Η μητέρα των μαχών

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ
Παλιά, οι ανασχηματισμοί είχαν κύριο στόχο είτε να φτιάξουν αποτελεσματικότερες κυβερνήσεις, είτε να υπηρετήσουν επικοινωνιακές ανάγκες και κομματικές ισορροπίες, είτε να βολέψουν τους φίλους του αρχηγού. Οι καλύτεροι πετύχαιναν όλους αυτούς τους ευγενείς στόχους μαζί... Πολυτέλειες του παρελθόντος. Αυτή τη φορά το παιχνίδι παίζεται αλλού: στην επανενσωμάτωση της χώρας στις ευρωπαϊκές νόρμες και στους δυτικούς προσανατολισμούς,η οποία δυστυχώς μεν συντελείται υπό δυσμενέστατους όρους, αλλά και που είναι απόλυτα αναγκαία. Γιατί κάθε φορά που η Ελλάδα με κάποιο τρόπο απομακρυνόταν από τη Δύση ζούσε τραγωδίες, ενώ όταν την πλησίαζε, γινόταν πάντα πιο ισχυρή.

Η Ελλάδα απομακρύνθηκε από την ευρωπαϊκή λογική στα δημοσιονομικά, με την απίθανη αδιαφορία της για το Σύμφωνο Σταθερότητας που συνοδεύει το ευρώ και που, ορθότατα, το είχε υπογράψει. Αν οι βασικές του πρόνοιες είχαν στοιχειωδώς τηρηθεί, δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ. Αντίθετα, η Ελλάδα δημιούργησε ένα οξύτατο πρόβλημα όχι μόνο για την ίδια, αλλά και απείλησε με ένα πολύ αρνητικό προηγούμενο την καρδιά του δυτικοευρωπαϊκού κόσμου. Παρενθετικά, ας μη μας διαφεύγει ότι, ταυτόχρονα, η χώρα απομακρύνθηκε επίσης και από τις μείζονες γεωπολιτικές επιλογές της Δύσης. Και αυτό αφορά πια όχι τόσο τις Βρυξέλλες όσο την Ουάσιγκτον: η Αθήνα, υπήρξε για χρόνια εξαιρετικά διστακτική στη συμμετοχή της στις δράσεις του ΝΑΤΟ και στην υποστήριξη των συμφερόντων τής Συμμαχίας και των κρατών της, ενώ έδειξε μια πρωτοφανή προθυμία στην ανάπτυξη πολύ θερμών σχέσεων κυρίως με τη Ρωσία, ειδικά στον στρατηγικά εξαιρετικά κρίσιμο τομέα της ενέργειας...

Ομως τώρα ένας πάρα πολύ σοβαρός κίνδυνος ελλοχεύει, που οι ξένοι δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν γι΄ αυτόν, αλλά που η ελληνική κυβέρνηση έχει κάθε λόγο: η φοβερή ύφεση, η ανεργία, η φτώχεια και, φυσικά, η συνεπακόλουθη κοινωνική αναταραχή. Και από αυτή την πλευρά έχουν δίκιο και όσοι λένε ότι το μνημόνιο είναι «κακό», ασφυκτικό. Πράγματι είναι. Απαιτούνται άμεσες βελτιώσεις που υποχρεούται η κυβέρνηση ενεργά να τις επιδιώξει και, καλώς ή κακώς, αυτό αποτελεί σήμερα την αδήριτη «συμφωνία» της Ελλάδας με τη Δύση. Μεσοπρόθεσμα, η χώρα πρέπει όντως να βρει τους τρόπους να «ξεφύγει» από αυτό, μέσα από μια επαναδιαπραγμάτευση. Αλλά για να το πετύχει, πρέπει πρώτα να σταθεί κάπως στα πόδια της. Αλλιώς δεν γίνεται.

Η εξίσωση μοιάζει άλυτη και με πολλές αντιφάσεις, αλλά δεν είναι: λύνεται, υπό την αίρεση ότι όλες οι προσπάθειες θα στραφούν στην ανάπτυξη, ώστε η επιχείρηση «Ανήκομεν εις την Δύσιν- 21ος αιώνας» να μην αποτύχει, με δραματικές για τη χώρα συνέπειες· εκεί θα κριθούν όλα. Αυτή είναι τώρα η μητέρα των μαχών.
ΒΗΜΑ