Του Στέφανου Κωνσταντινίδη
Ένα νέο ισλαμικό τόξο άρχισε να σχηματίζεται στον αραβικό κόσμο. Φαίνεται πως η Αραβική Άνοιξη θα οδηγήσει σταδιακά στην κατάληψη της εξουσίας στις περισσότερες αραβικές χώρες από τους ισλαμιστές. Ήδη σε δύο χώρες, το Μαρόκο και την Τυνησία, τα ισλαμικά κόμματα κέρδισαν τις εκλογές και σχημάτισαν τις πρώτες ισλαμικές κυβερνήσεις.
Στην Αίγυπτο, επίσης, οι ισλαμιστές κέρδισαν τις εκλογές της πρώτης φάσης και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επικρατήσουν και στις επόμενες φάσεις των εκλογών. Πιθανή πτώση του καθεστώτος στη Συρία θα οδηγήσει επίσης στην άνοδο των του σουνιτικού Ισλάμ στην εξουσία. Στη Λιβύη, μετά την πτώση του Καντάφι, ουσιαστικά έχουν επικρατήσει οι ισλαμιστές. Η Υεμένη είναι επίσης πολύ πιθανό ότι θα οδηγηθεί προς ένα ισλαμικό καθεστώς. Τα διάφορα εμιράτα του Κόλπου συνταράσσονται επίσης από το ισλαμικό κίνημα.
Το ισλαμικό όμως αυτό τόξο που σχηματίζεται σταδιακά στον ευρύτερο χώρο του αραβικού κόσμου δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα τους Δυτικούς. Και ο λόγος είναι γιατί τα ισλαμικά κόμματα που ανέλαβαν ή θα αναλάβουν την εξουσία έχουν μια σοβαρή διασύνδεση με τη Σαουδική Αραβία.
Πρόκειται επομένως για ένα Ισλάμ ελεγχόμενο μάλλον από τους Σαουδάραβες και αυτός είναι ο λόγος που οι όποιες ανησυχίες των Δυτικών γι’ αυτή την προέλαση του Ισλάμ είναι περιορισμένες. Αντίθετα όμως, οι διανοούμενοι των χωρών αυτών, τα κοσμικά στοιχεία, και προπάντων οι γυναίκες, εκεί όπου είχαν πετύχει κατοχύρωση βασικών δικαιωμάτων τους όπως στην Τυνησία, ανησυχούν για την εξέλιξη αυτή. Γιατί μπορεί με την εξάρτηση που θα έχουν μάλλον τα νέα αυτά ισλαμικά καθεστώτα από τη Σαουδική Αραβία να μη θελήσουν να θίξουν τα δυτικά συμφέροντα. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία πως κι αν ακόμη καθιερωθεί μια μορφή δημοκρατίας στις χώρες αυτές, θα επιβληθούν ταυτόχρονα και περιορισμοί σε πολλά ανθρώπινα δικαιώματα και προπάντων σε αυτά των γυναικών στη βάση του ισλαμικού νόμου της σαρία. Στο μέτρο μάλιστα που δεν θα θιγούν τα δυτικά συμφέροντα, οι Δυτικοί θα κάνουν τα στραβά μάτια στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες αυτές όπως το κάνουν ήδη με τη Σαουδική Αραβία, αλλά και με την Τουρκία.
Ανήσυχο επίσης για τις εξελίξεις αυτές είναι το Ισραήλ, που απομονώνεται συνεχώς με την άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία. Σε σημείο που θα προτιμούσε την παραμονή στην εξουσία των δικτατορικών καθεστώτων, κοσμικής όμως τάσης, όπως αυτό του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, με τα οποία οι σχέσεις ήταν πιο εύκολες. Ανήσυχοι για την απομόνωση αυτή του Ισραήλ φαίνονται και οι Αμερικανοί, και γι’ αυτό το λόγο μεσολαβούν για την αποκατάσταση των σχέσεών του με την Τουρκία. Αυτό φάνηκε και από την τελευταία επίσκεψη του αντιπροέδρου των ΗΠΑ,Τζο Μπάιντεν στην περιοχή.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα και η Κύπρος, που φαίνεται να αποκόμισαν κάποια οφέλη από τη διατάραξη των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, αλλά και αυτών με την Αίγυπτο, θα πρέπει να ανησυχούν. Και κυρίως θα πρέπει να δώσουν κάποιο περιεχόμενο βάθους στις σχέσεις τους με το Ισραήλ προτού ήδη είναι αργά. Φυσικά προς το παρόν φαίνεται απομακρυσμένη η περίπτωση επανασυγκόλλησης των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων, αλλά τίποτε δεν είναι απίθανο στο μέλλον.
Προπάντων που στα επόμενα δυο-τρία χρόνια θα υπάρξουν και στην Τουρκία κάποιες πολιτικές αλλαγές με την αποχώρηση μάλλον του Ερντογάν από την καθεαυτό ενεργό πολιτική και πιθανή μετακίνησή του στην προεδρία της Τουρκίας και την ανάληψη της πρωθυπουργίας και των υψηλών κυβερνητικών θέσεων από ισλαμικά στοιχεία λιγότερο εχθρικά προς το Ισραήλ. Προς την κατεύνθυνση άλλωστε αυτή φαίνεται να προσανατολίζεται και το πανίσχυρο ισλαμικό κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Συμπερασματικά λοιπόν είμαστε σε μια περίοδο μάλλον μεταβατική για την περιοχή και με αβεβαιότητα για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν αυτή τη στιγμή μια ευκαιρία αναπροσαρμογής των σχέσεών τους με τα κράτη της περιοχής και ιδιαίτερα με το Ισραήλ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούν ένα ασφυκτικό εναγκαλισμό από το Ισραήλ και εγκατάλειψη των καλών σχέσεων με τις άλλες χώρες της περιοχής, καλόν είναι να θυμούνται, Αθήνα και Λευκωσία, πως οι εuκαιρίες τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται μόνο μια φορά.
Υ.Γ. Η κίνηση ματ του Αναστασιάδη στο θέμα της οικονομίας και το μέτωπο ΔΗΣΥΑΚΕΛ που σχηματίστηκε είναι φυσικό να προκαλεί ανησυχίες για τις μελλοντικές εξελίξεις στο Κυπριακό, αφού τίποτε δεν αποκλείει το ίδιο μέτωπο να παραμείνει ενεργό για την επαναφορά ενός νεο-ανανικού σχεδίου λύσης. Ο χρόνος θα δείξει.
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης. stephanos.constantinides@gmail.com
-1-
ΑπάντησηΔιαγραφήArmenia & Israel Friendship Connection
Zack Ashi
The Second Major Wave of Jihad: the Turks, 1071-1683
H/T Citizen Warrior
Some twenty-five years before the first Crusading army set out from central Europe for the Holy Land, the Turkish (Ottoman) armies began an assault on the Christian Byzantine Empire, which had ruled what is now Turkey since the Roman Empire’s capital was moved to Constantinople in 325 AD.At the battle of Manzikert, in 1071, the Christian forces suffered a disastrous defeat, which left much of Anatolia (Turkey) open to invasion. This second wave of jihad was temporarily held up by the invading Latin Armies during the Crusades (see Islam 101 FAQs), but, by the beginning of the 14th century, the Turks were threatening Constantinople and Europe itself.In the West, Roman Catholic armies were bit by bit forcing Muslim forces down the Iberian peninsula, until, in 1492, they were definitively expelled (the Reconquista). In Eastern Europe, however, Islam continued in the ascendant.One of the most significant engagements between the invading Muslims and the indigenous peoples of the region was the Battle of Kosovo in 1389, where the Turks annihilated a multinational army under the Serbian King, St. Lazar, though their progress into Europe was significantly slowed.After numerous attempts dating back to the seventh century, Constantinople, the jewel of Eastern Christendom, finally fell in 1453 to the armies of Sultan Mahomet II. Lest one ascribe the atrocities of the first wave of jihad to the “Arabness” of its perpetrators, the Turks showed they were fully capable of living up to the principles of the Quran and the Sunnah.Paul Fregosi in his book Jihad in the West: Muslim Conquests from the 7th to the 21st Centuries describes the scene following the final assault on Constantinople:Several thousand of the survivors had taken refuge in the cathedral: nobles, servants, ordinary citizens, their wives and children, priests and nuns. They locked the huge doors, prayed, and waited. {Caliph} Mahomet {II} had given the troops free quarter. They raped, of course, the nuns being the first victims, and slaughtered.At least four thousand were killed before Mahomet stopped the massacre at noon. He ordered a muezzin {one who issues the call to prayer} to climb into the pulpit of St. Sophia and dedicate the building to Allah. It has remained a mosque ever since.Fifty thousand of the inhabitants, more than half the population, were rounded up and taken away as slaves. For months afterward, slaves were the cheapest commodity in the markets of Turkey. Mahomet asked that the body of the dead emperor be brought to him. Some Turkish soldiers found it in a pile of corpses and recognized Constantine {XI} by the golden eagles embroidered on his boots. The sultan ordered his head
-2-
ΑπάντησηΔιαγραφήto be cut off and placed between the horse’s legs under the equestrian bronze statue of the emperor Justinian. The head was later embalmed and sent around the chief cities of the Ottoman empire for the delectation of the citizens.Next, Mahomet ordered the Grand Duke Notaras, who had survived, be brought before him, asked him for the names and addresses of all the leading nobles, officials, and citizens, which Notaras gave him. He had them all arrested and decapitated. He sadistically bought from their owners {i.e., Muslim commanders} high-ranking prisoners who had been enslaved, for the pleasure of having them beheaded in front of him. (Fregosi, Jihad, 256-7.)This second, Turkish wave of jihad reached its farthest extent at the failed sieges of Vienna in 1529 and 1683, where in the latter instance the Muslim army under Kara Mustapha was thrown back by the Roman Catholics under the command of the Polish King, John Sobieski.In the decades that followed, the Ottomans were driven back down through the Balkans, though they were never ejected from the European continent entirely. Still, even while the imperial jihad faltered, Muslim land- and sea-borne razzias into Christian territory continued, and Christians were being abducted into slavery from as far away as Ireland into the 19th century.
Αυτο που παρατηρει καποιος ειναι οτι αλλα γραφει ο ενας περι του ...σεβασμου που εδειξε ο Πορθητης στον νεκρο Αυτοκρατορα και αλλα γραφονται εδω περι αποκεφαλισμου του νεκρου και περιφορας της κεφαλης σε ολη την περιοχη .Επισης και ο ρολος του Νοταρα εδω δινεται διαφορετικα απο εμας που του δωσαμε και οδο με το ονομα του...Ας μας ενημερωσει οποιος γνωριζει ιστορια γιατι ζουμε στα παραμυθια σκοπιμοτητας.
Sterg, δες τι γραφει ο Ιανους στους διαλογους του, και τις συνδεσεις που δεινει, π.χ. εδω:
ΑπάντησηΔιαγραφή"European Enlightenement against Turkish Obscurantism"
Reader comment on item: Turkey: An Ally No More
in response to reader comment: Ianus , the enlightened one.
"5 years for a Turk to learn ."
Reader comment on item: Turkey: An Ally No More
in response to reader comment: Response to Havas