Ανδρέας Αγγελίδης*
Η ιστορία ενός λαού, ως αναπόσπαστο τμήμα της μνήμης και αξιοπρέπειάς του, πρέπει να διδάσκει και να κατευθύνει διαχρονικά τις πράξεις και τη δράση ηγεσίας και λαού. Προφανώς το καθήκον στοχοθέτησης για το αύριο, απαιτεί σύγκριση του τι διεκδικήσαμε τότε, ξεκάθαρα και αγωνιστικά με ό,τι στο πέρασμα των χρόνων φθάσαμε να συζητούμε, ως αποδεκτή ή επιδιωκόμενη λύση. Το αποτέλεσμα είναι καταθλιπτικό. Η απλή διεκδίκηση ελευθερίας, με την τωρινή «ανάγκη» να συζητά μια χώρα μέλος, μάλιστα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης για λύση με βάση τις αδιάλλακτες θέσεις του κατακτητή, αποτελεί παραδοχή αδυναμίας και τούτο μάλιστα ενώ έχουμε τώρα και πρέπει να προβάλλεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο ως αφετηρία και βάση για καθαρές διεκδικήσεις.
Ολόκληρη η ιστορία του τόπου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας συνεχής αγώνας για ελευθερία, τις πιο πολλές μάλιστα φορές χωρίς την επιδοκιμασία του ισχυρού περιβάλλοντος κόσμου. Αφού δεν διστάσαμε τότε, ως υπόδουλοι και αβοήθητοι, αποτελεί καθήκον, και τώρα, να μη διστάσουμε να συγκρουσθούμε με την αδικία. Αγωνιζόμενοι με συνέπεια κι ευθύνη θα φτάσουμε να καταξιωθούμε και να διασφαλίσουμε ένα κοινό και ίσο με τους άλλους Ευρωπαίους μέλλον, που θα διέπεται από τις αρχές του κεκτημένου. Άλλωστε το μέλλον διασφαλίζεται κύρια με τη διεκδίκηση που σχέση έχει μόνο με το δίκαιο. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει, να αφήσουμε την απροβλημάτιστη ζωή, τις καθημερινές έγνοιες, τις αχρείαστες εσωτερικές έριδες και τους όποιους κομματικούς στόχους και να ιχνηλατήσουμε τον πυρήνα, την αξία και το νόημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και των αρχών της ειρηνικής συμβίωσης κρατών και λαών.
Αν στους καιρούς της όποιας ηθικής ή άλλης σημερινής κάμψης και της έκπτωσης δεν επικρατήσει ως φαινόμενα της εποχής μας, η αποκαρδίωση, η έσχατη απογοήτευση και η κατάρρευση, είναι δυνατό με πίστη στη δημοκρατία και με διεκδίκηση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να πετύχουμε ώστε να προκύψει παρά τις καταστρεπτικές στενοχωρήσεις μας δημιουργική δύναμη, που να οδηγήσει το λαό σε ανώτερη μορφή αυτοσυνειδησίας, σε βαθύ προβληματισμό για τη μοίρα και τους προσανατολισμούς μας και σε αισιοδοξία για το μέλλον. Αρκεί τέτοιες ώρες οι πολιτικοί ηγέτες να συναιρέσουν πραγματικά μέσα τους, τα αιτήματα των καιρών, να δουν με βλέμμα οξυδερκές την πραγματικότητα της επεκτατικής πολιτικής Ερντογάν, να λειτουργήσουν συλλογικά και με σύμπνοια, να δονήσουν τους μουδιασμένους αρμούς της ιστορίας και να εμφυσήσουν στην καρδιά του λαού μακριά από ψευδαισθήσεις, πνοή κι αυτοπεποίθηση.
Το ερώτημα είναι, μέσα από την καθημερινή εσωτερική αντιπαλότητα, εάν ως οφείλουμε, γνοιαζόμαστε πραγματικά και θυμόμαστε κι ανησυχούμε; Ή μήπως ράθυμοι και βολεμένοι ριχτήκαμε απλώς στο κυνηγητό του κέρδους, με μόνο κίνητρο το ατομικό ή ενίοτε το κομματικό συμφέρον; Μήπως μας παρασέρνει ο εγωισμός κι η ιδιοτέλεια, η αντιπαράθεση προς δημιουργία εντυπώσεων, τα προσωπικά πάθη, οι φιλοδοξίες και ξεχνούμε την κοινή μοίρα και το μέλλον του τόπου μας;
Έστω και τώρα μετά από μια πορεία σχεδόν 44 ετών που δεν απέδωσε λύση δικαία, ας μας καθοδηγήσει το δικαίωμα επιστροφής στα τουρκοπατημένα χωριά και στ’ ακρογιάλια μας, στα σπίτια και στις εκκλησιές μας που περιμένουν. Άλλωστε αυτό σημαίνει για μας η ελευθερία και ο πλήρης σεβασμός όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο κος Ερντογάν σχεδιάζει, προωθεί και πραγματώνει νέες τελικές δικές του επιδιώξεις και σχεδιασμούς. Είναι λοιπόν καιρός μνήμης κι ευθύνης για όλους, ώστε να υψώσουμε έστω και τώρα την ταπείνωση σε αγωνιστικότητα, αφού κατασιγάσουμε τα προσωπικά πάθη και να συναιρέσουμε τα εγώ σε εμείς.
Καιρός ν’ αφήσουμε την κενολογία και με σοβαρότητα και υπευθυνότητα να θέσουμε τα θεμέλια της ενότητας προς συνεχή και έντονη διεκδίκηση των όσων δικαιούμαστε ως Ευρωπαίοι πολίτες. Ας αναδειχθεί η πολιτική ηγεσία μας σύσσωμη έτοιμη και αποφασισμένη για αντίσταση, ώστε να μην επικρατήσουν τα τετελεσμένα ή οι εμφανείς επεκτατικές επιδιώξεις της Τουρκίας. Αντίσταση, ώσπου να γυρίσουμε στις εστίες μας και να λειτουργήσουμε τις εκκλησιές μας. Ωσότου μπορέσουμε να ζήσουμε σ’ αυτό τον τόπο με δικαιοσύνη, χωρίς σωβινισμό, αλλά και χωρίς εθνικό αποχρωματισμό, χωρίς το φόβο της βίας και της αρπαγής.
Ένας λαός, αγωνιστής που διατήρησε τη δυνατότητά του να διακρίνει τους κινδύνους αφανισμού του, μπορεί και τώρα να καταδείξει, πως δεν κουράστηκε και πως ξέρει το δρόμο αναζήτησης του δίκαιου.
*Δικηγόρος.
Ολόκληρη η ιστορία του τόπου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας συνεχής αγώνας για ελευθερία, τις πιο πολλές μάλιστα φορές χωρίς την επιδοκιμασία του ισχυρού περιβάλλοντος κόσμου. Αφού δεν διστάσαμε τότε, ως υπόδουλοι και αβοήθητοι, αποτελεί καθήκον, και τώρα, να μη διστάσουμε να συγκρουσθούμε με την αδικία. Αγωνιζόμενοι με συνέπεια κι ευθύνη θα φτάσουμε να καταξιωθούμε και να διασφαλίσουμε ένα κοινό και ίσο με τους άλλους Ευρωπαίους μέλλον, που θα διέπεται από τις αρχές του κεκτημένου. Άλλωστε το μέλλον διασφαλίζεται κύρια με τη διεκδίκηση που σχέση έχει μόνο με το δίκαιο. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει, να αφήσουμε την απροβλημάτιστη ζωή, τις καθημερινές έγνοιες, τις αχρείαστες εσωτερικές έριδες και τους όποιους κομματικούς στόχους και να ιχνηλατήσουμε τον πυρήνα, την αξία και το νόημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και των αρχών της ειρηνικής συμβίωσης κρατών και λαών.
Αν στους καιρούς της όποιας ηθικής ή άλλης σημερινής κάμψης και της έκπτωσης δεν επικρατήσει ως φαινόμενα της εποχής μας, η αποκαρδίωση, η έσχατη απογοήτευση και η κατάρρευση, είναι δυνατό με πίστη στη δημοκρατία και με διεκδίκηση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να πετύχουμε ώστε να προκύψει παρά τις καταστρεπτικές στενοχωρήσεις μας δημιουργική δύναμη, που να οδηγήσει το λαό σε ανώτερη μορφή αυτοσυνειδησίας, σε βαθύ προβληματισμό για τη μοίρα και τους προσανατολισμούς μας και σε αισιοδοξία για το μέλλον. Αρκεί τέτοιες ώρες οι πολιτικοί ηγέτες να συναιρέσουν πραγματικά μέσα τους, τα αιτήματα των καιρών, να δουν με βλέμμα οξυδερκές την πραγματικότητα της επεκτατικής πολιτικής Ερντογάν, να λειτουργήσουν συλλογικά και με σύμπνοια, να δονήσουν τους μουδιασμένους αρμούς της ιστορίας και να εμφυσήσουν στην καρδιά του λαού μακριά από ψευδαισθήσεις, πνοή κι αυτοπεποίθηση.
Το ερώτημα είναι, μέσα από την καθημερινή εσωτερική αντιπαλότητα, εάν ως οφείλουμε, γνοιαζόμαστε πραγματικά και θυμόμαστε κι ανησυχούμε; Ή μήπως ράθυμοι και βολεμένοι ριχτήκαμε απλώς στο κυνηγητό του κέρδους, με μόνο κίνητρο το ατομικό ή ενίοτε το κομματικό συμφέρον; Μήπως μας παρασέρνει ο εγωισμός κι η ιδιοτέλεια, η αντιπαράθεση προς δημιουργία εντυπώσεων, τα προσωπικά πάθη, οι φιλοδοξίες και ξεχνούμε την κοινή μοίρα και το μέλλον του τόπου μας;
Έστω και τώρα μετά από μια πορεία σχεδόν 44 ετών που δεν απέδωσε λύση δικαία, ας μας καθοδηγήσει το δικαίωμα επιστροφής στα τουρκοπατημένα χωριά και στ’ ακρογιάλια μας, στα σπίτια και στις εκκλησιές μας που περιμένουν. Άλλωστε αυτό σημαίνει για μας η ελευθερία και ο πλήρης σεβασμός όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο κος Ερντογάν σχεδιάζει, προωθεί και πραγματώνει νέες τελικές δικές του επιδιώξεις και σχεδιασμούς. Είναι λοιπόν καιρός μνήμης κι ευθύνης για όλους, ώστε να υψώσουμε έστω και τώρα την ταπείνωση σε αγωνιστικότητα, αφού κατασιγάσουμε τα προσωπικά πάθη και να συναιρέσουμε τα εγώ σε εμείς.
Καιρός ν’ αφήσουμε την κενολογία και με σοβαρότητα και υπευθυνότητα να θέσουμε τα θεμέλια της ενότητας προς συνεχή και έντονη διεκδίκηση των όσων δικαιούμαστε ως Ευρωπαίοι πολίτες. Ας αναδειχθεί η πολιτική ηγεσία μας σύσσωμη έτοιμη και αποφασισμένη για αντίσταση, ώστε να μην επικρατήσουν τα τετελεσμένα ή οι εμφανείς επεκτατικές επιδιώξεις της Τουρκίας. Αντίσταση, ώσπου να γυρίσουμε στις εστίες μας και να λειτουργήσουμε τις εκκλησιές μας. Ωσότου μπορέσουμε να ζήσουμε σ’ αυτό τον τόπο με δικαιοσύνη, χωρίς σωβινισμό, αλλά και χωρίς εθνικό αποχρωματισμό, χωρίς το φόβο της βίας και της αρπαγής.
Ένας λαός, αγωνιστής που διατήρησε τη δυνατότητά του να διακρίνει τους κινδύνους αφανισμού του, μπορεί και τώρα να καταδείξει, πως δεν κουράστηκε και πως ξέρει το δρόμο αναζήτησης του δίκαιου.
*Δικηγόρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.