12/7/09

Ελληνωνύμων ενεργός αφελληνισμός

Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», λέει ο Αριστοτέλης. Δεν ταιριάζει σε ελεύθερους και μεγαλόψυχους ανθρώπους να ζητάνε παντού τη χρησιμότητα, να αξιολογούν το κάθε τι κρίνοντας πρωταρχικά πόσο χρήσιμο είναι. Το πρωτείο της χρησιμότητας δηλώνει υποταγή στις ενστικτώδεις ορμές εγωτικής αυτοσυντήρησης, μικρόψυχη έγνοια ατομικής εξασφάλισης. Οχι ελευθερία από την αναγκαιότητα, όχι μεγαλοψυχία.

Tου Χρηστου Γιανναρα
Στον γεωγραφικό χώρο που ορίζουν η ευρωπαϊκή και η ασιατική ακτή του Αιγαίου και το μεταξύ αρχιπέλαγος γεννήθηκε, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, το αίτημα να έχει προτεραιότητα η αλήθεια και όχι η χρησιμότητα. Γεννήθηκε η κριτική σκέψη: Η ανάγκη των Ελλήνων να διακρίνουν το πραγματικό από την ψευδαίσθηση, την αλήθεια από το ψέμα, την έγκυρη γνώση από την υποκειμενική εντύπωση. Να ξεχωρίσουν τον αξιόπιστο («πιστόν») από τον αναξιόπιστο («άπιστον») λόγο. Γεννήθηκε η φιλοσοφία, η επιστήμη.

Να γίνει ξεκάθαρο: Η προτεραιότητα της αλήθειας και όχι της χρησιμότητας δεν ήταν για τους Ελληνες ηθική επιταγή, ιδεαλιστικό αιτούμενο. Ηταν ανάγκη, ανάγκη κοινή, δηλαδή εμπειρικά κοινωνούμενη. Μια ανθρώπινη συλλογικότητα σημαδεύει την Ιστορία όχι με ηθικοπλαστικές «αξίες» και ιδεαλιστικές στοχεύσεις, αλλά με την ιεράρχηση των αναγκών της – ποια ανάγκη έρχεται πρώτη και ποια δεύτερη. Πρώτη ανάγκη για τους Ελληνες, μέσα από διεργασίες αιώνων, αναδύθηκε το αίτημα της αλήθειας. Στη μεσαιωνική και νεώτερη Ευρώπη (ώς σήμερα) το αίτημα των Ελλήνων υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό, αλλά παραλλαγμένο σε ανάγκη για αποτελεσματικότητα, που είναι η αναιδέστερη μορφή χρησιμοθηρίας. Γι’ αυτό και η «επιστήμη» της Δύσης οδηγεί οπωσδήποτε στη χρησιμότητα, ακόμα και του Αουσβιτς ή της Χιροσίμα.

Η αλήθεια, όσο υπήρχε Ελληνισμός, ήταν από μόνη της το μέγιστο αγαθό και η κριτική αναζήτηση του αληθούς υπηρετούσε την κοινή ανάγκη να προσδιοριστεί τελικά η αλήθεια όχι ως γνώση μόνο, αλλά και ως ύπαρξη. Να προσδιοριστεί το αληθινά υπαρκτό (το «όντως ον»): αυτό που υπάρχει χωρίς περιορισμούς, μεταβολές, φθορά – αυτό που δεν πεθαίνει. Να προσδιοριστεί το πραγματικά υπαρκτό, γιατί ανάγκη του Ελληνα ήταν να μιμηθεί τον «τρόπο» ύπαρξης του όντως υπαρκτού: ανάγκη να «αθανατίζει» ο άνθρωπος, όπως είπε ο Πλάτων.

Αυτή η δεύτερη κοινή (εμπειρικά κοινωνούμενη) ανάγκη γέννησε το δεύτερο άλμα των Ελλήνων στην πανανθρώπινη Ιστορία: Αλμα μετάβασης από την «κοινωνίαν της χρείας» στην «κοινωνίαν του αληθούς» ή (με άλλη διατύπωση) από τη «φυσική κοινωνία» στην «πολιτική κοινωνία». Η «χρεία», η προτεραιότητα της χρησιμότητας, συγκροτεί κατά φυσική αναγκαιότητα (όχι κατ’ ελευθερίαν) τη συλλογική συμβίωση των ανθρώπων – με τον καταμερισμό της εργασίας και τις ανταλλακτικές σχέσεις κοινωνούνται οι βιοποριστικές ανάγκες, δημιουργείται η «φυσική κοινωνία». Με στόχο την κοινή πραγμάτευση του αληθούς, τη μίμηση του «τρόπου» της αθανασίας, γεννιέται η «πόλις», η «πολιτική κοινωνία»: μεταβάλλεται η αναγκαιότητα της συνύπαρξης σε ελεύθερο κοινό άθλημα να «αληθεύει» ο βίος, να είναι «κατ’ αλήθειαν» οι σχέσεις κοινωνίας.

Οι Ελληνες ονόμασαν «πόλιν» όχι τον αριθμητικά (ποσοτικά) διευρυμένο οικισμό, αλλά έναν άλλο «τρόπο» συλλογικότητας, θεσμικά και λειτουργικά ομόλογο του «αληθούς». Πιστοποιούσε η ελληνική εμπειρία ότι το αληθινά υπαρκτό στοιχείο της αισθητής πραγματικότητας (το άφθορο, αναλλοίωτο, αθάνατο) είναι ο δεδομένος και ανερμήνευτος «ξυνός» (κοινός) λόγος, η λογικότητα που προκαθορίζει το είδος και τις σχέσεις των υπαρκτών. Τα επιμέρους (ατομικά) υπαρκτά είναι φθαρτά, εφήμερα. Ομως, ο λόγος της μορφής και της δια-μόρφωσης των υπαρκτών είναι αιώνιος και αθάνατος, αυτός μεταβάλλει το σύμπαν σε «κόσμον» (κόσμημα) αρμονίας, ευταξίας, κάλλους.

Αυτή την κοσμιότητα των «κατά λόγον» και «ανά τον λόγον» σχέσεων, τον λόγο-τρόπο της αλήθειας και αθανασίας, θέλει να πραγματώσει η πολιτική κοινωνία, «ο μικρός της πόλεως κόσμος». Και η πραγμάτωση δεν είναι θέμα κοινής συμφωνίας («κοινωνικού συμβολαίου»), αλλά κοινού συνεχούς αθλήματος. «Πολίτης» είναι όποιος ελεύθερα δέχεται την τιμή να μετέχει στο άθλημα αληθείας που είναι η πολιτική. Την ευθύνη να τηρούνται οι όροι του αθλήματος την έχουν όλοι οι πολίτες, το «κράτος» (εξουσία - ευθύνη) το επιφορτίζεται όλος ο «δήμος» – το «πολίτευμα» (τρόπος λειτουργίας της «πόλεως») είναι «δημοκρατία».

Δυο ενδεικτικές συνέπειες έχει η τιμή να είσαι «πολίτης», μέτοχος του αθλήματος να αληθεύει ο βίος, του πολιτικού αθλήματος: Είναι αδιανόητο να θιγεί ή να κακωθεί το σώμα του πολίτη, αδιανόητη η σωματική βάσανος. Μαστιγώσεις, φραγγελώσεις, ακρωτηριασμοί, αυτονόητες σε εκείνους τους αιώνες ποινές, αποκλείονται στην ελληνική «πόλιν». Ο Σωκράτης καταδικάζεται από την Εκκλησία του Δήμου σε θάνατο (διότι και η δημοκρατία κάνει λάθη), αλλά δεν υπάρχει δήμιος να εφαρμόσει την ποινή: Θα πάρει μόνος του, ελεύθερα, να πιει το κώνιον ή θα φύγει από την πόλη.

Δεύτερη ενδεικτική συνέπεια: Οι πολίτες στη δημοκρατία δεν εκλέγονται στα θεσμικά αξιώματα, κληρώνονται. Οποιος έχει την τιμή να είναι πολίτης, είναι εξ ορισμού και ικανός για οποιοδήποτε αξίωμα - ευθύνη διαχείρισης των κοινών. Ούτε έχει σημασία το γεγονός ότι η πραγμάτωση της δημοκρατίας διήρκεσε ελάχιστες δεκαετίες, στην Αθήνα και μόνο. Την Ιστορία τη σημάδεψε η στόχευση των Ελλήνων, αυτή παραμένει πανανθρώπινο μέτρο και κριτήριο αποτίμησης των προτεραιοτήτων κάθε συλλογικότητας.

Βέβαια, το μέτρο - κριτήριο αλλοτριώθηκε, το καπηλεύτηκαν λαοί βαρβαρικοί χρησιμοθηρικών προτεραιοτήτων, κυρίως μετά την εξαφάνιση του Ελληνισμού από το ιστορικό προσκήνιο με την Τουρκοκρατία. Πόσοι καταλαβαίνουν σήμερα, στον διεθνή χώρο, ότι η «πολιτική» στοχεύει στον «κατ’ αλήθειαν» βίο, ότι η «δημοκρατία» προϋποθέτει άξονα μεταφυσικής αναζήτησης, ότι είναι άθλημα σχέσεων κοινωνίας, όχι «συμβόλαιο» για τη θωράκιση κάθε εγωτικής αυτονομίας.

Θεωρητικά, το ελλαδικό κρατίδιο που προέκυψε από την εξέγερση του 1821 θα μπορούσε να διασώσει, έστω και μόνο ως συνείδηση και μαρτυρία, την ειδοποιό διαφορά και ταυτότητα του Ελληνισμού μέσα στην Ιστορία. Ομως ποτέ δεν διδαχθήκαμε στην παιδεία του κρατιδίου, ούτε ως πληροφορία, τι σημαίνουν για την ανθρωπότητα τα δύο άλματα των κάποτε Ελλήνων: η γέννηση της κριτικής σκέψης και η ανάδυση της πολιτικής κοινωνίας.

Το ελλαδικό κρατίδιο είναι μια μιμητική απόφυση της Δύσης, δεν υπάρχει τίποτα ελληνικό στο ελλαδικό κρατίδιο – θεσμοί, παιδεία, Τέχνη, ατομική καλλιέργεια, όλα μεταπρατικά, όλα απομιμήσεις και πιθηκισμός. Γι’ αυτό και πανηγυρίζουμε ανίδεοι, οι Ελληνώνυμοι του βαλκανικού νότου, που ένας Αμερικανοελβετός έστησε απέναντι από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης τη βλάσφημη νεοπλουτίστικη αναίδεια της χρησιμοθηρίας αρχιτεκτονημένη – ναι, απέναντι στο σύμβολο του μεταφυσικού στόχου της πολιτικής, τον Παρθενώνα.

Και είναι το αρχιτεκτόνημα του Ελβετού απολύτως συντονισμένο με την τεταρτοκοσμική μας «δημοκρατία».

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

12 σχόλια:

  1. Ο Γιανναράς είναι ο Πρωταθλητής της Αρλούμπας. Μπορεί να γράψει ολόκληρο βιβλίο και να μην καταλάβεις τίποτα. Να μας πεί τι του κάνανε οι παπάδες στο Κατηχητικό και έχει τέτοιο Μίσος εναντίον τους. Τάχει γράψει ο ίδιος στο "Καταφύγιο Ιδεών", αλλά το βιβλίο είναι εξαφανισμένο. Κοντολογίς: Ο Γιανναράς είναι διεθνιστής χριστιανούλης και μισεί αφάνταστα τον Ελληνικό Εθνικισμό, αλλά καθόλου τον Τούρκικο, τον Βουλγάρικο, τον Αλβανικό κ.λ.π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ..η γέννηση της κριτικής σκέψης και η ανάδυση της πολιτικής κοινωνίας.

    Υπάρχει και κάτι ακόμα που μας έδωσαν οι προγόνοι μας και ειδικα οι περί του Πρωταγόρα.Οτι μπορεί κάποιος, ο τελευταίος των Πολιτών να έχει δίκιο όταν είναι εναντίον της γνώμης των πολλών.Η γνώμη όλων των πολιτών δηλαδή οχι απλά μπορεί να είναι ισοδύναμης αξίας αλλά πολλές φορές ο "κοινός νούς" λέει την Αλήθεια γιατί οι "ειδικοί" οι οι "γνώστες" έχουν συχνά σοβαρούς λόγους και σοβαρά συμφέροντα να παραποιούν την πραγματικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Διαφωνῶ μέ τόν ἀνώνυμο 8:38 στό ὅτι μηδενίζει ἁπλῶς τό ἔργο τοῦ Γιανναρᾶ...
    Ἴσα ἴσα διαβάζοντας τό ἔργο του ἀντιλαμβάνομαι πώς δέν ἔχει γράψει τίποτα καλό γιά αὐτόν τό ἕρμο τόπο καί τούς ἀνθρὠπους του. Εἶναι μέχρι ἀηδίας ἀπαισιόδοξος. Αὐτό τό ἐπιβεβαίωσα ἀπό μία συζήτηση στήν ὁποία συμμετεῖχε στήν ἐκμπομπή Ἀνιχνεύσεις τῆς ΕΤ3.

    Ἰόλαος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ανωνυμε8.38 αφου δεν καταλαβαινεις τιποτα απο τα λεγομενα του ΓΙΑΝΝΑΡΑ .Πως κρινεις οτι λεει αρλουμπολογιες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντως, θα είχε πολύ πλάκα να αναδεικνύονταν οι πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές κτλ με κλήρωση.

    Μιλάμε για πολύ γέλιο.

    Ασε, που δεν θα είχαμε κόματα!

    Επί της ουσίας:
    Ολο το κείμενο έχει σκοπό να υποστηρίξει τελικά τις τελευταίες σειρές, που κατακεραυνώνουν την αισθητική του μουσείου της Ακρόπολης. Μου ακούγεται λίγο φανατικό και ίσως η στάση αυτή να μην απέχει πολύ από την αρχαία μας πραγματικότητα. Δεν ήταν λίγες οι κατηγορίες για τους αρχιτέκτονες της Ακρόπολης την εποχή εκείνη. Μάλλον, τα ίδια κάνουμε και μεις τώρα.
    Μια ακόμη απόδειξη για την συνέχεια του γένους!!

    ΓΔ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θα διαφωνήσω με τους δύο ανώνυμους σχολιαστές. Το ότι ένας άνθρωπος γράφει για τα στοιχεία εκείνα που έκαναν το ελληνικό πνεύμα να λάμψει και να λάμπει ακομα σε όλη την υφήλιο και να τα συγκρίνει με τη σημερινή κατάπτωση σε όλους τους τομείς του σύγχρονου ελληνικού κρατικού μορφώματος που δεν μπορεί ούτε το έδαφός του να υπερασπίσει, δεν σημαίνει ούτε οτι λέει αρλούμπες, ούτε οτι δεν έχει πει τίποτε καλό για τον τόπο. Προσπαθεί να αφυπνίσει και το καταφέρνει. Αν θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε τότε εμείς είμαστε που λέμε αρλούμπες και πορευόμαστε κατευθείαν στην απώλεια. Ο Δραγούμης ήταν το ίδιο απαισιόδοξος και σχεδόν προφητικός για το τέλος που θα το επιφύλασσε η ίδια η χώρα που τον γέννησε. Κι εκείνος έλεγε αρλούμπες? Κι εκείνος εχθρός της Ελλάδας? Κι ο κατάλογος δεν σταματάει από απαισιόδοξους. Συκουτρής, Γιαννόπουλος, Ελύτης. Μήπως όλοι αυτοι κάτι θέλαν να μας πούνε? ΄Εχουμε αυτιά να τους ακούσουμε ή πορευόμαστε κωφεύοντας?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κάποιος που διαβάζει τον Γιανναρά επιφανειακά φυσικά και μπορεί να έχει την άποψη της «αρλούμπας»… Ο Γιανναράς όμως και σε αυτό το κείμενο όπως και σε πολλά άλλα αναλύει την πολιτική πρόταση που θα έπρεπε να έχει ο ελληνισμός που κατ’ εκείνον θα ήταν ορθή. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι υπέρμετρα απαισιόδοξος αλλά είναι η πατρική φωνή που χρειάζεται αυτός ο τόπος. Η αυστηρή φωνή που θα βάλει σε τάξη τα πράγματα. Δεν νομίζω να ήθελε κανείς από μας στην ζωή του πατέρα, δάσκαλο, καθηγητή ή αξιωματικούς με τους οποίους να είναι φιλαράκι και να τον χτυπούν πάντα φιλικά στην πλάτη ότι και αν κάνει. Αν μας συνέβαινε αυτό τότε σίγουρα κάτι λάθος γίνεται.
    Φυσικά και δεν είναι εθνικιστής, γιατί όπως φαίνεται από τα λεγόμενά του είναι νοσταλγός του πνεύματος της Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας. Η Ρωμαίικη Αυτοκρατορία δεν ήταν απλά μια εθνική ελληνική υπόθεση, αλλά ήταν μια πολύ ευρύτερη πρόταση ζωής, που την έδινε στον κόσμο όλο, με τον τρόπο που ανέλυε τον λόγο της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα απ’ την κρατούσα μεταφυσική της πίστη. Φυσικά όλα αυτά, σε νεοπαγανιστές ή δωδεκαθεϊστές, και θρησκόληπτους χριστιανούς, που έχουν μια προτεσταντική θεώρηση, προσκολλημένη στην επιφανειακή τυπολατρία, που δεν αφήνει να πάνε παραπέρα μέσα στην ίδια την φιλοσοφία της πίστης, μοιάζουν τελείως ξένα. Δεν πειράζει και μόνο το ότι πολλοί διαβάζουν τις «αρλούμπες» του Γιανναρά σημαίνει ότι αναζητούν. Αναζητούν τα νοήματα στην συγκρότηση του έθνους πέρα από τον εθνικισμό του αίματος αυτών που πιστεύουν ότι είναι αιματολογικοί απόγονοι του Λεωνίδα, και την μεταφυσική πέρα από την στείρα τυπολατρία αυτών που κάνουν μεγάλους σταυρούς. Γιατί κανένας εθνικισμός του αίματος όπως αυτός που πιθηκίζουμε εδώ στην Ελλάδα που φυσικά είναι εισαγόμενος από την Γερμανία (άλλο ένα φρούτο που μας άφησαν για κληρονομιά οι Βαυαροί) δεν θα μπορέσει να μου εξηγήσει πως επί αιώνες εκτουρκισμένοι άνθρωποι το ’22 προτίμησαν να φύγουν κυνηγημένοι γιατί δεν άντεχαν στην ιδέα ότι θα μείνουν και θα απαρνηθούν τον πολιτισμό που δεν ήταν η γλώσσα δεν ήταν το αίμα αλλά ο πολιτισμός της πίστης τους. Ο τρόπος που αντιλαμβάνονταν τον κόσμο η ίδια η ύπαρξή τους. Αυτό και μόνο τους έκανε Ρωμιούς. Αυτή την ελληνική οντολογία (φιλοσοφία της ύπαρξης) ανά τους αιώνες αναλύει ο Γιανναράς υπερβαίνοντας τα στενόμυαλα όρια που θέτουν ορισμένοι. Για όσους έχουν αυτιά να τον ακούσουν.-

    Ελευθέριος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο τίτλος, άσχετος με το περιεχόμενο.

    "Τρικυμία εν κρανίω".

    Προσπάθησε να πει κάτι και το μόνο που κατάφερε ήταν να τα μπλέξει περισσότερο.

    Θεωρώ άστοχη την ανάρτηση, δεν προσθέτει τίποτα και δεν μας κάνει σοφώτερους.

    Αργικέραυνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. κύριε Ελευθέριε Β. όχι καί εισαγώμενος ο εθνικισμός τού αίματος!έλεος!σεβαστά όλα όσα γράφετε αλλά όχι νά λέμε κι ό,τι θέλουμε!έχετε διαβάσει ποτέ Όμηρο; γιά νά μήν σας πάω πιό πέρα.Οι Έλληνες σέ οποιαδήποτε έκφρασίν των μέσα στό διάβα τού χρόνου,συνειδητώς ή όχι,υπήρξαν στόν κεντρικόν των πυρήνα φανατικοί εθνοφυλετιστές καί ευγονιστές.νά μήν πάμε στήν αρχαιότητα διότι εκεί μιλάμε μάλλον γιά τά αυτονόητα.στό μεσαίωνα δέν υπήρχε η διάκρισις Ρωμαίων(=απόγονοι Ελλήνων καί Ρωμαίων)καί βαρβάρων;στά ύστερα χρόνια,γιατί οι καημένοι οι Έλληνες φύγαν σέ κάθε βουνό καί χαράδρα πού υπήρχε;γιά νά διαφυλάξουν αυτό πού καταλάβαιναν: τήν εθνοφυλετική των διαφορετικότητα.οι γιαγιάδες καί προγιαγιάδες μας πηδούσαν από υψώματα καί σκοτώνονταν γιά νά αποφύγουν τό μίασμα τής επαφής μέ αλλοφύλους(σέ όλον τόν ελληνικό χώρο έχουμε τέτοια παραδείγματα).ώς στοιχείον ευγονικόν λάβετε υπ'όψιν τό 'συνοικέσιον'.διαγράψτε τούς γάμους συμφερόντων.όλοι οι άλλοι εγίνοντο διότι 'ταιριάζαν τά παιδιά'.καί η πιο περίτρανος απόδειξις πώς οι Έλληνες τά κατάφεραν νά διατηρήσουν τό αίμα των είναι οι σύγχρονες γεννετικές μελέτες όπου περιτράνως απεδείχθη πώς έχουμε τό ίδιο αίμα μέ τούς προγόνους μας εδώ καί πολλές χιλιετίες.αυτά.
    Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γιά τόν κύριο Κομνηνό.
    Τό ὅτι δέν συμφωνῶ μέ τόν κ. Γιανναρᾶ, δέν σημαίνει ὅτι ἰσοπεδώνω τό ἔργο του. Εἶναι ίδιαιτέρως ἀπαισιόδοξος, κι αὐτό εἶναι γνωστό. Ἐξάλλου ὑπάρχουν κείμενα πού κάποιον δέν τόν ἐλκύουν καί κείμενα πού κάνουν τό ἀντίθετο. Ὁ λόγος τοῦ κ. Γιανναρᾶ δέν μοῦ ἀρέσει. Αὐτό σημαίνει ὅτι εἶμαι κατάπτυστος; Στήν πρώτη μου ἀνάρτηση, θεωρῶ ὅτι ἤμουν σαφής στό ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἰσοπεδώνεται τό ἔργο του. Ἐπισημαίνω, ἐπίσης, ὅτι τά σχόλια μέχρι αὐτή τή στγμή εἶναι ἄκρως ἐνδιαφέροντα.

    Ἱόλαος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Ελευθέριο Β.

    'Φυσικά όλα αυτά, σε νεοπαγανιστές ή δωδεκαθεϊστές, και θρησκόληπτους χριστιανούς, που έχουν μια προτεσταντική θεώρηση, προσκολλημένη στην επιφανειακή τυπολατρία, που δεν αφήνει να πάνε παραπέρα μέσα στην ίδια την φιλοσοφία της πίστης, μοιάζουν τελείως ξένα. '

    Ξένες προς την ορθόδοξη πίστη ειναι οι νεοορθόδοξες θεωρίες που εισήγαγε ο Γιανναράς κατά καιρούς προσπαθώντας να εκτρέψει την διδασκαλία της εκκλησίας και να καλύψει τις προσωπικές και οικογενειακές του επιλογές.

    Προφανώς δεν έχεις γνωρίσει ορθόδοξο πνευματικό πατέρα ώστε να έχεις εμπειρία ορθοδόξου πατρικού πνευματικού λόγου για να χαρακτηρίζεις ως τέτοιον τον λόγο του Χ. Γιανναρά. Αλλοίμονον αν αυτή ήταν η πατρική φωνή που περιμένει να ακούσει η καρδιά του Έλληνα. Και όμως πραγματικοί πατέρες και ποιμένες υπάρχουν αρκεί να ψάξει κάποιος να τους βρεί με πνεύμα μαθητείας. Όταν τους βρεί δεν ξεγελιέται πιά από τέτοιες φωνές που γοητεύουν μεν αλλά οδηγούν στην απώλεια.
    Σε αυτό που αποκαλείς 'φιλοσοφία της πίστης' θα οδηγηθεί κάποιος έχοντας πνευματικό οδηγό και μέσα από τα βήματα των αγίων πατέρων της εκκλησίας και την μυστηριακή ζωή της και όχι με εγκεφαλική προσέγγιση όπως κατά κόρον πράττει ο κ. Χ. Γιανναράς.
    Κατά την γνώμη μου όποιος θέλει να προσεγγίσει την πίστη θα πρέπει να ξεκινήσει με την μελέτη των πατέρων της εκκλησίας και να ψάξει επιμελώς να βρεί κατάλληλο πνευματικό οδηγό. Ο Θεός που βλέπει τη διάθεση του ανθρώπου θα οδηγήσει τα βήματα στην συνάντησή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η γιαγιά μου λέει "σαν έχεις λόγια να μιλάς, δεν έχεις και να μη μιλάς;".

    Αν δεν καταλαβαίνει κάποιος ένα κείμενο, ας ρωτήσει για να του εξηγήσουν τι λέει. Όταν καταλάβει, τότε και μόνο τότε μπορεί να διατυπώσει διαφωνία ή συμφωνία. Άλλο, λοιπόν, η κριτική και άλλο η λάσπη.

    Ο Γιανναράς κάνει το χρέος του, στην πιο σημαντική περίοδο της ζωής του. Υπήρξε ατελής και ως πραγματικός Έλληνας που ορίζεται από το άθροισμα των λαθών του, συναισθάνεται την ιστορική ανάγκη για αποτύπωση της αλήθειας, χωρίς να χαϊδεύει συνειδήσεις με ευκαιριακές καλολογίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.