντιφρονούντων προσώπων και κομμάτων, είτε εμποδίζοντας την εφαρμογή της επίσημης πολιτικής”… 
Ο παραπάνω ορισμός είναι ανεπαρκής για να περιγράψει το εύρος του καρκίνου που είναι σήμερα το παρακράτος για την Ελλάδα. 
Ο ορισμός του παρακράτους αναφορικά στην χώρα μας θα έπρεπε να συμπληρωθεί με επιπλέον περιγραφή: “...Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, το εύρος του παρακράτους ξεπέρασε κάθε προηγούμενη εκδοχή του, επεκτείνοντας τα πλοκάμια του και φτάνοντας να ελέγχει όλες τις δραστηριότητες της διοικητικής και οικονομικής ζωής της Χώρας, απομυζώντας το Λαό, και θέτοντας σε αμφισβήτηση ακόμα και τις τρεις θεσμικές Εξουσίες του Κράτους, υποκαθιστώντας την αιρετή τους εξουσία, και εξασκώντας διοικητική και οικονομική βία επάνω σε ολόκληρο το Λαό”. 
Οι νόμοι που έχει θεσπίσει το επίσημο όργανο βούλησης του Λαού, η Βουλή, ασυνάρτητοι και αλληλοαναιρούμενοι, είναι δομημένοι για να διευκολύνουν τη δράση και διατήρηση του παρακράτους. Ακόμα και το πρόσφατο νομοσχέδιο για την πάταξη της διαφθοράς στο Δημόσιο, που σκοπό είχε την λήξη της ατιμωρησίας σε εγκληματικές πράξεις από δημόσιους λειτουργούς, ορίζοντας πειθαρχικό συμβούλιο αποτελούμενο από 3 δικαστές και 2 διευθυντές του δημοσίου, παραποιήθηκε στη σύστασή του προ ολίγων ημερών, με σκοπό τον έλεγχό του από την πολιτική ηγεσία, σε 2 δικαστές και 3 διευθυντές του δημοσίου. 

Δυστυχώς ο Έλληνας είναι έκθετος στις ορέξεις του παρακράτους, σε κάθε επαφή που έχει με το επίσημο κράτος: από την έκδοση ενός από τα μύρια χαρτιά που απαιτούνται για την καθημερινότητά του από την θεσπισμένη γραφειοκρατία, ως τις διευκολύνσεις που παρέχουν οι ίδιοι οι πολυάριθμοι πλέον παρακρατικοί, για πάσης φύσεως παρακάμψεις των ανεφάρμοστων νόμων. Ακόμα και ψηφισμένοι νόμοι του κράτους αναιρούνται από την ισχυρότατη βούληση του παρακράτους να μη τους τηρεί. 

Το παρακράτος πλέον έχει οργανωθεί σε τέτοιο βαθμό, που λειτουργεί όχι πια σε ανοχή του κράτους αλλά κυρίως ως υποκατάστατό του. Καθημερινά ο πολίτης το αγγίζει, από την διευκόλυνση που του προσφέρει ο τεχνικός μιας δημόσιας επιχείρησης να παρακάμψει (επ’ αμοιβή) μια ατελέσφορη διαδικασία που έχει ορίσει η γραφειοκρατία, ως την ανισονομία των δημοσίων λειτουργών σε σχέση με τους απλούς πολίτες, ως την ατιμωρησία των βουλευτών που βρέθηκαν με το χέρι στο κρατικό μέλι ως τον ώμο, και κουνούν το δάχτυλο εκεί που θα έπρεπε να ήσαν φυλακή. 

Ακόμα και ο ίδιος ο εκλογικός νόμος είναι έτσι φτιαγμένος, ώστε να εμποδίζει νέες πολιτικές δυνάμεις της κάθαρσης να βγουν μπροστά, αφαιρώντας τους πρόσβαση σε αιρετές θέσεις αν δεν συλλέξουν τουλάχιστον το 3% των πανελλήνιων ψήφων, και δίνοντας το ποσοστό τους στα υπάρχοντα αποδεδειγμένα διεφθαρμένα κόμματα, που όμως παραμένουν ατιμώρητα λόγω “παραγραφής”. 

Ουσιαστικά, όποιον και να εκλέξει δημοκρατικά ο Λαός, το παρακράτος των συγκοινωνούντων δοχείων της εξουσίας και της παραβατικότητας, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες συλλήψεις στη Θεσσαλονίκη, παραμένει αλώβητο πλέον και ανεξάρτητο των πολιτικών ισορροπιών. Το καρκίνωμα υπερβαίνει τον υγιή ιστό, και τον νικά κατά κράτος και κατά παρακράτος. 

Ίσως ο γιατρός που ζητά και λαμβάνει φακελάκι από τον ασθενή, για να παρέχει τις υπηρεσίες που εκπαιδεύτηκε και πληρώνεται από τους φόρους μας για να δίδει, να νομίζει πως δεν είναι μέρος του παρακράτους, όμως ουσιαστικά είναι. Το ίδιο ίσως να νομίζει ο πολεοδόμος που δείχνει εξαιρετικό ζήλο για να ανακαλύψει τις παραβάσεις του πολίτη στους αντικρουόμενους νόμους, ώσπου να εισπράξει το δωράκι του. Ίσως και ο αστυνομικός που επιλεκτικά επιτρέπει στο σωματέμπορα και τον έμπορο ναρκωτικών να δρουν ανενόχλητοι νομίζει απλά ότι διορθώνει την μισθολογική αδικία που του έκανε η χώρα. Ίσως ακόμη και ο αρχαιολόγος που παρεμποδίζει την ανέγερση ενός οικοδομήματος καθυστερώντας χρόνια να κάνει τη δουλειά του, ανακαλύπτοντας πως όντως δεν υπάρχουν αρχαία μόνο μετά τη λήψη του σχετικού “δώρου” από τον αλυσοδέσμιο πολίτη. 

Σε κάθε έκφανση του κράτους, που ο πολίτης εκβιάζεται για να συναλλαχθεί προκειμένου να λειτουργήσει ο κρατικός μηχανισμός που ήδη πληρώνει με τους φόρους του, πέφτει θύμα μηχανισμών λήψης αποφάσεων έξω από το επίσημο κράτος: παρακρατικούς μηχανισμούς. Πέφτει θύμα του παρακράτους που έχει υποκαταστήσει το επίσημο κράτος σχεδόν σε κάθε επαφή του δεύτερου με τους πολίτες του. 

Όταν ακόμη και εν ενεργεία υπουργός απειλεί τους πολίτες της Χώρας με “μακελειό” για την περίπτωση που η Δικαιοσύνη εκπληρώσει το θεσμικό της ρόλο, φοβάμαι πως το παρακράτος έχει παρεισφρήσει τόσο βαθιά στους κρατικούς μηχανισμούς, ώστε η μόνη πραγματικά λύση για το ξερίζωμά του, φευ, είναι αυτή που προτείνει ο υπουργός. 

Το μόνο που δεν ξέρουμε ακόμη με σιγουριά, είναι αν τελικά το μακελειό θα αφορά στα πρόβατα ή στους λύκους... 

agissilaos@gmail.com 
@agissilaos

Πηγή:www.capital.gr