του Jean-Pierre Stroobants στη Λε Μοντ
Jean-Pierre Stroobants
Πηγή
Στο τέλος της κρίσης -541 ημέρες χωρίς αιρετή κυβέρνηση- το Βέλγιο είχε τη πολυτέλεια να αποκτήσει στις 30 Νοεμβρίου έναν πρωθυπουργό, μια ελπίδα και ένα «παραμύθι με νεραΐδες».
Και τα τρία στο ίδιο πρόσωπο: τον Ελιό Ντι Ρουπό.
Εκείνη την ημέρα, ο Βαλλόνος πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) έβαζε τέλος σε μια παρατεταμένη διαπραγμάτευση σφραγίζοντας το πρόγραμμα ενός συνασπισμού, που θα καταφέρει ίσως να σταθεροποιήσει το Βασίλειο, που απειλείται ταυτόχρονα από θεσμικές αναταραχές και από την μετάδοση της κρίσης στη ζώνη του ευρώ.
Αλήθεια, δεν γνωρίζουμε τι είναι το πιο εκπληκτικό.
- Ότι αυτή η χώρα απέκτησε τελικά ένα υπουργικό συμβούλιο μετά την κατάρριψη όλων των παγκόσμιων ρεκόρ διάρκειας πολιτικής κρίσης;
- Ότι η χώρα ετοιμάζεται να κυβερνηθεί από Βάλλονο; Αυτό έχει να συμβεί από το 1974, μετά την παραίτηση του Edmond Leburton;
- Ή ότι η χώρα θα εξουσιοδοτήσει έναν σοσιαλιστή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων; Μόνο η Δανία και η Αυστρία είναι στην ίδια περίπτωση.
Για να ολοκληρώσουμε τον κατάλογο αυτών των «ανωμαλιών», υπάρχει και το απίστευτο πεπρωμένο αυτού του ανθρώπου που εμφανίζει, στα 60 του, μια παρουσία νεαρού γαμπρού μ' ένα κόκκινο φουλάρι σαν αξεσουάρ του έντονου φτιασιδώματος, όπως λ.χ. τα με ιδιαίτερη προσοχή βαμμένα μαλλιά του.
Ο Ελιό ντι Ρουπό γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1951 σε μια μπαράκα σε στρατώνα για τους μετανάστες, στους πρόποδες του ανθρακωρυχείου του Morlanwelz στο νομό Hainaut του Βελγίου.
Η οικογένειά του, καταγωγής από το φωτεινό ιταλικό Αμπρούτσο (Abruzzo), όπως και πολλοί άλλοι, έπρεπε να επιλέξει το βροχερό κλίμα μιας τότε ευημερούσας χώρας, που αντάλλαζε με την Ιταλία εργατικό δυναμικό με άνθρακα. Χωρικοί χωρίς γη, οι Ρουπό - έξι παιδιά και ένα ακόμα στην κοιλιά - αποχώρησαν από το Σαν Βαλεντίνο του Abruzzo Citeriore με δανεικά για να πληρώσουν το ταξίδι τους. Κατάληξαν στο στρατώνα μπαρακών του ανθρακωρυχείου που σήμερα έγινε τουριστικός προορισμός, η «Καντίνα των Ιταλών», στις προπομπές του Canal du Centre.
Το 1952, η κακοτυχία επιμένει: πηγαίνοντας με ποδήλατο να αγοράσει κοτόπουλα για το γάμο του δεύτερου γιου του, ο Νικολά Ντι Ρουπό συντρίβεται από ένα φορτηγό. Η σύζυγός του, αναλφάβητη, θα μείνει με το έσοδο μιας μηνιαίας σύνταξης 300 βελγικών φράγκων (7,5 ευρώ) για να μεγαλώσει τα επτά παιδιά της. Αναγκάστηκε να στείλει τρεις από τους γιους της σε ορφανοτροφείο, αλλά ήθελε και κράτησε το στερνοπούλι Ελιό μαζί της. Δύο άλλοι γιοι και μια κόρη, παντρεύονται νωρίς, και θα τον βοηθήσουν να επιβιώσει.
« Δεν είχαμε τίποτα, αλλά είχα την αγάπη της μητέρας μου», εξηγεί ο Ντι Ρουπό σε μία συνέντευξη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Βέλγιο (Ελιό Ντι Ρουπό, μια ζωή, ένα όραμα, Εκδόσεις Ρακίνος), αυτός που πάραυτα θα ανέβει με τον μαγικό ανελκυστήρα στη κορυφή. Διδάκτωρ της χημείας, επέλεξε την
πολιτική και το 1982 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στη Mons. Από τότε αρχίζει η άψογη και αλάνθαστη διαδρομή του. Θα γίνει διαδοχικά δήμαρχος της Mons, βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Υπουργός Παιδείας, αναπληρωτής πρωθυπουργός, πρόεδρος της περιφέρειας της Βαλλονίας.
«Ο Ντι Ρουπό είναι το american dream αλά βελγικά», συνοψίζει ο Vincent Van Quickenborne, του Φλαμανδικού Φιλελεύθερου Κόμματος VLD. Ένας από τους γαλλόφωνους συνεργάτες του προτιμά να μιλά ειρωνικά: « Θα μας επιστρέψει ο κόσμος την αγαπημένη ιστορία του Ελιό; Μπαγιάτικο ψωμί με σοκολάτα Kwatta και η μοναδική ξύλινη βαλίτσα του πατέρα του;». Στο Βέλγιο, όπως και αλλού, η πολιτική είναι ένας ανελέητος κόσμος στον οποίον ο Ντι Ρουπό βασιλεύει από το 1999, όταν έγινε πρόεδρος του γαλλόφωνου ΣΚ.
Το ΣΚ, που πήρε το 44% των ψήφων στη Βαλλονία, είναι μια πολεμική μηχανή, ένα μαζικό κόμμα, χωρίς το οποίο καμία σημαντική μεταρρύθμιση δεν είναι εφικτή. Παρά του γεγονότος ότι οι αντίπαλοί το περιγράφουν ως το « πιο αρχαϊκό στην Ευρώπη», φαίνεται ότι είναι από ανοξείδωτο χάλυβα και
χρησιμοποιείται σαν καταφύγιο από τους γαλλόφωνους που ανησυχούν να φαγωθούν ωμά από την Φλάνδρα, να καταστραφεί η γενναιόδωρη κοινωνική ασφάλιση τους και να βρεθούν ανάμεσα στα θύματα της παγκοσμιοποίησης.
Όταν μερικοί από τους ηγέτες του βάφτηκαν από σκάνδαλα, το ΣΚ του Ελιό Ντι Ρουπό πήρε απόσταση, ανακοινώνοντας εσωτερικές μεταρρυθμίσεις και καταγγέλλοντας την «υπερ-φιλελεύθερη εκτροπή». Και πέτυχε: τον Ιούνιο του 2010, κατά τη διάρκεια των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, η γαλλόφωνη
αριστερά και ο ηγέτης της αναδείχτηκαν σαν το καλύτερο προπύργιο εναντίον των αυτονομιστών και ακροδεξιών Φλαμανδών, πρόθυμων να ξεκαθαρίσουν μια για πάντα τους λογαριασμούς τους με τους «τεμπέληδες Βαλλόνους» και με το βελγικό κράτος που θεωρείται εμπόδιο για την ανάπτυξη της Φλάνδρας.
Διορισμένος «προ-εντολοδόχος» και «εντολοδόχος» μιας υποθετικής κυβέρνησης από τον βασιλιά Αλβέρτο Β', ο Ελιό Ντι Ρουπό θα καταφέρει να αφοπλίσει τον κύριο αντίπαλό του, τον Φλαμανδό αυτονομιστή Μπαρτ ντε Βέβερ, να θέσει τα θεμέλια για μια ευρεία μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων και να περισώσει (για πόσο καιρό;) το βασίλειο από τις επιθέσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών
και των οργανισμών αξιολόγησης.
Παράδοξο: Ένας από αυτούς τους οίκους, η Standard & Poors, του επέτρεπε να ολοκληρώσει την αδύνατη αποστολή του: όταν υποβάθμισε την αξιολόγηση του βελγικού δημόσιου χρέους με τη μείωση του στο «ΑΑ» στις 25 Νοεμβρίου, ο «εντολοδόχος» ήταν σε θέση να επωφεληθεί από αυτό το ηλεκτροσόκ.
«Χρησιμοποιώντας ορισμένες ιταλικές ρίζες, έπαιξε το μελόδραμα για να κερδίσει το στοίχημα. Καπέλο, καλλιτέχνη!»
Φοβερή εκδίκηση για εκείνον, που ακόμα μέσα στο κόμμα κάποιοι τον μεταχειρίζονταν στην αρχή της σταδιοδρομίας του σαν «μικρό σπαγγέτι». Για να γνωριστεί, είχε την ιδέα να γράψει στα μέλη της ομοσπονδίας για να τους ζητήσει να είναι παρόντες σε μια συνέλευση και - ο ίδιος το αρνείται- να τον
ψηφίσουν… Στη συνέχεια, ο ίδιος αμφισβήτησε ανοιχτά την δυσμενή θέση όπου τον είχε βάλει το κόμμα στις εκλογικές λίστες. «Σκάνδαλα» που παρά λίγο να τον απελάσουν από το κόμμα.
Ο Ελιό ντι Ρουπό γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1951 σε μια μπαράκα σε στρατώνα για τους μετανάστες, στους πρόποδες του ανθρακωρυχείου του Morlanwelz στο νομό Hainaut του Βελγίου.
Η οικογένειά του, καταγωγής από το φωτεινό ιταλικό Αμπρούτσο (Abruzzo), όπως και πολλοί άλλοι, έπρεπε να επιλέξει το βροχερό κλίμα μιας τότε ευημερούσας χώρας, που αντάλλαζε με την Ιταλία εργατικό δυναμικό με άνθρακα. Χωρικοί χωρίς γη, οι Ρουπό - έξι παιδιά και ένα ακόμα στην κοιλιά - αποχώρησαν από το Σαν Βαλεντίνο του Abruzzo Citeriore με δανεικά για να πληρώσουν το ταξίδι τους. Κατάληξαν στο στρατώνα μπαρακών του ανθρακωρυχείου που σήμερα έγινε τουριστικός προορισμός, η «Καντίνα των Ιταλών», στις προπομπές του Canal du Centre.
Το 1952, η κακοτυχία επιμένει: πηγαίνοντας με ποδήλατο να αγοράσει κοτόπουλα για το γάμο του δεύτερου γιου του, ο Νικολά Ντι Ρουπό συντρίβεται από ένα φορτηγό. Η σύζυγός του, αναλφάβητη, θα μείνει με το έσοδο μιας μηνιαίας σύνταξης 300 βελγικών φράγκων (7,5 ευρώ) για να μεγαλώσει τα επτά παιδιά της. Αναγκάστηκε να στείλει τρεις από τους γιους της σε ορφανοτροφείο, αλλά ήθελε και κράτησε το στερνοπούλι Ελιό μαζί της. Δύο άλλοι γιοι και μια κόρη, παντρεύονται νωρίς, και θα τον βοηθήσουν να επιβιώσει.
« Δεν είχαμε τίποτα, αλλά είχα την αγάπη της μητέρας μου», εξηγεί ο Ντι Ρουπό σε μία συνέντευξη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Βέλγιο (Ελιό Ντι Ρουπό, μια ζωή, ένα όραμα, Εκδόσεις Ρακίνος), αυτός που πάραυτα θα ανέβει με τον μαγικό ανελκυστήρα στη κορυφή. Διδάκτωρ της χημείας, επέλεξε την
πολιτική και το 1982 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στη Mons. Από τότε αρχίζει η άψογη και αλάνθαστη διαδρομή του. Θα γίνει διαδοχικά δήμαρχος της Mons, βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Υπουργός Παιδείας, αναπληρωτής πρωθυπουργός, πρόεδρος της περιφέρειας της Βαλλονίας.
«Ο Ντι Ρουπό είναι το american dream αλά βελγικά», συνοψίζει ο Vincent Van Quickenborne, του Φλαμανδικού Φιλελεύθερου Κόμματος VLD. Ένας από τους γαλλόφωνους συνεργάτες του προτιμά να μιλά ειρωνικά: « Θα μας επιστρέψει ο κόσμος την αγαπημένη ιστορία του Ελιό; Μπαγιάτικο ψωμί με σοκολάτα Kwatta και η μοναδική ξύλινη βαλίτσα του πατέρα του;». Στο Βέλγιο, όπως και αλλού, η πολιτική είναι ένας ανελέητος κόσμος στον οποίον ο Ντι Ρουπό βασιλεύει από το 1999, όταν έγινε πρόεδρος του γαλλόφωνου ΣΚ.
Το ΣΚ, που πήρε το 44% των ψήφων στη Βαλλονία, είναι μια πολεμική μηχανή, ένα μαζικό κόμμα, χωρίς το οποίο καμία σημαντική μεταρρύθμιση δεν είναι εφικτή. Παρά του γεγονότος ότι οι αντίπαλοί το περιγράφουν ως το « πιο αρχαϊκό στην Ευρώπη», φαίνεται ότι είναι από ανοξείδωτο χάλυβα και
χρησιμοποιείται σαν καταφύγιο από τους γαλλόφωνους που ανησυχούν να φαγωθούν ωμά από την Φλάνδρα, να καταστραφεί η γενναιόδωρη κοινωνική ασφάλιση τους και να βρεθούν ανάμεσα στα θύματα της παγκοσμιοποίησης.
Όταν μερικοί από τους ηγέτες του βάφτηκαν από σκάνδαλα, το ΣΚ του Ελιό Ντι Ρουπό πήρε απόσταση, ανακοινώνοντας εσωτερικές μεταρρυθμίσεις και καταγγέλλοντας την «υπερ-φιλελεύθερη εκτροπή». Και πέτυχε: τον Ιούνιο του 2010, κατά τη διάρκεια των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, η γαλλόφωνη
αριστερά και ο ηγέτης της αναδείχτηκαν σαν το καλύτερο προπύργιο εναντίον των αυτονομιστών και ακροδεξιών Φλαμανδών, πρόθυμων να ξεκαθαρίσουν μια για πάντα τους λογαριασμούς τους με τους «τεμπέληδες Βαλλόνους» και με το βελγικό κράτος που θεωρείται εμπόδιο για την ανάπτυξη της Φλάνδρας.
Διορισμένος «προ-εντολοδόχος» και «εντολοδόχος» μιας υποθετικής κυβέρνησης από τον βασιλιά Αλβέρτο Β', ο Ελιό Ντι Ρουπό θα καταφέρει να αφοπλίσει τον κύριο αντίπαλό του, τον Φλαμανδό αυτονομιστή Μπαρτ ντε Βέβερ, να θέσει τα θεμέλια για μια ευρεία μεταρρύθμιση των θεσμικών οργάνων και να περισώσει (για πόσο καιρό;) το βασίλειο από τις επιθέσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών
και των οργανισμών αξιολόγησης.
Παράδοξο: Ένας από αυτούς τους οίκους, η Standard & Poors, του επέτρεπε να ολοκληρώσει την αδύνατη αποστολή του: όταν υποβάθμισε την αξιολόγηση του βελγικού δημόσιου χρέους με τη μείωση του στο «ΑΑ» στις 25 Νοεμβρίου, ο «εντολοδόχος» ήταν σε θέση να επωφεληθεί από αυτό το ηλεκτροσόκ.
«Χρησιμοποιώντας ορισμένες ιταλικές ρίζες, έπαιξε το μελόδραμα για να κερδίσει το στοίχημα. Καπέλο, καλλιτέχνη!»
Φοβερή εκδίκηση για εκείνον, που ακόμα μέσα στο κόμμα κάποιοι τον μεταχειρίζονταν στην αρχή της σταδιοδρομίας του σαν «μικρό σπαγγέτι». Για να γνωριστεί, είχε την ιδέα να γράψει στα μέλη της ομοσπονδίας για να τους ζητήσει να είναι παρόντες σε μια συνέλευση και - ο ίδιος το αρνείται- να τον
ψηφίσουν… Στη συνέχεια, ο ίδιος αμφισβήτησε ανοιχτά την δυσμενή θέση όπου τον είχε βάλει το κόμμα στις εκλογικές λίστες. «Σκάνδαλα» που παρά λίγο να τον απελάσουν από το κόμμα.
«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η σχέση μου με το σοσιαλιστικό καταστημένο ήταν κακή, να μη πω πολύ κακή» παραδέχεται ο ίδιος, παρόλο που γενικά προτιμά να επικαλεστεί την ζωή του, που μοιάζει με «παραμύθι νεραϊδών», σύμφωνα με τον ίδιο.
Μόνο ένα πολύ σκοτεινό επεισόδιο θα σπάσει αυτή την σχεδόν ονειρεμένη καριέρα του. Το 1996, ενώ το Βασίλειο έζησε την τρομερή υπόθεση του παιδεραστή δολοφόνου Μαρκ Ντιτρού, μια είδηση θα κτυπήσει τον άνθρωπο στον οποίον, όπως φαινόταν, τίποτα δεν μπορούσε να αντισταθεί. Εφημερίδες αναμεταδίδουν τις κατηγορίες ενός νεαρού μυθομανή που αναφέρει ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον Ελιό Ντι Ρουπό όταν ήταν ανήλικος. Στην υπόθεση - στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε- θα εμπλέκονταν, κατά τα φαινόμενα η αστυνομία, δικαστές και κάποιοι πολιτικοί. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν μια χειραγώγηση σε ένα κλίμα γενικευμένης ψύχωσης: δημόσια πρόσωπα μετέφεραν εκείνη την εποχή την ιδέα ότι ο Μαρκ Ντιτρού ήταν ο επικεφαλής ενός δικτύου που συμπεριλάμβανε ανθρώπους με «υψηλά αξιώματα».
Η υπόθεση θα οδηγήσει τον Ελιό Ντι Ρουπό να απαντήσει «Ναι, και λοιπόν;» σε μια δημοσιογράφο που του έλεγε «λέγεται ότι είστε ομοφυλόφιλος ».
Το επεισόδιο αυτό έγινε ευκαιρία για να μάθει πολλά για τους άλλους: στη κυβέρνηση, τους αντιπάλους του, μέσα στο ίδιο το κόμμα του, ορισμένοι άργησαν πολύ να υποστηρίξουν αυτό το «μικρό σπαγγέτι». Τώρα που έφτασε στην κορυφή, δεν έχει ξεχάσει τίποτα από τις μεγάλες δειλίες και τα μικρά
ασήμαντα κτυπήματα.
Για πολλούς που ρωτήθηκαν, είναι προπαντός ένας καχύποπτος άνδρας. Και έχει λόγους για αυτό.Η υπόθεση θα οδηγήσει τον Ελιό Ντι Ρουπό να απαντήσει «Ναι, και λοιπόν;» σε μια δημοσιογράφο που του έλεγε «λέγεται ότι είστε ομοφυλόφιλος ».
Το επεισόδιο αυτό έγινε ευκαιρία για να μάθει πολλά για τους άλλους: στη κυβέρνηση, τους αντιπάλους του, μέσα στο ίδιο το κόμμα του, ορισμένοι άργησαν πολύ να υποστηρίξουν αυτό το «μικρό σπαγγέτι». Τώρα που έφτασε στην κορυφή, δεν έχει ξεχάσει τίποτα από τις μεγάλες δειλίες και τα μικρά
ασήμαντα κτυπήματα.
Jean-Pierre Stroobants
Πηγή
Ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση συνασπισμού του Βελγίου και «φέρνει» λιτότητα
Έπειτα από 541 ημέρες πολιτικού αδιεξόδου η νέα εξακομματική κυβέρνηση του Βελγίου υπό τον Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Ελιό Ντι Ρουπό ορκίστηκε την Τρίτη ενώπιον του βασιλιά Αλβέρτου Β’, βάζοντας τέλος στο παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας.
Η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, οι πιέσεις των αγορών και των οίκων αξιολόγησης προς τις Βρυξέλλες ανάγκασαν τους πολιτικούς να καταλήξουν τελικά σε συμφωνία για κυβέρνηση συνασπισμού.
Πρώτο έργο του νέου κυβερνητικού σχήματος είναι η ψήφιση μέτρων λιτότητας ύψους 11,3 δισ. ευρώ, με περικοπές δαπανών και αύξηση φορολογίας, για τη μείωση του ελλείμματος.
Ο γαλλόφωνος Ελιό Ντι Ρουπό ορκίστηκε στη γαλλική, ολλανδική και γερμανική γλώσσα ενώπιον του βασιλιά Αλβέρτου Β’ μαζί με το 12μελές υπουργικό συμβούλιο και τους έξι γραμματείς της κυβέρνησης.
Το Βέλγιο βρισκόταν σε πολιτικό «κενό» από τον Απρίλιο του 2010, καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας στη σύγχρονη ιστορία. Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε η Καμπότζη, η οποία είχε μείνει δίχως κυβέρνηση επί 182 ημέρες.
Η καθυστέρηση στη συγκρότηση νέας κυβέρνησης έγκειται κυρίως στις διαφωνίες σχετικά με τον προϋπολογισμό και ζητήματα μετανάστευσης, αλλά η αρχική πηγή της ήταν η διαμάχη σχετικά με τα δικαιώματα ψήφου μεταξύ των γαλλόφωνων και φλαμανδικών κοινοτήτων.
Η όλη κατάσταση αποτέλεσε πηγή έντασης και οργής, αλλά και διασκέδασης για τους Βέλγους.
Πραγματοποιήθηκαν πολλές διαδηλώσεις με αίτημα προς τους πολιτικούς να δώσουν τέλος στην κρίση, αλλά και... εναλλακτικές συγκεντρώσεις από ομάδες που για παράδειγμα αρνούνταν να ξυριστούν έως ότου συγκροτηθεί νέα κυβέρνηση.
Η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, οι πιέσεις των αγορών και των οίκων αξιολόγησης προς τις Βρυξέλλες ανάγκασαν τους πολιτικούς να καταλήξουν τελικά σε συμφωνία για κυβέρνηση συνασπισμού.
Πρώτο έργο του νέου κυβερνητικού σχήματος είναι η ψήφιση μέτρων λιτότητας ύψους 11,3 δισ. ευρώ, με περικοπές δαπανών και αύξηση φορολογίας, για τη μείωση του ελλείμματος.
Ο γαλλόφωνος Ελιό Ντι Ρουπό ορκίστηκε στη γαλλική, ολλανδική και γερμανική γλώσσα ενώπιον του βασιλιά Αλβέρτου Β’ μαζί με το 12μελές υπουργικό συμβούλιο και τους έξι γραμματείς της κυβέρνησης.
Το Βέλγιο βρισκόταν σε πολιτικό «κενό» από τον Απρίλιο του 2010, καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας στη σύγχρονη ιστορία. Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε η Καμπότζη, η οποία είχε μείνει δίχως κυβέρνηση επί 182 ημέρες.
Η καθυστέρηση στη συγκρότηση νέας κυβέρνησης έγκειται κυρίως στις διαφωνίες σχετικά με τον προϋπολογισμό και ζητήματα μετανάστευσης, αλλά η αρχική πηγή της ήταν η διαμάχη σχετικά με τα δικαιώματα ψήφου μεταξύ των γαλλόφωνων και φλαμανδικών κοινοτήτων.
Η όλη κατάσταση αποτέλεσε πηγή έντασης και οργής, αλλά και διασκέδασης για τους Βέλγους.
Πραγματοποιήθηκαν πολλές διαδηλώσεις με αίτημα προς τους πολιτικούς να δώσουν τέλος στην κρίση, αλλά και... εναλλακτικές συγκεντρώσεις από ομάδες που για παράδειγμα αρνούνταν να ξυριστούν έως ότου συγκροτηθεί νέα κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.