Ο Πατριάρχης και ο Μέγας Μάγιστρος

To μεγάλο τουρκοϊσλαμικό όραμα δεν ανέχεται την ύπαρξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη

του Μάριου Ευρυβιάδη
Η δήλωση του Οικουμενικού Πατριάρχη σε μια τηλεοπτική εκπομπή στις ΗΠΑ, από τις δημοφιλέστερες με δεκάδες εκατομμύρια τηλεθεατές, ότι το τουρκικό καθεστώς τον «σταυρώνει» και ότι αυτός και το λιγοστό ποίμνιό του είναι πολίτες «δεύτερης κατηγορίας», προκάλεσε αμηχανία όσο και οργισμένες αντιδράσεις στην Τουρκία.
Εγώ θα περιορισθώ σε αυτές του Μέγα Μάγιστρου της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, του γνωστού μας Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο Τούρκος αξιωματούχος χαρακτήρισε «ατυχείς» τις δηλώσεις στου Πατριάρχη. Είπε ότι θέλει να πιστεύει ότι έγιναν «εκ παραδρομής», ότι δεν συνάδουν με την «προσωπικότητα» του Βαρθολομαίου και ότι, και αυτή είναι η ουσία, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αντίθετα μάλιστα, η Τουρκία, κατά τον Νταβούτογλου είναι κράτος δικαίου, δεν κάνει διακρίσεις έναντι των Τούρκων πολιτών και ότι «στην ιστορία μας και στα δικά μας έθιμα δεν υπήρξε σταύρωση, ούτε θα υπάρξει». Εδώ αξίζει και έχει σημασία να ανατρέξουμε και στις πρόσφατες δηλώσεις του ομοϊδεάτη του Ισλαμιστή Πρωθυπουργού Ερτογάν, ότι οι Μουσουλμάνοι εκ πίστεώς τους δεν διενεργούν σφαγές και γενοκτονίες.
Για τους μη Τούρκους και μη μουσουλμάνους προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα. Μα είναι δυνατόν να λένε και να πιστεύουν αυτά τα πράγματα; Που βρίσκονται; Σε ποιον κόσμο ζούν; Ας περιορισθούμε στην σύγχρονη Τουρκία. Την διαφημίζουν ως κοσμικό κράτος αλλά και με έναν πληθυσμό που ασπάζεται κατά 99% τον μουσουλμανισμό. Πως όμως έγινε η σύγχρονη Τουρκία 99% μουσουλμανική, όταν στις αρχές του 20ου αιώνα η Μικρά Ασία είχε έναν πληθυσμό 13 περίπου εκατομμυρίων από τα οποία τουλάχιστον τα 5 εκατομμύρια ήταν μη Τούρκοι και μη μουσουλμάνοι; Τι έπαθα και που πήγαν οι άνθρωποι αυτοί που ξεπερνούσαν το 40% του πληθυσμού;
Ένας Πρωθυπουργός και ένας Υπουργός Εξωτερικών μιας χώρας δεν μπορεί να είναι τόσο «άσχετοι» και να λειτουργούν τόσο εξωπραγματικά σε σχέση με τα πολύ πρόσφατα γεγονότα. Είναι δυνατόν, διερωτάται κανείς, να μην γνωρίζει ο κ. Νταβούτογλου ότι ο δρόμος μπροστά στο Φανάρι που βρίσκεται ο Πατριαρχικός Οίκος ονομάζεται «Σατρατζάμ Αλί Πασά» πρις τιμήν του Οθωμανού αξιωματούχου που διέταξε τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε; Έπρεπε δηλαδή να τον είχαν σταυρώσει τον Γρηγόριο ώστε η εκτέλεσή του να μην συγκρούεται με την ιστορία και τα «έθιμα» του Νταβούτογλου;
Κάτι άλλο προφανώς πρέπει να συμβαίνει και συμβαίνει. Είναι κάτι που εμείς οι μη μουσουλμάνοι δεν κατανοούμε για μια σειρά από λόγους ένας εκ των οποίων άλλα όχι μοναδικός, είναι ότι δεν γνωρίζουμε, δεν καταλαβαίνουμε και ακόμα χειρότερα, δεν θέλουμε να μάθουμε ούτε και να παραδεχθούμε τι είναι η μουσουλμανική θρησκεία, τι πρεσβεύει, τι απαιτεί και επιβάλλει στους πιστούς και πως αντιλαμβάνεται και συμπεριφέρεται προς τους μη μουσουλμάνους – τους καφούρ- τους άπιστους.
Σε σύγκριση με τον χριστιανισμό – δεν μιλάω για την Παλαιά αλλά για την Καινή Διαθήκη – το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία αγάπης και ανοχής. Αντίθετα. Και για να προκαταλάβω τον «πολιτικά ορθό λόγο» που κυριαρχεί στην εποχή μας, εννοώ τα διδάγματα του Χριστού συγκρινόμενα με τα διδάγματα του Μωάμεθ. Διότι στο τέλος της ημέρας έχουμε δυο σημεία αναφοράς . Το ένα είναι ο λόγος του Χριστού. Το άλλο δεν είναι ακριβώς ο λόγος του Μωάμεθ, αλλά ο λόγος του Θεού μέσω του Μωάμεθ. Το Κοράνι κατά το Ισλάμ είναι «θεόπνευστο» και ο τελευταίος λόγος του Θεού. Τα Ευαγγέλια, ο λόγος του Χριστού δηλαδή, τα έγραψαν άνθρωποι, αφορούν σε έναν προφήτη αλλά ο λόγος του προφήτη αυτού, που οι Μουσουλμάνοι παραδέχονται, είναι ημιτελής και ελλιπής. Η αλήθεια του Θεού είναι η αλήθεια του Ισλάμ. Είναι η αλήθεια των μουσουλμάνων. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε παρακατιανοί, είμαστε δεύτερης και τρίτης τάξης άνθρωποι.
Δεν θέλω να υπεισέλθω σε θεολογικά ζητήματα. Αλλά από την ισλαμική θεολογία και θεώρηση προκύπτουν κάποια πολύ πρακτικά και σημαντικά πολιτικά θέματα, άμεσα σχετικά με τον Πατριάρχη, τον Νταβούτογλου, και ναι, με το Κυπριακό αν θέλετε και ποια λύση πρέπει να προσλάβει το ζήτημα αυτό.
Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και πρακτικός. Κατά την ισλαμική θεώρηση όλοι επιβάλλεται και πρέπει να γίνουμε μουσουλμάνοι. Και είναι ιερό καθήκον του κάθε μουσουλμάνου να μας εξισλαμίσει και του κάθε Ghazy ή πολεμιστή της πίστης να το κάνει με την βία, εάν δεν είμαστε «πρόθυμοι» να αλλαξοπιστήσουμε.
Επειδή ο μωαμεθανισμός αποδέχεται τον Αβράαμ ως Πατριάρχη όλων, αποδέχεται τον εβραϊσμό, τον χριστιανισμό (και τον ζωροαστρισμό). Δείχνει μια «ανοχή» προς τους πιστούς των θρησκειών αυτών. Είναι, λέει το Κοράνι, εβραίοι, χριστιανοί και ζωροάστρες «οι λαοί της Βίβλου», προπομποί του Ισλάμ. Και τους διαφοροποιεί από τους υπολοίπους μη μουσουλμάνους. Οι τελευταίοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Να εξισλαμίζονται ή αποκεφαλίζονται. Στους «λαούς της Βίβλου» παρέχεται μια επιλογή. Να μην εξισλαμισθούν, να δικαιούνται να ασκούν την θρησκεία τους και να «προστατεύονται» από το κυρίαρχο πλέον Ισλάμ, αλλά υπό όρους υποτέλειας. Οι όροι αυτοί είναι πολύ συγκεκριμένοι. Το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα της υποτέλειας είναι αυτό που οι χριστιανοί ονομάζουν ραγιαδισμός και οι Εβραίοι dhimmitude (από το αραβικό dhimma που σημαίνει προστασία υπό όρους). Αυτό συνεπάγεται πρωτίστως την πληρωμή φόρου (jizya), του γνωστού «κεφαλικού φόρου» που ονομάστηκε έτσι διότι με ένα λουρί μετρούσαν τον λαιμό και το κεφάλι των αρρένων για να διαπιστωθεί αν είχαν περάσει τα 14 έτη για να φορολογούνται. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ραγιάς ή dhimmi σήμαινε την απουσία κάθε μορφής αξιοπρέπειας έναντι των μουσουλμάνων, σήμαινε απόλυτη αυθαιρεσία σήμαινε δούλευση, σήμαινε surgun (μαζικές μετακινήσεις / εξορία), σήμαινε devshirme (παιδομάζωμα / γενιτσαρισμό), σήμαινε εκπόρνευση στα χαρέμια και στις αγορές, σήμαινε ότι ο μουσουλμάνος είχε πάντα δίκαιο και ότι μπορούσε να λειτουργεί και να ζεί ληστρικά έναντι των ραγιάδων και των dhimmis.

Τώρα εάν τα παραπάνω παντρευτούν με τον εγγενή ρατσισμό του τουρκισμού και του κεμαλισμού αυτά δηλαδή που εκπροσωπεί σήμερα ο Μέγας Μάγιστρος Νταβούτογλου, τότε οι αντιδράσεις του τελευταίου και των ομοϊδεατών του έναντι του Πατριάρχη ίσως μας γίνουν κατανοητές. Ο Πατριάρχης, στην απόγνωσή του, τόλμησε να παραβιάσει την dhimma και την ανοχή που του επιδεικνύει τόσο μεγαλόψυχα το τουρκικό κράτος. Τόλμησε να «χαλάσει» την εικόνα της τουρκικής ιστοριογραφίας και τα «έθιμα» του Νταβούτογλου.

Υ.Γ.: Και κάτι ακόμη. Επειδή τα τελευταία χρόνια ο αντισημιτισμός έχει εκτιναχθεί στα ύψη στην Τουρκία και επειδή το γεγονός αυτό έχει ακυρώσει μια «άγραφη συμφωνία» μεταξύ των κρατών της Τουρκίας και του Ισραήλ, ένα τουλάχιστον μέρος των διανοούμενων εβραϊκής καταγωγής έχει βγάλει τα γάντια. Ως αποτέλεσμα άρχισε η επιστημονική αποδόμηση ενός περίτεχνου μύθου, που οικοδομήθηκε για εργαλειακούς λόγους από παλιές γενιές Εβραίων μελετητών (με πιο επιφανή και συνεχιστή σήμερα τον πολύ γνωστό τουρκολόγο Bernard Lewis, και ο οποίος θέλει την Οθωμανική και σύγχρονη Τουρκία ως «παράδεισο» ανοχής θρησκευτικών μειονοτήτων και κυρίως των Εβραίων. Οι ενδιαφερόμενοι μπορεί, ως αρχή να ανατρέξουν στους : Joseph Hacker στο συλλογικό έργο Ottoman and Turkish Jewery (1992), Bat Ye’or The Dhimmi: Jews and Christians under Islam (1985) και τα δύο πολύ πρόσφατα έργα του Andrew G. Bostom, The Legacy of Jihad:: Islamic Holy War and the Fate of Non-Muslims (2005), και The Legacy of Islamic Anti-Semitism (2008)