Η «φούσκα» Χάρης Γεωργιάδης

Σταύρος Χριστοδούλου    
Ο Σταύρος Αγγελίδης ήταν ένας δημοσιογράφος παλαιάς κοπής, μ’ ένα φλέγμα που τον καθιστούσε ξεχωριστό. Τον θυμάμαι, σε μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, να υποβάλλει στον Σπύρο Κυπριανού την απλή ερώτηση: «Κύριε Πρόεδρε, ποιος είναι ο ορισμός της πολιτικής ευθιξίας;». Μεσολάβησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, με τον Σπύρο να κοιτάει αμήχανα την κάμερα χωρίς να ξέρει πώς ακριβώς έπρεπε ν’ αντιδράσει. Αυτό το περιστατικό, το έχω καταγραμμένο μέσα μου σαν ένα μικρό θρίαμβο της δημοσιογραφίας. Μια στιγμή έστω, όπου η εξουσία αναγκάζεται να σκύψει το κεφάλι μπροστά στη δύναμη της κοινής λογικής. Χωρίς φωνασκίες, μελοδραματισμούς και εξυπνάδες. Κάτι σαν την εκδίκηση του αυτονόητου.

Από τότε κύλησε βεβαίως αρκετό νερό στο αυλάκι. Η ιδιωτική τηλεόραση και τα social media στη συνέχεια κατήργησαν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Οι πολιτικοί είναι πλέον υποψιασμένοι. Η υπερβολική έκθεση στη δημοσιότητα τους δημιούργησε όχι μόνο οίηση, αλλά και την πεποίθηση ότι μπορούν να μιλούν ανέξοδα επί παντός επιστητού. 

Ο Χάρης Γεωργιάδης είναι τέκνο αυτής ακριβώς της συνθήκης: ένας πολιτικός ξερόλας που συμπεριφέρεται αλαζονικά σε μια χώρα όπου ο καθένας (λόγω μεγέθους κυρίως) μπορεί να είναι ό,τι δηλώνει. Να όμως, που τα success stories δεν έχουν πάντοτε happy end. Το ζούμε αυτές τις ημέρες μέσα στη δίνη των εξελίξεων του Συνεργατισμού. Ο ατσαλάκωτος υπουργός μοιάζει με σκιά του παλιού επηρμένου εαυτού του. Μια ακόμα περίπτωση που πέταξε πιο ψηλά από όσο άντεχε το μπόι του και έκαψε τα φτερά του.

«Κύριε υπουργέ, ποιος είναι ο ορισμός της πολιτικής ευθιξίας;» θα τον ρωτούσε ο μακαρίτης ο Αγγελίδης, μ’ ένα αμυδρό ειρωνικό χαμόγελο υποθέτω. Αλλά βεβαίως ο ευθυτενής Χάρης δεν επρόκειτο να καμφθεί. Σε αυτό το νέο κομματικό τοπίο άλλωστε, όπου ευδοκιμούν αναλόγου ποιότητας πολιτικά άνθη, δεν υφίστανται τέτοιου είδους διλήμματα. Ούτε ευθιξία, ούτε τύψεις, ούτε ενοχές. Καμία ντροπή απολύτως. Αυτός ο άνθρωπος, ως ο καθ’ ύλην αρμόδιος, ευθύνεται για μιαν οικονομική τραγωδία (την κατάρρευση και το ξεπούλημα του Συνεργατισμού) αλλά δεν ιδρώνει το αυτί του. Το είδος του είναι χοντρόπετσο και αυτάρεσκο. Και υπερεκτιμημένο επίσης. Με ευθύνη και όσων δημοσιογράφων υιοθέτησαν το αφήγημα περί success story. Το οποίο είναι σε ένα βαθμό αληθές (οι δείκτες όντως έχουν καλυτερέψει από το καταστροφικό 2013) πλην όμως με μια διόλου ασήμαντη υπόμνηση: Ο υπουργός εφάρμοσε το Μνημόνιο με στρατιωτική πειθαρχία. Δεν το επινόησε, το υλοποίησε. Όταν όμως έπρεπε να χειριστεί ο ίδιος ένα σύνθετο πρόβλημα (όπως τον Συνεργατισμό) και να εκπονήσει εκ του μηδενός στρατηγική, αποδείχτηκε η ανικανότητα και η ανεπάρκειά του. Επέλεξε τους λάθους ανθρώπους και εφάρμοσε την πάγια μικροκομματική τακτική: Τα κουκούλωσε έως ότου γίνουν εκλογές. Κι έπειτα, όταν δεν είχε άλλη επιλογή, έδωσε το καλό κομμάτι της ιστορικής τράπεζας και φόρτωσε τον Κύπριο φορολογούμενο με 7,5 δισεκατομμύρια. Φοβερό success story αλήθεια…

Υ.Γ.1: Όταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας, υπουργός στην Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, κατηγορήθηκε για το σκάνδαλο Κοσκωτά, ο εκδότης της αθηναϊκής Ελευθεροτυπίας έθεσε το καίριο ερώτημα: «Συνένοχος ή βλαξ;». Αυτή την απορία επαναλαμβάνουμε και εν έτει 2018.
Υ.Γ.2: Αρκετοί είναι αυτοί που ζητούν την παραίτηση του υπουργού. Είναι τόσο απαξιωμένος όμως πια, που η εξέλιξη αυτή αφορά στις υποσημειώσεις της Ιστορίας.

stavros.christodoulou@phileleftheros.com

philenews

Νικόλας Χατζηγιάννης - To Golden Boy

Θανάσης Φωτίου
Υποθέτουμε πως, όταν πριν από ένα χρόνο, τον Απρίλιο του 2017, ο Νικόλας Χατζηγιάννης κατέθετε από το βήμα του Συνεδρίου Multinational Finance Society, τον προβληματισμό του για τον υπερμεγέθη, όπως τον χαρακτήρισε, τραπεζικό τομέα στην Κύπρο και εξέφραζε την άποψη ότι αυτός θα έπρεπε να συρρικνωθεί, δεν θα είχε στο μυαλό του τον Συνεργατισμό ούτε θα φανταζόταν ότι θα ερχόταν η στιγμή -και μάλιστα τόσο σύντομα- που οι ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές θα εξουδετέρωναν κάθε σενάριο εξεύρεσης επενδυτή και θα υποδείκνυαν τη συγχώνευση (απορρόφηση, για την ακρίβεια) της Συνεργατική Κεντρικής Τράπεζας με μια άλλη τράπεζα. Και λέμε πως δεν θα περνούσε από το μυαλό του το σενάριο εξαΰλωσης του Συνεργατισμού, έτσι όπως το είδαμε να συντελείται τις τελευταίες εβδομάδες μπροστά στα μάτια μας, δεδομένου ότι ο ίδιος τον περασμένο Ιανουάριο παρουσίαζε από τηλεοράσεως μια πολύ ανθηρή και εύρωστη εικόνα.
«...Οι δείκτες του είναι πάρα πολύ ισχυροί [...] Έχουμε επιτύχει όλους τους επιχειρησιακούς και επιχειρηματικούς στόχους του 2017, δηλαδή μειώσαμε τα μη εξυπηρετούμενα με βάση ένα σχέδιο πολύ φιλόδοξο, αλλά το πετύχαμε [...]  Η τράπεζα έχει μια πολύ μεγάλη ρευστότητα […] Η τράπεζα έχει σημαντική ρευστότητα. Έχει τρία δισεκατομμύρια ρευστότητα […]  Έχουμε διεισδύσει σε καινούργιες αγορές, προσφέροντας ένα μεγάλο φάσμα υπηρεσιών στους πελάτες μας [...] μπήκαμε στην αγορά δανείων αυτοκινήτου και έχουμε πάρει 35% μερίδιο μέσα σε έξι μήνες [...] Έχουμε διεισδύσει σημαντικά στην ξενοδοχειακή αγορά, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έχουμε αυξήσει τις εργασίες μας στις ασφάλειες. Αυτά δείχνουν μία τράπεζα η οποία πηγαίνει σε μια πορεία...».

Στην πραγματικότητα, βεβαίως, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Για την ακρίβεια, δεν ήταν καθόλου έτσι. Άλλωστε, αν ήταν έτσι, δεν θα άφηνε το θέμα της συγχώνευσης να αιωρείται λίγες μέρες μετά τις εκλογές, τον Φεβρουάριο, ο ίδιος ο Χάρης Γεωργιάδης, στην πρώτη συνέντευξη μετά τον επαναδιορισμό του. «Το εντεινόμενο απαιτητικό εποπτικό περιβάλλον από τη Φρανκφούρτη και οι αυστηρές οδηγίες που προωθεί ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός, συνθέτουν μία προοπτική αλλαγών στον τραπεζικό χάρτη. Ήδη καταγράφονται οι πρώτες συγχωνεύσεις και άλλες πιθανώς να ακολουθήσουν. Όλοι να είμαστε έτοιμοι», είχε πει.
Η Κομισιόν πάντως, το είχε πει πρόσφατα ξεκάθαρα. «Δεν κατόρθωσε να ανακτήσει κάποιο μεγάλο χρηματικό ποσό από το πολύ σημαντικό χαρτοφυλάκιο των μη εξυπηρετούμενων δανείων, εν μέρει εξαιτίας κακής διακυβέρνησης..». Και, προφανώς, δεν ήταν τυχαίο που οι ευρωπαϊκές εποπτικές αρχές αξιολογούσαν τη διακυβέρνηση του Συνεργατισμού από το 2013 και έπειτα με 4, που είναι το χαμηλότερο επίπεδο, ούτε το γεγονός ότι είχαν διακόψει τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του Συνεργατισμού μέσω της ένταξης στο Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου, που είχε τρέξει τον περασμένο χρόνο. Αν, μάλιστα,  προχωρούσαν όλα καλώς δεν θα εισηγείτο η Κεντρική Τράπεζα στον Χάρη Γεωργιάδη να προβεί σε αλλαγές στο διοικητικό συμβούλιο της Συνεργατικής, «για να διασκεδαστούν οι ανησυχίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας».
Για όσους δεν θυμούνται, ο Νικόλας Χατζηγιάννης, φίλος, όπως λέγεται, του Χάρη Γεωργιάδη από τα χρόνια του English School, είχε μεταπηδήσει στη Συνεργατική Κεντρική Τράπεζα το 2013, μετά την κατάρρευση της Λαϊκής, της οποίας υπήρξε διευθυντικό στέλεχος. Διορίστηκε αρχικά στην Επιτροπεία της Συνεργατικής, όπου και εκλέγηκε πρόεδρος και στη συνέχεια, δύο χρόνια μετά, διορίστηκε εκτελεστικό μέλος, αναλαμβάνοντας χρέη γενικού διευθυντή, ανέλιξη που εκτίναξε τις απολαβές του από 35 χιλιάδες σε 200 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Καθόλου άσχημα για έναν άνθρωπο που, μέχρι πριν από πέντε χρόνια, δεν γνώριζε τίποτα για τον Συνεργατισμό!
Αυτό τουλάχιστον είχε πει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Capital Today, πριν από ένα χρόνο, το Μάρτιο του 2017. «Η μετάβασή μου στον Συνεργατισμό έγινε σχεδόν τυχαία, καθώς τότε κοίταζα διάφορες άλλες επιλογές στο εξωτερικό. Δεν γνώριζα οτιδήποτε για τον Συνεργατισμό. Η εκλογή μου ως πρόεδρος της Επιτροπείας ήταν έκπληξη και από τότε τα γεγονότα καθορίζουν τις εξελίξεις. Είχα πλήρη άγνοια για το πόσο δύσκολο ήταν αυτό το έργο που ανέλαβα... Το ποτήρι όμως πλέον, είναι μισογεμάτο παρά μισοάδειο».

Έχουν, πάντως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα όσα ο Γενικός Ελεγκτής είχε αναφέρει προ ημερών  σχετικά με τα προσόντα αλλά και τον διορισμό του Νικόλα Χατζηγιάννη στη θέση του γενικού διευθυντή της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος δεν είχε οποιαδήποτε εμπειρία στη λιανική τραπεζική, αδυναμία που κλήθηκε να καλύψει μια ομάδα ανθρώπων που προσλήφθηκε για να τον πλαισιώνει. «Το εύρημά μας είναι ότι υπήρχε μία εικόνα κακής διακυβέρνησης υπό τη μορφή της ασάφειας ρόλων.
Ο τότε πρόεδρος της επιτροπείας Νικόλας Χατζηγιάννης ασκούσε ρόλο Εκτελεστικού προέδρου ενώ ο Μάριος Κληρίδης ήταν σαν μαριονέτα που σεβόμενος τον εαυτό του αποχώρησε τελικά», είχε πει τον περασμένο μήνα στην τηλεόραση του Alpha ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, ο οποίος θύμισε ότι είχε καταγράψει πολλά στην έκθεσή του, τον Δεκέμβρη του 2015, για τις διαδικασίες ανακεφαλαιοποίησης, τα προβλήματα κακής διακυβέρνησης και για το πώς ο Μάριος Κληρίδης οδηγήθηκε σε παραίτηση.

Στη συνέχεια  και «με μια απαράδεκτη διαδικασία», σύμφωνα με τα λεγόμενα του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, ο Νικόλας Χατζηγιάννης διορίστηκε στη θέση Ανώτερου Εκτελεστικού Διευθυντή. Η θέση είχε προκηρυχθεί μόνο στην ιστοσελίδα του Συνεργατισμού, υπήρχαν οκτώ ενδιαφερόμενοι, ωστόσο κατέληξαν στον Νικόλα Χατζηγιάννη που ήταν εσωτερική λύση, επειδή... βιάζονταν να αναλάβει κάποιος αμέσως και η εξέταση των άλλων υποψηφίων θα προκαλούσε καθυστέρηση.
Αν αξίζει να σημειωθεί ακόμα κάτι, είναι το γεγονός ότι ένα χρόνο μετά την έκθεση του 2015, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, με πρόταση νόμου που κατέθεσε, ζήτησε να εξαιρεθεί ο Συνεργατισμός από το πεδίο αρμοδιότητας του Γενικού Ελεγκτή, «λόγω της ιδιάζουσας φύσης του Συνεργατισμού που δεν είναι απλά μια άλλη κυβερνητική υπηρεσία και απλά μια άλλη κρατική εταιρεία, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια τράπεζα».

  Θανάσης Φωτίου    
philenews.com