Στην ίδια λάθος συνταγή..

Της Ελίνας Γαληνού
Οταν η Ελλάδα μπήκε για πρώτη φορά υπό καθεστώς εποπτείας των δανειστών της, ο ελληνικός λαός αιφνιδιασμένος, δεν είχε απολύτως κατανοήσει την κατάσταση. Η άρον-άρον υπαγωγή μας στο ΔΝΤ, αποφασίστηκε ουσιαστικά ερήμην του ενώ η υπογραφή των όρων "βάσει του αναγκαίου", καθορίστηκε από τον τότε υπουργό Οικονομίας.
Το ελληνικό Κοινοβούλιο, όπως θυμόμαστε, αποκλείστηκε από δυνατότητα διαβούλευσης, παρ΄όλο που κλήθηκε να κυρώσει με την ψήφο του, το Μνημόνιο και τα μέτρα που το συνόδευαν. Η κυβέρνηση τότε, επισείοντας την απειλή χρεωκοπίας και στάσης πληρωμής μισθών και συντάξεων, πέτυχε την νομιμοποίηση του πρώτου βήματος για την δουλεία της χώρας.
Οσο η ελληνική περίπτωση, ήταν το μαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης, τα δεδομένα αξιολόγησης και οι προσδοκίες για το μέλλον, ίσως έμοιαζαν διαφορετικές. Τώρα όμως, η ευρωζώνη κλονίζεται επικινδύνως και διακυβεύεται το μέλλον του ευρώ, τουλάχιστον όσον αφορά την τωρινή μορφή λειτουργίας του. Οι ιθύνοντες των Βρυξελλών και του Βερολίνου, οι οποίοι συσκέπτονται ασταμάτητα για δύο ολόκληρα χρόνια, δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν τη ρίζα του προβλήματος. Ολων τους τα μάτια, είναι στραμμένα στο κακό παράδειγμα της Ελλάδας και κάποιων άλλων χωρών του ευρωπαικού Νότου-που εκτροχιάστηκαν λόγω χρέους. Και το μέλημά τους, είναι να θεσπίσουν σκληρούς δημοσιονομικούς κανόνες για όλες τις χώρες του ευρώ, με απαρέγκλιτες ποινές για τους απείθαρχους που δεν θα κατορθώσουν να διαχειριστούν τα ελλείμματά τους. Φανταστείτε η Ελλάδα, που σήμερα έχει έλλειμμα περί το 10%, τι μέλλον την περιμένει...
Ωστόσο, η απόφαση της χώρας μας είναι να παραμείνει στο ευρώ και να συνεχίσει τον δύσκολο αγώνα της με δυνάμεις όμως, όλο και ασθενέστερες. Η 4η χρονιά οικονομικής ύφεσης μαζί με τα απάνθρωπα μέτρα λιτότητας, αποτρέπουν όλο και περισσότερο τις ελπίδες ανάκαμψης. Το ανάλογο ισχύει και για τις άλλες χώρες που διάγουν δύσκολη οικονομική φάση.
Είναι γνωστό πια σε όλους και δεδομένο, το ότι οι συνταγές αυτές που επιβάλλουν οι δανειστές μας, αποδεικνύονται συνήθως ζημιογόνες. Οσες χώρες τις έχουν μέχρι τώρα δοκιμάσει, έφτασαν σε αδιέξοδο. Οι κυβερνήσεις, εφαρμόζουν τα μέτρα όπως επιβάλλονται, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα αρνητικό. Το παράδειγμά μας, το επιβεβαιώνει. Η τρόικα όποτε έρθει, εξανίσταται εναντίον των κυβερνώντων -οι οποίοι δεν είναι αλάνθαστοι, αλλά ούτε και Θεοί. Ζητούνται νέα μέτρα συνεχώς, απειλείται η χώρα για διακοπή δόσεων του δανείου, και φτάσαμε η αναμονή κάθε δόσης, να καίει και από μια κυβέρνηση...Το πείραμα, δεν προχωρεί, εκτός και αν το αποτέλεσμά του, δεν ήταν τελικά αυτό που ευαγγελίζονταν οι Ευρωπαίοι, οι δανειστές μας και όλο το σχετικό συνάφι. Τελικά, ποιός ξέρει τι παίζεται με αυτήν την ιστορία;
Ισως αυτές οι αμφιβολίες, να ώθησαν την Αγγλία να κρατήσει αποστάσεις από την Ευρωζώνη, καθώς δεν βλέπει καλό μέλλον. Η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία που ισοπεδώνει τους ευρωπαικούς λαούς καταργώντας κάθε κοινωνικό κεκτημένο, θα οδηγήσει προφανώς στην ευρωπαική εξαθλίωση. Το ευρώ για να επιβιώσει, θα αποδεκατίσει τους ευρωπαικούς πληθυσμούς. Εκεί που έφτασαν τώρα τα πράγματα, αποκαλύπτεται ότι η χώρα μας, ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου ενός προβλήματος συστημικού και δομικού.
Σύμφωνα με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, είναι περίεργο γιατί οι δανειστές μας και οι ιθύνοντες των Βρυξελλών όπως ο κ. Γιούνκερ, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν την παραμικρή νύξη για κάποια τροποποίηση των όρων δανεισμού μας. Γιατί η Ελλάδα να παραμένει σιδηροδέσμια μιας κατάστασης, η οποία βαίνει σε απρόβλεπτη επισφάλεια; Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αύριο, μια ή και δύο από τις δάνειες χώρες μας, δεν θα αντιμετωπίσουν σοβαρή αδυναμία δανεισμού; Θα μου πείτε, υπάρχει η εναλλακτική που αποδέχτηκε η ελληνική κυβέρνηση ενυπογράφως, το 2010 "οι δάνειες χώρες, μπορούν να μεταβιβάσουν τα δανειακά τους δικαιώματα σε τρίτη χώρα, ενώ η δανειζόμενη χώρα, απαγορεύεται να δανειστεί από τρίτους...". Με ποιά λογική ο δανειζόμενος αποκλείεται να προτείνει έναν άλλον δανειστή; Μόνο μια εξήγηση χωράει εδώ "διότι έτσι προβλέπει το καθεστώς δουλείας..."
Αρα, τίποτα δεν ήταν όπως μας το πρόβαλαν αρχικά. Ούτε τα μέτρα Μνημονίων ήταν για το καλό της χώρας, ούτε οι όροι δανεισμού τέθηκαν έτσι, γιατί η Ελλάδα ήταν αναξιόπιστη. Προχωρώντας ο χρόνος, το βλέπουμε πια καθαρά. Η ιστορία αυτή, την οποία υφιστάμεθα και πληρώνουμε αδρά τις συνέπειές της, έχει προφανώς άλλους στόχους. Διαφορετικά, γιατί αντιδρούν τόσο πολύ οι δανειστές μας στην ιδέα και μόνο κάποιας τροποποίησης, εάν αυτή απέβαινε προς ορθότερη εκτέλεση του προγράμματος οικονομικής εξυγίανσης; Γιατί επιμένουν να παραμένουμε στην αποδεδειγμένα λάθος συνταγή, αρνούμενοι κάθε εναλλακτική πρόταση;
Μήπως τελικά, κάτι σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Ευρωζώνης;