Έδωσε διάσκεψη Τύπου χθες ο Άντρος Κυπριανού. Είθισται οι διασκέψεις κάποιου κομματάρχη να αποσκοπούν στη διαφώτιση του λαού. Ο φίλτατος Άντρος, όμως, αντί για διαφώτιση πρόσφερε συσκότιση. Διότι τι καινούργιο είχε να μας πει; Τα ίδια και τα ίδια από τον καιρό του Κραν Μοντάνα. Δίκην χαλασμένου δίσκου, όπως ήταν ο χαρακτηρισμός που ο ίδιος χρησιμοποίησε χθες για το Προεδρικό. Ένα μόνο καινούργιο θέμα θα μπορούσε να πει στο λαό. Τι είπε στον Τσαβούσογλου και τι του είπε ο υπουργός Εξωτερικών της κατοχικής Τουρκίας. Πλην, όμως, στη μοναδική ενδιαφέρουσα πτυχή προτίμησε να τηρήσει σιγήν ιχθύος. Του είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, μας είπε, τα οποία, ωστόσο, δεν μπορεί να αποκαλύψει!
Πριν σταθούμε, όμως, σ’ αυτή τη δυσκολία του Άντρου, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι έφασκε και αντίφασκε κατά τη διάρκεια της διάσκεψης. Έδωσε ρεσιτάλ πολιτικής αμετροέπειας. Από τη μια κατηγορεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι περίπου αναζητεί λύση που ισοδυναμεί με προδοσία. Τεκμηριώνει, ωστόσο, αυτό τον ισχυρισμό του λέγοντας: «Δεν μας διαφεύγει ότι πολλοί διατείνονται ότι ο κ. Αναστασιάδης τους εκμυστηρεύτηκε ότι επιδιώκει μιαν άλλη λύση…». Η τεκμηρίωση στη βάση τι κάποιοι αόριστα διατείνονται, αποτελεί έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας, αγαπητέ Άντρο.Από τη μια ισχυρίστηκε ότι είναι μονόδρομος «η προσήλωση στο συμφωνημένο πλαίσιο λύσης», δηλαδή, την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Από την άλλη, όμως, παρέπεμψε στη συνέντευξη του Τσαβούσογλου στον «Π» για να διαπιστώσουμε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Στη συνέντευξη αυτή, όμως, ο Τούρκος υπ.εξ. δηλώνει ξεκάθαρα: «Η ομοσπονδιακή λύση απέτυχε». Δείγμα κι αυτό έλλειψης πολιτικής σοβαρότητας.
Από τη μια κατηγόρησε τον Αναστασιάδη ότι «δεν λειτούργησε με τρόπο που θα έφτανε μέχρι τέλους (σ.σ. τη λύση). Από την άλλη, όμως, αργότερα ομολόγησε ότι η Τουρκία είναι «επιθετική, προκλητική, επιχειρεί ενίοτε να λειτουργήσει με τρόπο επεκτατικό…».
Σε άλλο σημείο, κατακεραύνωσε το ΝΑΤΟ και το ενδεχόμενο εμπλοκής του στην εγγύηση της ασφάλειας μετά από μια λύση. Ούτε ζωγραφιστό δεν θέλει το ΝΑΤΟ ο κύριος Άντρος. Δεν έχει, όμως, πρόβλημα να παραμείνει τουρκικός στρατός μετά τη λύση. Ασχέτως, αν αυτός θα είναι κατοχικός και ανήκει κι αυτός στο ΝΑΤΟ. Όπως, βεβαίως, θα παραμείνουν και οι βρετανικές βάσεις, που επίσης είναι νατοϊκές. Οποία πολιτική υποκρισία!
Όλα αυτά, λίγο-πολύ τα συνηθίσαμε. Εκείνο που είναι καινούργιο και δεν χωνεύεται είναι η διατήρηση της μυστικότητας στα όσα συζήτησε με τον Τσαβούσογλου. «Μου είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα και ελπίζω και εύχομαι κάποτε αυτά τα πράγματα να δουν το φως της δημοσιότητας», μας είπε ο κύριος Άντρος. Αλλά δεν θα μας τα πει. Θα μας αφήσει σε αγωνία σε βάθος χρόνου. Μέχρις ότου κάποιος, κάπου, κάποτε να αποφασίσει να τα διαρρεύσει.
Τι τραγικό. Μια ο Αναστασιάδης. Μετά ο Άντρος. Μετά ξανά ο Αναστασιάδης. Και τώρα πάλι ο Άντρος. Τρέχουν μια στον Σουλτάνο και μια στον Βεζύρη του. Να ακούσουν τι έχουν να πουν οι θύτες στα δύστυχα θύματά τους. Έλεος! Τόση στενομυαλιά. Τόση μικροπρέπεια. Τόση ματαιοπονία.
Τι αναμένουν άραγε να ακούσουν από τον κατακτητή; Ποια είναι αυτά τα ενδιαφέροντα που σου είπε ο Βεζύρης, κύριε Άντρο; Σου είπε, μήπως, σε ποια σημεία μπορεί να υποχωρήσει για να βρεθεί λύση; Αν ναι, πες το και σε μας, βρε αδερφέ. Να πανηγυρίσουμε. Να τρέξουμε να κτυπήσουμε τις καμπάνες. Να παραλάβουμε εμείς τον Νίκαρο. Όχι να υπάρχει η ελπίδα μας έξω από την πόρτα μας και να την αφήσουμε να πάει χαμένη…
Ποια είναι αυτά τα ενδιαφέροντα στοιχεία, κύριε Άντρο; Γιατί δεν τα λες; Σε ποιον είσαι υπόλογος; Στο λαό ή στον Τσαβούσογλου; Τι φοβάσαι; Μπας και χάσεις την εκτίμησή του; Και δεν σε ξανακαλέσει στην αυλή του Σουλτανάτου; Αν ο κατακτητής λέει κάτι ενδιαφέρον στο θύμα του, αυτό πρέπει να γνωρίζει τι του είπε. Διαφορετικά μένεις εκτεθειμένος έναντι του λαού. Καθίστασαι πολιτικά άκρως αναξιόπιστος. Αυτός ο πολυπροδομένος λαός δεν ανέχεται πια άλλα παιγνίδια πίσω από την πλάτη του. Τελεία!
Άκου, λοιπόν, αγαπητέ Άντρο. Τα 44 χρόνια είναι πολλά. Φλομώσαμε στα παραμύθια και στις ψευδαισθήσεις. Ωριμάσαμε πέραν του δέοντος για να ευελπιστούμε να ακούσουμε οτιδήποτε ελπιδοφόρο από τον Σουλτάνο ή τον Βεζύρη του. Πάψαμε να είμαστε τόσο πολιτικά ελαφρόμυαλοι ώστε να χρειάζεται να τους συναντήσουμε για να ακούσουμε «ενδιαφέροντα πράγματα».
Άκου, λοιπόν, αγαπητέ Άντρο. Ακόμη και ένα αμαθές παιδάριον έχει πλέον αντιληφθεί ότι η λύση που το Σουλτανάτο επιθυμεί περιλαμβάνει εγγυήσεις, παραμονή στρατού, εκ περιτροπής προεδρία, δικαίωμα στον χρήστη, μικρά ή μεγάλα βέτο και εγγυημένες πλειοψηφίες. Αν εσύ είσαι διατεθειμένος να τα δώσεις στο Σουλτάνο, απλώς, δεν έχεις την παραμικρή αντίληψη των ορίων της πλειονότητας του λαού.
Μπορείς να συνεχίσεις να επαναλαμβάνεις όσα από τον καιρό του Κραν Μοντάνα λες. Δίκην χαλασμένου δίσκου. Απλώς, μην μας τον βάζεις εμάς να τον ακούμε. Γρατζουνάει πολύ πλέον, βρε αδερφέ, και παράγινε ενοχλητικός…
Φιλελεύθερος
Πριν σταθούμε, όμως, σ’ αυτή τη δυσκολία του Άντρου, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι έφασκε και αντίφασκε κατά τη διάρκεια της διάσκεψης. Έδωσε ρεσιτάλ πολιτικής αμετροέπειας. Από τη μια κατηγορεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι περίπου αναζητεί λύση που ισοδυναμεί με προδοσία. Τεκμηριώνει, ωστόσο, αυτό τον ισχυρισμό του λέγοντας: «Δεν μας διαφεύγει ότι πολλοί διατείνονται ότι ο κ. Αναστασιάδης τους εκμυστηρεύτηκε ότι επιδιώκει μιαν άλλη λύση…». Η τεκμηρίωση στη βάση τι κάποιοι αόριστα διατείνονται, αποτελεί έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας, αγαπητέ Άντρο.Από τη μια ισχυρίστηκε ότι είναι μονόδρομος «η προσήλωση στο συμφωνημένο πλαίσιο λύσης», δηλαδή, την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Από την άλλη, όμως, παρέπεμψε στη συνέντευξη του Τσαβούσογλου στον «Π» για να διαπιστώσουμε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα. Στη συνέντευξη αυτή, όμως, ο Τούρκος υπ.εξ. δηλώνει ξεκάθαρα: «Η ομοσπονδιακή λύση απέτυχε». Δείγμα κι αυτό έλλειψης πολιτικής σοβαρότητας.
Από τη μια κατηγόρησε τον Αναστασιάδη ότι «δεν λειτούργησε με τρόπο που θα έφτανε μέχρι τέλους (σ.σ. τη λύση). Από την άλλη, όμως, αργότερα ομολόγησε ότι η Τουρκία είναι «επιθετική, προκλητική, επιχειρεί ενίοτε να λειτουργήσει με τρόπο επεκτατικό…».
Σε άλλο σημείο, κατακεραύνωσε το ΝΑΤΟ και το ενδεχόμενο εμπλοκής του στην εγγύηση της ασφάλειας μετά από μια λύση. Ούτε ζωγραφιστό δεν θέλει το ΝΑΤΟ ο κύριος Άντρος. Δεν έχει, όμως, πρόβλημα να παραμείνει τουρκικός στρατός μετά τη λύση. Ασχέτως, αν αυτός θα είναι κατοχικός και ανήκει κι αυτός στο ΝΑΤΟ. Όπως, βεβαίως, θα παραμείνουν και οι βρετανικές βάσεις, που επίσης είναι νατοϊκές. Οποία πολιτική υποκρισία!
Όλα αυτά, λίγο-πολύ τα συνηθίσαμε. Εκείνο που είναι καινούργιο και δεν χωνεύεται είναι η διατήρηση της μυστικότητας στα όσα συζήτησε με τον Τσαβούσογλου. «Μου είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα και ελπίζω και εύχομαι κάποτε αυτά τα πράγματα να δουν το φως της δημοσιότητας», μας είπε ο κύριος Άντρος. Αλλά δεν θα μας τα πει. Θα μας αφήσει σε αγωνία σε βάθος χρόνου. Μέχρις ότου κάποιος, κάπου, κάποτε να αποφασίσει να τα διαρρεύσει.
Τι τραγικό. Μια ο Αναστασιάδης. Μετά ο Άντρος. Μετά ξανά ο Αναστασιάδης. Και τώρα πάλι ο Άντρος. Τρέχουν μια στον Σουλτάνο και μια στον Βεζύρη του. Να ακούσουν τι έχουν να πουν οι θύτες στα δύστυχα θύματά τους. Έλεος! Τόση στενομυαλιά. Τόση μικροπρέπεια. Τόση ματαιοπονία.
Τι αναμένουν άραγε να ακούσουν από τον κατακτητή; Ποια είναι αυτά τα ενδιαφέροντα που σου είπε ο Βεζύρης, κύριε Άντρο; Σου είπε, μήπως, σε ποια σημεία μπορεί να υποχωρήσει για να βρεθεί λύση; Αν ναι, πες το και σε μας, βρε αδερφέ. Να πανηγυρίσουμε. Να τρέξουμε να κτυπήσουμε τις καμπάνες. Να παραλάβουμε εμείς τον Νίκαρο. Όχι να υπάρχει η ελπίδα μας έξω από την πόρτα μας και να την αφήσουμε να πάει χαμένη…
Ποια είναι αυτά τα ενδιαφέροντα στοιχεία, κύριε Άντρο; Γιατί δεν τα λες; Σε ποιον είσαι υπόλογος; Στο λαό ή στον Τσαβούσογλου; Τι φοβάσαι; Μπας και χάσεις την εκτίμησή του; Και δεν σε ξανακαλέσει στην αυλή του Σουλτανάτου; Αν ο κατακτητής λέει κάτι ενδιαφέρον στο θύμα του, αυτό πρέπει να γνωρίζει τι του είπε. Διαφορετικά μένεις εκτεθειμένος έναντι του λαού. Καθίστασαι πολιτικά άκρως αναξιόπιστος. Αυτός ο πολυπροδομένος λαός δεν ανέχεται πια άλλα παιγνίδια πίσω από την πλάτη του. Τελεία!
Άκου, λοιπόν, αγαπητέ Άντρο. Τα 44 χρόνια είναι πολλά. Φλομώσαμε στα παραμύθια και στις ψευδαισθήσεις. Ωριμάσαμε πέραν του δέοντος για να ευελπιστούμε να ακούσουμε οτιδήποτε ελπιδοφόρο από τον Σουλτάνο ή τον Βεζύρη του. Πάψαμε να είμαστε τόσο πολιτικά ελαφρόμυαλοι ώστε να χρειάζεται να τους συναντήσουμε για να ακούσουμε «ενδιαφέροντα πράγματα».
Άκου, λοιπόν, αγαπητέ Άντρο. Ακόμη και ένα αμαθές παιδάριον έχει πλέον αντιληφθεί ότι η λύση που το Σουλτανάτο επιθυμεί περιλαμβάνει εγγυήσεις, παραμονή στρατού, εκ περιτροπής προεδρία, δικαίωμα στον χρήστη, μικρά ή μεγάλα βέτο και εγγυημένες πλειοψηφίες. Αν εσύ είσαι διατεθειμένος να τα δώσεις στο Σουλτάνο, απλώς, δεν έχεις την παραμικρή αντίληψη των ορίων της πλειονότητας του λαού.
Μπορείς να συνεχίσεις να επαναλαμβάνεις όσα από τον καιρό του Κραν Μοντάνα λες. Δίκην χαλασμένου δίσκου. Απλώς, μην μας τον βάζεις εμάς να τον ακούμε. Γρατζουνάει πολύ πλέον, βρε αδερφέ, και παράγινε ενοχλητικός…
Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.