ΑΥΓΗ.Οι στρατιωτικές δαπάνες και η προστασία του εισοδήματος των εργαζομένων, το δόγμα περί «συμμόρφωσης με την επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ» και ιδεαλιστικές εκκλήσεις για την ειρήνη, αποτελεί (σε συνδυασμό με έναν ενδημικό εθνικισμό, κατάλοιπο των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της, καθώς και μια ιστορική φοβία απέναντι στη μομφή της εθνικής μειοδοσίας) μια από τις βασικές αιτίες της πολιτικά παθητικής της στάσης της Αριστεράς απέναντι στην καταφανή σπατάλη πόρων για στρατιωτικές δαπάνες και εξοπλισμούς και της νομιμοποίησής της, με το πρόσχημα των αναγκών της εθνικής άμυνας απέναντι σε υποθετικούς ή εν δυνάμει εχθρούς. Συγκυριακά, η πρόσφατη πρόταση του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν για τερματισμό του εξοπλιστικού ανταγωνισμού των δύο χωρών αποδυναμώνει σημαντικά το πρόσχημα της «εθνικής άμυνας».
Τα δεδομένα και τα αυτονόητα
Η οικονομική ύφεση και οι δυσμενείς επιπτώσεις της στη δημοσιονομική κατάσταση, ιδίως των αναπτυγμένων χωρών, δεν είχε καμία επίπτωση στις στρατιωτικές δαπάνες. Όπως διαπιστώνεται σε πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI Yearbook 2009. Armaments, Disarmament and International Security, Stockholm International Peace Research Institute), το συνολικό ποσό των στρατιωτικών δαπανών αυξάνεται σταθερά και σημαντικά, ανεπηρέαστο από τις οικονομικές κρίσεις, παρουσιάζοντας κατά την τελευταία δεκαετία αύξηση σε παγκόσμιο επίπεδο κατά 45%, με σημαντικές βέβαια διακυμάνσεις κατά περιοχή.
Στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης η αύξηση ανήλθε στο 174%, ενώ στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης στο 6%. Σʼ αυτό το πανηγύρι των στρατιωτικών δαπανών προπορεύονται οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Βρετανία, χώρες οι οποίες αναπτύσσουν στρατιωτική δραστηριότητα σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Η Ελλάδα, η οποία τυπικά δεν εμπλέκεται σε καμία στρατιωτική σύρραξη, διατηρεί έναν από τους μεγαλύτερους σε παγκόσμιο επίπεδο και αναλογικά με τον πληθυσμό της στρατούς, είναι δέκατη τρίτη στην παγκόσμια κατάταξη και πρώτη μεταξύ και των χωρών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. σε στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ της (4,24%, 4,54%, 6,11% κατά τις δεκαετίες 2001-2005, 1991-2000, 1981-1990 αντίστοιχα), ενώ υλοποιεί εξοπλιστικά προγράμματα τεραστίου κόστους κατέχοντας την τέταρτη θέση σε εισαγωγές στην παγκόσμια κατάταξη. Για παράδειγμα, το δεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα 2006-2015 προϋπολογίστηκε στα 22,64 δισ. ευρώ, στα οποία θα προστεθεί ένα ήδη καταγραμμένο χρέος 10,5 δισ. ευρώ από προηγούμενα εξοπλιστικά προγράμματα.
Η χώρα μας αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους αγοραστές της παραγωγής των μεγάλων ευρωπαϊκών βιομηχανιών πολεμικού υλικού, όπως των γερμανικών Krauss-Maffei Wegman, Thyssen Krup και Daimler Chrysler, της γαλλικής Dassault, της βρετανικής, ΒAE Systems, της ιταλικής Finmeccanica κ.ά. Κατά την περίοδο 2003-2007, για παράδειγμα, η χώρα μας απορρόφησε το 14% της γερμανικής και το 12% της γαλλικής παραγωγής οπλικών συστημάτων, δεύτερη στον κατάλογο των πελατών τους. Οι μεγάλες και πολυδάπανες αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών χρησιμοποιήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ως διαπραγματευτικό αντάλλαγμα στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, με εγχώριας χρήσης επιχείρημα την τουρκική απειλή και τεκμηρίωση της απειλής αυτής τις παραβιάσεις ενός --ακατανόητου από την άποψη του διεθνούς δικαίου-- καθεστώτος διαφορετικής οριοθέτησης του εναέριου από το θαλάσσιο εθνικό μας χώρο. Γεγονός είναι πάντως ότι τα οικονομικά στοιχεία των ελληνικών στρατιωτικών δαπανών, και ιδίως των εξοπλιστικών, προσομοιάζουν μόνο με τα στοιχεία χωρών οι οποίες βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση ή υπό στρατοκρατικό καθεστώς!
Σε εποχή οικονομικής κρίσης, κατά την οποία τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας, κατά κανόνα σε βάρος των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, αλλά και τα μέτρα στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, διαδέχονται το ένα το άλλο σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αποσιωπάται επιμελώς το ζήτημα των στρατιωτικών δαπανών και των επιπτώσεών τους στις εθνικές οικονομίες. Στην Ελλάδα μάλιστα, η οποία δεν παράγει αλλά καταναλώνει ασύστολα στρατιωτικούς εξοπλισμούς και καταβάλλει τεράστια ποσά για στρατιωτικές δαπάνες, η υπεκφυγή όσον αφορά το ζήτημα αυτό στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία και η απάλειψή του από τις συζητήσεις για τη δημοσιονομική κρίση και την αντιμετώπιση της συνιστά πρόκληση. Ιδίως μάλιστα όταν η υπεκφυγή συνοδεύεται από το επιχείρημα που διατύπωσε ο Υπουργός Άμυνας σε πρόσφατη παρουσίαση βιβλίου, όταν, απαντώντας σε σχετική ερώτηση για τη μείωση των μεγάλων στρατιωτικών δαπανών της χώρας, δήλωσε:
«Δεν είναι εύκολο αυτό, όσο και αν κινηθούν γρήγορα τα πράγματα, όσο και αν κινηθούν με διάθεση υπέρβασης τα πράγματα. Άρα για κάποια χρόνια, πρέπει να συμβιώσουμε με μια κατάσταση την οποία θέλουμε να εκλογικεύσουμε […]. Θα μου πείτε, όταν με μια απόφαση μπορείς νʼ αυξάνεις τη δαπάνη ή να τη μειώνεις κατά 500 εκατομμύρια ή κατά 1 δισ., η απόφαση αυτή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση» (Ελευθεροτυπία 16.3.2010). Παρόμοια περίσκεψη βέβαια, δεν συνοδεύει τη μείωση του εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης. Πέρα όμως από πολιτική πρόκληση, το ζήτημα των εξοπλιστικών δαπανών σε συνθήκες οικονομικής κρίσης συνιστά για την Αριστερά και μια πρόκληση θεωρητική.
Η θεωρητική αμηχανία της Αριστεράς
Ποιος είναι ρόλος των στρατιωτικών δαπανών, ιδίως των δαπανών παραγωγής και κατανάλωσης πολεμικών εξοπλισμών σε μια καπιταλιστική οικονομία γενικότερα, και ιδίως σε μια καπιταλιστική οικονομία σε συνθήκες ύφεσης; Η αποσπασματικότητα και εν τέλει η ανεπάρκεια των μαρξιστικών απαντήσεων στο ερώτημα είναι εντυπωσιακή, ενώ οι επιπτώσεις της θεωρητικής αυτής ανεπάρκειας στην πολιτική των κομμάτων της Αριστεράς δεν είναι αμελητέες. Με αφετηρία τους οικονομικούς «νόμους» οι οποίοι διέπουν τη λειτουργία και την ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος, διαμορφώνονται διαδοχικά, από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, δύο θεωρητικές οπτικές προσέγγισης του ζητήματος των στρατιωτικών εξοπλισμών. Εντελώς σχηματικά και απλοποιημένα, οι πρώτες ιστορικά θεωρητικές προσεγγίσεις ερμηνεύουν τις στρατιωτικές δαπάνες με τους όρους της καπιταλιστικής συσσώρευσης και τις αναγκαιότητες επέκτασης των αγορών στη λογική της διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Αφετηρία τους αποτελούν οι αναλύσεις του Κάουτσκυ και της Λούξεμπουργκ για τον οικονομικό ρόλο των στρατιωτικών δαπανών και κατάληξή τους η θεωρία του ιμπεριαλισμού του Λένιν.
Ο ιμπεριαλισμός, «ανώτατο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού», για τον Λένιν, ενέχει ως αναπόσπαστο στοιχείο του τον μιλιταρισμό και ως αναπόφευκτη συνέπειά του τις πολεμικές επιχειρήσεις για την κατάκτηση νέων αγορών, ώστε να αντισταθμιστεί η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους, η οποία χαρακτηρίζει την καπιταλιστική παραγωγή. Σε μια ουσιαστικά εμποριοκρατική λογική, ο πόλεμος για τις θεωρίες του ιμπεριαλισμού αποτελεί την ακραία μορφή οικονομικού ανταγωνισμού των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των εθνικών κρατών και «νομοτελειακά» την αφετηρία της κατάρρευσης του καπιταλισμού.
Όμως, η περίοδος της αλματώδους καπιταλιστικής ανάπτυξης που ακολούθησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διέψευσε κραυγαλέα τη λενινιστική επαγγελία και οδήγησε τον μαρξιστικό προβληματισμό για τον ρόλο των στρατιωτικών δαπανών στην καπιταλιστική οικονομία σε δύο θεωρήσεις βασισμένες στους όρους της ομαλής λειτουργίας και της αντιμετώπισης των κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Η πρώτη θεώρηση --κεϋνσιανής λογικής--, αποδίδοντας τις οικονομικές κρίσεις στην έλλειψη αποτελεσματικής ζήτησης έναντι της προσφοράς, θεωρεί τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς ως ιδιότυπα «καταναλωτικά προϊόντα» και τις στρατιωτικές δαπάνες ως αναγκαία για τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος ελεγχόμενη τόνωση της κατανάλωσης, χωρίς αύξηση της παραγωγικής ικανότητας της οικονομίας, και άρα ως ένα από τα βασικά μέσα για την αναίρεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους της καπιταλιστικής παραγωγής. Οι στρατιωτικές δαπάνες, η διαφήμιση, η ταχεία απαξίωση των εμπορευμάτων και η ανάπτυξη του δανεισμού, άρα και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθίστανται μετά το 1980 κύρια μέσα δημιουργίας ζήτησης, έναντι των δαπανών του «κοινωνικού κράτους» της μεταπολεμικής περιόδου.
Μια δεύτερη θεώρηση, σε κάποιες εκδοχές συμπληρωματική και σε άλλες αντιθετική της προηγούμενης, εκκινεί από την παραδοχή ότι, σε συνθήκες κυριαρχίας ενός μονοπωλιακού καπιταλισμού, η κύρια αιτία των οικονομικών δυσλειτουργιών και της δημιουργίας οικονομικών κρίσεων δεν είναι η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, αλλά η τάση αύξησης του πλεονάσματος και τα προβλήματα απορρόφησής του. Σύμφωνα με τη θεώρηση αυτή, οι στρατιωτικές δαπάνες αποτελούν συστατικό στοιχείο μιας αναγκαίας για την οικονομική ισορροπία απορρόφησης του οικονομικού πλεονάσματος. Συμπερασματικά, παρά τη θεωρητική αποσπασματικότητα ή και την ερμηνευτική ανεπάρκεια με την οποία αντιμετωπίζουν όλες οι εκδοχές των μαρξιστικών θεωρήσεων τις στρατιωτικές δαπάνες, αυτές, και ιδίως οι εξοπλιστικές, αποτελούν ένα από τα σημαντικά μέσα διατήρησης της ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, με πρόταγμα την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αποτελούν, επομένως, αποτελεσματικότερες δαπάνες πόρων για το κεφάλαιο έναντι των κοινωνικών δαπανών. Έτσι, η αμφισβήτησή τους, σε συνδυασμό με την αμφισβήτηση όλων των ιδεολογημάτων για την άμυνα, την ασφάλεια ή και την ειρήνη τα οποία τις νομιμοποιούν, δεν χρειάζεται όρκους στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών, εκκλήσεις αφοπλισμού των κρατών ή απλουστευτικές ερμηνείες για τον ιμπεριαλισμό, αλλά τεκμηριωμένες οικονομικές αναλύσεις και αποτελεσματικές πολιτικές δράσεις.
Η αδυναμία της ελληνικής Αριστεράς
Η αδυναμία της ελληνικής Αριστεράς να προσεγγίσει πολιτικά το ζήτημα των στρατιωτικών δαπανών και να το εντάξει στους αγώνες για την προστασία του εισοδήματος των εργαζομένων, πέρα από απλοϊκά ερμηνευτικά σχήματα περί «συμμόρφωσης με την επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ» και ιδεαλιστικές εκκλήσεις για την ειρήνη, αποτελεί (σε συνδυασμό με έναν ενδημικό εθνικισμό, κατάλοιπο των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της, καθώς και μια ιστορική φοβία απέναντι στη μομφή της εθνικής μειοδοσίας) μια από τις βασικές αιτίες της πολιτικά παθητικής της στάσης απέναντι στην καταφανή σπατάλη πόρων για στρατιωτικές δαπάνες και εξοπλισμούς και της νομιμοποίησής της, με το πρόσχημα των αναγκών της εθνικής άμυνας απέναντι σε υποθετικούς ή εν δυνάμει εχθρούς. Συγκυριακά, η πρόσφατη πρόταση του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν για τερματισμό του εξοπλιστικού ανταγωνισμού των δύο χωρών αποδυναμώνει σημαντικά το πρόσχημα της «εθνικής άμυνας».
Άλλωστε, ο όρος «αμυντικές» αντί «στρατιωτικές» δαπάνες αποτελεί ένα ιδεολογικό περίβλημα μιας σπατάλης δημόσιων πόρων την οποία η Αριστερά οφείλει, ιδίως σήμερα, με αφορμή τις συζητήσεις και την κυβερνητική πολιτική αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, να αναδείξει απερίφραστα. Και πρέπει να καταστήσει σαφές ότι η «αμυντική» σπατάλη τεράστιων και δανεικών χρημάτων εξυπηρετεί απλώς οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές διαπλοκές, συντηρεί την αδιαφάνεια και υποθάλπει τη διαφθορά στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.
του Δημητρη Χασαπη
Ο Δημήτρης Χασάπης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τα δεδομένα και τα αυτονόητα
Η οικονομική ύφεση και οι δυσμενείς επιπτώσεις της στη δημοσιονομική κατάσταση, ιδίως των αναπτυγμένων χωρών, δεν είχε καμία επίπτωση στις στρατιωτικές δαπάνες. Όπως διαπιστώνεται σε πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI Yearbook 2009. Armaments, Disarmament and International Security, Stockholm International Peace Research Institute), το συνολικό ποσό των στρατιωτικών δαπανών αυξάνεται σταθερά και σημαντικά, ανεπηρέαστο από τις οικονομικές κρίσεις, παρουσιάζοντας κατά την τελευταία δεκαετία αύξηση σε παγκόσμιο επίπεδο κατά 45%, με σημαντικές βέβαια διακυμάνσεις κατά περιοχή.
Στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης η αύξηση ανήλθε στο 174%, ενώ στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης στο 6%. Σʼ αυτό το πανηγύρι των στρατιωτικών δαπανών προπορεύονται οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Βρετανία, χώρες οι οποίες αναπτύσσουν στρατιωτική δραστηριότητα σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Η Ελλάδα, η οποία τυπικά δεν εμπλέκεται σε καμία στρατιωτική σύρραξη, διατηρεί έναν από τους μεγαλύτερους σε παγκόσμιο επίπεδο και αναλογικά με τον πληθυσμό της στρατούς, είναι δέκατη τρίτη στην παγκόσμια κατάταξη και πρώτη μεταξύ και των χωρών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. σε στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ της (4,24%, 4,54%, 6,11% κατά τις δεκαετίες 2001-2005, 1991-2000, 1981-1990 αντίστοιχα), ενώ υλοποιεί εξοπλιστικά προγράμματα τεραστίου κόστους κατέχοντας την τέταρτη θέση σε εισαγωγές στην παγκόσμια κατάταξη. Για παράδειγμα, το δεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα 2006-2015 προϋπολογίστηκε στα 22,64 δισ. ευρώ, στα οποία θα προστεθεί ένα ήδη καταγραμμένο χρέος 10,5 δισ. ευρώ από προηγούμενα εξοπλιστικά προγράμματα.
Η χώρα μας αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους αγοραστές της παραγωγής των μεγάλων ευρωπαϊκών βιομηχανιών πολεμικού υλικού, όπως των γερμανικών Krauss-Maffei Wegman, Thyssen Krup και Daimler Chrysler, της γαλλικής Dassault, της βρετανικής, ΒAE Systems, της ιταλικής Finmeccanica κ.ά. Κατά την περίοδο 2003-2007, για παράδειγμα, η χώρα μας απορρόφησε το 14% της γερμανικής και το 12% της γαλλικής παραγωγής οπλικών συστημάτων, δεύτερη στον κατάλογο των πελατών τους. Οι μεγάλες και πολυδάπανες αγορές στρατιωτικών εξοπλισμών χρησιμοποιήθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ως διαπραγματευτικό αντάλλαγμα στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, με εγχώριας χρήσης επιχείρημα την τουρκική απειλή και τεκμηρίωση της απειλής αυτής τις παραβιάσεις ενός --ακατανόητου από την άποψη του διεθνούς δικαίου-- καθεστώτος διαφορετικής οριοθέτησης του εναέριου από το θαλάσσιο εθνικό μας χώρο. Γεγονός είναι πάντως ότι τα οικονομικά στοιχεία των ελληνικών στρατιωτικών δαπανών, και ιδίως των εξοπλιστικών, προσομοιάζουν μόνο με τα στοιχεία χωρών οι οποίες βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση ή υπό στρατοκρατικό καθεστώς!
Σε εποχή οικονομικής κρίσης, κατά την οποία τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας, κατά κανόνα σε βάρος των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, αλλά και τα μέτρα στήριξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, διαδέχονται το ένα το άλλο σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αποσιωπάται επιμελώς το ζήτημα των στρατιωτικών δαπανών και των επιπτώσεών τους στις εθνικές οικονομίες. Στην Ελλάδα μάλιστα, η οποία δεν παράγει αλλά καταναλώνει ασύστολα στρατιωτικούς εξοπλισμούς και καταβάλλει τεράστια ποσά για στρατιωτικές δαπάνες, η υπεκφυγή όσον αφορά το ζήτημα αυτό στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία και η απάλειψή του από τις συζητήσεις για τη δημοσιονομική κρίση και την αντιμετώπιση της συνιστά πρόκληση. Ιδίως μάλιστα όταν η υπεκφυγή συνοδεύεται από το επιχείρημα που διατύπωσε ο Υπουργός Άμυνας σε πρόσφατη παρουσίαση βιβλίου, όταν, απαντώντας σε σχετική ερώτηση για τη μείωση των μεγάλων στρατιωτικών δαπανών της χώρας, δήλωσε:
«Δεν είναι εύκολο αυτό, όσο και αν κινηθούν γρήγορα τα πράγματα, όσο και αν κινηθούν με διάθεση υπέρβασης τα πράγματα. Άρα για κάποια χρόνια, πρέπει να συμβιώσουμε με μια κατάσταση την οποία θέλουμε να εκλογικεύσουμε […]. Θα μου πείτε, όταν με μια απόφαση μπορείς νʼ αυξάνεις τη δαπάνη ή να τη μειώνεις κατά 500 εκατομμύρια ή κατά 1 δισ., η απόφαση αυτή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση» (Ελευθεροτυπία 16.3.2010). Παρόμοια περίσκεψη βέβαια, δεν συνοδεύει τη μείωση του εισοδήματος των μισθωτών και των συνταξιούχων για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης. Πέρα όμως από πολιτική πρόκληση, το ζήτημα των εξοπλιστικών δαπανών σε συνθήκες οικονομικής κρίσης συνιστά για την Αριστερά και μια πρόκληση θεωρητική.
Η θεωρητική αμηχανία της Αριστεράς
Ποιος είναι ρόλος των στρατιωτικών δαπανών, ιδίως των δαπανών παραγωγής και κατανάλωσης πολεμικών εξοπλισμών σε μια καπιταλιστική οικονομία γενικότερα, και ιδίως σε μια καπιταλιστική οικονομία σε συνθήκες ύφεσης; Η αποσπασματικότητα και εν τέλει η ανεπάρκεια των μαρξιστικών απαντήσεων στο ερώτημα είναι εντυπωσιακή, ενώ οι επιπτώσεις της θεωρητικής αυτής ανεπάρκειας στην πολιτική των κομμάτων της Αριστεράς δεν είναι αμελητέες. Με αφετηρία τους οικονομικούς «νόμους» οι οποίοι διέπουν τη λειτουργία και την ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος, διαμορφώνονται διαδοχικά, από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, δύο θεωρητικές οπτικές προσέγγισης του ζητήματος των στρατιωτικών εξοπλισμών. Εντελώς σχηματικά και απλοποιημένα, οι πρώτες ιστορικά θεωρητικές προσεγγίσεις ερμηνεύουν τις στρατιωτικές δαπάνες με τους όρους της καπιταλιστικής συσσώρευσης και τις αναγκαιότητες επέκτασης των αγορών στη λογική της διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Αφετηρία τους αποτελούν οι αναλύσεις του Κάουτσκυ και της Λούξεμπουργκ για τον οικονομικό ρόλο των στρατιωτικών δαπανών και κατάληξή τους η θεωρία του ιμπεριαλισμού του Λένιν.
Ο ιμπεριαλισμός, «ανώτατο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού», για τον Λένιν, ενέχει ως αναπόσπαστο στοιχείο του τον μιλιταρισμό και ως αναπόφευκτη συνέπειά του τις πολεμικές επιχειρήσεις για την κατάκτηση νέων αγορών, ώστε να αντισταθμιστεί η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους, η οποία χαρακτηρίζει την καπιταλιστική παραγωγή. Σε μια ουσιαστικά εμποριοκρατική λογική, ο πόλεμος για τις θεωρίες του ιμπεριαλισμού αποτελεί την ακραία μορφή οικονομικού ανταγωνισμού των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των εθνικών κρατών και «νομοτελειακά» την αφετηρία της κατάρρευσης του καπιταλισμού.
Όμως, η περίοδος της αλματώδους καπιταλιστικής ανάπτυξης που ακολούθησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διέψευσε κραυγαλέα τη λενινιστική επαγγελία και οδήγησε τον μαρξιστικό προβληματισμό για τον ρόλο των στρατιωτικών δαπανών στην καπιταλιστική οικονομία σε δύο θεωρήσεις βασισμένες στους όρους της ομαλής λειτουργίας και της αντιμετώπισης των κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Η πρώτη θεώρηση --κεϋνσιανής λογικής--, αποδίδοντας τις οικονομικές κρίσεις στην έλλειψη αποτελεσματικής ζήτησης έναντι της προσφοράς, θεωρεί τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς ως ιδιότυπα «καταναλωτικά προϊόντα» και τις στρατιωτικές δαπάνες ως αναγκαία για τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος ελεγχόμενη τόνωση της κατανάλωσης, χωρίς αύξηση της παραγωγικής ικανότητας της οικονομίας, και άρα ως ένα από τα βασικά μέσα για την αναίρεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους της καπιταλιστικής παραγωγής. Οι στρατιωτικές δαπάνες, η διαφήμιση, η ταχεία απαξίωση των εμπορευμάτων και η ανάπτυξη του δανεισμού, άρα και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθίστανται μετά το 1980 κύρια μέσα δημιουργίας ζήτησης, έναντι των δαπανών του «κοινωνικού κράτους» της μεταπολεμικής περιόδου.
Μια δεύτερη θεώρηση, σε κάποιες εκδοχές συμπληρωματική και σε άλλες αντιθετική της προηγούμενης, εκκινεί από την παραδοχή ότι, σε συνθήκες κυριαρχίας ενός μονοπωλιακού καπιταλισμού, η κύρια αιτία των οικονομικών δυσλειτουργιών και της δημιουργίας οικονομικών κρίσεων δεν είναι η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, αλλά η τάση αύξησης του πλεονάσματος και τα προβλήματα απορρόφησής του. Σύμφωνα με τη θεώρηση αυτή, οι στρατιωτικές δαπάνες αποτελούν συστατικό στοιχείο μιας αναγκαίας για την οικονομική ισορροπία απορρόφησης του οικονομικού πλεονάσματος. Συμπερασματικά, παρά τη θεωρητική αποσπασματικότητα ή και την ερμηνευτική ανεπάρκεια με την οποία αντιμετωπίζουν όλες οι εκδοχές των μαρξιστικών θεωρήσεων τις στρατιωτικές δαπάνες, αυτές, και ιδίως οι εξοπλιστικές, αποτελούν ένα από τα σημαντικά μέσα διατήρησης της ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, με πρόταγμα την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αποτελούν, επομένως, αποτελεσματικότερες δαπάνες πόρων για το κεφάλαιο έναντι των κοινωνικών δαπανών. Έτσι, η αμφισβήτησή τους, σε συνδυασμό με την αμφισβήτηση όλων των ιδεολογημάτων για την άμυνα, την ασφάλεια ή και την ειρήνη τα οποία τις νομιμοποιούν, δεν χρειάζεται όρκους στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών, εκκλήσεις αφοπλισμού των κρατών ή απλουστευτικές ερμηνείες για τον ιμπεριαλισμό, αλλά τεκμηριωμένες οικονομικές αναλύσεις και αποτελεσματικές πολιτικές δράσεις.
Η αδυναμία της ελληνικής Αριστεράς
Η αδυναμία της ελληνικής Αριστεράς να προσεγγίσει πολιτικά το ζήτημα των στρατιωτικών δαπανών και να το εντάξει στους αγώνες για την προστασία του εισοδήματος των εργαζομένων, πέρα από απλοϊκά ερμηνευτικά σχήματα περί «συμμόρφωσης με την επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ» και ιδεαλιστικές εκκλήσεις για την ειρήνη, αποτελεί (σε συνδυασμό με έναν ενδημικό εθνικισμό, κατάλοιπο των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της, καθώς και μια ιστορική φοβία απέναντι στη μομφή της εθνικής μειοδοσίας) μια από τις βασικές αιτίες της πολιτικά παθητικής της στάσης απέναντι στην καταφανή σπατάλη πόρων για στρατιωτικές δαπάνες και εξοπλισμούς και της νομιμοποίησής της, με το πρόσχημα των αναγκών της εθνικής άμυνας απέναντι σε υποθετικούς ή εν δυνάμει εχθρούς. Συγκυριακά, η πρόσφατη πρόταση του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν για τερματισμό του εξοπλιστικού ανταγωνισμού των δύο χωρών αποδυναμώνει σημαντικά το πρόσχημα της «εθνικής άμυνας».
Άλλωστε, ο όρος «αμυντικές» αντί «στρατιωτικές» δαπάνες αποτελεί ένα ιδεολογικό περίβλημα μιας σπατάλης δημόσιων πόρων την οποία η Αριστερά οφείλει, ιδίως σήμερα, με αφορμή τις συζητήσεις και την κυβερνητική πολιτική αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, να αναδείξει απερίφραστα. Και πρέπει να καταστήσει σαφές ότι η «αμυντική» σπατάλη τεράστιων και δανεικών χρημάτων εξυπηρετεί απλώς οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές διαπλοκές, συντηρεί την αδιαφάνεια και υποθάλπει τη διαφθορά στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.
του Δημητρη Χασαπη
Ο Δημήτρης Χασάπης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
μάθε γράμματα χασάπη.τελειωμένος είναι ο τυπάς.διδάσκει και σε πανεπιστήμιο.η βλάκας είναι η αφελείς για να επικαλείται τις μπούρδες του μουστάκια.νεογενιτσαρος του κερατά,δεν βλέπει την αλήθεια ο λυγούρης και επικαλείται την οικονομική κρίση να πει τις κοτσάνες του.θεωρητικός του τίποτα,ξεπερασμένες αντιλήψεις χωρίς βάθος σκέψης,ουσιαστικά κάνει αντιγραφή προπαγανδιστικού κουμμουνιστικού εντύπου,δίχως να προτείνει κάτι σοβαρό,μπούρδες και μονο μπούρδες.τι ποιο απλό πράγμα να προτείνει την ορθολογική αγορά και να καταγγείλει τις μαύρες συμφωνίες δηλαδή τις μίζες στις στρατιωτικές προμήθειες που τις πληρώνουμε εμείς οι πολίτες ανεξαρτητου πολιτικής σκοπιάς απλά πράγματα.νομίζω ότι αυτός είναι έκτο τόπου και χρόνου,μάλλον εκτος τόπου,δανία,ελβετία μάλλον στην κουβα είναι με τον φιντέλ.το δυστύχημα είναι ότι κάποιοι τέτοιες απόψεις τις ακούνε και στα σοβαρά μάλιστα.stef
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μην πάμε σε μια συζήτηση με φόντο υποθέσεις και αοριστολογίες ας κάνουμε κάποιους προφανείς συλλογισμούς. Ένας κλάδος που έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα και τροφοδοτεί με προϊόντα υψηλής ποιότητας και χώρες του εξωτερικού είναι η ιχθυοκαλλιέργεια. Ένα μεγάλο πάγιο ελληνικό πλεονέκτημα το οποίο μπορεί να βοηθήσει καταλυτικά στην ανάπτυξη ιχθυοκαλλιεργειών σε βιομηχανική κλίμακα είναι το μήκος και η ποικιλία της ακτογραμμής μας. Όλη η ακτογραμμή μας λοιπόν είναι ένα περιουσιακό στοιχείο το οποίο κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας και το οποίο με την δική μας δουλειά μπορεί να συμβάλει στην δική μας ευζωία. Όλα τα περιουσιακά στοιχεία ιδιωτών ή κρατών πάνω στα οποία καλούνται οι επιχειρηματίες να επενδύσουν πρέπει να έχουν ασφάλεια και σταθερότητα. Ασφάλεια ως προς τη μη αυθαίρετη αλλαγή νομικού καθεστώτος χρήσης. Αυτή η ασφάλεια στους ιδιώτες εξασφαλίζεται από το νομικό σύστημα του κράτους μέσα στο οποίο δραστηριοποιούνται. Αυτή άλλωστε είναι η βασική λειτουργία του κράτους. Η εγγύηση της ζωής και της περιουσίας των φυσικών προσώπων μέσα από τους νόμους. Μεταξύ των κρατών όμως δεν υπάρχει αστυνομία για να εφαρμόσει τους νόμους. Οι διεθνής νόμοι εφαρμόζονται με ισορροπίες ισχύος. Αν δεν έχεις ισχύ κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή οι ελεύθερες επιλογές σου που αφορούν την διαχείριση της περιουσίας σου να μην μπορείς να τις εφαρμόσεις. Αν π.χ. η Τουρκία αποφασίσει ότι θέλει εκμετάλλευση της ελληνικής ακτογραμμής ανατολικά του 25ου μεσημβρινού ποιος θα την σταματήσει να το πράξει; Μήπως μια «λαοθάλασσα» της αριστεράς έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία ή μήπως κάποιοι στρατιωτικοί κακά εξοπλισμένοι; Τι θέλω να πω. Είναι εύκολος ο αφορισμός για τα «κακά όπλα» αλλά τα όπλα είναι εγγύηση ανάπτυξης. Και μιας και αλληθωρίζουν μονίμως όχι προς τα αριστερά οι σύντροφοι του συνασπισμού αλλά προς ένα πρότυπο απροσμέτρητης βλακείας να τους θυμίσω την Σουηδία. Μια χώρα κατά πολλούς απ΄ αυτούς πρότυπο. Ποια ήταν η ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας εκεί; Τι είδος στρατιωτικού εξοπλισμού έχει κατά καιρούς παράγει και εξάγει; Ποιες σοσιαλδημοκρατικές και φιλειρηνικές κυβερνήσεις της το έχουν κάνει αυτό; Και πόσο η τεχνολογική ανάπτυξη που έφερε η εκπλήρωση στρατιωτικών αναγκών πέρασε σε προϊόντα καθημερινής χρήσης βοηθώντας τα να κατακτήσουν με την ποιότητά τους αγορές του εξωτερικού; Στο κάτω, κάτω κύριοι της αριστεράς αν έχει κάποιος την τεχνολογία να παράγει άρματα μπορεί να παράγει και αυτοκίνητα. Τι είδους ανάπτυξη θέλετε γι’ αυτό τον τόπο; Μόνο αυτό που βλέπουμε τώρα είναι το πρότυπό σας; Ένα ατέλειωτο συνοθύλευμα δημοσιοϋπαλληλίας που παράγει αέρα κοπανιστό και καταναλώνει «πολιτισμό». Αυτή η απλοϊκή πρόσληψη της πραγματικότητας κυρίες και κύριοι της αριστεράς ήταν που μας επτώχευσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθηγητάδες πανεπιστημίου με αναλυτική ικανότητα παιδιού δημοτικού.-
Ελευθέριος Β.
Η Ελλάδα πληρώνει τα περισσότερα για αμυντικές δαπάνες από κάθε άλλη χώρα του ΝΑΤΟ, και έχει την μικρότερη (αν όχι καθόλου!) ασφάλεια από κάθε άλλη χώρα του ΝΑΤΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό γιατί, ο στρατός έχει μείνει στο 1922! Μετά την Μικρασιατική καταστροφή η Ελλάδα σταμάτησε να σκέφτεται.
Σήμερα, οι πόλεμοι ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΞΙΦΟΛΟΓΧΕΣ! Η Τουρκία δεν φοβάται τίποτα, ακόμα και αν ΟΛΟΙ οι Έλληνες (και τα 10εκ) γίνουν στρατιώτες! Η Τουρκία φοβάται τα Ρωσικά Σουχόι και τα S300!
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα μικρό-εξειδικευμένο-ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ-επαγγελματικό στρατό, ΜΑΖΙΚΟΥΣ εξοπλισμούς από την Ρωσία, και δημιουργία κρατικής (τουλάχιστον 51%) εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Η Τουρκία πρέπει να γνωρίζει δηλαδή, ότι ακόμα και αν αιφνιδιαστικά καταλάβει κάποια νησιά, η Ελλάδα θα εξαπολύσει γενικευμένη επίθεση εναντίον της από κάθε κατεύθυνση, και θα καταστραφεί το 50% της Τουρκίας και θα χάσει η Τουρκία το 20% των εδαφών της.
Χρειαζόμαστε δηλαδή ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥ! Και όχι άχρηστα στρατόπεδα που εξυπηρετούν τα σουβλατζίδικα της επαρχίας!
ΧΑΣΑΠΗΔΕΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά μας τα λες κύριε Χασάπη με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις:
Πριν 72 περίπου χρόνια ένας άλλος στην κυριολεξία χασάπης (της παγκόσμιας ιστορίας αυτός) αποκοίμιζε τους αναποφάσιστους ακόμη συμμάχους, στο Μόναχο, επικαλούμενος ειρήνη και αφοπλισμό!
Έξω από το χορό (ή την ασφάλεια του αμφιθέατρου)κ Χασάπη μου έχουμε την πολυτέλεια να παίρνουμε τοις μετρητοίς, προθέσεις και ευχές του οποιουδήποτε, ακόμη και του Ερντογάν.
Αντίθετα μέσα στο χορό το μόνο που βαραίνει στην εκτίμηση της κατάστασης είναι ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ Ή ΤΑ ΕΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΊΤΟΝΑ!
Μας ενδιαφέρει (για να σου το κάνω λιανά) τι δύναται να κάνει και όχι τι λέει ότι θα κάνει.
Και εδώ πρέπει να συμφωνήσεις ότι οι Τούρκοι και δύνανται αλλά και κάνουν πολλά...
Τώρα ο Λένιν που αναφέρεις, η Ρόζα, ο Ζηνόβιεφ και ο αποστάτης (Κ.Κ.), από τη σκοπιά τους ορθά προσεγγίζουν ιστορικά και ταξικά τον πόλεμο ως κοινωνικό φαινόμενο.
Μπορείς να ανατρέξεις επίσης στον Αριστοτέλη, στο Θουκυδίδη, τον Κλαούζεβιτς, το Χέγκελ το Φίχτε, τον Προυντόν, τον Καντ (ακόμη και αυτός), το Βέμπερ, μέχρι και το δικό μας τον Κονδύλη για να επιβεβαιώσεις τα αυτονόητα που σαν αριστερός(;) θα θυμάσαι από το γέρο Κάρολο: Όσο η ανθρωπότητα ευρίσκεται στη φάση της προϊστορίας της ο πόλεμος θα είναι το καθοριστικό μέσο επίλυσης διαφορών.
Για να μη σε παραπέμψω σε άλλους Μακιαβέλι, ντε Μεστρ, Νίτσε, Καρλ Σμιτ και και τρομάξεις!
Δέσμιος των ιδεολογικών του αγκυλώσεων ο συγγραφέας, ρίχνει πλονζόν στο τυράκι που πρσφέρει ο Ερντογάν, χωρίς να αντιλαμβάνεται και τη φάκα (ψυχολογική κατάσταση ποντικού). Αν η αγκύλωση είναι προχωρημένη, τότε αποκόπτεται κανείς από την πραγματικότητα και βλέπει μόνο αυτό που θέλει να δει: "τυράκι, τυράκι, τυράκι" σκέφτεται ο ποντικός μόλις το βλέπει και τσουπ, πάρ' τον μέσα στη φάκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Stef, δεν έχεις δίκιο στο τελευταίο σχετικά με τον Φιντέλ. Αν ο κ. Χασάπης βρισκόταν στην Κούβα, θα έβλεπε στους δρόμους και στους τοίχους και σε γιγαντοαφίσες σε όλη την επικράτεια να γράφει με πελώρια γράμματα: PATRIA O MUERTE (πατρίδα ή θάνατος).
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα μικρό-εξειδικευμένο-ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ-επαγγελματικό στρατό
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΩΣ ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΙ?
Αυτός ο Χασάπης δεν είναι που έγραψε στην Αυγή ότι είμαστε νεοφασίστες όσοι τολμήσαμε να πούμε ότι η Θ. Δραγώνα(=η εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων), δεν μπορεί να είναι καθηγήτρια πανεπιστημίου χωρίς πτυχίο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η Αυγή δεν είναι η διακριτική αβάντα του ισλαμισμού;
Και όσοι δε θέλουν μαντίλα είναι ευρωπαίοι ρατσιστές;
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=528339
Δηλαδή, όσοι αντιδρούμε στην νεο-Οθωμανική Αυτοκρατορία είμαστε νεοφασίστες και ρατσιστές. Έλληνα, τί να τους κάνεις τους αμυντικούς εξοπλισμούς; Γίνε επαρχία της νεο-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θα έχεις Ειρήνη, Αδελφοσύνη και Αγάπη.
Στα λέει ο καημένος ο φιλειρηνιστής καλοκάγαθος Τούρκος και εσύ δεν τον ακούς. Γιατί δεν τον ακούς τον άνθρωπο(;) που σε καλεί: "Αδέλφια μου, ελάτε να ζήσουμε αγαπημένοι κάτω από την διακυβέρνηση της Τουρκίας και του Ισλάμ"
Για να καταλάβετε πόσο ίδιοι είμαστε οι δυο λαοί, δείτε το αδελφάκι των Χασάπη-Δραγώνα:
http://www.turkislambirligi.com/index.php
(Προειδοποίηση: Χρυσοκόκκινος κιτς καταιγισμός και απαίσια μουσική!
Και φυσικά πρώτο τραπέζι πίστα η ψυχοπονιάρικη αραβική αντι-ισραηλινή εκστρατεία...)
Galia
ΜΗΝ ΣΥΓΧΕΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΤΣΙ ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ.
Η ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΡΩΤΗΣΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΓΙΩΡΓΑΚΗ, ΤΙ ΣΥΜΦΩΝΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ. ΜΟΥΓΚΑ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΙ ΕΝΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΤΙΑΞΕΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΚΛΠ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΩΣ ΜΟΧΛΟΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΠΛΟΕΤΑΙΡΕΙΩΝ. ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΜΕ ΕΧΘΡΟ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΟΤΙ ΘΑ ΒΑΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΩΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ.
ΣΕ 10 ΣΕΙΡΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΤΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ. ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΔΗΛΑΔΗ!
ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΘΕΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΜΠΟΥΤΟΝ FIRE ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΛΑ ΠΟΥ ΕΧΥΟΜΕ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΠΛΑΤΙΝΕΝΙΑ;
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΒΥΘΙΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ Π.Χ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΣΟΥΝΙΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ;
ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΚΛΗΘΗ ΝΑ ΑΝΑΛΥΣΕΙ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΔΙΕΞΟΔΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ. ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΚΡΑΖΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΧΣΟΥΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΟΛΥΛΕΜΕ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΜΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΟΠΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΡΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ. ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ ΤΟΥ ΤΡΙΚΙΜΙΩΔΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ.
ΠΑΝΤΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ: ΤΙ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΣ ΣΤΙΣ Η.Π.Α; ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΑΝΤΩΝΗ;
ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΤΡΑ.
Σωστά Γιώργο!
ΑπάντησηΔιαγραφή«Των πρακτόρων η σχολή είναι χρήσιμη πολύ και οι καλοί της μαθητές δεν
ΑπάντησηΔιαγραφήξεκουράααα-
κουρά, κουρά
-ζονται ποτέ».
Από την ταινία "Βοήθεια ο Βέγγος, Φανερός Πράκτωρ 000"
Διάρκεια: 85 λεπτά
Σκηνοθεσία: Θανάσης Βέγγος
Σενάριο: Ναπολέων Ελευθερίου
Νίκος Τσιφόρος
Μουσική/μουσική επιμέλεια:
Φωτογραφία: Παύλος Φιλίππου
Παραγωγή: Θανάσης Βέγγος 1967
Η ΜΠΟΧΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ ΣΙΑ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΩΝΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΑΡΙΣΤΕΡΙΛΑΣ.ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΙΣΕΛΛΗΝΕΣ,ΝΕΟΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΔΟΙ ΕΙΝΑΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστές αναλύσεις διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως ο καλύτερος εξοπλισμός είναι η παιδεία, εκείνη που διαμορφώνει συνειδητοποιημένους πολίτες με αγάπη για την πατρίδα και τον συνάνθρωπο,πολίτες που θα είναι σε διαρκή ετοιμότητα για κοινωνικούς αγώνες και έτοιμους να θυσιαστούν ανα πάσα στιγμή για τις κατακτήσεις τους και για τα εθνικά κυριαρχικά τους δικαιώματα πολεμώντας τον οποιοδήποτε εχθρό εσωτερικό η εξωτερικό.
Αυτό το άτομο είναι καθηγητής πανεπιστημίου....Μετά αναρωτιέται κανείς γιατί τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι σε αυτά τα χάλια και γιατί οι περισσότεροι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων είναι ανίκανοι να συντάξουν ένα κείμενο με κριτική σκέψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή35 χρόνια αριστερής πλύσης εγκεφάλου μας έχει κάνει να μην αναγνωρίζουμε καν τη πραγματικότητα και του τι γίνεται γυρω μας.