Τα Παλικάρια της Φακής και της Αμερικανικής Δεξιάς

Tου Μάριου Ευρυβιάδη
Διαβάζω, όπως ο κάθε ενδιαφερόμενος, τη δημοσιοποίηση από το Μιχάλη Ιγνατίου στο Φιλελεύθερο, του τηλεγραφήματος του Αμερικανού Πρέσβη Ρότζερ Ντέιβις προς τον Χένρι Κίσσινγκερ ημερομηνίας 13 Αυγούστου 1974 με θέμα: “Η Ελληνοκυπριακή Δεξιά-Πρώτες Εντυπώσεις.”
Παρά τη σοβαρότητα των γεγονότων στα οποία αναφέρεται ο Αμερικανός Πρέσβης και των δεινών που προηγήθηκαν και ακολούθησαν παραδέχομαι ότι δεν μπορούσα να μη γελάσω με τα παλικάρια της φακής που ο Πρέσβης χαρακτηρίζει ως “Ελληνοκυπριακή Δεξιά”. Αυτούς που τρομοκρατούσαν τον κόσμο, που συμπεριφέρονταν ως νταήδες, που δολοφονούσαν αθώους, που δίχασαν τον τόπο και προετοίμασαν το ψυχολογικό υπόβαθρο του πραξικοπήματος, αυτούς που ξεχύθηκαν στους δρόμους την 15η Ιουλίου και σκότωναν, συλλάμβαναν και πυροβολούσαν για τη χούντα των Αθηνών και τα... πιστεύω τους, όπως το διχοτομικό σχέδιο Άτσεσον το οποίο ο Γρίβας απέρριψε το 1964 αλλά το έκανε σημαία του μετά το 1971.
Αυτοί που μόλις πάτησε ο Αττίλας στην Κύπρο έτρεξαν στο Τρόοδος για πιπί τους και κατέβηκαν το Σεπτέμβρη. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε νταή. Μόλις βρει τον “αντί-πελλο” του μετατρέπεται σε παλικάρι.... της φακής. Γιατί ο κάθε νταής είναι κατά βάθος θρασύδειλος. Μόνο οπλισμένος έναντι σε έναν άοπλο βγάζει τη μαγκιά του.
Στο τηλεγράφημά του ο Αμερικανός Πρέσβης κατονομάζει σχεδόν όλους τους πολιτικούς νταήδες της ΕΟΚΑ Β’. O Μιχάλης Ιγνατίου αναφέρεται μεν σε αυτούς αλλά μας δίνει μόνο τα αρχικά τους. Είναι οι Π.Δ., Κ. Σ., Γλ. Κ., Κ.Α., Γ.Δ., Α.Χ., Α.Π., Σ.Π., Ξ.Κ. και το πρωτοπαλίκαρο, ο “πρώτος μεταξύ ίσων”, ο πιο έμπειρος στο νταϊλίκι, ο Κ.Κ., που επανηλλημένα (δε μας το λέει αυτό ο Πρέσβης) προσπάθησε να δολοφονήσει το Μακάριο.
Όποιος έχει κάποια ηλικία γνωρίζει τα ονόματα. Όποιος θέλει να τα μάθει μπορεί να τα βρει στη επίσιμη ιστοσελίδα της Αμερικανικής Κυβέρνησης που περιέχει αποχαρακτηρισμένα κρατικά έγγραφα.
Όλοι αυτοί, λένε, και μας λέει και ο Πρέσβης, έκαναν “ενωτικό αγώνα”. Αλλά έγιναν “ρεαλιστές” μόλις τους πάτησε ο Αττίλας. Μένει, λέει στο έγγραφό του, “κατάπληκτος” ο Πρέσβης και οι αξιωματούχοι της πρεσβείας του, “από τον γενικό τόνο νομιμότητας, ρεαλισμού και μετριοπάθειας” που παρουσιάζουν τα παλικάρια αυτά, της “κυπριακής δεξιάς”, σε επανηλλημένες συνομιλίες που είχαν με την πρεσβεία μετά την εισβολή και τις οποίες οι ίδιοι επεδίωξαν. Μήπως, αναρωτιέται, ο Πρέσβης τους έχουμε παρεξηγήσει και δεν ήταν ποτέ τόσο ακραίοι όσο τους παρουσίαζε ο Μακάριος; Ή μήπως τους προσγείωσαν οι Τούρκοι; Δεν είναι σίγουρος ο Πρέσβης και επιφυλάσεται. Ωστόσο κάνει και μια πρόβλεψη που βγήκε πέρα ως πέρα αληθινή: “Δεν αποκλείουμε”, συμβουλεύει ο Πρέσβης Ντέιβις στον προϊστάμενό του στην Ουάσινγκτον Κίσσινγκερ, “με το χρόνο να διευρυνθεί ο ρεαλισμός της δεξιάς”.
Τριανταπέντε χρόνια αργότερα από το προδοτικό πραξικόπημα, ο κύκλος της “Ελληνοκυπριακής Δεξιάς”, που μας περιγράφει ο Αμερικανός Πρέσβης, έχει ολοκληρωθεί και περισσεύει. Της περισσεύει της “Ελληνοκυπριακής Δεξιάς” του Ντέιβις ο “ρεαλισμός”. Και σήμερα πρωτοστατεί και πάλι στην κατάλυση του κράτους. Όπως και τότε. Και αυτή τη φορά η δεξιά των Αμερικανών πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Όχι με νταϊλίκια αυτή τη φορά αλλά με τις λόγχες του Αττίλα.