Η Πορεία της Τρέλας

Ο πρώην εκπρόσωπος των κυβερνήσεων Ράμπιν και Πέρες εξηγεί πώς το Ισραήλ θα γίνει μοιραία ένα δι-εθνικό κράτος

Στο κλασικό της βιβλίο «Η Πορεία της Τρέλας», η Μπάρμπαρα Τάτσμαν αναφέρει τέσσερις περιπτώσεις στην ιστορία που οι κυβερνήσεις έδρασαν ενάντια στα συμφέροντά τους. Όταν οι Τρώες άφησαν τους Ελληνες να φέρουν τον Δούρειο Ιππο στο έδαφός τους. Όταν η παπική εξουσία επέτρεψε, αν όχι προκάλεσε, την απόσχιση των Προτεσταντών. Όταν οι Βρετανοί έχασαν την Αμερική. Κι όταν η Αμερική έχασε τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Αυτό το βιβλίο θυμήθηκε ο Ούρι Ντρόμι, εκπρόσωπος των κυβερνήσεων Ράμπιν και Πέρες από το 1992 ως το 1996, όταν έμαθε ότι η ισραηλινή κυβέρνηση έκρινε σκόπιμο να ανακοινώσει την κατασκευή 1.600 νέων οικισμών στην ανατολική Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου Μπάιντεν στο Ισραήλ.

Εκτός από το λάθος ότι η ανακοίνωση αυτή έγινε «στα μούτρα» του καλύτερου φίλου και συμμάχου της, η ισραηλινή κυβέρνηση διέπραξε ένα ακόμη ουσιαστικότερο λάθος: με το να επεκτείνει τους οικισμούς αντί να εργάζεται για το «διαζύγιο» με τους Παλαιστίνιους όσο ακόμη μπορεί, οδηγείται μαθηματικά στην απώλεια του εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους που κατακτήθηκε με τόσες θυσίες. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ ακολουθεί τη δική του «πορεία της τρέλας». Και το κάνει με ανοιχτά τα μάτια.

Πριν από 20 χρόνια, ένστολος στρατηγός τότε, ο σημερινός υπουργός Αμυνας Εχούντ Μπαράκ είχε ζητήσει από τον Ούρι Ντρόμι (που ήταν επικεφαλής του εκδοτικού οίκου του υπουργείου Αμύνης) να μεταφράσει βιβλία στρατιωτικής ιστορίας. «Πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορία», του είχε πει. Γιατί λοιπόν σήμερα επιτρέπει τη σταδιακή μετατροπή του Ισραήλ σε ένα δι-εθνικό κράτος;

Σε ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 25 Ιανουαρίου στο Τελ Αβίβ, ο Μπαράκ τόνισε: «Η σοβαρότερη απειλή για το μέλλον του Ισραήλ δεν είναι η ιρανική βόμβα, αλλά η έλλειψη λύσης στο πρόβλημα της χάραξης των συνόρων στο εσωτερικό της ιστορικής Γης του Ισραήλ». Στην πραγματικότητα, αυτή η απειλή γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερη.

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως αν και όταν διαιρεθεί μια μέρα η γη, οι μεγάλοι οικισμοί κοντά στη γραμμή του 1967 θα παραμείνουν στο κράτος του Ισραήλ, ύστερα από μια ανταλλαγή εδαφών. Το πρόβλημα είναι όμως με τους μικρούς οικισμούς που βρίσκονται στη μέση πυκνοκατοικημένων παλαιστινιακών περιοχών. Αυτοί οι οικισμοί καθιστούν τη διαίρεση δύσκολη, αν όχι αδύνατη.

Αν η ισραηλινή κυβέρνηση μπορούσε να δανειστεί μια σελίδα από το βιβλίο της Μπάρμπαρα Τάτσμαν, θα ανακοίνωνε ότι μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα - τρία χρόνια, ας πούμε - το Ισραήλ θα αποχωρούσε από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Οχθης, περιμένοντας τους Παλαιστίνιους να ρυθμίσουν τα του οίκου τους. Στη συνέχεια, μια διεθνής ειρηνευτική δύναμη θα εγκαθίστατο εκεί για να υπερασπιστεί την ασφάλεια μέχρι την εγκαθίδρυση ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.

Και τι θα γινόταν με τους Εβραίους σε αυτούς τους μικρούς οικισμούς που θα βρίσκονταν ξαφνικά στο εσωτερικό του παλαιστινιακού κράτους; Θα έπρεπε να διαλέξουν αν θα επέστρεφαν στο Ισραήλ ή αν θα γίνονταν νομιμόφρονες υπήκοοι του παλαιστινιακού κράτους.

Στο σημερινό Ισραήλ, όμως, όλα αυτά είναι όνειρα. Αν και πολλοί αναφέρονται στον κίνδυνο να γίνει το Ισραήλ ένα δι-εθνικό κράτος, η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν θέλει να τον αποτρέψει.

Το δίλημμα για το Ισραήλ, γράφει ο Ντρόμι, δεν είναι ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο. Μια προσπάθεια να κρατήσει όλη τη γη θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο από τη δυσκολία να διαιρεθεί η Ιερουσαλήμ. Τελευταία εγκαθίστανται όλο και περισσότεροι Εβραίοι σε αραβικές γειτονιές της πόλης. Τι θα συμβεί αν οι Παλαιστίνιοι αρχίσουν να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη ζητώντας την ιδιοκτησία τους;

Ας πάρουμε το ακόλουθο σενάριο: οι Παλαιστίνιοι αποφασίζουν να μην κάνουν τίποτα, απλώς να περιμένουν μέχρι να καταστεί εντελώς αδύνατο να χωριστεί η γη. Τότε η χώρα θα γίνει αναγκαστικά ένα δι-εθνικό κράτος. Κι επειδή δεν θα επιτραπεί στους Ισραηλινούς να διοικούν τη χώρα ως καθεστώς απαρτχάιντ, οι Παλαιστίνιοι θα αρχίσουν να ψηφίζουν τις εκλογές και να θέτουν υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο. Και σύντομα θα αποτελέσουν την πλειοψηφία, αφού οι ρυθμοί γεννήσεων είναι μεγαλύτεροι. Τότε θα ψηφίσουν ένα νόμο που θα επιτρέπει σε όλους τους Παλαιστίνιους να επιστρέψουν στα σπίτια που άφησαν το 1948.



ΑΠΕ