Πέντε Λόγοι για τους οποίους η Αμερικανική Εκστρατεία κατά της Βενεζουέλας Μπορεί να Ναυαγήσει

Elias Marat, Ζero Hedge, 24-1-2019

 Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Tα γεγονότα την Βενεζουέλα συγκλόνισαν τον κόσμο την Τετάρτη, με πολλούς να αναρωτιούνται εάν η 23 Ιανουαρίου ήταν η αρχή του τέλους για την κυβέρνηση του Νικόλα Μαδούρο και η αρχή ενός νέου κεφαλαίου του αμερικανικού παρεμβατισμού.

Ιδού πέντε λόγοι για τους οποίους είναι απίθανο το νέο  δράμα στο νότιο-αμερικανικό αυτό έθνος είναι η «επωδός» την οποία τα καθεστωτικά ΜΜΕ διασαλπίζουν.

1.- Προσωρινός πρόεδρος… ποιος, τι;

Την Τετάρτη, εν μέσω μαζικών αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων, οι ΗΠΑ και ένας αριθμός Λατίνο-αμερικανικών κρατών –μαζί μ τον Καναδά και κάποιες περιφερειακές οργανώσεις- αναγνώρισαν τον επικεφαλής της Εθνοσυνέλευσης Χουάν Κουάϊντο, που αυτό-ανακηρύχτηκε σε προσωρινό πρόεδρο της Βενεζουέλας.

΄Ενας σχετικά άγνωστος 35χρονος βουλευτής της αντιπολίτευσης, που ελέγχει την εθνοσυνέλευση, δεν μπορεί, έτσι με ένα χτύπημα των δακτύλων του, να αναλάβει την προεδρία, ακόμη και αν έχει νεύματα ενθάρρυνσης από μερικές ισχυρές δυνάμεις της περιοχής, ή του κόσμου.

Θα ήταν σαν η πρόεδρος της αμερικανικής βουλής Νάνσυ Πελόζι, ανταποκρινόμενη στην μεγάλη διαδήλωση γυναικών με το σύνθημα «Δεν είναι ο Τραμπ Πρόεδρός μου», ανακήρυσσε τον εαυτό της προσωρινή πρόεδρο των ΗΠΑ και αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων της χώρας –με τις ευλογίες της Ρωσίας, της Τουρκίας, του Ιράν και του Ελ Σαλβαντόρ. Μια τέτοια κίνηση αναγνώρισης ενός μη εκλεγμένου προέδρου ως του νομίμου ηγέτη μιας χώρας θα αποτελούσε βιασμό του Συντάγματος όσο και του Διεθνούς Δικαίου –και αυτό ισχύει για την Βενεζουέλα όσο και για τις ΗΠΑ.

Ο Κουάϊντο εντάχτηκε μόλις το 2015 στον κατακερματισμένο κόσμο της αντιπολίτευσης –που έχει δει ένα γαϊτανάκι αρχηγών να πηγαινοέρχονται- και ανασύρθηκε από την σκιά στο τοπικό και διεθνές προσκήνιο μόνο πριν λίγους μήνες.

Ο άνθρωπος δεν έχει δείξει σημάδια ότι η κήρυξη του πραξικοπήματος και οι προσκλήσεις του στον στρατό θα έχουν περισσότερη επιτυχία από τις πολλές προηγούμενες απόπειρες της αντιπολίτευσης, μετά το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του 2002.

2.-Ξένες Συμμαχίες

Η Βενεζουέλα δεν έχει μείνει μόνη στην διεθνή αρένα και ορισμένες ισχυρές χώρες αρνήθηκαν να μπουν στην γραμμή μαζί με τις ΗΠΑ και να αρνηθούν να αναγνωρίζουν τον Πρόεδρο Νικόλα Μαδούρο ως τον νόμιμο ηγέτη της χώρας.

Η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν, η Τουρκία, το γειτονικό βαρέων-βαρών Μεξικό και άλλες μικρότερες χώρες γνωστοποίησαν όλες ότι, παρά τους ευσεβείς πόθους των αντιπάλων του Μαδούρο, οι σχέσεις τους με την κυβέρνησή του θα συνεχισθούν όπως πάντα.

3.- Οι ένοπλες δυνάμεις είναι καλά οπλισμένες, οργανωμένες και ετοιμοπόλεμες.

Παρά μερικές απόπειρες ανταρσίας στις γραμμές των εθνικών δυνάμεων, η στρατιωτική ηγεσία της χώρας παραμένει σταθερά στο πλευρό του Προέδρου Μαδούρο.

Την Πέμπτη, ο υπουργός Αμύνης Παντρίνο Λόπεζ απευθύνθηκε στο έθνος, κατήγγειλε «το εγκληματικό σχέδιο των ΗΠΑ που κατάφωρα απειλεί την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της χώρας» και κάλεσε τον λαό της Βενεζουέλας να μην ανοίξει την πόρτα στον εμφύλιο πόλεμο, δηλώνοντας ότι παραμένει στο πλευρό « του αρχιστρατήγου μας, του πολίτη Νικόλα Μαδούρο».

Οι μεγάλες και πολύ καλά οπλισμένες ένοπλες δυνάμεις τη Βενεζουέλας θα παίξουν τον αποφασιστικό ρόλο σε αυτό το δράμα. Διαθέτουν σύγχρονα ρωσικά επιθετικά ελικόπτερα, αεριωθούμενα, τεθωρακισμένα και τα τελευταία επιθετικά τουφέκια ΑΚ-103 από την Ρωσία. Και επιπλέον των 120.000 ανδρών του τακτικού στρατού, υπάρχει ένας αριθμός ενόπλων μονάδων πολιτοφυλακής μεταξύ του πληθυσμού.

4.- Μην υποτιμάτε την υποστήριξη του πληθυσμού

Ενώ ο Πρόεδρος Μαδούρο έχει πολλούς κατηγόρους, που υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι και σε εκατομμύρια, αυτός ο αμφιλεγόμενος πρώην οδηγός λεωφορείου και εκλεγμένος πρόεδρος, έχει ισάριθμους, αν όχι και υπεράριθμούς υποστηρικτές. Αν δεν διέθετε αυτήν την στήριξη θα είχε φύγει προ πολλού. Ωστόσο, με διάφορους νομικούς ελιγμούς, ο πρόεδρος διατήρησε λαϊκή υποστήριξη και την χρησιμοποίησε για να εξουδετερώσει την μαζική αντιπολίτευση, σε κάθε φάση και εν μέσω ουρανομήκους  πληθωρισμού και ύφεσης.

Και σε πείσμα όλων αυτών, η λαϊκή απήχηση του Μαδούρο και ο ενθουσιασμός που εξακολουθεί να εμπνέει η μορφή σοσιαλισμού του Τσάβες στους φτωχούς της χώρας, παρά τα προβλήματα, επέτρεψε στην κυβέρνηση να κερδίσει τον αγώνα για τις καρδιές και τον νου μερικών από τους πιο κουρασμένους και ανήσυχους υποστηρικτές της. Παρά τα ελαττώματα, η πλειονότητα του λαού της Βενεζουέλας ποτέ δεν θα διανοείτο να συνταχτεί με τους Αμερικανούς, που απειλούν πόλεμο εναντίον της κυβέρνησής του.

Εάν υπάρχει κάτι που μπορεί να συνασπίσει μια εύθραυστη και εθνικιστική χώρα είναι η επιδρομή ενός εξωτερικού εχθρού.

5.- Οι ΗΠΑ δεν έχουν όρεξη για πόλεμο.

Μετά τις καταστροφές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, είναι οι ΗΠΑ διατεθειμένες να διακινδυνεύσουν μιαν ψευδώνυμη «ανθρωπιστική επέμβαση» εναντίον μιας χώρας πλημμυρισμένης με όπλα, διπλάσιας από το Ιράκ και της οποίας η διάλυση θα προκαλούσε αστάθεια σε όλο το ημισφαίριο; Είναι εύγλωττο σχετικά ένα βίντεο που παρουσιάζει ενθουσιώδεις  άνδρες των ενόπλων δυνάμεων της Βενεζουέλας να υπόσχονται στην Ουάσιγκτον ένα «Λατινοαμερικανικό Βιετνάμ», αν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να εισβάλουν.

Ο κίνδυνος  είναι να βαδίσουν οι ΗΠΑ στην παγίδα και να μην μπορούν να βγουν, και η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να έχει όρεξη για τέτοιες οδύνες –ιδιαίτερα όταν ορθώνονται αντίπαλοι όπως η Κίνα και ο κόσμος παρακολουθεί με περιέργεια το χάος της «στάσης εργασιών» του αμερικανικού κράτους.

Και ενώ οι ΗΠΑ μπορεί να επιλέξουν να «ηγηθούν από τα μετόπισθεν» και να αφήσουν περιφερειακές χώρες, όπως η Κολομβία και η Βραζιλία, να κάνουν τον πόλεμο, ο Πρόεδρος της Κολομβίας Ιβάν Ντούγκε έδειξε ελάχιστη προθυμία για στρατιωτική επέμβαση, ενώ ο κραυγαλέος Βραζιλιανός ηγέτης Τζαίρ Μπολσονάρο, μοιάζει να γαυγίζει πολύ αλλά να μην δαγκώνει.

Οι ΗΠΑ μπορεί να είναι σε θέση να μιλούν δυνατά και να επιβάλλουν κυρώσεις με ανεύθυνη περιφρόνηση στο Διεθνές Δίκαιο, αλλά παραμένει άκρως αμφίβολο ότι θα ήσαν διατεθειμένες να υποστούν το στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό κόστος ενός ανοικτού πολέμου κατά του λαού της Βενεζουέλας.

Η Ουάσιγκτον θα πρέπει πια να έχει μάθει ότι είναι ένα πράγμα ν’ αρχίσεις έναν πόλεμο και ένα άλλο, πολύ διαφορετικό, για να τον τελειώσεις.