Παραδείγματα ελληνικής παραδοξότητας
του Παναγιώτη Μπαλακτάρη
Η πατρίδα μας είναι η χώρα της παραδοξότητας.
Μπορεί να μην είναι η μόνη αλλά είναι σίγουρα μια από τις πιο εμβληματικές. Και
όταν λέμε παραδοξότητα εννοούμε την αναντιστοιχία μεταξύ ιστορικών γεγονότων
και των αποτελεσμάτων τους. Παραδείγματος χάριν, ενώ η Ελλάδα προκάλεσε
παγκόσμιο θαυμασμό για την ηρωική της άμυνα και εν συνεχεία αντίσταση απέναντι
στις δυνάμεις του Άξονα, από το 1940 έως και την Απελευθέρωση το 1944, απέτυχε
να εξαργυρώσει το τεράστιο και συσσωρευμένο μαχητικό της κεφάλαιο μετά το τέλος
του Πολέμου. Αντιθέτως, αντί να ανοικοδομηθεί όπως όλες οι άλλες χώρες της
Ευρώπης που έλαβαν μέρος καθ’ οιονδήποτε τρόπο στο αιματηρό δράμα, συνέχισε τον
πόλεμο, εμφύλιο αυτήν τη φορά, για να αποτελειώσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο. Δηλαδή,
ενώ νίκησε έχασε!
Δεύτερο παράδειγμα της διαπιστωμένης
ιστορικώς ελληνικής παραδοξότητας αποτελεί εν πολλοίς το Κυπριακό Ζήτημα. Η Κύπρος,
ανέκαθεν ελληνική με τουρκοκυπριακή μειονότητα, είχε την ευκαιρία μετά τα μέσα
του 20ου αιώνα να ενωθεί με την Ελλάδα, αλλά αποφεύχθηκε αυτό το
ενδεχόμενο όχι λόγω των αντιδράσεων της Τουρκίας όπως ίσως κάποιος θα
φανταζόταν. Ούτε μόνον εξαιτίας της διχαστικής πολιτικής του Ηνωμένου
Βασιλείου. Δεν κατέστη εφικτή, κυρίως, επειδή οι ηγέτες στην Ελλάδα και στην
Κύπρο δεν είχαν μια κοινή γραμμή που να τους ενώνει. Αν μπορούσε να περιγραφεί
η μεταξύ των σχέση με κινηματογραφικούς όρους θα λέγαμε ότι επρόκειτο για
μεγάλα ονόματα της 7ης Τέχνης που είχαν αναγκασθεί να παίξουν στο
ίδιο έργο. Καθείς και η πολιτική του ιδιοτέλεια και υστεροφημία, με τελικό
αποτέλεσμα ασυνάρτητες και παράλληλες πολιτικές ερμηνείες. Έτσι, αντί να
κατορθωθεί η ένωση της Μεγαλονήσου με την μητέρα πατρίδα η Κύπρος διχοτομήθηκε
– τριχοτομήθηκε για την ακρίβεια – και κερδισμένος σε καμία περίπτωση δεν
μπορεί να θεωρηθεί ο ελληνικός λαός, ούτε το ανάδελφο Έθνος μας.
Από την συχνή ιστορικώς αυτή ελληνική
παραδοξότητα δεν θα ήταν λογικό να ξεφύγει και η Αριστερά με τα
συμπαρομαρτούντα της.
Ενώ στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο οι δυνάμεις
που βρέθηκαν εναντίον του αστικού κράτους, ήτοι οι δυνάμεις της Αριστεράς
ηττήθηκαν οριστικά το 1949, η Δεξιά και το Κέντρο ουδέποτε νίκησαν στην
πραγματικότητα. Αντ’ αυτού, συνέβη κάτι πρωτοφανές. Οι ηττημένοι επικράτησαν
ιδεολογικά και πολιτικά την ώρα που οι νικητές προσπαθούσαν με μέτρα
καταναγκασμού να διοικήσουν τη χώρα και να σταθούν, διότι στο ιδεολογικό πεδίο
αισθάνονταν αδύναμοι ή έστω λίγοι. Κάπως έτσι οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις,
κεντρώες και δεξιές, αργά αλλά σταθερά έκαναν στροφή στην άσκηση της πολιτικής
και ενδύθηκαν τα ιμάτια της Αριστεράς τουλάχιστον κατά τον τρόπο της
διακυβερνήσεως. Συνεπώς, οι ηττημένοι στο πεδίο της μάχης επέβαλαν τις πολιτικές
τους μεσο-μακροπροθέσμως στο αστικό κράτος, το οποίο πολέμησαν και το οποίο
υποτίθεται ήταν ο νικητής.
Ένα σύγχρονο παράδειγμα της ελληνικής
παραδοξότητας είναι και η σύγχρονη Αριστερά στη χώρα μας. Η Αριστερά
αντιτάχθηκε με οργή και αγωνιστική διάθεση στην επιβολή Μνημονίων που
περιορίζουν την εθνική μας κυριαρχία. Οργάνωσε πορείες, συγκεντρώσεις,
αντιστάσεις. Ενθάρρυνε έως έναν βαθμό ακόμη και πιο ανοίκειες συμπεριφορές
απέναντι σε όσους είχαν αντίθετη άποψη. Εν πάση περιπτώσει, ήταν απολύτως αντίθετη
στη λύση που επελέγη για την αντιμετώπιση της ανακυψάσης οικονομικής κρίσης. Η αντιδραστική αυτή στάση την έφερε προ των
πυλών της εξουσίας και τον Ιανουάριο του 2015 την κατέλαβε. Όμως και πάλι
δούλεψε αυτό το «μοτίβο» της ελληνικής παραδοξότητας. Η Αριστερά συμβιβάσθηκε
και σε μια ιδιόμορφη αλλά αξιοπαρατήρητη αντιστροφή ιστορικού παραδείγματος,
ευθυγραμμίσθηκε με τις φιλελεύθερες απόψεις και άρχισε ή συνέχισε τις
αποκρατικοποιήσεις, ψήφισε Μνημόνιο, αναγνώρισε το Χρέος και τους τρόπους
μειώσεώς του συμπεριλαμβανομένου και του «τρισκατάρατου» για αυτήν PSI
(Private Sector Involvement),
το οποίο μέχρι και χθες κατήγγειλε, έθεσε τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία του
Δημοσίου σε τροχιά εκποιήσεως για 99 χρόνια! Εν ολίγοις, ενώ νίκησε στις
εθνικές εκλογές και έγινε κυβέρνηση ηττήθηκε κατά κράτος και ανέδειξε την
ανάγκη ή τον μονόδρομο εφαρμογής φιλελεύθερων πολιτικών. Ήτοι, νίκησε ηττώμενη.
Έγινε αντιστρόφως ό,τι και το 1949 και επέκεινα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέρος 1ον
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύντομη αλλά περιεκτική καταγραφή και ορθή ερμηνεία των μεταπολεμικών καταστάσεων που έζησε και ζει η Ελλάδα. Δεδομένου ότι (κατά την γνώμη μου) το Κυπριακό στο οποίο επίσης αναφέρεται το ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο άρθρο, είναι μια προβολή των “Ελλαδίτικων” εμπειριών τής δεκαετίας τού 1950 (περιλαμβανομένης και τής διαλυτικής δράσης τού δηλητηριώδους αγγλικού παράγοντα) , ενώ και η “συριζαϊκή φάση” είναι κατά κύριο λόγο μια παρακμιακή επιδείνωση των ιδίων, θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα σ’ εκείνη την εποχή.
Είναι νομίζω άξιο ιδιαίτερης προσοχής το γεγονός ότι μολονότι η κουμουνιστική ανταρσία δεν πέτυχε την λαϊκή αποδοχή, και μάλλον αυτό ήταν αυτός ο κυριότερος λόγος που επέτρεψε στο αστικό κράτος να την καταστείλει, παρά ταύτα η αριστερά στο μεταπολεμικό Ελληνικό κράτος αντιμετωπίσθηκε περίπου τιμητικά. Το επίσημο Κράτος απαιτούσε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για τα πάντα και έφθαναν οι έρευνες για τα φρονήματα συχνά μέχρις αστείου σημείου (“μην ήταν αντάρτης ο θείος τού μπαμπά σου;;”) ˙ ίσως αυτό έκανε την κοινωνία πιο επιεική απέναντι στους αμφισβητουμένων φρονημάτων συμπολίτες. Επίσης μετά την κατασίγαση των εντάσεων ο μέσος πολίτης θέλησε να ξεχάσει το αίμα και τον διχασμό ˙ αυτό επίσης τον έκανε επιεικέστερο και συμφιλιωτικό απέναντι στους ηττημένους. Από την πλευρά τους εκείνοι επέμεναν με σκληρότητα και εκδικητικότητα, μεγιστοποιούσαν μια “θυματική” διάσταση τής αντιμετώπισής τους και δεν έπαυαν να μεθοδεύουν διάφορες ρεβάνς. Το αστικό κράτος τραγικά ανακόλουθο έθεσε μεν εκτός νόμου το κουμουνιστικό κόμμα, ηρωοποιώντας το, ενώ αμήχανο παρακολουθούσε την λεγόμενη δημοκρατική αριστερά (“Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, Ε.Δ.Α.”) να δρά ως υποκατάστατό του ˙ χωρίς κανείς να απαντήσει στην ερώτηση: υπήρχε και “μη κουμουνιστική” αριστερά; πώς διαφοροποιούνταν η τελευταία απέναντι στην κουμουνιστική; Εννοείται ότι δεν μέμφομαι την λειτουργία τής Ε.Δ.Α. , η οποία δεν μπορούσε να αποκλεισθεί, αλλά αναφέρομαι στο βλακώδες μέτρο τής απαγόρευσης τού Κ.Κ.Ε. με το αληθινό όνομά του , μέτρο το οποίο νομίζω ότι απλά έδινε την ευκαιρία στον κάθε πρώην αντάρτη (ακόμη και αν ήταν ποινικός εγκληματίας) να παριστάνει τον ήρωα και το θύμα, παράλληλα δε έδινε όπλα στην πάντα “δημοκρατική” και δήθεν μη κουμουνιστική Ε.Δ.Α. να διασύρει το αστικό κράτος ως ανελεύθερο . Διασυρμός ό οποίος γιγαντωνόταν στις Ευρωπαϊκές χώρες, όπου όσοι δήλωναν Έλληνες αριστεροί διανοητές ή καλλιτέχνες, αντιμετωπίζονταν με ένα “πριμ” έντιμου, διωκόμενου συνεπούς αγωνιστή . Και φθάνουμε εδώ στην (κατά την γνώμη μου) καίρια αποτυχία τού Ελληνικού αστικού μεταπολεμικού κόσμου : Για κάποιους λόγους τούς οποίους δεν έχω επιβεβαιώσει, αδυνατούσε να εκφέρει λόγο και άποψη στο πολιτιστικό πεδίο, στο οποίο επέτρεψε να κυριαρχήσει η αριστερή άποψη ˙ είτε ρητά, είτε συγκεκαλυμμένα κουμουνιστική .
Μέρος 2ον
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι γνωστή η ιστορική φράση τού Μάνου Χατζηδάκη ότι η μία κορυφαία προϋπόθεση για να πετύχεις στα καλλιτεχνικά στην Ελλάδα ήταν “να είσαι κουμουνιστής”. Σίγουρα δεν λέχθηκε αβασάνιστα από τον άνθρωπο ο οποίος το 1955 είπε στον Βασίλη Βασιλικό ότι “οι δεξιοί σού επιτρέπουν και να μην είσαι μαζί τους”. Σε δύο φράσεις οι βάσεις εκτόξευσης τής αριστερής κουλτούρας στην Ελλάδα ˙ οι δεξιοί δέχονταν και τούς μη δικούς τους, παράλληλα δε το κουμουνιστικό “χρίσμα” αποτελούσε το διαβατήριο για την άνοδο στο καλλιτεχνικό πεδίο . Αυτό απαντά στο ερώτημα για την αποδυνάμωση τής “δεξιάς ιντελιγκέντσιας”; ίσως αν σκεφθεί κανείς π.χ. την τύχη τού αριστουργήματος τού Ρόδη Ρούφου “Το χρονικό μιάς σταυροφορίας”, το οποίο το “αριστερό ιερατείο” τής Ελληνικής ιντελιγκέντσιας έθαψε με μίσος ως δήθεν “μαύρη λογοτεχνία”• προς επίρρωση των χαρακτηρισμών μου αναφέρομαι πάλι στον μη δεξιό Βασίλη Βασιλικό, ο οποίος προς τιμήν του, προ ετών σε τηλεοπτική παρουσίαση εξεθείασε το παραπάνω βιβλίο και μάλιστα το συνέκρινε προς την γνωστή θαυμάσια τριλογία τού Στρατή Τσίρκα για την ίδια σχεδόν περίοδο, «Ακυβέρνητες πολιτείες», χαρακτηρίζοντας ως ανώτερο τους το «Χρονικό» του Ρ. Ρούφου.
Ίσως πράγματι αυτό το δίπολο απουσίας αστικής ιντελιγκέντσιας και η υπερτροφική έως μονοπωλιακή παρουσία τής αντίθετης αριστερής εκδοχής, να συνετέλεσε καθοριστικά στην αποσάθρωση τής σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας και στην απογύμνωσή της από τις “γονιδιακές” αξίες της , που κατέληξαν να χαρακτηρίζονται απλά “παραδοσιακές” ή και “αναχρονιστικές αρχές”, κενές γραφικές αφυδατωμένες παραδόσεις. Κάτι που βέβαια μεταφράζεται και σε πολιτικό αποπροσανατολισμό και βαθύτερη κοινωνική σήψη - κρίση.
Η αδυναμία ερμηνείας ιστορικών και πολιτικών φαινομένων, όπως οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε μια εξαρτημένη χώρα ή υιοθέτηση μιας αριστερίζουσας ρητορικής από την κυρίαρχη τάξη όταν το δεξιό αφήγημα καταρρέει, "θεραπεύεται" με την ελληνική "παραδοξότητα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ελληνικός εμφύλιος έγινε κατόπιν σχεδιασμού ξένων δυνάμεων. Η Δύση ζήτησε από τον Στάλιν να τον κάνει, σε αντάλαγμα με άλλα. Η ιστορία να μας γίνει επιτέλους μάθημα. Το μέλλον είναι η ενότητά μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα είναι, αν δεν υπήρχαν πρόθυμοι Έλληνες για να πολεμήσουν θα γινόταν;
ΔιαγραφήΟ λαός μας, κατεστραμένος από μια Μικρασιατική καταστροφή, ένα Αλβανικό, μια σκληρή Κατοχή, είχε πέσει θύμα δύο τεράστιας κλίμακας ψυχολογικών επιχειρήσεων, του Ναζισμού-Φασισμού και του Κομμουνισμού. Και τα δύο αυτά προγράμματα κατασκευάστηκαν και χειραγωγήθηκαν από τα ίδια κέντρα, χωρίς οι λαοί να γνωρίζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε όλους τους λαούς μπορούν να αρχίσουν εμφύλιοι αν μεγάλες δυνάμεις το θελήσουν. Όταν έχεις χρήματα, όπλα, ΜΜΕ, μηχανισμούς προπαγάνδας, μπορείς να ρημάξεις κάθε μικρό λαό που μάλιστα βγαίνει κατεστραμένος από προηγούμενους πολέμους. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις πλύση εγκεφάλου σε φτωχούς και απεγνωσμένους ανθρώπους, και καθόλου δύσκολο να μαζέψεις υπόκοσμο και να τους βάλεις να αρχίσουν ακρότητες. Ας παρατηρήσουμε σήμερα τα κέντρα που υποκινούν στη χώρα μας τις συγκρούσεις ανάμεσα σε αναρχόβιους και ναζιστόβιους. Τα άκρα σε κάθε σχεδόν χώρα εξακολουθούν να αποτελούν πλοκάμια κέντρων εξουσίας που τα βάζουν εν κινήσει ανάλογα με τις στρατηγικές ανάγκες. Παρόμοια πλοκάμια είναι και οι ακραίοι Ισλαμοαποκεφαλιστές και βομβιστές, όργανα σε γενικές γραμμές τρίτων και τέταρτων κέντρων, σχεδόν αόρατων.
Δεν απάντησες.
ΔιαγραφήΑν δεν υπάρχουν πρόθυμοι για αυτό, εμφύλιοι δεν γίνονται.
Τα άλλα είναι δικαιολογίες για να αισθανόμαστε καλά.
Πιστεύεις ότι κανένας δεν μπορεί να σε κάνει να παραξηγηθείς με κάποιον άλλο;
ΔιαγραφήΈνα φτωχό και κατεστραμένο άνθρωπο όταν από θέση δύναμης του κάνεις πλύση εγκεφάλου, πχ με το Κοράνι, τον Μάο κτλ, έχεις μεγάλες πιθανότητες να τον κάνεις μαχητή να σκοτώνει τους διπλανούς του. Το ίδιο έκαναν κάποιοι και με άλλες ιδεολογίες, πχ ναζισμό. Υπάρχουν ολόκληρες υπηρεσίες στηριζόμενες από ψυχολόγους, ακαδημαϊκούς, επιστήμονες, που έχουν ειδικότητα πως να διχάζουν λαούς και κοινωνίες. Ρώτησε τον κ. Σάββα. Και οι στατιωτικοί κάνουν μαθήματα για το πως να ανεβάζουν το ηθικό, να φτιάχνουν πατριώτες, διότι διαφορετικά δεν θα έχουν πολεμιστές με κουράγιο να σκοτώσουν άλλους. Δεν φταίνε ο λαοί και ο κόσμος για τις διχόνιες και τους πολέμους, φταίνε τα πολιτικά, θρησκευτικά, οικονομικά κέντρα εξουσίας που κερδίζουν από τους διχασμούς.
Σχεδόν ο κάθε άνθρωπος και κάθε λαός έχουν έφυτη μέσα τους την αίσθηση για δικαιοσύνη. Όταν καταφέρεις να πείσεις κάποιον, μέσα από ένα μελετημένο πρόγραμμα προπαγάνδας, ότι είναι σωστό και δίκαιο να αρχίσει ένα πόλεμο ενάντια στο άδικο, οι πιθανότητες λένε ότι θα το κάνει. Για την επικράτηση του δικαίου πολεμούσαν και οι δεξιοί και οι αριστεροί ο ένας τον άλλο στην Ελλάδα.
Σου ζητώ να μελετήσεις πως κάποιος φτάνει στην προθυμία να πολεμήσει το γείτονα, το συγγενή, τον διπλανό λαό.
Βασικό στοιχείο της προπαγάνδας όσων ασκούν εξουσία είναι να κατηγορούν τον απλό άνθρωπο για την κατάντια του, τους ίδιους τους λαούς για τα βάσανά τους. Οι λαοί είμαστε άνθρωποι, και οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι να ακούμε αρχηγούς. Αν δεν κατέβει ο καθένας μας από το προσωπικό του καλάμι, αν δεν μελετήσει τη φύση μας, δεν θα δει την πραγματικότητα.
Ίδια ήταν η φύση των ανθρώπων και στην Κρήτη, αλλά στην Κρήτη κατόπιν συμφωνίας ο εμφύλιος αποφεύχθηκε.
ΔιαγραφήΚαι σε άλλα μέρη αποφεύχθηκε. Εκεί που υπήρχαν τα σχέδια εκεί έγιναν τα προβλήματα. Στο 46-49 στόχος δεν ήταν η απόσχιση της Κρήτης αλλά της βόρειας Ελλάδος.
ΔιαγραφήΣτην Κρήτη σφάχθηκαν ορισμένοι συνεργάτες των Γερμανών και δυστυχώς και ανήλικα, για να μην υπάρχει βεντέτα στο μέλλον. Επίσης, στην Κρήτη δεν πήγαν οι Κρητικοί να καταταγούν σε Τάγμα Ασφάλειας, και αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο. Οι Κρητικοί συνεργάτες των Γερμανών στην Κρήτη ήταν ελάχιστοι, δεν υπήρχε το μίσος όπως σε άλλα μέρη όπου τα Τάγματα ή οι Αντάρτες έκαναν σημαντικές σφαγές Ελλήνων. Αυτά από τα λίγα που γνωρίζω επι του θέματος.
Γιώργο,
ΔιαγραφήΟ διάλογος είναι ευεργετικός κυρίως όταν βασίζεται σε γεγονότα.
Πόθεν γνωρίζουμε ότι "κάποιοι" επεδίωκαν την απόσχιση της βόρειας Ελλάδας;
Παναγιώτη δυστυχώς δεν θα πάψουμε ποτέ να ζητάμε τις ευθύνες στους άλλους και να θεωρούμε τούς ξένους υπεύθυνους για τα λάθη και τα εγκλήματά μας. Χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι έτσι αμνηστεύουμε τούς εαυτούς μας και στερούμαστε τής δυνατότητας για αυτοκριτική και (επομένως) και βελτίωση.
ΔιαγραφήΝα μιλήσουμε και για εμάς και για τους άλλους όταν μελετήσουμε ποιοί είμαστε εμείς και τι είναι οι άλλοι.
ΔιαγραφήΑυτοκριτική και αυτομαστίγωμα κάνουμε εδώ και πολλούς αιώνες. Τώρα καιρός να μπούμε στην εποχή να δούμε τι καλό έκαναν όλες οι σχολές μας, ακόμα και οι αντίθετες.
Ο Νέος Ελληνισμός από τότε που έπαψε να έχει δικό του ισχυρό κράτος και ένα και μόνο ισχυρό κέντρο εξουσίας, έγινε έρμαιο άλλων δυνάμεων που τον δίχασαν και τον διχάζουν κάθε τόσο. Αυτό μπορεί να σταματήσει.
Κανένας άλλο λαός στον κόσμο δεν έχει πολεμήσει τόσο πολύ, με τόσες πολλές μάχες και μέσα σε τόσους αιώνες όσο ο Ελληνικός, για να βρει τον καλύτερό του εαυτό. Στον αιώνα αυτό ο Φοίνικας που γεννήθηκε το 1821 θα πετάξει και πάλι.
Η απόλυτη περιγραφή της πραγματικότητας.
ΔιαγραφήΑναφέρομαι στο σχόλιο του Κρίτωνος.
ΔιαγραφήΓια την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς υπάρχουν πολλές εξηγήσεις. Οι κομμουνιστές ήταν διωκόμενοι με τον ιδιώνυμο νόμο του Ελ. Βενιζέλου και με τον μηχανισμό του Μανιαδάκη επί Μεταξά. Κάθε δράση προκαλεί αντίδραση στη φυσική και στην πολιτική. Με την "εθνική αντίσταση" η κομμουνιστική αριστερά προσπάθησε να πάρει με τα όπλα την εξουσία και δημιούργησε τα φριχτά Δεκεμβριανά με εκτελέσεις αθώων, αιχμαλώτων και ομήρων, αλλά και τις εκτελέσεις εκατοντάδων αιχμαλώτων στο Κιλκίς, στον Μελιγαλά, στον Φενεό και αλλού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αστικό κράτος αντέδρασε και η αριστερά υποτίθεται επειδή διωκόταν (τότε σε σημαντικό βαθμό δικαίως) με απόφαση του Ζαχαριαδη προχώρησε στον Εμφύλιο (με πρόσχημα τη λεγόμενη λευκή τρομοκρατία) που όπως ήταν επόμενο τον έχασε. Όμως ήδη είχε δημιουργηθεί πολύ μίσος μια που υπήρχαν οικογένειες με νεκρούς και χαμένους σε εμφύλιες συγκρούσεις από το 1943 έως το 1949. Οι εξορίες και τα πιστοποιητικά κονωνικών φρονημάτων αύξησαν την αντιπαλότητα των κομμουνιστών με το αστικό κράτος. Η δικτατορία των Απριλιανών δεξιών αξιωματικών (που έγινε εξαιτίας του πείσματος του Γ. Παπανδρέου και του βασιλιά) επιβάρυνε την θέση της δεξιάς γενικώς και με τη μεταπολίτευση υπήρχε κάποιο κόμπλεξ στις δεξιές κυβερνήσεις απέναντι στην αριστερά. Κάθε παλιός αντάρτης έγραψε κι από ένα ή περισότερα βιβλία με αρκετά ψέματα φυσικά. Πχ γράφουν για 250 νεκροί στη στάση της Μακρονήσου ενώ ήταν 17 νεκροί και 61 τραυματίες. Ο Α. Παπανδρέου για να τραβήξει ψήφους αριστερών έδωσε συντάξεις σε όλους τους παλιούς αντάρτες (δήθεν αντιστασιακούς ενώ οι αντάρτες του ΕΛΑΣ περισσότερες σφαίρες έριξαν εναντίον Ελλήνων παρά εναντίον Γερμανών και Ιταλών και καθόλου εναντίον Βουλγάρων) και η δεξιά από κόμπλεξ σε πολλές περιπτώσεις φέρθηκε με ηττοπάθεια. Έτσι φτάσαμε στο σημείο ενώ παλιά οι κομμουνιστές κρύβονταν τώρα οι διάφοροι καλλιτέχνες και συγγραφεις επαίρονται ότι είναι αριστεροί, ενώ η εξέλιξη στην ιστορία του κομμουνισμού με τα εκατομμύρια νεκρούς και φυλακισμένους) και τα ανελεύθερα καθεστώτα των "λαϊκών (δήθεν) δημοκρατιών", με την πτώση όλων αυτών των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, θα έπρεπε να τους κάνει να μη μιλούν. Ευτυχώς η Ελλάδα δεν έγινε με τον Εμφύλιο Αλβανία ή όπως έγραψε ο παλιός κομμουνιστής αλλά πραγματικός πατριώτης Τάκης Λαζαρίδης "ευτυχώς που χάσαμε σύντροφοι". Οι νέοι Έλληνες δεν γνωρίζουν την πρόσφατη σχετικά ιστορία της Ελλάδας και με όλα αυτά έχουμε το φαινόμενο της ιδεολογικής κυριαρχίας των ηττημένων αριστερών και κηδείες με δημοσία δαπάνη των στρατηγών τους του λεγόμενου Δημοκρατικού στρατού!
Υπήρχε σχέδιο του Τίτο για δημιουργία ένωσης βαλκανικών κρατών που θα περιλάμβανε και την ελληνική Μακεδονία. Όταν ο Σιάντος τότε ηγέτης γραμματέας του ΚΚΕ αντιλήφθηκε ότι υπάρχουν πολλές αντιδράσεις στο κόμμα για μια τέτοια πολιτική άλλαξε γραμμή και έγιναν σύγκρούσεις του ΕΛΑΣ με σλαβοφώνους αυτονομιστές. Οι φανατικοί σλαβόφωνοι τότε έφυγαν και πήγαν στη Γιουγκοσλαβία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτά πρέπει να μελετήσουμε τα συγγράματα και των δύο παρατάξεων. Δυστυχώς τότε και οι μεν και οι δε είχαν ξένες πλάτες. Πάνω σε εμάς έπαιξαν όπως τώρα παίζουν με τον Συριακό λαό. Είναι δειλοί, δεν βαράνε ο ένας τον άλλο στα ίσια, βάζουν τους μικρότερους μπροστά στην πρώτη γραμμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλο πράγμα ήταν ο ΕΛΑΣ, άλλο ο ΔΕΣ. Από όσα έχω βρει ο δεύτερος έγινε με σκοπό τη διχοτόμηση της χώρας μας.
Ο ΕΛΑΣ ήταν το στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ το οποίο είχε ιδρυθεί από το ΚΚΕ και τρία μικρά αριστερά κόμματα. Εμφανής στόχος ήταν η εκδίωξη των Κατακτητών αλλά από τα μέσα του 1943 επιδίωξε ενόπλων να διαλύσει όλες τις άλλες αντιστασιακές ομάδες (και υπήρχαν πολλές). Προκλήθηκε έτσι εμφύλιος πόλεμος (αποκαλείται και πρώτος γύρος). Τα Δεκεμβριανά ήταν ο Β γύρος και ο εμφύλιος 1946-1949 ο τρίτος γύρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήενόπλως
ΑπάντησηΔιαγραφή