Και καλά.... Χριστούγεννα

της Ελίνας Γαληνού
Οι γιορτάδες μας έφτασαν και φέτος. Τα φώτα στόλισαν τα κλαδιά των δέντρων, οι γιρλάντες και τα πολύχρωμα στολίδια, ήρθαν να δώσουν λίγο χαρούμενο χρώμα στην βαριά ατμόσφαιρα. Τα μαγαζιά στόλισαν τις βιτρίνες και περιμένουν ...
Οι πλανόδιοι έμποροι, άπλωσαν το πλουμιστό εμπόρευμά τους πάνω στους πάγκους. Οι εορταγορές και τα καλλιτενχικά δρώμενα, ζωντανεύουν τις γωνιές της πόλης..
Είναι αξιοθαύμαστη η προσπάθεια των μελών της κοινωνίας να μην παραδοθούν στην μιζέρια και την κατήφεια. Απορεί κανείς με πόσο ζήλο δουλεύουν αυτές τις ημέρες διάφορες ομάδες, προσφέροντας τον χρόνο και τις δεξιότητές τους στην τέχνη και τη φιλανθρωπία. Λές και φέτος, θεώρησαν προσωπικό τους στοίχημα να κάνουν το κλίμα των ημερών, πιό υποφερτό. Οπως και να είναι, δεν θα μας λείψει ούτε φέτος η λάμψη των εορτών, αυθεντική ή επίπλαστη...
Ο θόρυβος του δρόμου με την πολυκοσμία και το πήγαινε-έλα, σκεπάζει τις θλιβερές σκέψεις. Ο Πέτρος, κοιτάει μεγαγχολικά το στολισμένο δέντρο στον διάδρομο των γραφείων της εταιρείας. Ξέρει ότι φέτος, είναι τα τελευταία του χριστούγεννα εκεί...Η αποζημίωση της απόλυσης, θα δοθεί με συναλλαγματικές που εξαργυρώνονται τον Μάιο και ως τότε, θα πρέπει να τα βγάλει πέρα με το επίδομα του ΟΑΕΔ. Η Ελένη, μετράει με αγωνία τις πληρωμές υποχρεώσεων που έχει ως το τέλος του χρόνου. Εύχεται ν΄αντέξει η εταιρεία και την επόμενη χρονιά, έστω και με δυσκολία, γιατί...κάπου παραμονεύουν τα χειρότερα. Οι 34 εταιρείες συνεργατών της που έβαλαν μέσα στον φετεινό χρόνο λουκέτο, την τρομάζουν, αλλά τίποτα δεν είναι απίθανο πια. Ακόμα και τα εικοσιτόσα χρόνια δουλειάς και θυσιών που έδωσε σ΄αυτήν την επιχείρηση, μπορεί να καούν σ΄ένα λεπτό...
Φέτος οι γιορτές δεν θα είναι όπως άλλοτε. Σκέψεις και σχέδια για ρεβεγιόν, σπανίζουν ολοένα. Τα δώρα σε φίλους, πενιχρά γιατί λεφτά δεν περισσεύουν. Κάποια παιδάκια, ζητάνε από τον Αη Βασίλη αντί για παιχνίδια, να βρεί μια δουλειά ο πατέρας τους. Οι νεανικές παρέες διαλύονται, καθώς άλλος επιστρέφει στο πατρικό του, άλλος φεύγει για το εξωτερικό και άλλου η οικογένεια έχει βιοποριστικό πρόβλημα. Το αύριο, αβέβαιο και τρομακτικό για την νέα γενιά. Τα όνειρα που τρέφουν τα νιάτα, απαγορεύονται. Η σκληρή πραγματικότητα δίνει το παρών καθημερινά με κάθε ευκαιρία, αποδυναμώνοντας τις ελπίδες των ανθρώπων. Μόνη παρηγοριά, πώς κάπου αλλού, κάποιοι άλλοι είναι σίγουρα πολύ χειρότερα από σένα. Ηδη η Αθήνα μετράει 20.000 αστέγους αυτή τη χρονιά....
Εξω από την εκκλησία, άνθρωποι καραδοκούν τους περαστικούς που μπαίνουν για προσκύνημα."Δώστε μου ένα ευρώ για να πάρω λίγο ψωμί..." Ο κοσμάκης ανοίγει το πορτοφόλι του και κάτι δίνει. Η ζητιανιά από άτομα μη περιθωριακά, δεν είναι περίεργο σήμερα. Ούτε η φτώχεια θα πρέπει να θεωρείται ντροπή κι΄ας έλεγαν κάποτε κάποιοι, "μη λυπάσαι τους φτωχούς, γιατί θέλουν και είναι..." Τώρα, ελάχιστοι μπορούν να γλιτώσουν από τη φτώχεια, αν και κανείς δεν ξέρει το μέλλον..."Οι σκηνές που ζούμε, θυμίζουν την μετεμφυλιακή Αθήνα και ίσως χειρότερα..." λέει μια γυναίκα. Παραδίπλα, ένας πεινασμένος "ευπρεπώς ενδεδυμένος¨" παρακαλάει τον νεωκόρο της εκκλησίας να του φυλάξει μερικά αντίδωρα για πρόγευμα...Οι "ταπεινοί και καταφρονεμένοι" του Παπαδιαμάντη, ξαναέρχονται στην επικαιρότητα...
Ωστόσο, η αλληεγγύη, είναι ακόμα ζωντανή σ΄αυτόν τον τόπο. Δυναμικές πρωτοβουλίες αρχών τοπικής αυτοδιοίκησης και κοινωνικών ομάδων, συσπειρώνουν τον κόσμο και συγκεντρώνουν πράγματα, φάρμακα και τρόφιμα για να ανακουφίσουν κάπως τους αναξιοπαθούντες. Το περίσσευμα του καθενός, μπορεί να σώσει μια ζωή μέσα στο χειμώνα και ο κόσμος, συνήθως δεν μένει αδιάφορος. Ιδίως τώρα, που το κοινωνικό κράτος είναι παντελώς απόν από την κοινωνία. Ευτυχώς το διαδίκυτο, υποστηρίζει τις αλληλέγγυες δράσεις και η κατάσταση κάπως διευκολύνεται. Φέτος, πολλοί θα είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν να κάνουν στον εαυτό τους, ένα δώρο διαφορετικό...βοηθώντας έναν συνάνθρωπό τους που έχει σοβαρή ανάγκη.
Η κρίση, έφερε πράγματι την "μεγάλη αλλαγή", ανατρέποντας τα δεδομένα της ζωής που είχαμε ως τώρα συνηθίσει. Ισως τα ζόρια, βγάζουν κάπου-κάπου και έναν καλό εαυτό. Ισως, δυνάμεις κοιμισμένες χρόνια μέσα μας, απελευθερωθούν και μας καταστήσουν πιό δημιουργικούς. Μπορεί κάποιες ηθικές αξίες παραγνωρισμένες, να ξαναβγούν στην επιφάνεια, και να μας δείξουν δρόμους μιας ζωής περισσότερο ουσιαστικής και ανθρώπινης. Κάπου μια φωνή μας ψιθυρίζει "κι΄ο Χριστούλης, γυμνός γεννήθηκε και γυμνός έφυγε απ΄αυτόν τον κόσμο, όπως όλοι μας..."