«Βγάλτε και μια φωτογραφία τούτης της ουράς, δεν μπορούμε να κουνηθούμε από τη θέση μας εδώ και δέκα ώρες», μουρμούρισε με παράπονο ο αστυνομικός στον οποίο έδωσα την ταυτότητά μου καθώς περνούσα από το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου.
«Ούτε στην τουαλέτα μπορείτε να πάτε, έτσι δεν είναι;»
«Δεν μπορούμε να πάμε. Θα μου βάλουν μια λεκάνη μπροστά μου και θα τα κάνω εκεί σίγουρα!»
Η ουρά είναι μεγάλη. Κάνει ζέστη. Τα νεύρα είναι τεντωμένα σε αυτή τη χώρα, που ακόμα και τα πιο μικρά προβλήματα γίνονται μεγάλα ντέρτια. Πολύ τεντωμένα. Ο κόσμος της Κύπρου έχει συνηθίσει πλέον. Υπάρχει εκείνη η πλευρά. Και αυτή η πλευρά. Περνάνε στην άλλη πλευρά με ταυτότητα σαν να περνάνε από μια χώρα σε άλλη. Ο Μουσταφά Ακιντζί έκανε ένα καλό. Διευκόλυνε τη διέλευση στην άλλη πλευρά χωρίς να χρειάζονται η έξοδος από το αυτοκίνητο και η συμπλήρωση φόρμας. Δεν περνάει από το χέρι του να κάνει κάτι παραπάνω. Έστω και αν ήθελε να σηκώσει αυτά τα οδοφράγματα, δεν μπορεί να το κάνει. Αλλά αν μπορέσουμε να διευθετήσουμε και το ζήτημα αυτής της ουράς, νομίζω πως οι Κύπριοι δεν θα έχουν άλλο παράπονο. Όλοι συνήθισαν πολύ να ζουν στη δική τους πλευρά. Δεν πονάνε πλέον τόσο όσο παλιά όσοι είχαν φωτιά στην καρδιά επειδή το νησί μοιράστηκε. Εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω μια τέτοια κοινωνία εδώ.
Ο πιο ισχυρός χρόνος στη ζωή του ανθρώπου είναι το τώρα. Η μέρα που ζει. Η στιγμή που ζει. Κοιτάνε πιο πολύ το σήμερα. Ξεχνούν το παρελθόν. Θεωρούν το μέλλον ως χρόνο στον οποίο είναι άγνωστο το τι θα συμβεί. Μήπως υπάρχει κανένας που δεν ξέρει ότι μια μέρα δεν θα βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο και ότι μπορεί να πεθάνει ανά πάσα στιγμή; Σε αυτό οφείλεται η όρεξη να ζήσουν το σήμερα χορταστικά. Να βγουν και να πάνε κάπου. Να γλεντήσουν. Να χαρούν. Να κάνουν έρωτα. Μήπως όλα αυτά δεν είναι προϊόν του πανικού ότι μια μέρα θα φύγουν; Άλλωστε δεν το είπε άδικα ο Καγιάμ: «Γέμισε το τάσι σου με κρασί, προτού γεμίσει με χώμα»…Το νεαρό κορίτσι ηλικίας 17 χρόνων που αυτοκτόνησε την περασμένη βδομάδα στο Τρίκωμο άφησε το εξής σημείωμα: «Με σκότωσε η έλλειψη αγάπης». Η έλλειψη αγάπης. Καμία σκοτεινή βραδιά χωρίς αστέρια και φώτα δεν μπορεί να μαυρίσει τον κόσμο του ανθρώπου τόσο όσο η έλλειψη αγάπης. Πώς μπορεί να το κάνει αυτό στον εαυτό του λόγω της έλλειψης αγάπης ένα παιδί 17 χρόνων παρά το γεγονός ότι είχε μπροστά της πολλά χρόνια να ζήσει; Τι είναι αυτό που κάνει τόσο ανάξιο το να ζει κανείς σε ένα νησί με ήλιο;
Και ο Σερντάρ παραπονιέται για την έλλειψη αγάπης. Διέρρηξαν, λέει, κλέφτες τη θερινή του κατοικία στην Κερύνεια. Πήραν ό,τι βρήκαν. Παρηγοριέται λέγοντας «να μην πάθει βλάβη η ζωή κανενός». Αλλά λυπήθηκε πολύ, λέει, όταν διάβασε τα σχόλια σχετικά με αυτό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπάρχουν κάποιοι που βγάζουν μίσος εναντίον του λέγοντας «καλά να πάθει», λέει. Τον πιάνει το παράπονο λέγοντας «τι κακό έκανα σε αυτήν την κοινωνία». Δεν ξέρω, πρώτη φορά αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι εδώ περιήλθαν σε αυτήν την κατάσταση; «Πότε γίναμε έτσι εμείς εδώ;» διερωτάται. Εγώ ξέρω πότε γίναμε έτσι και ο Σερντάρ δεν το ξέρει; Τι άλλο περιμένετε από μια κοινωνία που μέχρι σήμερα τρώει λάφυρα και κάνει κέφι πάνω στις περιουσίες άλλων; Τι άλλωστε σου έκλεψαν από τη θερινή σου κατοικία Σερντάρ; Μπορεί να γίνεται λόγος γι’ αυτά σε τούτο το νησί που κλάπηκε το μισό; Τα πάντα είναι κλεψιά. Και το έδαφος. Και οι επαύλεις. Κοίτα την Κερύνεια. Κοίτα το Βαρώσι, το Βαρώσι. Τι έμεινε που δεν κλάπηκε; Και θα κάνουν και απογραφή, λέει. Μήπως έγινε απογραφή και των κλεμμένων;
Ξέρω πως κάποιοι θα μουρμουρίζουν πάλι διαβάζοντας αυτό το άρθρο. Πάλι στο ίδιο τροπάρι θα κολλήσουν: «Αλλά μας έκαναν πολλά και οι Ελληνοκύπριοι». Μην ανησυχείς αδελφέ. Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν αθώα την άλλη πλευρά. Δεν μετρώ μόνο αυτά που έκανε η μια πλευρά. Μετρώ και εκείνους. Και υπάρχουν κάποιοι και εκεί όπως εσύ που δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Κάποιοι που δεν θέλουν να ακούσουν τη λέξη ένωση. Που ανοίγουν τα αφτιά τους για την τουρκική βαρβαρότητα και χάνουν το κέφι τους μόλις ανοιχτεί κουβέντα για την Τόχνη ή τη Μαράθα. Που δεν βλέπουν το φασιστικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και βλέπουν μόνο της 20ής Ιουλίου. Που δεν θέλουν να μιλούν καθόλου για την περίοδο 1963-74. Αλλά αυτό το δεφτέρι δεν κλείνει λέγοντας «έκαναν και εκείνοι πολλά». Τι έγινε στο τέλος; Το νησί μοιράστηκε. Φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση. Και τώρα, μετά από χρόνια, περιμένουμε βρίζοντας στις ουρές μέσα στη ζέστη του Ιουλίου για να περάσουμε από τη μια πλευρά στην άλλη.
Πέρασαν 45 χρόνια. Θα περάσουν κι άλλα. Δεν ξέρω πόσα ακόμα. Αλλά μια μέρα θα αλλάξει σίγουρα και αυτό. Δεν γίνεται να υπάρχουν δύο κράτη. Αλλά γίνεται δύο περιοχές. Όλοι άλλωστε συνήθισαν με αυτό από τώρα. Τους αρέσει πολύ, ειδικά το να βρίσκουν φθηνά στην άλλη πλευρά ένα προϊόν που στην άλλη είναι ακριβό. Το θεωρούν και αυτό ένα από τα αγαθά της διχοτόμησης. Παλιά όσοι ήθελαν διχοτόμηση διώχνονταν από παντού. Τώρα γίνονται δεκτοί με θερμά καλωσορίσματα. Δεν πραγματοποιήθηκε κανενός το όνειρο εδώ, εκτός από του Ντενκτάς. Διορθώστε την κατάσταση βάζοντας μια λεκάνη μπροστά στον αστυνομικό στο οδόφραγμα. Ανοίξτε και την Πύλη Αμμοχώστου και την Πύλη Πάφου. Για να περνάμε όπως οι στρατηγοί των νικητριών στρατιών της διχοτόμησης. Από τη μια πλευρά στην άλλη
Πηγή: Εφημερίδα Πολίτης της Κύπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.