ΟΡΑΜΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

Όποιο σημείο της πατρίδας μας και αν επισκεφθεί κανείς, στεριά ή νησιά, Έλληνας ή ξένος, συμπεραίνει αμέσως ότι, πρόκειται για ένα ασυναγώνιστα πανέμορφο μέρος –  πάμπλουτο, με απίστευτα φυσικά κάλλη και μοναδικά πολιτιστικά μνημεία.

Όταν δε διαπιστώνει πως υπάρχουν αγροτικά προϊόντα σε μία εκπληκτικά υγιεινή ποιότητα που δεν συναντάται πουθενά αλλού στον πλανήτη, πως η ελληνική ναυτιλία είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο, παρά το ότι πρόκειται για μία μικρή πληθυσμιακά χώρα, ενώ το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων, κυρίως των νέων, οι κληρονομικές ικανότητες τους και οι επίκτητες δεξιότητες τους είναι από τις υψηλότερες διεθνώς, τότε αδυνατεί να κατανοήσει γιατί η Ελλάδα είναι βυθισμένη στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της – πόσο μάλλον γιατί δεν μπορεί να ξεφύγει, καθώς επίσης γιατί θεωρείται από τις πιο δυστυχισμένες χώρες παγκοσμίως (4η), κατέχοντας μία από τις πρώτες θέσεις στην ανεργία.

Η κοινωνική διαφθορά, η πολιτική ανικανότητα, η ανεπάρκεια και η διαπλοκή, ο «ανίερος» συνδικαλισμός, η έλλειψη σταθερού επιχειρηματικού και φορολογικού πλαισίου, οι «φεουδαρχικές» οικονομικές δομές, η αδυναμία παραγωγής πλούτου λόγω κυρίως της πλήρους απουσίας οργάνωσης, η σχετικά πρόσφατη απελευθέρωση της χώρας, την οποία ακολούθησαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, ένας εμφύλιος, μία οδυνηρή δικτατορία, καθώς επίσης μία σειρά αποτυχημένων κυβερνήσεων, θα μπορούσαν ίσως να είναι οι σωστές απαντήσεις στην απορία μας.

Με εξαίρεση όμως την τελευταία, όλα τα υπόλοιπα εξαρτώνται από τους ίδιους τους Έλληνες,  οπότε δεν μπορεί να είναι η γενεσιουργός αιτία των δεινών τους – εκτός εάν αποδεχθεί κανείς πως υποφέρουν από έναν συλλογικό μαζοχισμό, με παράδοξα σαδιστικά ατομικά χαρακτηριστικά, όπως είναι εν μέρει η μισαλλοδοξία που παρατηρείται στους περισσότερους, καθώς επίσης η «κουτοπόνηρη» εξαπάτηση του ενός από τον άλλο.

Αναζητώντας λοιπόν κανείς περαιτέρω την αιτία των συνεχόμενων, παταγωδών αποτυχιών των Ελλήνων να μετατρέψουν τον τεράστιο πλούτο της χώρας τους, σε ένα υψηλό βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αναρωτιέται μήπως οφείλεται στο σύμπλεγμα της κατωτερότητας που τους διακρίνει, απέναντι στους προγόνους τους – απέναντι στους ικανότατους «αρχαίους Έλληνες», όπως τους αποκαλούμε, για να τους διαφοροποιήσουμε πιθανότατα από τους ανίκανους σύγχρονους.

Αν και είναι μία λογική αιτιολογία, όπως επίσης η σχετικά πρόσφατη απελευθέρωση, η οποία τους στέρησε την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό, καθώς επίσης τα δεινά που μεσολάβησαν έκτοτε, δεν πείθουν πως είναι οι μοναδικές – ειδικά εάν διαπιστώσει κανείς την εξαιρετικά χαμηλή ποιότητα της διασκέδασης τους, πρωινής τηλεοπτικής ή άλλης, καθώς επίσης την αντίστοιχα χαμηλή «ποιότητα» της ενημέρωσης τους, η οποία ελάχιστα απέχει, εάν, από το «κουτσομπολιό».

Προφανώς δε πρόκειται για δικές τους επιλογές – ενώ η «βαθιά μιζέρια» σε όλες της τις εκφάνσεις, η οποία χαρακτηρίζει τους περισσότερους, στερώντας τους όχι μόνο την ποιότητα ή την επιτυχία, αλλά και τη χαρά της ζωής, δεν μπορεί παρά να είναι επίσης εκούσια.

Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, καταλήγει κανείς πως αυτά που λείπουν από τους Έλληνες είναι αφενός μεν το όραμα, αφετέρου η αυτοπεποίθηση – το ότι δηλαδή δεν τολμούν, δεν ρισκάρουν ίσως να έχουν κανένα απολύτως όραμα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, επειδή δεν πιστεύουν ότι μπορεί να το πετύχουν.

Παρά το ότι λοιπόν διαθέτουν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να ξεφύγουν από την εγγενή τους μιζέρια, να καταπολεμήσουν τα ελαττώματα τους, καθώς επίσης να μετατρέψουν την πατρίδα τους στην ωραιότερη, στην πλουσιότερη, στην πιο ευτυχισμένη, καθώς επίσης στην πιο πολιτισμένη χώρα του πλανήτη, η έλλειψη αυτοπεποίθησης τους στερεί το όραμα – καταδικάζοντας τους δυστυχώς στο περιθώριο της ιστορίας, στη λεηλασία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στην «αμαχητί υποδούλωση» τους στους εκάστοτε ξένους κατακτητές (οικονομικούς αυτή τη φορά).

Πηγή