Ο μύθος του υπερμεγέθους δημόσιου τομέα

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

 

Ημέρες που είναι στην πολιτική μας σκηνή, έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός σαρώνεται ανελέητα από τους λαϊκιστές, που κατέκλυσαν την υφήλιο και που κατέλαβαν ήδη τις κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου μας, επιβάλλοντας ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης. Από τους κανόνες αυτού του νέου συστήματος απουσιάζει παντελώς η αντιπαλότητα που υποθάλπει ο νεοφιλελευθερισμός, ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ο παλιός διαχωρισμός δεξιάς και αριστεράς πολιτικής έχει ατονήσει, και έχουν εκδιωχθεί από τον κατάλογο των εφαρμοζόμενων μέτρων πληθώρα ταμπού, που αποτελούσαν πάλαι ποτέ το Ευαγγέλιο των νεοφιλελεύθερων.

Να προσθέσω ότι είναι χωρίς σημασία η περιφρονητική στάση και η δυσμενής κριτική των παραδοσιακών κομμάτων εναντίον των λαϊκιστών, δεδομένου ότι οι τελευταίοι αυτοί καλώς ή κακώς, εξελίσσονται σε κυρίαρχοι του κόσμου. Στο μέτρο που μπορεί κανείς να κρίνει --με βάση πάντοτε το προγραμματικό ευχολόγιο της ΝΔ-- οι συγκλονιστικές αυτές θεσμικές μεταβολές δεν έχουν αγγίξει τη νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία φαίνεται ότι παραμένει δέσμια του διεθνώς, κατεδαφισμένου νεοφιλελευθερισμού.

Μερικές από τις ενδείξεις αυτής της επικίνδυνης προσκόλλησης προς το πεπερασμένο πια σχήμα του παρελθόντος είναι η, οπωσδήποτε, εσφαλμένη εντύπωση ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι υπερμεγέθης. Στην πραγματικότητα το μέγεθός του βρίσκεται στο μέσον των αντίστοιχων δημοσίων τομέων στην Ευρώπη. Εξάλλου, η ΝΔ φαίνεται ότι θα υιοθετήσει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα τη λογική "πονάει κεφάλι, κόβω κεφάλι" την οποία επιφυλάσσει και στα ΑΕΙ για την κατάργηση του ασύλου.

Εξυπακούεται ότι καταδικάζω ανεπιφύλακτα τα έκτροπα και τις βαρβαρότητες, που λαμβάνουν χώρα σε σχεδόν καθημερινή βάση στα ΑΕΙ της χώρας. Πιστεύω, ωστόσο, ότι δεν είναι λύση η κατάργηση ενός μέτρου, που είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και που λήφθηκε ακριβώς για να αντιμετωπίσει ορισμένες απαράδεκτες καταστάσεις του παρελθόντος, των οποίων η λήθη δεν εξισώνεται με πρόοδο, αλλά με οπισθοδρόμηση.

Υπάρχουν ασφαλώς ωριμότερες λύσεις από το "πονάει κεφάλι, κόβω κεφάλι"! Όπως η λήψη ενισχυμένων μέτρων για τη φύλαξη του χώρου των ΑΕΙ και η προάσπισή του με συμπληρωματικές διατάξεις, που να το καθιστούν απρόσβλητο και ικανοποιητικά λειτουργήσιμο. Μια λύση θα ήταν η ύπαρξη φυλάκων για όλο το 24ωρο, στους χώρους των ΑΕΙ.

Το ίδιο συμβαίνει και στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα, θα πάρει αποφάσεις προς τη λάθος τη κατεύθυνση. Οι εμφανείς προθέσεις της ΝΔ για περιορισμό του συγχέουν δύο εντελώς διαφορετικά θέματα: μέγεθος και αναποτελεσματικότητα. Ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι αναποτελεσματικός, αλλά όχι υπερμεγέθης. Ο περιορισμός του δεν θα τον καταστήσει περισσότερο, αλλά λιγότερο αποτελεσματικό. Δύο, δηλαδή, εντελώς διαφορετικά θέματα, που απαιτούν και διαφορετική προσέγγιση.

slpress