Διαίρει...

Γράφει η Ελένα Μπέλλη

Οσμίστηκαν την εξουσία και άλλαξαν. Μύρισαν το χρήμα και συγχύστηκαν. Ονειρεύτηκαν καρέκλες και τσακώθηκαν. Πριν ακόμα γίνει πράξη ο σπουδαίος στόχος, η μεγάλη ανατροπή. Πριν καν σιγήσουν τα όπλα, πριν σταματήσει το αίμα να τρέχει: Η αντιπολίτευση στη Συρία είναι κιόλας κατακερματισμένη...

Η διαπίστωση είναι κοινή: Η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο βασικών οργανώσεων της αντίστασης στη Συρία όχι μόνο εμποδίζει το συντονισμό του αγώνα αλλά, πολύ συχνά, τροφοδοτεί το καθεστώς στη Δαμασκό με τα επιχειρήματα που χρειάζεται για να συνεχίσει την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης. Όπως για παράδειγμα την περασμένη εβδομάδα, όταν ανατινάχτηκε ο αγωγός που μεταφέρει πετρέλαιο στο διυλιστήριο της Χομς. Το επίσημο πρακτορείο Sana απέδωσε την επίθεση σε «ένοπλες οργανώσεις τρομοκρατών»... η κυβέρνηση έπρεπε να δράσει.

Η επίθεση, όπως και άλλες θεαματικές επιθέσεις τον τελευταίο καιρό, ήταν έργο του Ελεύθερου Στρατού Συρίας, της οργάνωσης που απαρτίζεται από στρατιώτες που αυτομόλησαν και τελεί υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Ριάντ αλ Ασάαντ (ναι, ναι, Ασάαντ). Ο Ελεύθερος Στρατός έχει την έδρα του στην Τουρκία, στα σύνορα με τη Συρία, εκεί που η Αγκυρα έχει στήσει ένα «στρατόπεδο προσφύγων» για να συνδράμει τους «αδελφούς» που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη δολοφονική μανία του Ασαντ. «Είναι εδώ για την δική τους προστασία», σχολίασε Τούρκος αξιωματούχος στην International Herald Tribune και πρόσθεσε εμφατικά ότι η Αγκυρα «δεν έχει καμία πρόθεση να αποστείλει ούτε όπλα, ούτε μάχιμες ομάδες, ούτε στη Συρία, ούτε πουθενά αλλού».

Και όμως. Ο απεσταλμένος της εφημερίδας καταγράφει ένα περιστατικό που δεν χωρά αμφισβήτηση: Είδε τους λαθρέμπορους να φορτώνουν όπλα και πυρομαχικά σε σακιά από αλεύρι και να ανεβαίνουν σε μηχανές με προορισμό -κατά δήλωσή τους- τη Συρία. Η προέλευση των όπλων δεν είναι σαφής, αυτό που είναι σαφές είναι ότι όλα γίνονται τουλάχιστον υπό τη σιωπηρή ανοχή της Αγκυρας, που επίσης περιθάλπει στην Τουρκία τους τραυματίες στρατιώτες του Ελεύθερου Στρατού.

Η πολεμική δράση του Ελεύθερου Στρατού φέρνει το Εθνικό Συμβούλιο σε δύσκολη θέση. Ο ηγέτης του, Μπουρχάν Γκαλιούν, συναντήθηκε στην Τουρκία με τον αλ Ασάαντ και του ζήτησε να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα και να περιοριστεί στην προστασία των διαδηλωτών. Ο Γκαλιούν φοβάται ότι η βία νομιμοποιεί -σε ένα βαθμό τουλάχιστον- την σκληρή αντίδραση του καθεστώτος. Φοβάται επίσης ότι η ένοπλη δράση μειώνει την αίγλη του Εθνικού Συμβουλίου, που, όπως επιμένει, είναι ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος του λαού. Ο αλ Ασάαντ δεν συμφωνεί απολύτως. Φέρεται όμως να συμφώνησε με τον Γκαλιούν στον συντονισμό της δράσης των δύο οργανώσεων... Και λίγο αργότερα διέταξε την ανατίναξη του αγωγού.

Κοινό μέτωπο δεν υπάρχει. Ισως όχι και κοινός στόχος. Αραγε, ο αγώνας μπορεί ποτέ να είναι κοινός; Μπορεί ο Ελεύθερος Στρατός να αποτελέσει το στρατιωτικό σκέλος του Εθνικού Συμβουλίου; Εμπειρος Σύρος διπλωμάτης που έχει ήδη καταφύγει στην Τουρκία εκτιμά πως αυτό μπορεί να γίνει μόνον με μία, βασική προϋπόθεση. Την ξένη βοήθεια. Κοινώς, την ουδέτερη ζώνη σε συριακό έδαφος που θα ορίσει η Τουρκία αλλά και τις «χειρουργικές επεμβάσεις» από δυτικά αεροσκάφη που θα πλήξουν το καθεστώς σε τέτοιο βαθμό που θα αναγκάσουν τη συριακή αντιπολίτευση να ενωθεί για τον τελικό στόχο. Την άφιξη στη Δαμασκό...
http://www.imerisia.gr/