Εθελουσία έξοδος από τον ΟΤΕ, την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, τώρα τον ΟΛΠ και στο μέλλον υποθέτω και από αλλού, με υπέρογκες για την ελληνική πραγματικότητα αποζημιώσεις...Οι εξερχόμενοι, όλοι βολεμένοι της κακής, βρώμικης, ανατολίτικης Ελλάδας, της Ελλάδας που όλοι θέλουν να χαθεί. Της Ελλάδας με ελλειμματικό προϋπολογισμό και ακόμα πιο ελλειμματικό ήθος. Της Ελλάδας που φοβάται και απεχθάνεται τον κλασσικό της εαυτό. Της Ελλάδας που φοβάται και απεχθάνεται τον μελλοντικό, επαπειλούμενο από την Ευρώπη εαυτό της.
Οι εξελθέντες, σημερινοί και αυριανοί θα είναι τα επιτυχημένα παραδείγματα προς μίμηση για τους νέους, που όπως και η κατά τα άλλα λαμπρών προθέσεων
γενιά του πολυτεχνείου, θα κληθούν από την ιστορία, την μέχρι σήμερα νεοελληνική ιστορία υποταγής, βολέματος και κακομοιριάς, να τους
ακολουθήσουν στο δρόμο που χάραξαν εκείνοι.
Τον δρόμο του «Ήταν θέλημα Θεού», του «Πολύ γέλασα.. Θεέ μου συχώρεσέ με», του «Για το μεροκάματο…». Τον τόσο κοινό για τους νεοέλληνες δρόμο που
τους κρατά στην απομόνωση, στον μοναχισμό αν και ζουν ομαδικά. Ζουν σε ομάδες όπου τα άτομα αλληλεπιδρούν, αλλά πολύ λιγότερο επικοινωνούν.
Ομάδες όπου τα άτομα αυτοαποκαλούνται «υπήκοοι» και όχι «πολίτες». Η «Πόλις» για τους νεοέλληνες είναι το σύνολο των οικοδομικών κατασκευών και δρόμων
και μόνον αυτό. Η «Πόλις» για τους νεοέλληνες δεν είναι το έλλογο άθροισμα των πολιτών.
Έτσι ακριβώς αντιλαμβανόμαστε και τα περί των προβάτων. Το «Μαντρί» είναι κτίσμα, ενώ το σύνολο των συμβιώντων προβάτων αποτελούν το «ποίμνιο», το οποίο ακολουθεί τον «Βοσκό», δεν αναζητεί ή μη μόνον χορτάρι, δεν διεκδικεί…Η όποια ομοιότητα, προφανώς δεν είναι τυχαία. Είναι
εσκεμμένη και εκ του πονηρού. Η μεσσιανική ανατολίτικη, σαφώς ανθελληνική – όχι αντινεοελληνική- υποταγή στον Ένα, τον Αναμενόμενο, τον Μεγάλο, τον Δίκαιο, τον Δικό μας…τον Αρχηγό και η απαλλαγή του καθένα από τις ευθύνες του, ο ακραίος και εκούσιος ετεροπροσδιορισμός.
Ετεροπροσδιορισμός σε ότι αφορά την ζωή και αυτοπροσδιορισμός σε ότι αφορά τα μετά τον θάνατο. Ετεροπροσδιορισμός στα απτά, τα υπαρκτά και αυτοπροσδιορισμός την υποτιθέμενη μεταθανάτια ζωή. Κοινώς «Άρες μάρες κουκουνάρες». Το αν θα μπορέσουν οι σημερινοί νέοι του τόπου αυτού, να μιμηθούν τους εξελθέντες ή όχι θα εξαρτηθεί από την εκάστοτε επιτρεπόμενη από την οικονομία ελαστικότητα, όχι από το ήθος τους, το οποίο με τέτοια καμώματα επιδιώκεται να είναι ελλειμματικό.
Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Αν δεν υπάρχει το σθένος να μην δοθούν τα υπέρογκα ποσά στα κακά απομεινάρια του κακού μας παρελθόντος, τουλάχιστο ας στηλιτευτούν, ας γίνει συνείδηση σε όλους ότι αποτελούν μέρος ενός ανέντιμου σκοτεινού και αποφευκτέου κοινωνικού φαινομένου, που δεν πρέπει να επαναληφθεί. Ας ντρέπονται να πάνε στις καφετέριες να καυχηθούν για τα βολέματά τους. Ας αισθανθούν οι ίδιοι και ας το καταλάβουν όλοι αυτό που είναι, παράσιτα.
Αν καταφέρει ο συγγραφέας να μισήσει λιγότερο τον ανατολίτη εαυτό του και πάνω απ’ όλα να καταφέρει να μην χαρακτηρίζει ανατολίτη κάποιο τμήμα του εαυτού του τότε θα καταφέρει να καταλάβει και το μήνυμα της υπέρβασης του «εγώ» που κουβαλάει αυτός ο «ανατολίτης» εαυτός μέσα στο πολιτισμικό του μήνυμα. Το πρόβλημα δεν είναι αυτός ο εαυτός μας. Το πρόβλημα είναι το υβρίδιο που γεννήθηκε με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αυτή η δυτικότροπη μίμηση χωρίς ρίζες που προσπαθούμε να εφαρμόσουμε. Η μίμηση που επιβάλλει πρότυπα ξένα. Κάποτε ο λόγος ήταν συμβόλαιο. Τώρα δεν υπάρχει κανείς λόγος να κάνεις συμβόλαιο γιατί κανένας δεν τα τηρεί. Οι έμποροι της Ανατολικής Μεσογείου ήταν «ανατολίτες» κατά την αντίληψη του συγγραφέα αλλά δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό. Και αυτό ακριβώς τους επέτρεψε να διαπρέψουν σ’ αυτό που έκαναν γιατί δεν κουβαλούσαν την έμφυτη δυτικοευρωπαϊκή ανοησία της «ανωτερότητας» αυτό τους έδινε προσβάσεις που κανένας «δυτικός» δεν μπορούσε να έχει. Σε μια στιγμή οικονομικής κρίσης είναι αυτονόητο ότι υπάρχει κρίση ταυτότητας. Αλλά εμείς αντί να ακολουθήσουμε τον ορθό δρόμο τον απ’ αιώνων ελληνικό προτιμούμε απλά να παπαγαλίσουμε «δυτικότροπους μύθους». Όχι πρέπει να ανατρέξουμε στα χρόνια που ήμασταν «ανατολίτες» και είχαμε την ιδιαίτερη ρωμαίικη αίσθηση δικαίου και φόβο Θεού. Που στα τραγούδια μας λέγαμε «και πως θα πάρουμε την Πόλη». Αυτό τον εαυτό μας πρέπει να ξαναβρούμε και αν μερικοί θέλουν να τον ονοματίζουν «ανατολίτη». Ας το κάνουν είναι τιμή μας.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθέριος Β.
Δὲν εἶναι ὅλα καὶ τόσο μαῦρα. Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ξέρουν οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι εἶναι ὅτι ἡ θέσι τους δὲν κληρονομεῖται καὶ μία καλύτερη Ἑλλάδα θὰ βοηθήση τὰ παιδιά τους νὰ ζήσουν πιὸ καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήὍσο γιὰ τὰ ὑπόλοιπα ἂς εἶναι καλὰ ἡ οἰκονομικὴ κρίσι. Θὰ βοηθήση πολὺ τὴν Ἑλλάδα, τέλος οἱ διορισμοὶ στὸ δημόσιο.