Δεν μπορεί κανείς να αναλύσει αντικειμενικά και την τελευταία εκλογική επιτυχία του Ερντογάν, αν δεν την εντάξει σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, το οποίο αφορά τον χρόνο, τον τρόπο και τον τόπο όπου ο σουλτάνος μεγάλωσε και ανδρώθηκε. Ο Ερντογάν μεγάλωσε στην Κασίμπασα, στο κέντρο της Κων/πολης. Από την εποχή της Οθωμανικής περιόδου, η Κασίμπασα ήταν γνωστή συνοικία ναυτικών αλλά και «σκληρών καρυδιών», οι οποίοι δεν ανέχονταν προσβολές στην τιμή και στην αξιοπρέπειά τους. Αυτοί οι μάγκες αποκαλούνταν Kasimpasali, δηλ. σκληροί Τούρκοι και δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να εξευτελίσουν τον αντίπαλό τους για να τον μειώσουν και να τον εξουθενώσουν. Αυτά δεν είναι τα χαρακτηριστικά του Ερντογάν;
Την περασμένη Κυριακή, ο σουλτάνος κέρδισε ακόμα μια περιφανή εκλογική νίκη, αλλ’ υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με απολύσεις πέραν των 160.000 ανθρώπων, με συλλήψεις άλλων τόσων, με απίστευτα καταπιεστικά και ανελεύθερα μέτρα και βασανιστήρια. Η Τουρκία είναι η μεγαλύτερη φυλακή, ειδικά για δημοσιογράφους, με την καταπάτηση όλων των βασικών ελευθεριών των πολιτών. Με τη νίκη της περ. Κυριακής, ο Ερντογάν αναδεικνύεται στον απόλυτο τύραννο με υπερεξουσίες. Η 24η Ιουνίου σηματοδοτεί το επίσημο τέλος του Κεμαλισμού και του κοσμικού χαρακτήρα της χώρας και την έναρξη του αυταρχικού, δεσποτικού Ερντογανισμού. Η δημοκρατία ηττήθηκε κατά κράτος και εξέπνευσε!
Οι εκλογές, όμως, συνιστούν και σημαντική νίκη των Κούρδων! Υπό καθεστώς τυραννίας, γενοκτονίας στο εσωτερικό της χώρας, καταπίεσης και με δύο πολέμους εναντίον ομοφύλων τους στη ΒΔ Συρία και στο Όρος Καντίλ στα σύνορα με το Ιράκ-Ιράν, πάνω από 6 εκ. Κούρδοι ψήφισαν τον έγκλειστο υποψήφιό τους, Ντεμιρτάς. Οι εκλογές μοίρασαν την Τουρκία στα τρία: Οι υποστηρικτές του Ερντογάν, οι οποίοι είναι οι συντηρητικοί και βαθιά θρησκευόμενοι με τους Εθνικιστές του Μπαχτσελί. Αυτοί που τον ψήφισαν, τον θεωρούν ως έναν από αυτούς, επειδή τους έδωσε υπόσταση, αξιοπρέπεια και, προπάντων, αναρρίπισε στο έπακρον τον εθνικισμό τους. Κατά την άποψή τους, ο σουλτάνος επέβαλε την Τουρκία ως ισχυρή και μεγάλη χώρα και αναμετρήθηκε με τους ισχυρούς της Γης.
Το δεύτερο κομμάτι είναι οι άλλοι μισοί Τούρκοι, οι οποίοι αντιστάθηκαν στις δικτατορικές μεθοδεύσεις του Ερντογάν αλλά δεν κατάφεραν να τον εκδιώξουν. Και το τρίτο κομμάτι είναι οι Κούρδοι, οι οποίοι σφαγιάζονται ανελέητα. Ποια πολιτική ο σουλτάνος αναμένεται να ακολουθήσει στα εξωτερικά ζητήματα; Στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο (Κύπρος και ΑΟΖ), θα συνεχίσει τις προκλήσεις και τις εντάσεις, αλλά δεν θα φτάσει σε πολεμική σύρραξη. Οι σχέσεις με τις ΗΠΑ δύσκολα, αλλά σταδιακά θα βελτιώνονται, επειδή η Ουάσινγκτον -και το ΝΑΤΟ- δεν επιθυμεί να χαρίσει την Τουρκία στη Ρωσία. Οι σχέσεις με τη Μόσχα θα διαρκέσουν όσο τα αμοιβαία συμφέροντα συμπίπτουν. Στη Συρία, ο Ερντογάν δεν θα αφήσει τα εδάφη τα οποία κατέλαβε την τελευταία διετία και όπου εγκαθίδρυσε κρατικές δομές οιονεί κατεχόμενης Κύπρου. Με το Ισραήλ, οι σχέσεις θα οξύνονται στο πολιτικο-διπλωματικό πεδίο, αλλά θα συνεχίζουν ανεμπόδιστα στο οικονομικό, επιχειρηματικό.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ενταξιακή πορεία, η αντιπαράθεση θα παραμείνει στο λεκτικό πεδίο, διότι οι Βρυξέλλες τρέμουν στην προοπτική ο σουλτάνος να πλημμυρίσει τη γηραιά Ήπειρο με εκατομμύρια πρόσφυγες μουσουλμάνους. Τη νύφη θα την πληρώσει η Ελλάδα και η Κύπρος. Στο εσωτερικό μέτωπο, ο Ερντογάν θα εντείνει την ισλαμοποίηση της κοινωνίας και την στροφή προς την Ευρασία. Θα συνεχίσει να εκβιάζει, να καθυβρίζει και να απειλεί. Ινδάλματά του, εκτός από τον μέντορά του, ισλαμιστή Ερμπακάν, είναι οι Μεντερές, Ζορλού και Πολατκάν, τους οποίους θεωρεί ως μάρτυρες. Οι τρεις απαγχονίστηκαν από τους στρατιωτικούς το 1960. Η τύχη όλων των δικτατόρων και των τυράννων είναι κοινή. Μόνο να μην καθυστερήσει πολύ στην περίπτωση του σουλτάνου.
Σημερινή
Κυριολεκτικά Ιατροδικαστική ΄Εκθεση, με όλα τα συνακόλουθα χαρακτηριστικά της οξυδέρκειας και του ψυχρού ρεαλισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ διδακτική για υπεύθυνους σχεδιαστές μιας εθνικής εξωτερικής πολιτικής, (έναντι αντιπάλων και υποτιθέμενων "συμμάχων").
΄Αχρηστη, δυστυχώς, για την Ελλάδα, όπου τέτοιοι υπεύθυνοι σχεδιαστές εθνικής εξωτερικής πολιτικής έχουν εκλείψει.
Τους πάτησε το εξπρές της παγκοσμιοποίησης, αριστερούς και δεξιούς, σε ομοιόχρωμο, δυσώδη και αποκρουστικό πολτό.