Οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι κάνανε πράξη το “Δεν Ξεχνώ”: Εμείς δεν θυμόμαστε ούτε την κατοχή!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο υποδέχθηκαν η Ελλάδα και η Κύπρος την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας στην Αμερικανική Βουλή, ως αποτέλεσμα της οποίας ήταν η αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας ως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον της Ανθρωπότητας, τον περασμένο αιώνα.

• Με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισαν την αναγνώριση της Γενοκτονίας και στην Αμερική και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, και μπορεί να το διαπιστώσει κανείς από τις θριαμβολογίες των μέσων ενημέρωσης. Στις ΗΠΑ ήταν έκδηλη η ανακούφιση των νομοθετών, των διπλωματών και της κοινής γνώμης για την απόδοση Δικαιοσύνης.

Ήταν οι σφαγές των ορδών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ενέπνευσαν τον Αδόλφο Χίτλερ για να εκτελέσει το σχέδιο του για την εξαφάνιση όλων των Εβραίων από προσώπου γης. Οι Τούρκοι έσφαξαν 1,5 εκατ. Αρμένιους και οι ναζί κατέκαψαν 6 εκατ. Εβραίους.
Εντυπωσιαστήκαμε και πανηγυρίσαμε για την πολύ μεγάλη νίκη των Αρμενίων, για την οποία βοήθησαν και οι Έλληνες ομογενείς μας, οι οποίοι μαζικά τηλεφώνησαν στα γραφεία βουλευτών και ζήτησαν από τους φιλέλληνες νομοθέτες να υποστηρίξουν το ψήφισμα. Όλοι ψήφισαν και όλοι έπραξαν το καθήκον τους. Βεβαίως, οι Αρμένιοι είχαν και το απόλυτο «υπερόπλο» μαζί τους. Την τηλεπερσόνα Κιμ Καρντάσιαν, η οποία έπαιξε τον δικό της, εξαιρετικά σημαντικό όπως αποδείχθηκε, ρόλο.
Για πολλούς από εμάς που ζήσαμε στην Ουάσιγκτον αυτή την τιτάνια προσπάθεια των Αρμενίων, τα μαθήματα είναι πάρα πολλά. Το πιο βασικό είναι ότι ούτε οι Αρμένιοι, ούτε οι Εβραίοι επιτρέπουν στους εαυτούς τους να ξεχάσουν τα εγκλήματα των Τούρκων και των Γερμανών. Θυμούνται, διότι ΔΕΝ πρέπει να ξεχνούμε ποτέ τέτοια εγκλήματα. Και πρέπει να θυμίζουμε στους νέους ότι η λήθη θα επιτρέψει στους διεθνείς εγκληματίες να τα επαναλάβουν.

• Της προσπάθειας των Αρμενίων ηγήθηκαν οι νέοι. Διότι από τους διασωθέντες δεν ζει, νομίζω, κανένας. Ούτε ένας… Οι νέοι Αρμένιοι άκουσαν τις ιστορίες από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τις άκουσαν από τους γονείς τους και συνέχισαν ένα αγώνα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας πάνω από 100 χρόνια.

Πολλοί τους κορόϊδεψαν επειδή συνέχιζαν την προσπάθεια για την αναγνώριση. Πολλοί τους λοιδόρησαν. Πολλοί τους συμβούλευσαν ότι ρίχνουν αυγά στον τοίχο. Δεν άκουσαν κανένα. Είχα βρεθεί σε μία διαδήλωση μπροστά στο Λευκό Οίκο και στην κυριολεξία έμεινα άφωνος. Παιδιά από 6 ετών μέχρι 16 με τις κίτρινες φανέλες τους φώναζαν δυνατά την αποφασιστικότητά τους για την αναγνώριση. Αυτό εκτίμησαν οι Αμερικανοί νομοθέτες. Την πίστη των Αρμενίων για απόδοση Δικαιοσύνης. Γι’ αυτό τους βοήθησαν. Ήταν βέβαια και η συγκυρία που βοήθησε. Ότι οι λέξεις «Τουρκία» και «Ερντογάν» προκαλούν απέχθεια στην Αμερική. Οι Αμερικανοί νομοθέτες έβγαλαν την οργή τους για τον ισλαμιστή πρόεδρο της Τουρκίας με το ψήφισμα για τη Γενοκτονία και το νομοσχέδιο για τις κυρώσεις εναντίον της Άγκυρας.

• Ας πάμε τώρα στα δικά μας: Ξεχάσαμε ήδη την τουρκική εισβολή και λίγοι μιλούμε για την κατοχή. Άστε που μας θεωρούν «γραφικούς εθνικιστές» όσους επιμένουμε να ομιλούμε για την κατοχή του βορείου μέρος της Κύπρου από τον Αττίλα. Του κατεχόμενου Βορρά. Οι ελίτ στην Αθήνα και τη Λευκωσία δεν έχουν κανένα πρόβλημα ούτε με τη νέα φιλοτουρκική λύση που κυοφορείται, όπως δεν είχαν με το ακραία φιλοτουρκικό και ρατσιστικό σχέδιο Ανάν.

Προωθούν μία επικίνδυνη θεωρία «να τα βρούμε με την Τουρκία» και κρύβουν ότι για να επέλθει η όποια συμφωνία, η λύση πρέπει να είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Ταγίπ Ερντογάν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Hellasjournal.com