Η σιωπή δεν είναι χρυσός είναι "λίβανος και σμύρνα"

Ειρήσθω Η σιωπή δεν είναι χρυσός…

Ε Ν Α ΣΗΜΕΙΟ εκείνου του κορυφαίου Τελευταίου Μαθήματος επί χούντας, που έδωσε προτού τον απολύσει και τον εκτοπίσει η δικτατορία, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Αριστόβουλος Ι. Μάνεσης (1922-2000), στο κατάμεστο από φοιτητές μεγάλο αμφιθέατρο του Χημείου, 18η Ιανουαρίου 1968, ταιριάζει στις σημερινές συνθήκες του Κυπριακού. Και, ιδίως, στη σιωπή που επικρατεί, ιδιαίτερα των κομματικών ηγεσιών, απέναντι σε όσα συνεχίζει να διαπράττει, παρά και ενάντια στη βούληση του λαού, ο κ. Χριστόφιας στις διαδικασίες της «Σημαδεμένης Τράπουλας» των κ.κ. Άλ. Ντάουνερ, Λιν Πάσκο και Μπαν Κι Μουν της γ.γρ. του ΟΗΕ.

Είχε πει ο αείμνηστος Μάνεσης: «Κάτω από τις συνθήκες που ζούμε, η σιωπή δεν είναι “χρυσός”, είναι “λίβανος και σμύρνα”. Διότι η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση: “ο σιωπών δοκεί συναινείν” (qui tacet consentire videtur, κατά το ρωμαϊκό δίκαιο). Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα να σιωπήσω, αφού σωπαίνοντας θα εμφανιζόμουν ως αποδεχόμενος ή ανεχόμενος τα όσα γίνονται». («Το Βήμα» 15.1.1978).
Σ Υ Ν Ε Ν Ο Χ Η συνιστά η σιωπή. Με συνενοχή ισούται η… αγρανάπαυση. Συνένοχη είναι κι η αδιαφορία. Προπάντων, συνένοχη είναι η απουσία (η άρνηση, παράλειψη κι αμέλεια) καθημερινής, στον μέγιστο δυνατό βαθμό αναπτυγμένης, σαφούς και απευθείας αντίδρασης, εκδήλωσης της διαφωνίας και έργοις αντίστασης στα όσα διαπράττονται, μεθοδεύονται και τεκταίνονται στο Κυπριακό. Με πρώτους συγκατηγορούμενους τους ηγέτες των λοιπών κομμάτων που υποτίθεται -κι έχει σπουδαιότατη σημασία αυτό το «υποτίθεται»- ότι διαφωνούν και αντιπολιτεύονται την πολιτική Χριστόφια στο Κυπριακό. Την οποία, αφ’ ότου χωρίς λαϊκή έγκριση εκδηλώθηκε με τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς» τουρκικής εκ περιτροπής προεδρίας και τις λοιπές «γενναίες» προς Τούρκους «προσφορές», απορρίπτει σθεναρά η πλειοψηφία του λαού.
Ν Α ΚΛΕΙΣΟΥΝ τα κεφάλαια των εσωτερικών πτυχών, με τις συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν μεταξύ Χριστόφια - Έρογλου, κατά την προγραμματισμένη νέα «3μερή» της 22ας, 23ης και 24ης Ιανουαρίου στον Γκρίντρι, επιδιώκουν οι Οηέδες ιθύνοντες της Σημαδεμένης Τράπουλας. Και, με την παρεμβολή δικών τους «ειδικών, να επιτύχουν «συγκλίσεις» για ν’ ανάψουν οι μηχανές της διεθνούς διάσκεψης επιβολής του νέου και χειρότερου «Σχεδίου Ανάν»!
Π Ο Ι Ε Σ, ΟΜΩΣ, από τις κομματικές ηγεσίες -πλην ΑΚΕΛ- και πόσο ποσοστό του λαού, συμφωνούν ή αποδέχονται τις όποιες από τις επιτευχθείσες ή τις επικείμενες «συγκλίσεις» και τα λεγόμενα «κεφάλαια εσωτερικών πτυχών» κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και αντικατάστασής της από τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς»;
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ
Πώς κατόρθωσε την Κυριακή 11η Δεκ. 1955 ο Γρηγόρης Αυξεντίου με το «βιολί» του (ένα γερμανικό ΜΡ-40 Schmeisser, άλλως Μαρσίπ 9χλσ.) ν’ αναγκάσει δυο φάλαγγες τού βρετανικού στρατού ν’ αλληλοπυροβολούνται και ν’ αλληλοεξοντώνονται, προ των αντάρτικων λημεριών της ΕΟΚΑ στα Σπήλια, με αποτέλεσμα να τους ξεφύγει σώος κι αβλαβής ο Αρχηγός Διγενής με τους 12 αντάρτες του, συμπεριλαμβανομένου και τού… «βιολιστή» και να σκυλιάσει η Αυτού Εξοχότης ο Κυβερνήτης, Στρατάρχης Sir John Harding, Chief of Imperial General Staff τής Μεγάλης (τότε) Βρετανίας;
Λάζ. Α. Μαύρος- http://www.sigmalive.com

Για τη δημοκρατία 

Για να θυμηθούμε πως κάποτε σ'αυτήν εδώ τη χώρα, υπήρχαν αληθινοί διανοούμενοι.

Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα στους φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του Συνταγματολόγου Αριστόβουλου Μάνεση..., πριν συλληφθεί το 1968 από το δικτατορικό καθεστώς για τις δημοκρατικές του ιδέες. Δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του "Συνταγματική Θεωρία και Πράξη", Θεσσαλονίκη 1980, με τίτλο "Το τελευταίο μάθημα επί δικτατορίας".Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα στους φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης του Συνταγματολόγου Αριστόβουλου Μάνεση, πριν συλληφθεί το 1968 από το δικτατορικό καθεστώς για τις δημοκρατικές του ιδέες. Δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του "Συνταγματική Θεωρία και Πράξη", Θεσσαλονίκη 1980, με τίτλο "Το τελευταίο μάθημα επί δικτατορίας".Ψίθυροι κυκλοφορούν απειλητικά, τις τελευταίες αυτές μέρες, για επικείμενες "εκκαθαρίσεις" στο Πανεπιστήμιο. Το γεγονός ότι μεταξύ των ονομάτων των υπό απόλυση καθηγητών αναφέρεται και το δικό μου -και αυτό δεν το θεωρώ διόλου περίεργο- μου παρέχει το δικαίωμα και μου επιβάλλει το καθήκον να σας καταστήσω, σήμερα που βρίσκομαι ακόμη κοντά σας, κοινωνούς ορισμένων σκέψεών μου που ίσως δεν θα μπορώ να σας τις πω αύριο [...]

Θα μιλήσω χωρίς περιστροφές για την ηθικοπολιτική πλευρά του ζητήματος. Κάτω από τις συνθήκες που ζούμε η σιωπή δεν είναι "χρυσός"~ είναι "λίβανος και σμύρνα". Διότι η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση: "ο σιωπών δοκεί συναινείν", qui tacet consentire videtur (=όποιος σιωπά φαίνεται ότι συναινεί), κατά το ρωμαϊκό δίκαιο. Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα να σιωπήσω, αφού σωπαίνοντας θα εμφανιζόμουν ως αποδεχόμενος ή ανεχόμενος τα όσα γίνονται. Υπάρχουν στη ζωή, την ατομική και την κοινωνική, στιγμές που πρέπει κανείς να πει το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο "όχι".
 
Σε τέτοιες στιγμές, σαν τις τωρινές, το ουσιώδες είναι, πιστέψτε με, να προστατεύσει κανείς τον εαυτό του, όχι από τη δίωξη, αλλά από τον εξευτελισμό. Να περισώσει την αξιοπρέπειά του ως ανθρώπου, ως πολίτη, ως επιστήμονα. Και έτσι να περιφρουρήσει, επίσης, το κύρος της πανεπιστημιακής έδρας που έχει την τιμή να κατέχει, η οποία, ως έδρα της πολιτικής ελευθερίας, είναι φυσικό, εφόσον βρίσκεται στο ύψος της, να δέρνεται από τις πολιτικές καταιγίδες...
 
Φαίνεται ότι ήδη έφτασε η ώρα να εφαρμοσθούν οι υποθήκες που έχουν εξαγγελθεί. Σε ό,τι με αφορά, το ξαναδηλώνω: όσο θα μπορώ να διδάσκω το μάθημα του Συνταγματικού Δικαίου, θα το διδάσκω σαν μάθημα της πολιτικής ελευθερίας. 

Αν δε το αποψινό μου μάθημα συμβεί να είναι το τελευταίο, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να κρατήσετε από τη διδασκαλία μου την ουσία της: τη σημασία της πολιτικής ελευθερίας, ως ιστορικής κατακτήσεως για την παραπέρα εξέλιξη του κοινωνικού βίου και ως προϋποθέσεως για τη γενικότερη απελευθέρωση και καταξίωση του ανθρώπου. Και επειδή θεωρία και πράξη είναι αλληλένδετες, το ουσιώδες είναι να μείνει κανείς ελεύθερος, όρθιος και αλύγιστος απέναντι στους καταναγκαστικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς των κρατούντων. 
Μην επιτρέψετε να σας εξανδραποδίσουν. Διατηρήστε, μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους καιρούς, άγρυπνη και ανυπόταχτη τη σκέψη σας,περιφρουρήστε την άγια υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής σας, κρατήστε στητό και αγέρωχο το ωραίο ανάστημά σας.

Και αν η Εξουσία, που την συμφέρει να έχει παθητικούς και πολιτικά αδιάφορους υπηκόους, σας πει ότι, έτσι κάνοντας, δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε της ότι καλός πολίτης είναι μόνον ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός, ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Και θυμίστε της ότι ο Περικλής είχε πει στον "Επιτάφιο": όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου του είναι, όχι φιλήσυχος, αλλ' άχρηστος, "αχρείος" πολίτης. 
Και μη ξεχνάτε, στις σημερινές δύσκολες για την Πατρίδα μας και το Λαό μας περιστάσεις, τα λόγια του ποιητή - και θέλω μ' αυτά να σας αποχαιρετήσω:
"Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι~
θέλει αρετήν και τόλμην
η Ελευθερία".
http://diplastoparko.blogspot.com/2011/04/blog-post_13.html