29/6/19

Απαίδευτη Παιδεία



Του Μιχάλη Μπότσαρη

Καιρός να εκφράσω εγγράφως, ευθαρσώς και λεπτομερώς την κατάθεσή μου. Μετά από 35 χρόνια στη Μέση Δημόσια Εκπαίδευση απέκτησα άποψη χρήσιμη, οδυνηρή και νηφάλια με χρονική απόσταση 13 ετών από τα εκπαιδευτικά θέματα λόγω συνταξιοδότησης. Απόφοιτος από τη Φιλοσοφική Σχολή Ιωαννίνων είχα μαζί με όλους τους συμφοιτητές μου την ύψιστη ευνοϊκή συγκυρία να εκπαιδευτούμε και να καλλιεργηθούμε από έξοχους ακαδημαϊκούς δασκάλους, όπως ήτανε ο Σ. Καψωμένος, ο Στ. Καρατζάς, ο Φ. Κακριδής, ο Ν. Κονομής, ο Ι. Καλλέρης, ο Δ. Λουκάτος, ο Ν. Μπούσουλας, ο Χρ. Φράγκος, ο Σ. Δάκαρης κ.ά., η ανάμνηση των οποίων προκαλεί δέος και περηφάνεια ακόμα και σήμερα σε όσους είχαμε τη θεία συγκυρία να τους έχουμε καθηγητές μας. Μόλο που ως φοιτητές πέσαμε σε χρόνια σακάτικα με την πολιτική ανωμαλία και το σκοταδισμό του ’67, από τους καθηγητές μας διδαχθήκαμε δημοκρατικό ήθος, δημοκρατική αξιοπρέπεια και δημοκρατική αγωνιστικότητα με ανυπότακτη δημοκρατικότητα των καθηγητών μας, πολλοί από τους οποίους γνώρισαν διώξεις, απολύσεις, απομακρύνσεις από τον πανεπιστημιακό χώρο.
Τότε στα Γιάννενα μάθαμε γράμματα, διδαχθήκαμε τον πλούτο και πληρότητα της γλώσσας, τόσο της αρχαίας από τον Όμηρο και της λυρικής μέχρι το δράμα και τα φιλοσοφικά και ιστορικά κείμενα, μα και της νεοελληνικής, μόλο που επίσημη γλώσσα ήταν η... καθαρεύουσα, τις επιστήμες της ιστορίας, της φιλοσοφίας, της παιδαγωγικής, της αρχαιολογίας, τα Λατινικά και τη γραμματεία τους, τη λαογραφία και την εθιμική παράδοση της χώρας μας.

Στα πρώτα χρόνια της εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας ο Απριλιανός σκοταδισμός είχε καταστεί πνιγηρός και τιμωρητικός, αλλά δεν έλειψε η γενναιότητα και η ανυπακοή από μερικούς συναδέλφους που διέσωσαν το κύρος και την αξιοπρέπεια της ιδιότητας του δασκάλου και αποτέλεσαν παράδειγμα αντοχής και μίμησης στους πολλούς που δείλιαζαν.

Β. Σχολείο και Εκπαίδευση
Από τη μεταπολίτευση και κυρίως με το Ν.330/76 μετέπειτα φύσηξε αέρας δημοκρατικότητας και στην Παιδεία. Καθιερώθηκε η νεοελληνική γλώσσα σε όλες τις βαθμίδες της, εκδόθηκαν καινούρια σχολικά βιβλία, άνοιξαν τα κλεισμένα μονοπάτια της νεότερης λογοτεχνίας και ποίησης, διδάχθηκαν και από μεταφράσεις όλα τα είδη του αρχαίου ελληνικού λόγου, έγιναν διορισμοί με υπερπληρότητα θέσεων και συνεχίστηκε η αναβάθμιση σπουδών αλλά και η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου.

Μετά το 1981 άρχισαν οι εκπτώσεις. Καταργήθηκε η επετηρίδα διορισμών, προαγωγών σε κλιμάκια, επιλογής Δ/ντών σχολικών μονάδων και των Επιθεωρητών Μέσης Εκπαίδευσης με την καθιέρωση του θεσμού των Σχολικών Συμβούλων. Η κατάργηση των επετηρίδων περιόρισε το ενδιαφέρον για υψηλόβαθμα πτυχία, καθώς το διδακτικό έργο και η διδακτική άμιλλα και επιμόρφωση. Η επιλογή Δ/ντών με περιορισμένη θητεία και με κριτήριο κυρίως την εντοπιότητα της διαμονής των εκπαιδευτικών αφενός αποθάρρυνε τους ικανούς να κρίνονται μόνο από τη συνδικαλιστική και κομματική ταυτότητα για προσωρινή θητεία, αφετέρου αποθράσυνε τους κομματικούς και τους συνδικαλιστές να νομίζουν πως έχουν και τα προσόντα να διοικήσουν σχολικές μονάδες.

Ο χαρακτήρας της Παιδείας έγινε αιτησιοκρατικός αντί αξιοκρατικός. Έτσι με αίτηση διορίζεται κάποιος ως εκπαιδευτικός, το ΑΣΕΠ μάλλον έγινε πρόφαση αξιοκρατίας με εξετάσεις και λύσεις ασκήσεων λοταρίας, με αίτηση μετατίθεται κάποιος χωρίς αξιολόγηση, με αίτηση γίνεται κάποιος Δ/ντής και Σχολικός Σύμβουλος με βασικό κριτήριο μία συνέντευξη διαβλητή, σκόπιμη και αδιαφανή. Ορθό και αδιάβλητο θα ήταν οι άξιοι να αξιολογούνται κάθε διετία, οι επαρκείς να παραμένουν στα καθήκοντά τους και οι ανεπαρκείς στο σπίτι τους για συνταξιοδότηση όταν θα έφτανε το τελικό όριο της ηλικίας τους. Τότε και μόνο τότε δε θα διεκδικούσε κανένας ανίκανος και ανεπαρκής αξιώματα που δε θα μπορούσε να διατηρήσει.

Γ. Σχολικοί Σύμβουλοι
Ο θεσμός των Επιθεωρητών είχε κηλιδωθεί από τα έργα και τις ημέρες των περισσοτέρων εξ αυτών και δικαίως καταργήθηκε.

Ο νέος θεσμός των Σχολικών Συμβούλων, πάνδημο σχεδόν αίτημα των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δεν απέδωσε τα οφειλόμενα εξαιτίας της κακομοιριάς της Πολιτείας, στο βωμό της δήθεν καταπολέμησης κάποιας εσκεμμένης αδικοκρισίας στην ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που τελικά καταργήθηκε, αλλά και της φυγοπονίας και οκνηρίας του συνόλου του σώματος των Σχολικών Συμβούλων, που γλίτωσαν την ευθύνη της αξιολόγησης.

Μερικοί είχαν την ικανότητα να συμβάλουν στη διδακτική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών με ατομικές πρωτοβουλίες, σεμινάρια, διδασκαλίες κ.ά., πλείστοι όμως οχυρώθηκαν πίσω από τον ελλιπή προσδιορισμό των καθηκόντων τους και επισκέπτονταν τις σχολικές μονάδες για ολιγόλεπτες παρεμβάσεις, για έλεγχο τύπου ΣΔΟΕ των απουσιολογίων, των βιβλίων ύλης, τις απουσίες διδασκόντων κ.ά. ευτελή και ανώδυνα, χωρίς ίχνος ντροπής για την ιταμή συμπεριφορά προς αυτούς πολλών διδασκόντων που αποδοκίμαζαν την παρουσία τους στο σχολικό χώρο με τη ρήση «δε σου επιτρέπω να μπεις στην τάξη μου»!

Έτσι και ο θεσμός του Σχολικού Συμβούλου έγινε σώμα διακοσμητικό με κομματικές ποσοστώσεις και προαποφασισμένες επιλογές αναλογικά για να βολεύονται οι ημέτεροι κάθε πολιτικού χώρου.

Εσχάτως καταργήθηκε ο θεσμός και επισήμως. Σήμερα πρώην Σχολικοί Σύμβουλοι και Δ/ντές έχουν υποβαθμιστεί ιεραρχικά και εκπαιδευτικά και από Σύμβουλοι και Δ/ντές εξισώθηκαν με μόνιμους και αναπληρωτές, αφού νεοδιόριστοι δεν υπάρχουν, τραυματισμένοι ηθικώς και οικονομικώς. Θα ήθελε κάποιος ικανός σήμερα τέτοιες διαδρομές; Εξάλλου το παλιό Διδασκαλείο Μ.Ε. και η ΣΕΛΜΕ καταργήθηκαν ως περιττές επιμορφωτικές δράσεις, αντί να αναδιοργανωθούν και να πολλαπλασιαστούν.
Σήμερα στο χώρο των γλωσσικών και θεωρητικών μαθημάτων μόνο η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (Π.Ε.Φ.) στηρίζει για 38 χρόνια τώρα το διδακτικό έργο με τιτάνιο έργο και πενιχρά μέσα.

Δ. Διευθυντές
Στο θέμα των Δ/ντων Σχολικών Μονάδων οι εκπτώσεις υπήρξαν διαρκείς και ραγδαίες. Επιλέγονταν άτομα χωρίς καμία διευθυντική επιμόρφωση για τα καθήκοντά τους και τις πρακτικές του διευθυντικού έργου, με μόνη αδιερεύνητη ικανότητα τις εμπειρίες εκάστου από τη σχολική ζωή, τις προσωρινές ιδεοληψίες και βιοθεωρίες, τη συγκρότηση κλίκας αλληλοϋποστήριξης, την οργανωτική διάλυση της σχολικής μονάδας, το μπάχαλο στη σχολική διδασκαλία και πειθαρχία, την αφειδώλευτη βαθμολογία, το μαθητοπατερισμό, τη δήθεν δημοκρατικότητα στην ανοχή μα και στην παρότρυνση των καταλήψεων, στην αισθητική ρυπαρότητα και στη μολυσματική κατάσταση αιθουσών, διαδρόμων, χώρων υγιεινής εντός του σχολικού περιβάλλοντος.

Υπήρξαν, ασφαλώς, και εξαιρέσεις του κανόνα με ελάχιστους που άσκησαν το διευθυντικό έργο με υπευθυνότητα, κύρος, αξιοπρέπεια, πειθαρχία και σεβασμό προς το διδακτικό και διδασκόμενο ανθρώπινο δυναμικό, κάτι πουέπρεπε να αποτελούσε τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.

Έπειτα από όσα είδα και πέρασα έχω καταλήξει στην άποψη που είχα διαμορφώσει από το1980 και μετά ότι θα ήταν περισσότερο ορθολογικό, χρήσιμο και αποδοτικό στις σχολικές μονάδες να επιλέγονταν ως διευθυντές όχι εκπαιδευτικοί, αλλά ειδικοί καταρτισμένοι επιστήμονες στη διοίκηση με αποκλειστικά καθήκοντα και αρμοδιότητες υψηλού στόχου και επιπέδου στην οργάνωση, διοίκηση και λειτουργία κάθε σχολικής μονάδας.

Ε. Διδακτικό Προσωπικό
Αποτελεί, ασφαλώς, τον πυρήνα και το πνεύμα της παιδείας και της αγωγής κάθε σχολικής βαθμίδας και μονάδας.

Η παιδεία δεν μπορεί να είναι δασκαλοκεντρική με την εκπαιδευτική αυθεντία, το μονόλογο,το δογματισμό, τον αυταρχισμό, το ρατσισμό, τον ελιτισμό και τον εγωκεντρικό. Ο δάσκαλος οφείλει να διαθέτει επιστημονική κατάρτιση, διδακτική μέθοδο, μεστό λόγο και έκφραση, μεταδοτική πληρότητα, ανθρωπιστική αγωγή, δημοκρατικό φρόνημα, κριτήρια αξιοκρατίας, αντικειμενικότητα στην αξιολόγηση, ψυχική εγγύτητα στη νεότητα, μεθοδικότητα στιςδυσκολίες της σχολικής ζωής, πνεύμα πειθαρχίας στους κανόνες της σχολικής λειτουργίας και επιμονή στο υψηλό επίπεδο της παιδευτικής κατάρτισης.

Οφείλει να αποβεί υποστηρικτής στις μαθητικές συνεργασίες και έρευνες, κινητήρια δύναμη στην ανάληψη πρωτοβουλιών της μαθητικής κοινότητας σε θέματα έκφρασης μέσα από τον λόγο, την τέχνη,τον ευρύτερο πολιτισμό, τον αθλητισμό και τη δημιουργία του πνεύματος. Υποχρεούται να είναι επιεικής στη νεανική παρορμητικότητα, υπομονετικός στη μαθητική αποστροφή για τη γνώση, καλοσυνάτος στις παιδικές αταξίες, αλλά σταθερός στην αγωγή, στη διάπλαση του χαρακτήρα και στην αποδοχή της προσωπικής αξίας κάθε μαθητή. Ο καλός δάσκαλοςδιδάσκει το μαθητή. Όποιος διδάσκει, συνεπάγεται ότι τον αγαπάει. Όποιος πρώτα τον αγαπάει, δεν αποκλείεται και να τον διδάσκει. Υπάρχουν όμως και δάσκαλοι που απλώς αγαπούν τα παιδιά, αλλά δεν τα διδάσκουν είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί αδιαφορούν.

Ομοίως ένας καλός μαθητής δεν είναι ποτέ κακός χαρακτήρας, γιατί δεν έχει λόγο να μισήσει την παιδεία, το δάσκαλο, το σχολείο, την κοινωνία, το συμμαθητή του. Ο μέτριος μαθητής μπορεί να είναι καλός χαρακτήρας, αλλά μπορεί να είναι και κακότροπος γιατί συναισθάνεται ότι υστερεί, ότι μειονεκτεί γνωστικά. Αυτόν πρέπει να κερδίσει ο δάσκαλος, να τον εμψυχώσει, να τον στηρίξει και να του εμφυσήσει την αυτοεκτίμηση, να το πείσει ότι μπορεί.

Οι σημερινοί εκπαιδευτικοί, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνονται όλοι στις προσδοκίες των μαθητών και των γονέων. Αποτελεί μέγιστο όνειδος για την εκπαιδευτική κοινότητα η απόρριψη και η αποφυγή της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού για τις γνώσεις, την ποιότητα του έργου και την ικανότητα της διδασκαλίας του. Και, δυστυχώς, όχι μόνο απορρίπτουν την αξιολόγησή τους, όχι μόνο το προσβάλλουν ανερυθρίαστα ως παιδευτικό αδιαπραγμάτευτο αίτημα, αλλά και το λένε δημοσίως χωρίς ίχνος αισχύνης.

Ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι όποιος αρνείται να δείξει το έργο του, αυτός έχει συναίσθηση της ανικανότητάς του, της ακαταλληλότητάς του, της ανεπάρκειάς του να κριθεί ως ικανός και επαρκής για το παιδευτικό του έργο. Και αυτοί που δε θέλουν αξιολόγηση είναι οι πλείστοι, γιατί φοβούνται την απόρριψη ή την αποκάλυψη της ανεπάρκειάς τους. Και δεν είναι μόνο ανίκανοι, είναι και επικίνδυνοι, είναι ακόμη χειρότερο, ολετήρες της παιδείας και της νεότητας. Η πολιτεία προσποιείται πώς ούτε ξέρει ούτε βλέπει το τεράστιο πρόβλημα. Χαϊδεύει ανίκανους, στηρίζει συνδικαλιστές ανεύθυνους, ψαρεύει συμπάθειες και οπαδούς για ψήφους, παριστάνει την προοδευτικότητα, τη συγχέει με την ελευθερία έκφρασης και τη δημοκρατική συνείδηση και επιβραβεύει συνειδητά την αμάθεια, τη μετριότητα, την αμορφωσιά και το σκοταδισμό.

Σήμερα στα σχολεία διδάσκει μόνο το 25% περίπου και αυτή η κρίση με επιεική κριτήρια. Αυτοί που ανήκουν σ’ αυτό το επίπεδο εργάζονται έτσι, γιατί αυτό επιτάσσει το χρέος τους,η αξιοπρέπειά τους, το φρόνημά τους, η καλλιέργειά τους, η αγάπη για τη γνώση, το παιδί, την παιδεία και την κοινωνία. Αμοιβή καμία δεν έχουν, διάκριση της αξίας τους δεν υπάρχει.

Το ξέρουν μόνο οι μαθητές τους και οι γονείς τους. Η πολιτεία τους αγνοεί. Όλοι οι άλλοι κάνουν ανέλεγκτα ο καθένας ό,τι θέλει, όπως θέλει, αν θέλει και όποτε θέλει, χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν. Εξαπατούν τη σχολική κοινότητα με απλοχεριά στη βαθμολόγηση, με δήθεν προοδευτικό προσωπείο, με θεωρίες δημοκρατικότητας και δήθεν σύγχρονες αντιλήψεις.

Έτσι η πολιτεία δεν ξέρει ούτε θέλει να ξέρει το επίπεδο των διδασκόντων, ούτε ποιοι αξίζουν, ποιοι θέλουν μετεκπαίδευση, ποιοι μπορούν να βελτιωθούν, ποιοι είναι ακατάλληλοι και ποιοι επικίνδυνοι. Όλοι το ίδιο. Όλοι στην αφάνεια και στην ισοπέδωση.

Σκληρές κρίσεις, αλήθεια, για την εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν επιδέχονται φτιασίδια και κρυφτούλι. Σήμερα η κατάσταση στην παιδεία έχει φτάσει στην έσχατη κατάπτωση. Στις σχολικές μονάδες με οργανική θέση διδάσκουν μεσήλικες και άνω με σταθερή μονιμότητα πάνω από τα 45 ηλικιακά χρόνια. Τους υπόλοιπους στο διδακτικό προσωπικό η πολιτεία τους κατάντησε γυρολόγους. Από το 2000 περίπου οι διορισμοί μειώνονταν σταδιακά και δραματικά και καταργήθηκαν οριστικά από το 2009. Τα κενά, τουλάχιστον στη Μέση εκπαίδευση, είναι περισσότερα από 35.000. Οι αναπληρωτές μαστιγώνονται ψυχικά και οικονομικά κάθε χρόνο. Στην ουσία προσλαμβάνονται για 8 μήνες κάθε χρόνο και για ένα μόνο έτος, απολύονται για 3 μήνες το καλοκαίρι και μένουν απλήρωτοι Χριστούγεννα και Πάσχα, σύνολο 4 μήνες.

Τα μαθήματα που διδάσκουν, τα εξετάζουν οι μόνιμοι, εφόσον αυτοί απολύονται. Ποτέ και κανένας δεν προσλαμβάνεται στο ίδιο σχολείο και την επόμενη χρονιά. Έχουν καταστεί γυρολόγοι, επαίτες, ενδεείς υλικά, κουρέλια ψυχικά, πιόνια των κριτηρίων, υποτελείς κάθε υπουργού και της εκάστοτε κυβέρνησης. Σπάνια να διδάξουν το ίδιο γνωστικό αντικείμενο την επόμενη χρονιά, τα ίδια μαθήματα στην ίδια τάξη με εκείνη που δίδαξαν, καταρτίστηκαν, οργάνωσαν τη διδασκαλία, συνέθεσαν το καθημερινό φύλλο μαθήματος και διδασκαλίας. Κάθε χρόνο αλλού, σε άλλες τάξεις, σε άλλα μαθήματα. Έτσι πώς να αποκτήσει ένας εκπαιδευτικός σταθερές διδακτικές αρχές και μεθοδολογίες, πώς θα φτιάξει το διδακτικό του αρχείο, πως θα μελετήσει όσα εργαλεία-βιβλία θα χρειαστεί στο έργο του, με ποιες αποδοχές θα ζήσει, θα συντηρηθεί, θα μετακινηθεί, θα πληρώσει ενοίκια, θα αγοράσει τα βιβλία του, θα συντηρήσει και οικογένεια, όπως συμβαίνει με τους πλείστους; Η πολιτεία, όμως, τους προσλαμβάνει καθυστερημένα, εξοντώνει την αξιοπρέπεια, διαλύει τις οικογένειές τους και τους εμπαίζει με απάνθρωπο τρόπο.

Ο σημερινός Υπουργός Παιδείας δεν αισχύνεται για την πολιτική που ασκεί, γιατί μάλλον δε διαθέτει αυτήν την επίγνωση. Το θέμα είναι ότι δεν έχει πιστώσεις για την Παιδεία, αλλά δεν το αποδέχεται, ούτε μπορεί να διαθέσει περισσότερα. Η παιδεία απαιτεί πάνω απ’ όλα δαπάνες, γενναία χρηματοδότηση. Όποιος τη διαθέτει, τα άλλα τα βρίσκει και τα βελτιώνει.

Όποιος χωρίς δαπάνες παριστάνει τον Υπουργό, τότε κοροϊδεύει την κοινή γνώμη με άθλιες μεθοδεύσεις και ευτελείς πρακτικές. Έτσι ξεσηκώνει αδαπάνως την κοινή γνώμη με ευτελή θέματα, για να αποσπάσει αλλού την προσοχή του κοινού. Ιδού, λοιπόν, πολιτικές για τη βελτίωση της παιδείας: η πρωινή προσευχή, οι εικόνες στις αίθουσες, ο εκκλησιασμός, τα θρησκευτικά, οι σημαιοφόροι, η ρετσινιά της αριστείας, οι εκδρομές, το κρυφό σχολειό, οι παρελάσεις, η ώρα έναρξης της πρωινής διδασκαλίας κ.ά. Όλα αυτά ανώδυνα και προοδευτικά.

Ο κ. Φίλης θα διόριζε 17.000. Έχει θράσος να μιλάει στην κοινωνία, αντί να κρύβεται. Αλλά πώς να γίνει αυτό, αφού δε δίστασε να αναλάβει ως Υπουργός Παιδείας ως μη έχων το «γνώθι σε αυτόν». Ο κ. Γαβρόγλου, δυστυχώς, δείχνει εικόνα ατόμου που δεν έχει επαφή με το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. Νομοθετεί πανελλήνιες κοντά στη λήξη της υπουργικής θητείας του με ισχύ για την επόμενη τριετία! Αλλάζει μαθήματα σε δέσμες, σε γνωστικά πεδία και σε Σχολές, ανωτατοποιεί τα ΤΕΙ, καταργεί τα Λατινικά -λένε πως μετεκπαιδεύτηκε στην Ευρώπη- καταργεί την Νεοελληνική Λογοτεχνία και Ποίηση ως μάθημα εξέτασης των Πανελληνίων, εξαφανίζει τον Επιτάφιο του Περικλή, φαίνεται πως η δημοκρατία ή του είναι άγνωστη ή του προκαλεί αλλεργία.

Όσο για τις ρυθμίσεις ανάμεσα τα Πρότυπα και τα Πειραματικά, για όσα Πρότυπα κατάργησε, αρκεί η κραυγή της μαθήτριας με την επιστολή της στην «Καθημερινή» της 20.06.2019 που αποτυπώνει ευθαρσώς, αλλά και περίσσεια ευγένεια, τις αθλιότητες στην Παιδεία και ειδικά στο χώρο των Προτύπων και Πειραματικών Σχολείων της Χώρας. Αναρωτιέται ευλόγως κανείς τι απάντηση να δώσει ένας αρμόδιος Υπουργός Παιδείας σ’ αυτό το νεαρό κορίτσι. Εξακολουθεί όμως να παριστάνει τον Υπουργό Παιδείας ο ίδιος ακόμη μέχρι σήμερα! Ασφαλώς η γενναιότητα είναι για γενναίους μόνο!

Και το κυριότερο: με νόμο από τώρα διορίζει 15.000 εκπαιδευτικούς, σταδιακά από 4.500 περίπου κάθε χρόνο. Εδώ έδωσε ρέστα! Ό,τι δεν μπόρεσε ή σε θέλησε να κάνει ο ίδιος το νομοθετεί για το πράξει ο επόμενος Υπουργός! Κανονικά έπρεπε να ανακοινώσει και τα ονόματα κάθε δόσης διορισμών, να δεχτεί να ενταχθούν αυτοβούλως στις λίστες του κόμματός του ως μέλη και να τους δώσει και την κομματική κονκάρδα στο πέτο πριν μπουν στην κάλπη για να ψηφίσουν ενθουσιωδώς του εκλεκτούς συντρόφους του. Πριν φύγει προλαβαίνει να στήσει και τον ανδριάντα του στο Υπουργείο και να ονομάσει με το όνομά του και με τα ονόματα όλων των υπουργών του κόμματός του όλα τα γραφεία του Υπουργείου του, μη λησμονώντας κυρίως τους κ.κ. Μπαλτά, Κουράκη και Ζουράρι.

Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα εκπαιδευτικά σήμερα σε όλες τις βαθμίδες, ειδικά για την Ανώτατη η κατάσταση μοιάζει ανίατη, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρξει προσπάθεια ανόρθωσης, θεραπείας, συντονισμός αναδιοργάνωσης και επιδίωξη υψηλών δεικτών απόδοσης του εκπαιδευτικού και επιστημονικού έργου. Θα απαιτηθούν πολλά χρόνια συστηματικής προσπάθειας για να καθιερωθούν δομές προόδου και επιστημονικές κατακτήσεις, αφού οι ρίζες της φαυλότητας, αναξιοκρατίας, ανικανότητας, ανεπάρκειας και φυγοπονίας είναι βαθιές, αμέτρητες, παντοδύναμες και αχαλιναγώγητες πρωτίστως στο διδακτικό δυναμικό και δευτερευόντως στο διδασκόμενο. Η προσπάθεια επιβάλλεται να ξεκινήσει με σταθερά βήματα και στόχους, γιατί δε μείναμε απλώς ουραγοί στην Ευρώπη, αλλά και μη γνώστες της κατάντιας που έχουμε βυθιστεί.

Ως πρώτο βήμα τάχιστα να ιδρυθούν πρότυπα Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια στις πρωτεύουσες και στις μεγαλύτερες πόλεις των Νομών της Χώρας, γεγονός που θα τάραζε τα λιμνάζοντα εκπαιδευτικά θέματα τόσο στο διδακτικό, όσο και στο διδασκόμενο προσωπικό. Έναρξη της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, εκτεταμένο πλάνο επιμόρφωσης όλων και κυρίως όσων υστερούν, επιλογή Δ/ντών και Σχολικών Συμβούλων με αξιοκρατία κι διαφάνεια. Για να γυρίσει η σελίδα θέλει δουλειά πολλή!

Ο κ. Μιχάλης Μπότσαρης είναι Φιλόλογος, τ. Λυκειάρχης και Ιδρυτής της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων (Π.Ε.Φ.)

ΠΗΓΗ: kathimerini.gr

1 σχόλιο:

  1. Στην Ελλαδα δεν εχουμε παιδεια...Εκπαιδευση εχουμε..οπως η αρκουδα του τσιγγανου..η τα σκυλια στον εκπαιδευτη...μαθαινουν δυο τρια πραγματα μηχανικα...Τουπε εχουμε ομως απειρο..Ιδου γιατι εγιναν οι πιο πολλοι ...εκπαιδευμενοι...ανηθικοι...Εχει η αρκουδα ηθικη ??Πειναει...τρωει.Εχει ..ορμες ?? Πηδαει...Θελει παγωτο ?? Στο αρπαζει..Την σκοτωσε στο ξυλο το αφεντικο ?? Τον ξαναβγαζει ...αφεντικο ..επ απειρον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.