Οι τέσσερις άξονες για ριζική αλλαγή πορείας στο Κυπριακό

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος

Οι διαδικασίες διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό έχουν φορτώσει πρόνοιες και ρυθμίσεις που εάν υιοθετηθούν σε ένα συνολικό πλαίσιο συμφωνίας, θα οδηγήσουν σε ένα κράτος με πολλές στρεβλώσεις και δυσλειτουργικές διαδικασίες. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι συζητήσεις που διεξάγονταν και διεξάγονται στηρίζονται –χωρίς αυτό να αναγνωρίζεται από τους εκάστοτε διαχειριστές– σε ένα μόρφωμα με διαχωριστικά/διαλυτικά χαρακτηριστικά.

Θα είναι ένα μόρφωμα που θα λειτουργεί στη βάση δυο χωριστών κρατιδίων, που θα συνεργάζονται κάτω από μια κοινή ομπρέλα, για σκοπούς περισσότερο συμμετοχής στην ΕΕ.

Όσο και να επιχειρηθεί από κάποιους να τετραγωνιστεί ο κύκλος, αυτό που θα προκύψει θα είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης, όπως προέβλεπε και το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν. Αυτό συζητείται και τώρα, σε μια πιο… εκσυγχρονιστική εκδοχή, καθώς φέρει την ταμπέλα της χαλαρής ομοσπονδίας.

Οι συζητήσεις αυτές δεν θα οδηγήσουν πουθενά. Κι εάν υπάρξει κατάληξη, θα απορριφθεί από τους πολίτες, οι οποίοι έχουν καλύτερο αισθητήριο και σωστότερα ανακλαστικά από τους εκάστοτε διαχειριστές του Κυπριακού. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο θα συνεχιστούν οι αδιέξοδες συζητήσεις που διεξάγονται 45 χρόνια με ορατό το ενδεχόμενο απόρριψης ή θα αναζητηθεί μια άλλη οδός.

Η άλλη οδός θα πρέπει να αφορά την ανάδειξη ενωτικών στοιχείων και κοινής πορείας όλων των πολιτών. Για να γίνει τούτο θα πρέπει να εγκαταλειφθεί η διαχωριστική προσέγγιση. Να σταματήσει η διάκριση των πολιτών στη βάση της εθνικής τους καταγωγής. Γιατί αυτό θα «σφραγίζει» τα αποτελέσματα της εισβολής, τα τετελεσμένα της κατοχής και εξυπηρετεί τον τουρκικό εθνικισμό.

Αυτό το μοντέλο θα διαιωνίζει τον διαχωρισμό, θα ενισχύει τα διαλυτικά στοιχεία και θα συντηρεί τον εθνικισμό στις δυο κοινότητες. Πώς μπορεί να ξεπεραστούν όλα αυτά; Με μια νέα προσέγγιση. Αυτό επιβάλλει βούληση αλλά και διάθεση πλήρους απαλλαγής από την Τουρκία και την κατοχή.

Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr