"Του Ρωμιού η γνώση ύστερα έρχεται"

Συναντάμε την παροιμία του τίτλου καταγραμμένη σε κείμενα δυο από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς ψυχανατόμους- ανιχνευτές της ελληνικής ψυχής: Τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, στο πιο εμβληματικό του έργο "Στου τιμονιού το αυλάκι”, όπου σε ημερολογιακή  καταγραφή από την Κεφαλονιά, όπου βρισκόταν τον Ιούλιο του 1974, συνδέει την παροιμία με την κυπριακή τραγωδία  του 1974.

Και τον Αλ. Παπαδιαμάντη, στο διήγημά του "Ο γείτονας με το λαγούτο” , όπου διαβάζουμε:  "… Ἄχ! κεφάλι, κεφάλι, ποὺ θέλεις χτύπημα στὸν τοῖχο αὐτὸν τὸν ραγισμένο, στὸ ντουβάρι, αὐτὸ τὸ μουχλιασμένο, τὸ βρώμικο… Πότε θὰ βάλῃς γνώση;… Καλὰ τὸ λὲν οἱ Aγάδες ἐκεῖ πέρα-μωρέ, ποῦ εἶστε, τ᾽ ἅγια χώματα;… Τοῦ Ρωμιοῦ ἡ γνώση ὕστερα ἔρχεται… Γιουννανὶνἀκὶλσονραντὰνγκελίορ”!

Βασικό, εθνικό ελάττωμά μας η βιαστική, η επιπόλαιη σκέψη, η παρορμητική απόφαση: -Το μυαλό του ο Ρωμιός το έχει όξου από το φέσι του. – Του Ρωμιού η γνώση έρχεται στέρου ( εκ των υστέρων) ή (ακόμα και) "στο ψυχομάχημα”! Γι’ αυτό κι οι Τούρκοι έλεγαν στα παιδιά τους : "Την πρώτη γνώμη (ορμητική) του Ρωμιού να την έχει τ' άλογό μας  και τη δεύτερη εμείς”!

Για τη συνέχεια Capital